ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 821

บทที่ 821 บันทึกประจำวันของสวี่ชีอันฉบับที่สอง

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สอง วันนี้เป็นวันที่สามหลังแต่งงานของข้า นับนิ้วคำนวณ มาถึงโลกนี้สองปีครึ่งแล้ว แนะนำอย่างเป็นทางการสักหน่อย ข้าคือสวี่ชีอันจอมยุทธ์ฝึกหัดที่ฝึกฝนมาสองปีครึ่ง ชอบรบราฆ่าฟัน และฟังเพลงที่หอคณิกา

ชาติก่อนได้ยินคนพูดว่าบุรุษมีสามช่วง ได้แก่ โสดจากท้องแม่…ก่อร่างสร้างตัว…นอนอยู่ในโลง!

ยามนี้ข้าเข้าสู่ช่วงที่สอง รู้สึกว่ามีความหมายมาก คิดว่าควรบันทึกช่วงเวลานี้ไว้

ตามประเพณี หลังแต่งงานวันที่สาม ข้ากับหลินอันต้องกลับวังขอบพระทัย ฮว๋ายชิ่งจะจัดงานเลี้ยงอย่างยิ่งใหญ่ในและนอกลานพระราชวัง เชิญขุนนางเข้าร่วม นอกจากสวี่หลิงเยวี่ยกับมู่หนานจือที่ ‘พักฟื้น’ อยู่บ้าน ทั้งครอบครัวไปร่วมงานเลี้ยงในวัง

หลิงเยวี่ย พี่ใหญ่เชื่อว่าเจ้าเป็นหญิงแกร่ง เจ้าผ่านพ้นวิกฤตการณ์ล่มสลายของมนุษย์ครั้งนี้ได้ อืม อาหารอย่างหนึ่งในงานเลี้ยงคือสมองลิง ข้าจำได้แม่น เพราะมันอร่อยจริงๆ”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สาม

วันที่สี่หลังแต่งงาน กลัวหลินอันเหน็ดเหนื่อยเกินไป เมื่อคืนนอนเฉยๆ หลินอันเอ๋ยหลินอัน เจ้าเป็นหญิงสาวที่ข้าอยู่บนเตียงก็ไม่อาจหักใจออกแรง

ข้ามอบที่พึ่งทางใจซึ่ง ‘ใจข้าสงบสุข’ ให้มู่หนานจือ มอบโอกาสแห่งความปรารถนาที่จะจัดการ ‘ดับไฟแห่งกรรม เลื่อนสู่ขั้นหนึ่ง’ ให้ลั่วอวี้เหิง

สิ่งที่ข้าให้เจ้าได้กลับมีเพียงฐานะและชื่อเสียง ดังนั้นข้าจะโปรดปรานเจ้าเป็นเท่าตัว

นับแต่วันนี้ ข้าไม่ไปฟังเพลงที่หอคณิกาแล้ว (ขีดฆ่าทั้งวรรค) ภายหลังไปหอคณิกาน้อยลง นอกจากนี้ ไม่คลุกคลีกับมู่หนานจือ ลั่วอวี้เหิง และฝูเซียงชั่วคราว ข้าจะตั้งใจดูแลหลินอัน ให้นางปรับตัวกับชีวิตหลังแต่งงานได้อย่างสมบูรณ์”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สี่

หลินอันก็เขินอายเกินไปแล้วกระมัง จนถึงบัดนี้ ยังไม่อาจควบคุมพื้นฐาน (ท่าทาง) การบำเพ็ญคู่ ไม่ได้การ เช่นนี้จะส่งผลกระทบต่อการบำเพ็ญตบะของข้า

หลินอัน เจ้าต้องสู้ๆ นะ”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่ห้า

วันนี้เกิดเรื่องใหญ่ ได้ยินไฉ่เวยบอกว่าเมื่อวานศิษย์พี่ซุนกับศิษย์พี่หยางทะเลาะกันภายใน ศิษย์พี่ซุนไล่ฆ่าศิษย์พี่หยาง จนบัดนี้ยังไม่กลับมา น่าแปลก หรือต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงตำแหน่งผู้นำสำนักโหราจารย์?

