ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 887

บทที่ 887 ปรมาจารย์ด้านการบริหารเวลา

Ink Stone_Fantasy

ในห้องอบอวลด้วยกลิ่นหอมสดชื่น คล้ายกับกลิ่นของดอกไม้ แต่เมื่อลองดมดีๆ กลับรู้สึกว่ากลิ่นนั้นหอมหวนยิ่งกว่าดอกไม้ ยิ่งผ่านไปนาน คนที่ได้กลิ่นจะตกอยู่ในภาวะผ่อนคลายสุดขีด ตกสู่ห้วงนิทราอย่างไม่อาจขัดขืน ปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าจนสิ้น

นี่คือกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของมู่หนานจือ ซึ่งประกอบด้วยจิตวิญญาณของต้นไม้อมตะเล็กน้อย ช่วยให้สิ่งมีชีวิตรอบกายนางหายจากความเหนื่อยล้า และช่วยยืดอายุขัยให้กับพวกเขา

สวี่ชีอันเหลือบสายตามองหญิงสาวที่นอนตะแคงบนเตียง ไม่รีบร้อนขึ้นเตียง แต่เดินวนรอบฉากกั้นแล้วมองดูอ่างอาบน้ำที่ใส่น้ำไว้เต็มอ่าง มีกลีบดอกเบญจมาศสีขาว และกลีบกุหลาบสีแดงลอยอยู่ด้านใน

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นน้ำที่มู่หนานจือใช้อาบก่อนเข้านอน

วันรุ่งขึ้นมาถึงตามปกติ

เขาถอดเสื้อคลุม รองเท้า แล้วก้าวเข้าไปในอ่างน้ำทันที น้ำในอ่างเย็นเฉียบ ทำให้รู้สึกสดชื่น สวี่ชีอันนั่งพิงอ่างอาบน้ำ เงยหน้ามองเพดาน ปล่อยใจไปเรื่อยเปื่อย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ก็มีเสียงกรุ่นโกรธของหนานจือลอยมาจากด้านนอกของฉากกั้น

“เจ้าอาบน้ำเสร็จหรือยัง”

สายตาของสวี่ชีอันยังคงจ้องมองไปยังเพดาน พลางบ่นพึมพำ

“จริงๆ เลย ในเมื่อเจ้าก็ตื่นแต่เช้าแล้ว เหตุใดจึงไม่มาช่วยปรนนิบัติอาบน้ำให้สามีล่ะ เห็นแก่ขนบธรรมเนียมบ้างหรือไม่”

“สามี?” มู่หนานจือแค่นหัวเราะกล่าว

“ภริยาที่เจ้ายกเกี้ยวไปแต่งกลับมายังนอนหลับอุตุอยู่ในเรือนข้างๆ เกี่ยวอะไรกับข้า อยู่กับข้าที่นี่ เจ้าก็เป็นแค่เด็กเมื่อวานซืนชั่วช้าเท่านั้น”

สีหน้าของสวี่ชีอันเปลี่ยนไปทันที เขากระโดดออกจากอ่างน้ำ วิ่งขึ้นเตียงนอนอย่างหน้าไม่อาย แล้วเอ่ยยิ้มๆ ว่า

“ป้ามู่จ๋า เด็กเมื่อวานซืนมาแล้ว”

คราบน้ำที่เกาะตามตัวระเหยไป ระหว่างที่วิ่งเหยาะๆ เข้ามา

“ไสหัวไป!”

มู่หนานจือไม่รู้จะทำอย่างไรกับท่าทางผีเข้าของเขา จึงดึงผ้าห่มขึ้นม้วนตัวเองเป็นเปาะเปี๊ยะไก่ แล้วนอนหันหลังให้กับเขา

อารมณ์เสียอีกแล้ว…สวี่ชีอันเหลือบมองผ้าห่มบางๆ แล้วพูดขู่ว่า

“ไม่เชื่อฟัง เดี๋ยวข้าจะเอาไม้จิ้มฟันมาแทงเสียเลย”

มู่หนานจือไม่สนใจเขา

สวี่ชีอันยังคงยัดเยียดตัวเองเข้าไป หลังจากนั้นก็เกิดการต่อสู้ขัดขืนกันในที่นอน ตามมาด้วยชุดนอนผ้าไหมที่ปลิวว่อน และเสื้อชั้นในสีดอกบัวอ่อนนุ่ม

