ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 828

บทที่ 828 พระโพธิสัตว์มัญชุศรี

ค่ายกลขนาดใหญ่ที่ปกคลุมทั่วทั้งอรัญตาสกัดกั้นการเดินทางของเสินซู หยุดยั้งเขาไว้ที่ตีนเขา กีดกั้นไม่ให้เขาเดินหน้าไปได้แม้แต่ก้าวเดียว

เสินซูยกกำปั้นขึ้นและโจมตีกำแพงสีทองอย่างง่ายดายและหยาบคาย คลื่นอากาศส่งเสียง ‘เปรี้ยง’ ดูเหมือนระลอกคลื่นจะแทรกซึมผ่านพื้นผิวกำแพงสีทองแผ่ออกไปทั้งทางด้านบน ทางซ้ายและทางขวา

เสินซูไร้หัวก้าวถอยหลังเพราะไม่สามารถทำลายกำแพงได้

เขาเงียบไปไม่กี่วินาที ราวกับว่าเขาหงุดหงิด สะดือของเขาแยกออก กลายเป็นปากที่เปื้อนเลือด และเปล่งเสียงคำรามแสบแก้วหู

‘โฮก!’

คลื่นเสียงดังก้องทั่วถิ่นทุรกันดารดินแดนประจิมทิศ สะท้อนไปในนภาสีฟ้าใสและแผ่กระจายไปไกลหลายสิบลี้

ผู้คนจากดินแดนประจิมทิศที่อาศัยอยู่ใกล้กับอรัญตา ต่างหันไปทางภูเขาศักดิ์สิทธิ์ ด้วยสีหน้าสับสนและหวาดกลัว

ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา พวกเขาได้ยินเสียงคำรามดังมาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์ และก่อนหน้านั้น ยังมีตะวันดวงใหญ่อีกดวงกำลังขึ้น

ค่ายกลฉานป้องกันการโจมตีรวมถึงเสียงของเสินซูได้อย่างมีประสิทธิภาพ จอมยุทธ์ภิกษุบนภูเขาเพียงรู้สึกหนวกหูและเวียนหัวทว่าไม่ได้รับความเสียหายอะไรมากมายนัก

โดยปกติ หากอยู่ไม่ห่างไกล แค่เสียงคำรามของเสินซูก็สังหารจอมยุทธ์ภิกษุไปกว่าครึ่งแล้ว

ทันทีที่จอมยุทธ์ภิกษุฟื้นจากสภาวะปราณโลหิตพลุ่งพล่าน ก็มองเห็นยักษ์ใหญ่มหึมาเกินกว่าจินตนาการ ช่วงอกของมันกว้างราวกำแพงภูผา ร่างกายของมันมืดทมึน แขนล่ำสันทั้งยี่สิบสี่ข้างอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ รำแพนออกเหมือนหางนกยูงราวกับจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางสยายหางทั้งเก้าให้แผ่ออก

แขนแต่ละข้างอัดแน่นไปด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว จนผู้คนสงสัยว่ามันอาจสามารถทำลายอากาศว่างเปล่าได้

ยักษ์ตัวนี้ไม่มีหัว แต่หลังคอของมันมีวงแหวนเพลิงลุกโชนแผดเผาอากาศให้ลุกไหม้

อากาศใกล้เมืองอรัญตาร้อนขึ้นทันที ราวกับเข้าสู่ช่วงต้นฤดูร้อน

จอมยุทธ์ภิกษุทั้งหลายที่เห็นร่างธรรมนี้เข้าก็ขาสั่นหน้าซีด ไม่ต้องพูดถึงความตั้งใจที่จะต่อสู้ พวกเขาแทบไม่สามารถถือดาบ กระบองทองแดงและอาวุธอื่นๆ ไว้ในมือได้เลย

ร่างธรรมวชิระเป็นสัญลักษณ์ของความเข้มแข็งและสง่างาม หากผู้บำเพ็ญที่ต่ำกว่าขั้นเหนือมนุษย์เผชิญหน้ากับร่างธรรมนี้พลังต่อสู้ก็แทบสิ้นสูญ

สาเหตุที่จอมยุทธ์ภิกษุบนขุนเขายังยืนหยัดอยู่ได้ก็เพราะค่ายกลฉานขัดขวาง ‘ความยิ่งใหญ่’ ของร่างธรรมเสินซู

“อย่าได้กลัว!”

จอมยุทธ์ภิกษุวัยกลางคนผู้มีตบะสูงส่งมองไปรอบๆ จอมยุทธ์ภิกษุผู้เป็นศิษย์และพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ค่ายกลฉานเป็นสิ่งที่ทำลายไม่ได้และไม่มีใครทำลายได้ แม้แต่ปีศาจตัวนี้”

จอมยุทธ์ภิกษุที่ทั้งหวาดกลัวและตื่นตระหนกอย่างยิ่งรู้สึกใจชื้นและฟื้นความมั่นใจกลับคืนมาเมื่อได้ยินคำพูดนี้

ที่แล้วมาในอรัญตามีภาษิตข้อหนึ่งว่าเมื่อฉานซือเข้าสู่สมาธิ เขาจะอยู่ยงคงกระพันต่อเวทมนตร์คาถาทุกชนิดและมั่นคงไม่เคลื่อนไหวดุจดังขุนเขา

