ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 884

บทที่ 884 การแก้แค้น

……….

“อะแฮ่ม!”

สวี่ชีอันปิดปากกระแอมไอสองครั้ง เขารอให้สตรีในอุปการะเข้ามาตรวจดูก่อนแล้วจึงค่อยๆ ก้าวข้ามธรณีประตูไป

ดูแล้วเขาก็ไม่ต่างจากชายชราคนหนึ่ง

“เจ้าเป็นอะไรไป?”

หลินอัน ภรรยาหมายเลขหนึ่งของเขาสะดุ้งแล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และซอยเท้าถี่ๆ มาหา

สตรีในอุปการะคนอื่นๆ ล้วนมีสายตาเป็นห่วงเป็นใย เว้นแต่นางจิ้งจอกเก้าหางผู้เดียว

สวี่ชีอันโบกมือแล้วพูดเสียงแหบพร่า

“สัปยุทธ์กับพระพุทธเจ้าทำให้ร่างกายข้าบอบช้ำ สูญสิ้นปราณโลหิตบั่นทอนอายุขัย จำต้องพักฟื้นเนิ่นนาน”

“เฮ้อ จะหาต้นตอของโรคเจอหรือเปล่าก็ไม่รู้”

จิ้งจอกเก้าหางขัดจังหวะทันที

“ปราณโลหิตใกล้สิ้นกำลัง อนาคตข้างหน้าคงไม่อาจสืบพันธุ์ได้อีก”

ท่าทีของหลินอันกับมู่หนานจือเปลี่ยนไป ขณะที่เย่จีงุนงงสงสัย

อาสะใภ้เริ่มกังวลเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “มันร้ายแรงมากเลยหรือ? เจ้าไปขอยาจากสำนักโหราจารย์ได้หรือเปล่า?”

ต้าหลางเป็นบุตรชายคนโตของบ้านและยังไม่มีบุตร ถ้าไม่สามารถสืบต่อวงศ์ตระกูลได้ ก็หมายความว่าบ้านใหญ่จะต้องเสียธูปไปโดยไร้ประโยชน์งั้นหรือ?

…

สวี่ชีอันเหลือบมองจิ้งจอกเก้าหางแล้วมิได้ใส่ใจนาง “ข้าจะไปพักฟื้นที่บ้านสักพัก ข้าไม่ได้กินอาหารฝีมืออาสะใภ้นานแล้ว”

อาสะใภ้ลุกขึ้นทันทีแล้วพูดว่า

“ข้าจะลงครัวไปทำอาหารที่เจ้าชอบ”

สมัยนั้น จวนสกุลสวี่ยังไม่ร่ำรวย แม้จะมีแม่ครัว แต่อาสะใภ้มักทำอาหารเองเพราะนางมิใช่สุภาพสตรีมั่งคั่งผู้มีนิสัยเจ้าสำอาง

สวี่ชีอันหันไปมองมู่หนานจือแล้วพูดว่า

“ป้ามู่ ข้าจำได้ว่าท่านปลูกสมุนไพรไว้ในสวนหลังบ้าน ช่วยทำแกงสมุนไพรให้ข้าเพิ่มพลังปราณกระตุ้นการไหลเวียนโลหิตให้ทีสิ”

มู่หนานจือผู้ที่เขารู้ว่าเป็นต้นไม้อมตะกลับชาติมาเกิดรับคำว่า “อืม” ลุกขึ้นยืนและเดินจากไปอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ราวกับว่านางกำลังคิดบัญชีแค้นหลังถูกโค่น

สวี่ชีอันพูดต่อว่า

“น้องสาว เสื้อคลุมที่เจ้าทำให้พี่ใหญ่ขาดเสียแล้ว”

สวี่หลิงเยวี่ยยิ้มให้อย่างสงบเสงี่ยมและพูดเสียงแผ่วเบา

“ข้าจะทำเสื้อคลุมให้พี่ใหญ่เพิ่มอีกสักตัว”

ระหว่างสนทนา สวี่ชีอันยังคงกระแอมไอไม่หยุด เพื่อให้สตรีในอุปการะรู้ว่า “ข้าไม่ค่อยสบาย ได้โปรดอย่าสร้างปัญหา”

หลังจากดำเนินการรวดเดียวจบ ก็เหลือเพียงหลินอัน เย่จีกับจิ้งจอกเก้าหางเท่านั้นที่ยังอยู่ในห้องโถง สวี่ชีอันไม่มีข้ออ้างอื่นที่ดีกว่านี้มาใช้ซ้ำสองจึงบอกพวกนางว่า

“หลินอัน เจ้ากลับห้องไปก่อน ส่วนท่านเจ้าอาณาจักร เอ้อร์หลางกับข้ามีเรื่องบางอย่างต้องพูดคุยกัน”

หลินอันทำแก้มป่อง “มีอะไรที่ข้าไม่รู้งั้นรึ?”