การเคลื่อนไหวทั้งหมดหยุดลง พร้อมๆ กับเสียงอู้อี้ของมู่หนานจือ ผ่านไปหลายอึดใจ เตียงสลักลายก็เริ่มส่งเสียง ‘เอี๊ยดอ๊าด’

ผ้าม่านเตียงพลิ้วไหวแผ่วเบา ผ้าห่มบางขยับขึ้นลง

เวลาครึ่งชั่วยามผ่านไปโดยไม่รู้ตัว ความเคลื่อนไหวภายในห้องหยุดลง ความสงบกลับคืนมาอีกครา มู่หนานจือนอนหนุนหมอนในท่าคว่ำหน้า คางเกยสองแขน หลับตาพริ้ม ใบหน้าแดงก่ำราวกับกำลังเมามาย

สวี่ชีอันนอนทับร่างของนาง คลอเคลียต้นคอ ไหล่กลมหอมหวน และแผ่นหลังหยกเนียนขาวละเอียดราวกับผ้าไหม

“เฮ้อ เรือนร่างของป้ามู่น่าหลงใหลไม่สร่างจริงๆ”

สวี่ชีอันพูดติดตลก

มู่หนานจือขี้คร้านเกินกว่าจะสนใจเขา และเพลิดเพลินกับความสงบสุขหลังพายุผ่าน

“ไว้มหาเคราะห์สิ้นสุดลงเมื่อไร พวกเราไปท่องเที่ยวจิ่วโจวกันเถิด ไปดินแดนประจิม หรือไปจะตะวันออกเฉียงเหนือดี” สวี่ชีอันกระซิบแผ่ว

มู่หนานจือลืมตาขึ้น อ้าปากคล้ายจะเอ่ยบางอย่าง แต่สุดท้ายกลับตอบรับสั้นๆ เพียง “อืม”

ผ่านไปสักพัก นางจึงเอ่ยขึ้น

“ข้าคิดถึงบ้าน”

นางหมายถึงจวนเล็กๆ ที่ครั้งหนึ่งนางเคยใช้ชีวิตในฐานะหญิงสาวธรรมดา วันๆ เอาแต่คร่ำเครียดกับการทำอาหาร ซักผ้า พอมีเวลาว่างก็มัวแต่นั่งคิดว่าทำไมวันนี้ไอ้ผู้ชายห่วยแตกถึงไม่มาหา

หากเขามาไม่ตรงเวลา ก็แอบสาปแช่งในใจ คิดว่าถ้ายังไม่มาอีกจะซื้อยาเบื่อหนูมาใส่แกงให้กินเสียเลย

“เอาไว้คราวหน้า!” สวี่ชีอันสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมสลวย

มู่หนานจือรีบตอบ

“เช่นนั้นต้องหาสาวใช้มาให้ข้าสักสองคนสิ”

“ได้สิ!” สวี่ชีอันพยักหน้า

นางครุ่นคิดแล้วกล่าวเสริม

“ต้องอัปลักษณ์ด้วย”

“ได้สิ…”

ได้ยินเช่นนั้นมู่หนานจือจึงสบายใจ นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ข้าใช้ชีวิตโดยสวมกำไลเช่นนี้ตลอดไม่ได้ แต่ถ้าข้าถอดกำไลออก อาสะใภ้ของเข้า น้องสาวเจ้า พวกสาวๆ ของเจ้าจะน้อยเนื้อต่ำใจกันหมด”

หากเปลี่ยนเป็นหญิงคนอื่นพูดประโยคนี้ สวี่ชีอันคงจะถ่มน้ำลายรดหน้าให้

แต่ใครใช้ให้นางเป็นถึงเทพดอกไม้เล่า

สวี่ชีอันพลิกตัวลงมาจากแผ่นหลังของนาง คลำใต้ผ้าห่มสักพัก ก่อนจะหยิบหมอนนุ่มตรงหว่างขาของมู่หนานจือที่เปียกชุ่มด้วยน้ำกามออกมา โยนทิ้งไปอย่างช่วยไม่ได้

“หนุนหมอนด้วยกันเถิด”

เขากอดหมู่หนานจือในอ้อมแขน ร่างกายอ่อนนุ่ม เนียนละเอียดของนางแนบชิดกับร่างของเขาอย่างแนบแน่น