ระดับการฝึกฝนขั้นสูงสุด คือ ‘ร่างธรรมพระโพธิสัตว์มัญชุศรี’

เดิมทีวิชาฉานถูกออกแบบมาเพื่อการป้องกัน ตอนนี้มีฉานซือมากกว่าสี่พันรูปก่อตัวเป็นค่ายกลฉาน มีพระโพธิสัตว์ขั้นหนึ่งสามรูปเป็นประธาน จิ่วโจวกว้างใหญ่ไพศาลเพียงใดก็ไม่มีผู้ใดสามารถทำลายได้

พวกขั้นหนึ่งในระดับเดียวกันไม่มีใครแข็งแกร่งเท่านี้แน่นอน และในยุคที่ระดับสุดยอดหาได้ยากยิ่ง จะมีใครสามารถฝ่าข้ามค่ายกลที่น่าตกใจเช่นนี้ได้?

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าค่ายกลฉานของอรัญตาเป็นแนวป้องกันที่ดีที่สุดในจิ่วโจว

‘เปรี้ยง!’

หมัดของร่างธรรมเสินซูตรงเข้ากระแทกกำแพงม่านแสงสีทอง บนกำแพงบังเกิดระลอกคลื่นสีทองพุ่งออกไป ทว่ากำแพงไม่ขยับเขยื้อน

‘เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง…’

แขนทั้งยี่สิบสี่ข้างเปรียบเสมือนก้านสูบเครื่องจักรไอน้ำ เปรียบเสมือนเครื่องตอกเสาเข็ม ปลดปล่อยความรุนแรงดัง ‘ปัง ปัง ปัง’ จนบังเกิดเป็นภาพติดตา

กำแพงทองคำเปรียบเสมือนชามคว่ำกลับหัวครอบคลุมไปทั่วอรัญตา ในเวลานี้ ภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่องของเสินซู บังเกิดระลอกคลื่นสีทองปรากฏขึ้นบนพื้นผิวชาม

จากนั้นก็เกิดแรงสั่นสะเทือน แม้แต่อรัญตาก็ยังสั่นสะเทือนเล็กน้อย พื้นดินสั่นสะเทือน ขุนเขาก็สั่นสะเทือน

ด้วยความถี่เช่นนี้ ด้วยพลังที่ใช้ออกไปอย่างต่อเนื่องเช่นนี้ หากเป็นจอมยุทธ์เหนือมนุษย์ธรรมดาๆ ภายในหนึ่งเค่อเขาคงเหนื่อยล้าอย่างยิ่ง จำต้องหายใจกระชั้นถี่เพื่อลดภาระแรงกดดันต่อกล้ามเนื้อ

แต่เสินซูเป็นเหมือนเครื่องจักรที่เคลื่อนไหวได้ต่อเนื่อง โจมตีอยู่ตลอดเวลา เหมือนว่าเขาไม่มีวันเหน็ดเหนื่อย

‘เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง…’

เศษแสงร่วงลงมาราวสายฝน เมื่อโจมตีถี่เข้า กำแพงม่านแสงสีทองพลันสั่นไหว ความถี่ในการสั่นและความถี่ในการออกหมัดก็ประสานกันอย่างช้าๆ ในระดับหนึ่ง

‘เปรี้ยงงงงงง!’

ดูเหมือนกำแพงม่านแสงสีทองจะไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป ราวกับฟองสบู่ที่สั่นไหวในสายลม พร้อมที่จะแตกสลายได้ทุกเมื่อ

จอมยุทธ์ภิกษุในเมืองอรัญตารู้สึกตกใจเมื่อพบว่าร่างของฉานซือที่นั่งขัดสมาธิอยู่ด้านนอกห้องโถงสั่นไหวอย่างรุนแรง ราวกับป่วยเป็นโรคลมบ้าหมู ราวกับว่าอีกเดี๋ยวพวกเขาก็จะล้มลง เลือดเนื้อกลางหว่างคิ้วปริแยกและมีโลหิตหลั่งไหล

ในบรรดาฉานซือทั้งหมดที่นั่งทำสมาธิ มีเพียงกว่างเสียน หลิวหลีและเจียหลัวซู่เท่านั้นที่ยังคงสงบนิ่ง ส่วนฉานซือคนอื่นๆ ล้วนมีอาการผิดปกติตั้งแต่เล็กน้อยไปจนถึงร้ายแรง

นี่มันสัตว์ประหลาดประเภทไหน?!

ค่ายกลน่าทึ่งที่ควบรวมพลังของขั้นหนึ่งทั้งสามรูปและฉานซือมากกว่าสี่พันรูปยังไม่สามารถหยุดยั้งหมัดที่ไร้ทักษะ เรียบง่ายและหยาบกร้านของสัตว์ประหลาดได้เชียวรึ?

จอมยุทธ์ภิกษุระดับกลางและระดับล่างที่ไม่รู้จักตัวตนของเสินซู รู้สึกเพียงหัวใจของพวกเขาค่อยๆ จมลงสู่ห้วงแห่งความหนาวเย็นมืดมิด

“ช่างเป็นพลังที่น่ากลัวจริงๆ”