นางไม่ใช่เมียหรือแม่ที่ว่าง่าย นางเป็นผู้มีฝีมือในการสู้รบ

สวี่ชีอันไม่ได้บังคับให้นางออกไป เขามองจิ้งจอกเก้าหางด้วยสีหน้าจริงจัง

“ท่านเจ้าอาณาจักร ท่านยังต้องออกทะเลไปกำราบเหล่าลูกหลานเทพมารในระดับเหนือมนุษย์อีก ยิ่งมากก็ยิ่งดี”

จิ้งจอกเก้าหางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า

“เมื่อฮวงตื่น เขาจะไปกำราบลูกหลานเทพมารโพ้นทะเลและตอบโต้แผ่นดินใหญ่จิ่วโจวเลยรึ?”

คุยกับคนฉลาดก็สะดวกอย่างนี้แหละ…สวี่ชีอันพูดต่อว่า

“หากพวกเขาไม่เต็มใจยอมจำนน ก็ฆ่ามันทิ้งซะให้หมดจะได้ไม่เหลือใครไว้ข้างหลัง”

จิ้งจอกเก้าหางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดว่า

“แม้ต่อหน้าเขาอาจยอมจำนน เขาก็อาจทรยศเมื่อถึงเวลาเช่นกัน หากไม่มีความสนใจร่วมกันหรือนึกอยากสนับสนุนจริงๆ ลูกหลานเทพมารก็อาจไม่ภักดีต่อข้าหรือต้าฟ่งเลย”

“เมื่อถึงเวลาที่ฮวงตื่น พวกเขาอาจคิดยอมแพ้หรือไม่ก็หักหลังเรา”

สวี่ซินเหนียนส่ายหัว

“ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น เพียงแค่กำราบแล้วให้พวกนั้นอพยพไปอยู่ไกลๆ ก็พอ”

“โพ้นทะเลกว้างใหญ่ไพศาลไร้ขอบเขต ฮวงย่อมไม่เสียเวลาค้นหากำราบแน่เพราะมันไม่ได้คุ้มค่าอะไร แต่ถ้าลูกหลานเทพมารพวกนั้นเข้าร่วมสงครามด้วย พวกเขาจะเป็นภัยคุกคามร้ายแรงกับพวกเรา”

“สำหรับฮวงแล้ว คู่ต่อสู้ของเขาคือพวกระดับสุดยอดคนอื่นๆ ลูกหลานเทพมารเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

สวี่ชีอันพูดเสริมว่า

“เจ้าอาจให้เหตุผลว่า เมื่อฮวงตื่นขึ้น เขาจะกลืนกินลูกหลานเทพมารระดับเหนือมนุษย์ทั้งหมด เรื่องจริงแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้ลูกหลานเทพมารโพ้นทะเลระลึกถึงความกลัวและความอัปยศ เมื่อครั้งที่ถูกฮวงครอบงำได้”

ขั้นตอนต่อไปคือการปรึกษาหารือในรายละเอียด ซึ่งไม่จำกัดอยู่แค่เรื่องการพาซุนเสวียนจีไป แต่ยังมีเรื่องการสร้างค่ายกลส่งตัวเพิ่มด้วย จิ้งจอกเก้าหางจะได้ไปกลับจิ่วโจวอย่างสะดวกรวดเร็วไม่ต้องกังวลว่าจะหลงทางในทะเลอันกว้างใหญ่

เช่นเดียวกับการลงมือสังหารลูกหลานเทพมารที่ไม่ให้ความร่วมมือทันที ต้องไม่มีใครใจอ่อน

โดยให้คำมั่นสัญญาว่า ในอนาคตลูกหลานเทพมารจะได้กลับมาอยู่ในจิ่วโจวอีกครั้ง

สถาปนาอาณาจักรลูกหลานเทพมารและเกื้อหนุนลูกหลานเทพมารผู้ทรงพลังระดับเหนือมนุษย์ขึ้นเป็นผู้นำ และอื่นๆ อีก

หลินอันยืดเอว นั่งตัวตรงและตั้งใจฟัง แม้ความจริงแล้วนางจะไม่เข้าใจอะไรเลย จนกระทั่งจิ้งจอกเก้าหางจากไป นางจึงได้แน่ใจว่าสามีนางมาเพื่อพูดเรื่องภารกิจจริงๆ

…

“องค์หญิง!”