เวลาเคลื่อนคล้อยเงียบงัน ท้องฟ้าฝั่งตะวันออกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวราวพุงปลา สวี่ชีอันค่อยๆ แกะท่อนแขนของมู่หนานจือที่เกี่ยวรอบคอของตนออก

ฝ่ายหลังแพขนตาขยับ ก่อนจะตื่นขึ้นมา

“ข้ามีเรื่องด่วนต้องทำ ต้องไปเดี๋ยวนี้” สวี่ชีอันกระซิบแผ่ว

เทพดอกไม้รู้ดีว่าช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่วุ่นวาย จึงหดมือกลับโดยไม่เอ่ยถาม ไม่เหนี่ยวรั้ง

สวี่ชีอันสวมเสื้อผ้า ยกมือขึ้น ให้ดวงตาที่ข้อมือส่องแสงวาบ เขาหายตัวไปจากห้องส่วนตัวของมู่หนานจือ แล้วไปโผล่ในห้องของเย่จีในชั่วพริบตา

…

ยามเหมายังไม่มาเยือน ท้องฟ้าเป็นสีดำมืด

ทางทิศตะวันออกเริ่มมีแสงสีขาวสาดส่อง หน้าประตูอู่ เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่มารวมตัวกัน

“เมื่อวานสำนักราชเลขาธิการมีคำสั่งลงมา ให้สมุหเทศาภิบาลแห่งเหลยโจวและฉู่โจวอพยพราษฎรยี่สิบสี่เมืองชายแดนไปทางทิศตะวันออก หรือว่าจะเกิดสงครามขึ้นกันนี่?”

“แต่ดินแดนประจิมทิศต้องการจะทำสงครามกับเราไม่ใช่หรือ”

“ยังไม่มีข่าวคราวใดๆ ออกมา วันนี้จึงต้องมาเข้าเฝ้าด้วยเหตุนี้”

“เหตุใดจึงเกิดสงครามขึ้นอีกแล้ว? กว่าราชสำนักจะปราบกบฏอวิ๋นโจวได้ต้องยากเย็นเพียงใด นี่ยังไม่ถึงหนึ่งปี จะต้องมาทุกข์ทนเช่นนั้นอีกได้อย่างไร หากฝ่าบาททรงหุนหันพลันแล่นจะใช้ความรุนแรงละก็ พวกข้าจะทัดทานด้วยชีวิตอย่างแน่นอน”

เหล่าเสนาบดีจับกลุ่มพูดคุยเสียงแผ่วเบา

ขันทีที่ดูแลความเรียบร้อยอยู่ไม่ไกลแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

ในขณะที่รอเข้าเฝ้า ขุนนางไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกัน แม้แต่จะกระแอมไอหรือถ่มน้ำลายยังต้องถูกจดบันทึกเอาไว้ แต่กฎนี้ค่อยๆ เสื่อมความสำคัญลงอย่างเชื่องช้า ขอเพียงไม่เกิดการทะเลาะวิวาทเสียงดังในท้องพระโรง ขันทีก็ไม่จดบันทึก

เมื่อวานนี้ สำนักราชเลขาธิการออกคำสั่งที่ขุนนางหลวงส่วนใหญ่ไม่เข้าใจ นั่นคือสั่งอพยพราษฎรเขตเมืองเหลยโจว ฉู่โจวและเมืองข้างเคียงยี่สิบสี่เมืองไปยังทิศตะวันออก!

นี่มันบ้าชัดๆ!

แม้ว่าเมืองเหลยโจว ฉู่โจวจะมีประชากรน้อยเมื่อเทียบกับพื้นที่ที่กว้างใหญ่ เนื่องจากปัญหาความยากจน แทบจะไม่มีเมืองใหญ่ หรือเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเลย

แต่ประชากรของยี่สิบสี่เมืองมารวมกันย่อมต้องเกินหนึ่งล้านคน

ยังไม่ต้องพูดถึงวิธีการอพยพคนเหล่านี้ ลำพังแค่การโยกย้ายถิ่นฐานก็เป็นเรื่องใหญ่ ที่เปลืองทั้งคนทั้งเงินทอง

ราชสำนักเพิ่งจะได้พักหายใจหายคอ กำลังจะฟื้นฟูจากความเสียหาย จะทนกับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ได้อย่างไร

สิ่งที่ทำให้เหล่าขุนนางเศร้าที่สุดคือสำนักราชเลขาธิการต่างเห็นชอบแล้ว

ไม่รู้ว่าเข้าใจการปกครองใต้หล้า การบริหารบ้านเมืองบ้างหรือไม่

“ใต้เท้าหยางพูดถูก พวกเราจะทัดทานด้วยชีวิต!”

