ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 114

หวังหรุ่ยขมวดคิ้ว จะมาวุ่นวายอะไรกับเธอทำไมอีกเนี่ย？

หวังหยุนไม่กล้าที่จะพูดมันออกไป แต่ว่ามันคิดดูแล้ว ก็ทำได้เพียงต้องพูดความจริง

“รองผู้อำนวยการหวัง ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ ก่อนหน้านี้ฉันวานให้ญาติคนหนึ่งไปซื้อโสม แต่สุดท้ายตานั่นมันไม่ได้เรื่อง ดันไปซ้อโสมปลอมมาให้ดิฉันค่ะ！”

หวังหรุ่ยเองก็ตกใจช็อก โสมปลอม！？

เธอเห็นว่าโสมนั่นดูมีมูลค่ามาก ก็คิดว่าเป็นของดี อุตส่าห์เป็นคนไปมอบให้ด้วยตัวเอง แถมยังเน้นย้ำไปอีกว่า นั่นเป็นโสมที่มีมูลค่าราคาแพง สุดท้าย……กลับกลายเป็นของปลอม！

แบบนี้มันไม่เรียกว่าเป็นการตบหน้าเธองั้นเหรอ？

แม้ว่าเธอจะเป็นถึงรองผู้อำนวยการ แต่ว่าเธอก็ยังเด็กอยู่ ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับโสมสักเท่าไหร่ ถ้าหากว่าท่านประธานฉินดูออกว่านั่นเป็นโสมปลอม ท่านจะต้องสงสัยในความสามารถการทำงานของเธอแน่นอน

“ถ้าอย่างนั้นคุณคิดจะทำอะไร？”

หวังหยุนรีบส่งโสมให้เธอ

“ต้นนี้เป็นของจริงค่ะ ดิฉันไปหาหมอผู้เก่งกาจแห่งถนนแพทย์แผนจีนให้ท่านดูให้มาแล้วค่ะ ไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน โสมแดงที่มีอายุร้อยปีทั้งประเทศตอนนี้ มีเพียงต้นนี้ต้นเดียวค่ะ ครั้งนี้ไม่มีทางมีปัญหา”

หวังหรุ่ยพยักหน้า ก่อนจะรับโสมต้นนั้นมาแล้วขึ้นรถทันที เตรียมจะนำโสมไปมอบให้ท่านประธานฉินอีกครั้ง

หวังหยุนเห็นดังนั้นก็รีบเอ่ย

“ให้ดิฉันไปกับคุณดีกว่าไหมคะ？”

หวังหรุ่ยส่งเสียงไม่พอใจ “คุณเอาโสมปลอมมาให้ แล้วยังกล้ามีหน้าไปพบท่านประธานฉินอีกเหรอ？ครั้งหน้าค่อยว่ากันแล้วกันค่ะ！”

หวังหรุ่ยดูไม่พอใจสักเท่าไหร่ ผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องแบบนี้ ยิ่งไม่ควรให้เธอไปพบท่านประธาน

เธอสาบานไว้ในใจแล้วว่า ต่อไปเรื่องแบบนี้เธอจะไม่ช่วยอีกแล้ว ใครจะรู้ว่าคนอื่นจะส่งอะไรเป็นของขวัญ อีกอย่างดูเหมือนท่านประธานจะไม่ได้สนใจอะไร แล้วทำไมจะต้องทำเรื่องที่มันไม่จำเป็น

ไม่นานหวังหรุ่ยก็มาที่บ้านตระกูลฉินอีกครั้ง

ฉินจุนชะงักไปครู่หนึ่ง ภายในใจก็คิดว่าทำไมถึงมาอีกแล้ว？

หวังหรุ่ยถือโสมอันนั้นมามอบให้ฉินจุนอีกครั้ง

“คุณหวังหยุนนำโสมมามอบให้อีกต้นค่ะ โสมอันก่อนหน้านี้เป็นของปลอม เธอโดนคนอื่นหลอกมาอีกทีค่ะ ต้องขอประทานอภัยด้วยนะคะท่านประธานฉิน”

ฉินจุนขมวดคิ้ว รับโสมมาดู อันนี้มันก็โสมต้นนั้นไม่ใช่เหรอ？

เสียเวลาจริง ๆ

ฉินจุนนำโสมมาวางทิ้งไว้ที่ด้านข้าง “โอเคผมเข้าใจแล้ว”

หวังหรุ่ยรีบเดินออกมาเพราะกลัวว่าฉินจุนจะถามอะไรอีก

พอออกมาจากประตูใหญ่ หวังหรุ่ยก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ภายในใจก็ด่ายัยหวังหยุนไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ

เป็นเพราะเธอ ทำให้ท่านประธานต้องฉินรำคาญโดยไม่มีเหตุผล

ผ่านไปไม่นาน หวังหรุ่ยก็ได้รับข้อความ

“รองอำนวยการหวังคะ ส่งของเรียบร้อยแล้วหรอยังคะ เป็นอย่างไรบ้าง？”

หวังหรุ่ยตอบกลับไปอย่างอารมณ์ไม่ดี “ก็ไม่ยังไงหรอกค่ะ ท่านประธานโยนของทิ้งแล้ว”

พอหวังหยุนได้รับข้อความแบบนั้น สีหน้าก็ย่ำแย่ลงทันที

จบแล้ว ดันโชว์โง่ขายขี้หน้าเขา！มันไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ส่งของขวัญไปให้ สุดท้ายไม่ได้แม้แต่จะสานสัมพันธ์ ในทางกลับกันกลับทำให้คนอื่นโมโหเข้าไปอีก

หวังหยุนโมโหกัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะโสมปลอมของไอ้ฉินจุน มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง！

ทำอะไรไม่เคยสำเร็จ มีแต่จะทำเสียเรื่องจริง ๆ ไอ้หมอนี่ นี่มันเป็นตัวซวยจริง ๆ

หวังหยุนยิ่งคิดยิ่งโมโห ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาฉินจุน

“แกประสาทหรือไง！เอาโสมปลอม……”

เมื่อเห็นโทรศัพท์เข้าจากหวังหยุน ฉินจุนไม่อยากรับสาย แต่เมื่อเขาคิดว่าเป็นแม่ของหลินหลิน เขาก็รับสาย สุดท้ายเขาก็กดรับ หวังหยุนก็สาปแช่งทันที

ฉินจุนขมวดคิ้วแล้วเอ่ย “คุณน่ะสิประสาท”