แต่ศิษย์พี่ซุนไม่ใช่คนที่มีนิสัยเช่นนี้

ลี่น่ากับหลิงอินตามไฉ่เวยไปเที่ยวเล่นสำนักโหราจารย์

หลังพลบค่ำ ลี่น่ากับหลิงอินยังไม่กลับมา อาสะใภ้ร้อนใจมาหาข้า ให้ข้าไปดูที่สำนักโหราจารย์ ข้าถึงสำนักโหราจารย์แล้วจึงพบว่าหลิงอิน ไฉ่เวย และลี่น่านั่งยองหน้าห้องลับของซ่งชิง ไม่ขยับเขยื้อน

สองคนจ้องประตูเขม็ง ราวกับในนั้นมีสิ่งล้ำค่าหายากแห่งยุค ข้าพูดว่า ‘สวี่หลิงอิน แม่เรียกเจ้ากลับบ้านกินข้าวแล้ว!’ นางกลับไม่หือไม่อือ ยังคงรักษาท่าทางลึกซึ้งและลึกล้ำ จ้องประตูเขม็ง

ข้าจึงถามลี่น่า ลี่น่าบอกข้าว่าผู้พิทักษ์หยวนซ่อนอยู่ในห้องลับของซ่งชิง ประตูห้องลับแข็งแกร่งเกินไป นางก็ไม่อาจทำลายได้ ดังนั้นนางกับหลิงอินจึงนั่งยองรอผู้พิทักษ์หยวนที่นี่

ข้าเข้าใจทันที เพราะงานเลี้ยงสมองลิงนั้นเมื่อวันก่อน ฮว๋ายชิ่งจงใจใช่หรือไม่ มิน่าล่ะวันนี้ฉู่ไฉ่เวยเชิญลี่น่ากับสวี่หลิงอินไปเที่ยวเล่นสำนักโหราจารย์ คงคิดจะยืมมีดฆ่าลิง ในหมู่นักกินทั้งสามคน ไฉ่เวยนับว่าฉลาดมาก

เดี๋ยวนะ ถ้าจำไม่ผิด ห้องลับของซ่งชิง ยกเว้นประตูบานนี้ กำแพงเป็นกำแพงอิฐธรรมดา…ข้าถอนคำชมเชยเมื่อครู่”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่หก

ราชครูบอกเป็นนัยว่าจะบำเพ็ญคู่กับข้า ข้ากลั้นใจปฏิเสธ ยามนี้ข้าต้องตั้งใจช่วยหลินอันให้กลายเป็นคนที่มีความสามารถ สำเร็จการศึกษาอย่างราบรื่น ในทำนองเดียวกัน ข้าปฏิเสธการบอกเป็นนัยของหนานจือ ถือโอกาสเอ่ยถึงสักหน่อย หลังจากงานแต่งงาน สายตาที่อาสะใภ้มองเทพดอกไม้ก็แปลกไป

“แปลกที่ใด ข้าสรุปสักหน่อย: ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่น้องหญิง แต่เจ้าอยากนอนกับหลานชายข้า!

“เวลาจะเยียวยาผู้บกพร่องในศีลธรรมอันดี อาเมน!”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่แปด

ในที่สุดหลิงเยวี่ยก็ออกมาจากห้อง หวังว่านางจะเดินออกจากเงามืด จิตใจมุ่งสู่แสงสว่าง ในที่สุดหลินอันก็ควบคุมเคล็ดวิชาบำเพ็ญคู่เบื้องต้นได้ อาจารย์ปลาบปลื้มมาก หลิงอินกับลี่น่าไปสำนักโหราจารย์นั่งยองรอผู้พิทักษ์หยวนอีกแล้ว ผู้พิทักษ์หยวนน่ารักขนาดนั้น เหตุใดต้องกินผู้พิทักษ์หยวน

ซ่งถิงเฟิงกับจูกว่างเสี้ยวชวนข้าไปฟังเพลงที่หอคณิกา ข้าปฏิเสธอย่างจริงจัง คนเราต้องรู้จักโต ข้าไม่ใช่หนุ่มน้อยในยามนั้นแล้ว ยามนี้ข้าเป็นคนมีครอบครัวแล้ว”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่เก้า

วันนี้ส่งของขวัญล้ำค่าให้เทพบุตร รายชื่อของขวัญ: ไฉซิ่งเอ๋อร์ เหวินเหรินเชี่ยนโหรว จ้าวซู่ซู่ อวี๋หานซิ่ว หลานหลาน เหมยเอ๋อร์ (อาจารย์หรงหรง) และอินหลิง…

เทพบุตรเอ๋ย พี่น้องเช่นข้าช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้ หวังว่าเจ้าจะสงบสุขสบายใจ”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สิบ

