ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 142

ขณะนั้นเองผู้จัดการร้านอาหารก็เดินออกมา เขาเหลือบมองซุนเอ๋อเหม่ยก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างสมเพช

“คุณผู้หญิงดูท่าว่าคุณจะเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ？ร้านของพวกเราไม่เคยมีกฎแถมอาหารมาก่อน หวังจี้ไห่ที่คุณพูดถึงเป็นใครผมก็ไม่รู้จัก ไม่ว่าใครจะมาใช้บริการที่ร้านก็ไม่เคยได้รับอภิสิทธิ์นี้ครับ”

ซุนเอ๋อเหม่ยก็โมโหขึ้นมาทันที “มันจะเป็นไปได้ยังไง！เมื่อวานนี้ฉันเพิ่งจะมาที่นี่ พวกคุณยังแถมอาหารทะเลให้ฉันเต็มโต๊ะไหนจะไวน์อีกตั้งหลายขวด จะไม่มีกฎนี้ได้ยังไง คุณไม่รู้เองต่างหาก！”

ผู้จัดการยิ้มอย่างเย็นชา “คุณผู้หญิงกรุณาอย่ามาก่อความวุ่นวายด้วยครับ ถ้าหากคุณไม่ยอมจ่ายเงิน พวกเราจะแจ้งตำรวจ”

เมื่อวานมีการแถมอาหารกับไวน์จริง ๆ แต่นั่นเป็นเพราะเจ้านายของพวกเราคุณเฝิงเหล่าซานเป็นคนต้อนรับเอง ผู้จัดการอย่างเขาไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว เหล่าพนักงานเองก็ไม่ได้รู้จักซุนเอ๋อเหม่ย แน่นอนว่าพวกเขาไม่แถมให้พวกหล่อนอยู่แล้ว

สีหน้าของซุนเอ๋อเหม่ยแย่ลงทันที “ลูกแม่ เรามีเงินติดตัวอยู่เท่าไหร่？”

สีหน้าของหลิวลู่เองก็แย่มาก “แม่คะ หนูมีเงินติดตัวอยู่แค่สองพันกว่า”

ซุนเอ๋อเหม่ยเองก็ควักเงินออกมาจากกระเป๋าพันกว่าหยวน สองแม่ลูกรวมกันก็มีแค่สามพันกว่า ก่อนจะนำเงินไปวางบนเคาท์เตอร์เอ่ยถาม

“ฉันให้เท่านี้ก่อนได้ไหม พวกเราเอาเงินมาไม่พอ”

“ขอประทานอภัยครับ ร้านของเราไม่รับการค้างชำระครับ ถ้าหากเงินไม่พอชำระ เราจะทำการแจ้งตำรวจ”

เหยาตันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็สีหน้าย่ำแย่มาก เพราะถึงอย่างไรเธอก็เป็นถึงอาจารย์มหาวิทยาลัย เป็นครูบาอาจารย์ของคนอื่น ๆ ภาพลักษณ์ของเธอสำคัญมาก วันนี้เธอขายหน้าต่อผู้คนมากมายหลายต่อหลายครั้ง เหมือนกับเธอมากินอาหารแล้วไม่ยอมจ่าย ทำเอาเธอเสียหน้าจนไร้ที่ยืน！

“ฉันจ่ายให้ค่ะ！”

ยอดค้างที่เหลือเหยาตันรีบใช้วีแชทสแกนจ่ายเงินทันที พอชำระเงินเสร็จ ก็รีบเดินออกไปร้านอย่างโมโหทันที

เรื่องวันนี้ทำเอาเธอโมโหมากพอแล้ว เธอไม่เคยขายขี้หน้าขนาดนี้มาก่อน

ซุนเอ๋อเหม่ยรีบวิ่งตามออกไปทันที

“อาจารย์เหยาคะ ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ คุณฟังดิฉันอธิบายก่อนนะคะ เมื่อวานดิฉันมาทานอาหารที่นี่กับลูกเขย พวกเขาทั้งแถมอาหารแถมไวน์ มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ นะคะ ไม่เชื่ออาจารย์ถามลูกสาวของดิฉันดูก็ได้ค่ะ！”

หลิวลู่เองก็พยักหน้ารัว ๆ “จริงค่ะอาจารย์ วันนี้ไม่รู้ว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะว่าพนักงานไม่รู้จักพวกเรา ！”

ถึงแม้ว่าสีหน้าของเหยาตันจะดีขึ้นมาหน่อย แต่ว่าก็ยังไม่พอใจ

“เหอะ ต่อให้มันมีการแถมจริง มันจะมีที่ไหนเขาแถมทุกวันกันคะ？”

เหยาตันเองก็ไม่ได้เจาะจงว่าจะต้องมาทานอาหาร หลัก ๆ มันเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่ได้มีกำลังทรัพย์พอ ก็ไม่ต้องมากินร้านอาหารดีขนาดนี้ ทำเอาคนอื่นเขาต้องมาอับอายขนาดนี้

ซุนเอ๋อเหม่ยขอโทษขอโพยอย่างนอบน้อมยกใหญ่

“อาจารย์เหยาคะ คุณให้โอกาสพวกเราอีกสักครั้งนะคะ เดี๋ยวดิฉันพาคุณไปเสริมความงามที่คลินิกเสริมความเจียลี่ ดีไหมคะ ผ่อนคลายอารมณ์！”

พอได้ยินว่าชื่อคลินิกเจียลี่สีหน้าของเหยาตันก็ดีขึ้นมาหน่อย ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมไป

พอมาถึงหน้าประตูคลินิกเสริมความงามเจียลี่ พอเห็นว่าพนักงานที่เคาท์เตอร์เป็นคนเดียวกับเมื่อวาน ซุนเอ๋อเหม่ยก็รีบเอ่ยถาม

“สาวน้อยจ้ะ รู้จักน้าได้ไหม?”

พนักงานที่เคาท์เตอร์ยังเป็นคนเดิมเอ่ยอย่างยิ้มแย้มว่า “รู้จักสิคะ คุณน้ามาอีกแล้ว”

ซุนเอ๋อเหม่ยก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ถ้าจำได้ก็ดี

“ใช่แล้วจ้ะ วันนี้พี่เพื่อนมาด้วย วันนี้เราอยากทำคอร์สแบบเมื่อวานอีกสักรอบ”

“ได้เลยค่ะ！”

คนที่ร้านอาหารเหอซุนเยอะมาก แถมวันนี้ลูกเขยเธอก็ไม่ได้มาด้วย เพราะฉะนั้นถ้าพนักงานจะจำเธอไม่ได้ก็ไม่แปลก

แต่มันไม่เหมือนกับที่คลินิกเสริมความงาม คนที่คลินิกไม่ได้เยอะขนาดนั้น พนักงานที่เคาท์เตอร์ต่างก็จำเธอได้ อีกสักครู่จะต้องมีส่วนลดให้เธอแบบเมื่อวานแน่ ๆ

ทั้งสามสาวเดินเข้าไปในคลินิก ลองทีละโปรแกรมที่คลินิกมี ถึงแม้ว่าปวดเอวเจ็บหลังไปบ้าง แต่ก็มีความสุข เพราะถึงอย่างไรสาว ๆ ก็รักสวยรักงามกันอยู่แล้ว

พอถึงเวลาชำระเงิน ซุนเอ๋อเหม่ยก็เดินยิ้มแย้มมาที่เคาท์เตอร์

“สาวน้อย คิดเงินเลยจ้ะ”