เย่จีตามจิ้งจอกเก้าหางมาทัน จึงรีบโค้งคำนับและกระซิบว่า

“เยวี่ยจีพลาดท่าตอนท่านออกทะเล”

จิ้งจอกเก้าหางตอบกลับว่า “อืม”

“ข้าได้เลื่อนเป็นขั้นหนึ่งตอนอยู่โพ้นทะเลและได้ปลุกแก่นแท้จิตวิญญาณให้ตื่นขึ้น แต่เมื่อข้าเผชิญหน้ากับฮวง ข้าก็ย่อมต้องตัดหางเพื่อเอาชีวิตรอด”

นางสง่างามและแข็งแกร่งยามเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่จี แต่หมดท่าเมื่อเผชิญเสน่ห์สุดลุ่มหลงของสวี่ชีอัน นางพูดจาใจเย็น

“ไม่ใช่แค่เจ้า พี่สาวน้องสาวแปดนางของเจ้าคงต้องมีสักวันที่คนใดคนหนึ่งสุ่มเสี่ยงพลาดท่า”

“เมื่อมหาเคราะห์มาถึง ข้าจะไม่มีความเมตตาให้พวกเจ้าคนใดเลย เข้าใจหรือไม่”

จิ้งจอกฟ้าเก้าหางขั้นหนึ่งมีเก้าชีวิต เมื่อทั้งเก้าชีวิตหมดไป นางก็พินาศเช่นกัน

แต่ก่อนหน้านั้นนางจะไม่ยอมตาย แม้เจตจำนงส่วนตัวของจิ้งจอกเก้าหางก็ไม่อาจทำให้เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงได้

กล่าวอีกนัยหนึ่งการตัดหางเอาชีวิตรอดนั้นเป็นความสามารถติดตัว เมื่อใดที่นางตายไปอีกครั้ง หางของนางก็จะถูกตัดออกอีกหนึ่งหาง

“เย่จีเข้าใจดีว่ามันเป็นโชคชะตาของเราที่ต้องตายเพื่อองค์หญิงของเรา” เย่จีเหลือบมองนางและหยั่งเชิงอย่างระมัดระวัง

“องค์หญิงของสวี่หลาง…”

นางปีศาจผมขาวขมวดคิ้วและเอื้อนออกมาเป็นเพลง

“แน่นอนว่าท่านเจ้าอาณาจักรของเจ้าไม่ชมชอบคนเจ้าชู้ เพราะเรื่องที่น่ารำคาญคือเขาพยายามรบกวนข้าทุกวิถีทางและใช้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าเขาเป็นเทพยุทธ์ครึ่งก้าวเพื่อทำหลายอย่างกับข้า”

“อืม ท่านเจ้าอาณาจักรของเจ้ามาที่จวนสกุลสวี่ในครั้งนี้เพียงเพื่อเตือนเขาว่าปัญหายังมีอยู่”

“เกรงว่าเขาจะพยายามเข้าใจท่านอยู่เสมอ”

เย่จีเม้มปากตัวเอง

“ถ้าเขายืนกรานให้เจ้าคิดเองล่ะ”

จิ้งจอกเก้าหางถามอย่างอดไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำได้เพียงถอยทีละก้าวเท่านั้น ใครกันนะที่ทำให้เขาเป็นเทพยุทธ์ครึ่งก้าว?”