ตลาดชายแดนที่ฮว๋ายชิ่งก่อตั้งขึ้นเริ่มเห็นผล วัตถุปัจจัยจำนวนมากไหลเข้าที่ราบลุ่มภาคกลาง เช่น วัว แกะ เครื่องปรุงยาจีน และวัสดุไม้ หลังจากเกิดการค้าบ่อยครั้ง ตำแหน่งงานเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชาวต้าฟ่งมีงานทำ อนารยชนและชายแดนตอนใต้รวมทั้งอาณาจักรหมื่นปีศาจก็ได้สิ่งที่พวกมันต้องการ

ดีจริงๆ โลกหล้าสันติ อยู่เย็นเป็นสุข นี่คือยุคทองในอุดมคติของข้า

ปัญหาเดียวก็คือได้ยินฮว๋ายชิ่งบอกว่าเด็กเผ่าลี่กู่ปฏิเสธที่จะนำอาหารมาเอง ที่เกินไปกว่านั้นคือพวกเขาส่งเด็กที่เพิ่งหย่านมมาเรียนหนังสือที่โรงเรียนรัฐ ไร้จิตสำนึกจริงๆ

ข้าวางแผนว่าอีกไม่นานจะไปชายแดนตอนใต้ สั่งสอนเผ่าลี่กู่ที่ไม่เคารพกฎเกณฑ์ ไม่ใช่เพราะหลวนอวี้เขียนจดหมายรักถึงข้าแน่นอน อืม ในจดหมายรักมีคำผิดอยู่เล็กน้อย ข้าต้องไปช่วยนาง”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สิบสอง

วันนี้ไปนิกายสวรรค์กับราชครู บรรลุข้อตกลงศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์ ยอดฝีมือเหนือมนุษย์แห่งต้าฟ่งไปกินเผือกกันหมด องค์เทพดูท่าทางไม่ค่อยดีใจ อาจเป็นความเข้าใจผิดของข้า องค์เทพไม่มีความรู้สึกใดๆ จะโกรธเพราะเรื่องเล็กพวกนี้ได้อย่างไร

แต่พูดตามจริง นักบวชเต๋าจินเหลียนและคนอื่นๆ ดื่มสุราอยู่โต๊ะข้างๆ ก็ไม่สมควรแล้ว”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สิบสี่

สิ้นศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์ ราชครูได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่ข้ารู้สึกได้อย่างชัดเจน หลังจากช่วงชิงแหล่งพลังขององค์เทพ ไฟแห่งกรรมของนางเกือบดับสนิทแล้ว องค์เทพค่อนข้างดี เขากลายเป็นเหมือน ‘มนุษย์’ มากขึ้น

รู้สึกได้ว่าที่จริงเขาอยากฆ่าลั่วอวี้เหิงยึดแหล่งพลัง ถ้าไม่มีการดำรงอยู่ของข้า เป็นไปตามสถานการณ์ปกติ ในศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์ ราชครูต้องตายอย่างแน่นอน

เช่นนี้ก็ดี หลังศึกระหว่างนิกายสวรรค์และมนุษย์ ตบะของราชครูเลื่อนสูงขึ้น เมื่อบุกจู่โจมอรัญตา นางอยู่รักษาการณ์เมืองหลวงก็มั่นใจมากขึ้น”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สิบเจ็ด

ไม่รู้เหตุใด ไม่กี่วันมานี้เป็นทุกข์อยู่บ้าง หาสาเหตุไม่ได้ รู้เพียงหดหู่อยู่บ้าง ข้าลองพิจารณาตนเอง แต่ก็ไม่มีประโยชน์ จนกระทั่งเช้าวันนี้ ข้าเห็นอารองกับเอ้อร์หลาง ต่างคนต่างหิ้วถุงส้มเขียวกลับมา…”

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สิบแปด

เมื่อวาน ข้าที่ตื่นรู้ขึ้นมานั้นรวมกลุ่มกับซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวฟังเพลงที่หอคณิกา บรรยากาศที่คุ้นเคย ท่วงทำนองที่คุ้นเคย การแสดงกายกรรมที่คุ้นเคย พวกสาวๆ ที่คุ้นเคย…ในโลกที่ขาดแคลนความบันเทิงนี้ มีเพียงการฟังเพลงที่หอคณิกามอบเศษเสี้ยวความอบอุ่นให้ข้าได้

ยามที่เขียนบันทึกประจำวันฉบับนี้ ความคิดหนึ่งแวบผ่านในใจข้า: ข้ายังเป็นหนุ่มน้อยผู้นั้นเมื่อก่อน ไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

“รัชศกฮว๋ายชิ่งที่สอง เดือนสามวันที่สิบเก้า ฟังเพลงที่หอคณิกา!”