“เหตุใดต้องทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้ด้วย ทัดทานด้วยชีวิต!”

เหล่าเสนาบดีพูดเสียงดังฟังชัด

สมาชิกพรรคหวางและพรรคเว่ยยังไม่เข้าใจการกระทำของหัวหน้าพรรคทั้งสอง จึงได้แต่ส่ายหน้าถอนใจ

เสียงระฆังดังลั่น ยามเหมามาเยือน เหล่าขุนนางหลายร้อยชีวิตเดินเข้าประตูสองด้านจากฝั่งประตูอู่ ผ่านสะพานจินสุ่ยและจตุรัส ขุนนางที่เหลือยืนเรียงแถวสองข้างขนานไปกับบันไดสู่พระราชวัง ไม่ก็กลางจัตุรัส

หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ ร่างของจักรพรรดินีในชุดมังกร ประดับเครื่องหน้าอย่างประณีต ก็เสด็จโดยไพล่พระกรไว้ด้านหลัง ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์พระที่นั่งมังกร

“ฝ่าบาท!”

หลังจากการเข้าเฝ้าเริ่มขึ้น ขุนนางใกล้ชิดของกรมการคลังก็ยกมืขึ้นคำนับ

“ยี่สิบสี่เมืองของเหลยโจว ฉู่โจวมีประชากรจำนวนมาก การอยพยราษฎรไปยังทิศตะวันออกเป็นการสิ้นเปลืองกำลังคนและเงินทอง ไม่ควรทำ ขอฝ่าบาททรงยกเลิกคำสั่งเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากนั้น ขุนนางใกล้ชิดจากหลากฝ่ายก็ทยอยโน้มน้าวให้ฮว๋ายชิ่งยกเลิกคำสั่ง

ความหมายของขุนนางใกล้ชิด คือห้ามปรามไม่ให้จักรพรรดิประพฤติตนไม่เหมาะสม

ในมุมมองของเหล่าขุนนางใกล้ชิด จักรพรรดินีกำลังทำผิดพลาดอย่างมหันต์ หากคิดจะจารึกชื่อในประวัติศาสตร์ ตอนนี้คือโอกาสทอง

เมื่อเห็นสถานการณ์ หลิวหงกระดูกสันหลังของเว่ยเยวียนก็เหลืบมองคนชุดดำที่แน่นิ่งตรงหน้า ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ฝ่าบาท สิ่งที่ใต้เท้าเหล่านี้กราบทูลนั้นมีเหตุผล

“อีกไม่นานชาวพุทธมหายานจะเดินทางมาถึงจุดรวมตัวที่ราชสำนักกำหนดให้พวกเขา ผู้คนกว่าสองแสนชีวิต ต้องกินต้องดื่ม เงินที่ใช้เลี้ยงดูพวกเขาล้วนมาจากราชสำนักทั้งสิ้น

“นอกจากนี้การเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงก็ใกล้จะมาถึงแล้ว เราจะอพยพผู้คนจากยี่สิบสี่เมืองไปทางตะวันออกในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้ได้อย่างไร”

ฮว๋ายชิ่งนั่งฟังเงียบๆ แล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เมื่อวันก่อน พระพุทธเจ้ามาเยือนเหลยโจว ต้องการจะผนวกต้าฟ่ง!”

ประโยคเรียบง่ายเพียงประโยคเดียว ราวกับเสียงฟ้าผ่าดังก้องในหูของเหล่าขุนนางชั้นสูง พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองจักรพรรดินีเบื้องหน้าอย่างเหลือเชื่อ

พระพุทธเจ้ามาเยือนเหลยโจว ต้องการจะผนวกต้าฟ่ง?!

ขุนนางชั้นสูงในท้องพระโรงต่างเป็นปัญญาชน ตบะของแต่ละคนนับว่าไม่ได้แข็งแกร่งนัก แต่ด้วยตำแหน่งที่สูงส่งของพวกเขา ย่อมรู้ดีว่าคำว่าองค์เหนือหัวนั้นมีความหมายอย่างไร

หมายความว่าไร้พ่าย!

ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าพระพุทธเจ้าหมายจะกลืนกินต้าฟ่ง เหล่าขุนนางก็ตกใจ ความหวาดกลัวล้นทะลักจนแทบจะหายใจไม่ออก

แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ หากว่าพระพุทธเจ้ามุ่งเป้ามาที่ต้าฟ่ง เหตุใดจักรพรรดินีจึงยังประทับบนพระที่นั่งมังกรได้อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวเช่นนี้อยู่ได้

สำนักราชเลขาธิการจะไม่ยอมทำอะไร ไม่ส่งกองทัพไปรบ สักแต่จะอพยพราษฎรเท่านั้นหรือ

ขุนนางชั้นสูงยังสับสนงุนงงได้ไม่นาน ฮว๋ายชิ่งก็ให้คำตอบแก่พวกเขา

“ฆ้องเงินสวี่ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นเทพยุทธ์ครึ่งก้าว เมื่อคืนก่อนเพิ่งจะต่อสู้กับพระพุทธเจ้าที่เหลยโจวและเอาชนะกลับมาได้

“ทว่า แม้พระพุทธเจ้าจะยอมถอย แต่ก็สามารถกลับมาได้เสมอ การต่อสู้ระหว่างระดับสุดยอดกับเทพยุทธ์ครึ่งก้าวนั้นสะเทือนฟ้าสะท้านแผ่นดิน ดังนั้นข้าจึงมีความคิดให้อพยพราษฎรยี่สิบสี่เมืองไปทางตะวันออกเสีย”

เกิดเสียงฟ้าร้องอีกครั้ง

เหล่าขุนนางชั้นสูงจ้องมองฮว๋ายชิ่งอย่างมึนงงอยู่นานสองนาน กว่าจะมีคนเรียกสติพวกเขา

ขุนนางใกล้ชิดจากกรมการคลังผู้เป็นตัวตั้งตัวตีในการทัดทานฮว๋ายชิ่งด้วยชีวิต เอ่ยขึ้นด้วยความสับสน

“ฝ่าบาท กระ…กระหม่อมไม่เข้าใจ

“อะไรคือเทพยุทธ์ครึ่งก้าวหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เทพยุทธ์คำนี้ฟังแล้วช่างแปลกหู เหล่าขุนนางชั้นสูงต้องเค้นสมองอย่างหนักกว่าจะนึกขึ้นได้ว่าขั้นสูงสุดของจอมยุทธ์คือเทพยุทธ์

ชื่อนี้ถูกตั้งขึ้นโดยนักปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ขงจื๊อ ทว่านับตั้งแต่นักปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์ขงจื๊อสิ้นชีพลงเมื่อหนึ่งพันสองร้อยปีก่อน โลกนี้ก็ไม่เคยมีเทพยุทธ์ปรากฏตัวขึ้นอีกเลย

เว่ยเยวียนกลับหลังหัน มองไปยังขุนนางชั้นสูงแล้วเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวลทว่าทรงพลัง

“พวกท่านจำต้องรู้เอาไว้ เทพยุทธ์ครึ่งก้าวนั้นสามารถต่อกรกับระดับสุดยอดได้ และสังหารจอมยุทธ์ขั้นหนึ่งได้อย่างง่ายดาย”

ในหัวของขุนนางใกล้ชิดกรมการคลังส่งเสียง ‘วิ้งๆ’

ฆ้องเงินสวี่ข็งแกร่งถึงขั้นนี้เชียวหรือ?!

หากจำไม่ผิด ยามราชครู ไม่สิ ผู้นำเต๋าลั่วหนีเคราะห์กรรมนั้น ได้บำเพ็ญคู่กับฆ้องเงินสวี่จนขึ้นไปถึงขั้นหนึ่ง เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน เขาก็เติบโตจนทัดเทียมกับระดับสุดยอดได้แล้ว…นอกเหนือจากความตกตะลึงแล้ว เหล่าขุนนางชั้นสูงกลับรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาไม่น้อย

ความหวาดกลัวต่อคำพูดของฮว๋ายชิ่งนั้นทุเลาลงมาก

อย่างน้อยต้าฟ่งก็ยังไม่หมดสิ้นหนทางต่อกรกับระดับสุดยอด