‘แน่นอนว่าท่านนั่นแหละที่พยายามหลอกเขา ท่านรังแกคนสัตย์ซื่ออยู่มิใช่หรือ?’…เย่จีบ่นอยู่ในใจ นางจะเล่าเรื่องไม่ดีขององค์หญิงให้สวี่หลางฟังเองในภายหลัง

‘เกรงก็แต่ว่านางจะพาน้องสาวเจ็ดนาง ไม่สิ น้องสาวหกนางมาประชันกับข้าเพื่อบุรุษผู้นี้เท่านั้น’

ในห้องโถงด้านในสวี่ชีอันเลิกคิ้วให้น้องชายขณะบอกว่า

“เมื่อศัตรูดุร้ายมารวมกัน ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแบ่งมิตรแยกศัตรูให้ชัดเจนและหาทางเอาชนะทีละคน กลยุทธ์ทรมานร่างกายตนเป็นวิธีที่ดี กลยุทธ์ทรมานร่างกายของบุรุษก็เหมือนกลยุทธ์สตรีร้องไห้สร้างปัญหาและแขวนคอตัวเอง”

“ผิดพลาดทั้งเพ”

สวี่ซินเหนียนเยาะเย้ย

“ซ่อนได้สักพักแต่ซ่อนไม่ได้ตลอดชีวิตหรอก พี่สะใภ้ของข้าทุกคนล้วนสงสัย”

“ดังนั้นเราจึงต้องแบ่งศัตรูออกไปให้ชัดเจน” สวี่ชีอันลุกขึ้นยืนโดยไม่พูดอะไรสักคำแล้วเดินไปที่ห้องอ่านหนังสือ

วันนี้เป็นวันพักผ่อนของสวี่ซินเหนียน เขาไม่มีอะไรทำจึงตามไปด้วย

สวี่ชีอันกางกระดาษแล้วออกคำสั่ง

“เอ้อร์หลาง ฝนหมึกให้พี่ใหญ่ที”

สวี่ซินเหนียนพ่นหมึกและฝนหมึกอย่างเป็นการเป็นงาน

สวี่ชีอันจุ่มพู่กันลงในหมึกแล้วเขียนว่า

“ข้าไปโพ้นทะเลได้ครึ่งเดือน ข้าคิดถึงหลินอันเมียข้าเหลือเกิน เป็นบ่าวสาวข้าวใหม่ปลามันไม่ทันไรก็ต้องออกทะเลไปเสียแล้ว ทิ้งเจ้าไว้เพียงลำพังในห้องนอนว่างเปล่าของข้า ข้ารู้สึกผิดจนแทบทนไม่ได้ ยังได้ยินเสียงและรอยยิ้มของเจ้าอยู่ทุกที่ทุกวันทุกคืน…”

‘ไร้ยางอาย!’…สวี่ซินเหนียนวิพากษ์วิจารณ์ในใจและชี้แนะด้วยสีหน้าท่าทางคงเดิม

“พี่ใหญ่ ท่านเขียนผิดแล้ว ยังได้ยินเสียงและรอยยิ้มใช้บรรยายถึงคนที่ตายไปแล้ว ท่านควรใช้คำว่า ยังนึกถึงเสียงและรอยยิ้มเพื่อแสดงถึงตัวตนของคนที่ท่านนำเสนอ”

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ถูกสวี่ชีอันเขกหัว

“ช่างมันสิ!”

เจ้าก็คิดว่าข้าเป็นจอมยุทธ์ต่ำทรามจริงๆ รึ?

“ถึงอย่างไรข้าก็รู้ว่าหลินอันเป็นคนฉลาด มีไหวพริบ เข้ากับท่านแม่และอาสะใภ้ที่บ้านได้ดี ข้าเลยไม่ค่อยเป็นห่วง ออกทะเลครั้งนี้ ถ้าข้ายังไม่เลื่อนขั้นเป็นเทพยุทธ์ครึ่งก้าว ต้าฟ่งคงตกอยู่ในอันตราย…”

แล้วก็มีจดหมายฉบับที่สอง สามและสี่ตามมา…

พอเขียนเสร็จ สวี่ชีอันก็ใช้พลังปราณทำให้หมึกแห้ง จากนั้นหยิบขี้เถ้ากระถางธูปออกมาเช็ดข้อความ

“สิ่งนี้สามารถกลบกลิ่นหมึกได้ ไม่เช่นนั้นจะสังเกตเห็นชัดเจนทันทีที่ได้กลิ่น เจ้าควรเรียนรู้เอาไว้” เขาออกปากแนะนำน้องชายคนเล็ก

‘น้องชายท่านไม่เรื่องเยอะเท่าท่านหรอก’…สวี่เอ้อร์หลางพูดในใจว่าหัวใจดวงเดียวของข้าจะทุ่มเทให้ซือมู่ผู้เดียว

ทันทีที่เขาบ่นในใจเสร็จ เขาก็เห็นพี่ใหญ่เขียนจดหมายฉบับที่สองถึงสมาชิกในครอบครัว