ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 141

หลิวลู่ลองโทรศัพท์ดู ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่านัดอาจารย์ของเธอออกมาได้จริง ๆ

อาจารย์มหาวิทยาลัยต่างก็มีความสามารถกันทั้งนั้น มีอาจารย์หลายท่านที่นอกจากงานในมหาวิทยาลัยแล้ว ยังมีธุรกิจของตัวเอง

เพราะฉะนั้นควรจะผูกมิตรกับอาจารย์มหาวิทยาลัยจริง ๆ

อาจารย์ที่ปรึกษาของหลิวลู่ชื่อว่าเหยาตัน ปีนี้อายุ 36 ปี และถือว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่งเลย

พอพบหน้ากัน ซุนเอ๋อเหม่ยก็รู้สึกเกรงใจมาก ๆ

“อาจารย์เหยา ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ช่วยดูแล ลูกสาวของดิฉันสร้างความเดือดร้อนให้คุณแย่เลย”

เหยาตันยิ้มบาง ๆ “พี่สาว คุณเกรงใจกันเกินไปแล้วค่ะ ตอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยผลการเรียนของหลิวลู่ดีมาก ฉันชอบเธอมากค่ะ”

พอได้ยินอาจารย์ชมลูกของตัวเอง ซุนเอ๋อเหม่ยเองก็ยิ้มอย่างปลื้มใจ

“อาจารย์เหยาคะกว่าเราจะได้เจอกันแต่ละครั้งไม่ง่ายเลย ถ้าอย่างนั้นมื้อนี้ฉันเลี้ยงอาหารคุณแล้วกันนะคะ ปะ เราไปกันเถอะค่ะ！”

ซุนเอ๋อเหม่ยใจป้ำมาก คล้องแขนเหยาตันเดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยท่าทางสนิทสนม

ถึงแม้ว่าผู้ปกครองนักเรียนจะเลี้ยงอาหาร แต่มาร้านอาหารระดับหรูขนาดนี้เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่

อีกอย่างเห็นซุนเอ๋อเหม่ยแต่งตัวธรรมดา ๆ เธอเป็นอาจารย์แน่นอนว่าเธอต้องรู้อยู่แล้วว่าฐานะครอบครัวของหลิวลู่เป็นอย่างไร เด็กจากชนบท ที่บ้านไม่ได้ร่ำรวยอะไร

ซุนเอ๋อเหม่ยกลับไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เลี้ยงอาหารอาจารย์เหยาทั้งที จะไปกินร้านอาหารกระจอก ๆ ได้ยังไง ไปค่ะ ต้องไปกินร้านนี้！”

สามสาวเดินเข้าไป พอถึงหน้าประตูก็เอ่ยกับพนักงานว่า

“ขอห้องวีไอพีค่ะ”

พนักงานเอ่ยอย่างมีมารยาท “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง พอดีว่าตอนนี้ห้องวีไอพีเต็มหมดเลยค่ะ เหลือที่ว่างแค่โถงด้านนอก”

ซุนเอ๋อเหม่ยขมวดคิ้วเอ่ยถาม “พวกเธอไม่รู้จักฉันหรือไง？เมื่อวานฉันเพิ่งมากินอาหารที่นี่กับลูกเขย รีบไปหาห้องวีไอพีให้ฉันเดี๋ยวนี้！”

อุตส่าห์เลี้ยงจะอาหารอาจารย์ กลับไม่ไว้หน้ากันแบบนี้ ทำเอาซุนเอ๋อเหม่ยค่อนข้างโมโห

พนักงานเองก็เริ่มมีน้ำโห “ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้ห้องวีไอพีไม่มีเหลือแล้ว ไม่ว่าใครมาก็ไม่มีให้ทั้งนั้นค่ะ”

เหยาตันที่ยืนอยู่ด้านข้างก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก “พี่ซุนคะ ถ้าอย่างนั้นก็ช่างมันก็ได้มั้งคะ นั่งกินที่โถงข้างนอกก็ดีออกนะคะ”

เหยาตันพูดมาขนาดนี้แล้ว ซุนเอ๋อเหม่ยก็ไม่มีทางเลือก จ้องหน้าพนักงานอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินไปหาที่นั่ง

เนื่องจากบริเวณโถงมีคนจำนวนมาก พวกเธอจึงได้ที่นั่งหน้าประตู ต่างกับห้องวีไอพีเมื่อวานลิบลับ

พอรับเมนูมา เหยาตันก็เลือกเมนูอาหารเตรียมจะสั่ง

ซุนเอ๋อเหม่ยก็เอ่ย “อาจารย์เหยาคะ ไม่ต้องดูเมนูหรอกค่ะ สั่ง ๆ อาหารมานิดหน่อยก็พอ พวกเขาจะมีเมนูแถมให้ค่ะ”

เหยาตันชะงักไป มีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ？นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอมาร้านอาหารเหอซุ่น ร้านอาหารระดับหรูขนาดนี้ จะมีแถมฟรีได้ยังไง？

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเราสั่งสักหน่อยดีไหมคะ ถ้าเผื่อเขาไม่แถมล่ะ？”

ซุนเอ๋อเหม่ยพูดด้วยท่าทางมั่นใจเหมือนมีแผน “อาจารย์วางใจเถอะค่ะ อาหารที่เขาแถมเรากินแทบไม่หมด ไม่ต้องสั่งเยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ”

ซุนเอ๋อเหม่ยพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ เหยาตันก็หมดทางเลือก เธอจึงสั่งไปเพียงแค่ถั่วลิสง กับยำผัก

เหยาตันเปิดดูหน้าเครื่องดื่มสุราก็เอ่ย “พวกเราดื่มเหล้าอะไรกันดีคะ ไวน์ร้านนี้ไม่เลวเลยนะคะ เป็นของมีคุณภาพทั้งนั้น”

เหยาตันค่อนข้างชอบดื่มไวน์ มาร้านอาหารเหอซุ่นทั้งที ถ้าไม่ดื่มไวน์ก็น่าเสียดาย

ซุนเอ๋อเหม่ยรีบโบกไม้โบกมือใหญ่ “ไม่ต้องค่ะ ๆ เดี๋ยวเขาแถมให้เรา คุณเคยดื่มไวน์ราฟีตปี96ไหมคะ อร่อยมาก ๆ อร่อยยิ่งกว่าไวน์องุ่นที่หมู่บ้านของเราผลิตเองมากเลยค่ะ！”

เหยาตันชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณแน่ใจเหรอคะ？พวกเขาจะแถมราฟีตปี96ให้พวกเรา？”

เพราะต่อให้ร้านอาหารแถมไวน์แดงให้ มากสุดก็แค่แถมไวน์แดงขวดละร้อยสองร้อยให้ อีกอย่างจะต้องจ่ายแพงมากถึงจะมีแถมให้

มีที่ไหนสั่งแค่อาหารออเดิร์ฟไม่กี่อย่าง แล้วจะแถมทั้งอาหารทั้งไวน์ราฟีตให้？นี่มันไม่ใช่เรื่องราวในเทพนิยายนะ？

ซุนเอ๋อเหม่ยกลับมั่นใจมาก “คุณวางใจเถอะค่ะ เมื่อวานฉันเพิ่งมากินอาหารที่นี่ไป”