ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 144

“แค่ก ๆ ……”

ฉินจุนแทบสำลักน้ำลายตัวเองออกมา

เขาเป็นแค่แฟนกำมะลอเท่านั้น ซูฮวนนี่รีบร้อนจริง ๆ เรื่องงานแต่งงานยังไม่ทันพูดถึงก็ข้ามขั้นไปพูดถึงเรื่องมีลูกซะแล้ว

ถ้าหากว่าหวังตงเสวี่ยมาได้ยินเข้า คาดว่าคงจะต้องมีหน้าแดงหูแดงแน่ ๆ

“คุณน้าวางใจเถอะครับ พวกผมจะพยายามอย่างเต็มที่ครับ”

เขาไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงพูดออกไปแบบนั้น

พอส่งซูฮวนขึ้นรถไฟเสร็จ หวังตงเสวี่ยก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“พี่ฉินต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ สองวันมานี้เดือดร้อนพี่แย่เลย ค่าโรงแรมพี่เป็นคนออกใช่ไหมคะ？เดี๋ยวฉันคืนเงินให้”

ฉินจุนเอ่ย “ไม่เป็นไร ๆ เพื่อนกันทั้งนั้นไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อย คุณน้าให้ของขวัญพี่มา เราดูสิ ให้พี่คืนให้เราไหม？”

ฉินจุนนำจี้หยกกวนอิมออกมาวางบนฝ่ามือ

พอเห็นจี้หยกกวนอิม หน้าของหวังตงเสวี่ยก็แดงระเรื่อทันที สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความเขินอายก้มหน้าก้มตา มือไม้สะเปะสะปะทำตัวไม่ถูก

“งั้น……งั้นพี่เก็บไว้เถอะค่ะ” พูดจบ หวังตงเสวี่ยก็วิ่งหน้าแดงออกไป

……

พอกลับมาถึงบ้านตระกูลฉิน เดิมทีฉินจุนอยากจะดูหวังตงเสวี่ยไลฟ์สดสักหน่อย แต่ว่ากลับมีเสียงกริ่งดังขึ้นที่หน้าประตู

คนที่มาหาคือหวังหยุนกับจู้หลินหลินสองแม่ลูก

“พี่เสี่ยวจุน”

“หลินหลิน ที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง？”

เขาไม่ได้เจอจู้หลินหลินมาหลายวัน คาดว่างานที่บริษัทน่าจะยุ่ง

สีหน้าของหลินหลินไม่เลวเลย ถึงแม้ว่าจะดูเหนื่อย แต่ว่าอารมณ์ดีมาก

“ช่วงนี้ที่บริษัทยุ่งมาก ยาถังเสินหมายเลข 2ได้รับความสนใจมาก ๆ ตอนนี้ เรายังหาตัวแทนขายภายในประเทศไม่เสร็จเลย ตอนนี้ที่ต่างประเทศก็เข้ามากันหมด ยุ่งกันมาก ๆ พวกเราก็นอนรอนับเงินเลยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี” เพราะมีความสนับสนุนของซวนหยวนกรุ๊ปอย่างเต็มกำลัง ประกอบกับสูตรยาจากฉินจุน ยากที่บริษัทยาเหวินเหอจะไม่ดัง

จู้หลินหลินยิ้มก่อนจะเอ่ย “ต้องขอบคุณสูตรยาของพี่เสี่ยวจุนมากเลยค่ะ”

หวังหยุ่นที่อยู่ด้านข้างก็ส่งเสียงไม่พอใจ “ไม่เห็นจะเจ๋งตรงไหนเลย ก็แค่สูตรยาจีนที่ไม่มีในตำรา มันก็แค่ฟลุ๊คแค่นั้นแหละ ฉันจะบอกอะไรนายให้นะ สูตรยาของนายน่ะเป็นแค่ของฟรี กำไรหลังการขายทั้งหมดของพวกเรา นายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสักสตางค์แดงเดียว”

จู้หลินหลินขมวดคิ้ว “แม่คะ！เป็นอย่างที่แม่พูดที่ไหนกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะสูตรยาของพี่เสี่ยวจุน บริษัทของพวกเราก็จบเห่ไปแล้ว”

หวังหยุนส่งเสียงให้ลำคอ “มีท่านประธานใหญ่เบื้องหลังของซวนหยวนกรุ๊ปอยู่ เขาคอยสนับสนุนเราอย่างเต็มที่แบบนั้นจะจบเห่ได้ยังไง？”

เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว แต่หวังหยุนก็ยังนึกถึงท่านประธานใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลังคนนั้น ครั้งที่แล้วที่ส่งโสมไปให้เธอทำเรื่องไว้แย่มาก หวังหยุนนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน คอยแต่คิดหาวิธีชดเชย แต่จนแล้วจนเล่าก็ยังคิดหาวิธีไม่ออก

จู้หลินหลินเอ่ย “พี่เสี่ยวจุนคะ ที่เรามาครั้งนี้เพราะว่าฉันมีเรื่องจะมาบอกพี่ค่ะ ตระกูลจินแห่งเมืองหลวงถูกทำลายแล้วค่ะ”

ฉินจุนขมวดคิ้ว “ตระกูลจินถูกทำลาย?”

ตระกูลจินแห่งเมืองหลวงแน่นอนว่าฉินจุนรู้จักเป็นอย่างดี สองพ่อลูกจินซานหลง จินกว่างจื้อ

ก่อนหน้านี้แฺนจุนเป็นคนช่วยหวังหยุน จินซานหลงดันออกมาพูดว่าเขาเป็นคนช่วย ต่อมาที่บาร์ก็ไปเจอเข้ากับฉีเซียนคุณชายตระกูลฉี ก็ถูกฉีเซียนซ้อมจนขาหักทั้งสองข้าง

การตายของฉีเซียนเกี่ยวข้องกับฉินจุนเต็ม ๆ แต่ว่ามีคนจำนวนมากที่ไม่รู้เรื่องนี้ หรือว่าตระกูลฉีคิดว่าเป็นฝีมือของจินซานหลงทำ？

หวังหยุนกลอกตา แต่ก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เธอไม่อยากฟังคำโอ้อวดของฉินจุนที่นี่

หลังจากเดินไปที่ห้องนั่งเล่น หวังหยุนก็เห็นเสื้อผ้าของฉินจุนแขวนอยู่บนห้องนั่งเล่น และมีเชือกสีดำเล็ก ๆ โผล่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา เธอแอบสงสัยจึงเดินไปดึงเชือกออกมาเงียบๆ

ที่ปลายเชือก หยกเจ้าแม่กวนอิมแสนสวยถูกมัดไว้

ว่ากันว่าคนเลี้ยงหยกสามปี หยกจะเลี้ยงคนตลอดชีวิต

หมายความว่าในช่วงสามปีแรกหยกจำเป็นต้องดูดพลังงานของคนให้เต็มที่แล้วมันจะสุกสกาว

หยกเจ้าแม่กวนอิมที่อยู่ตรงหน้าข้านั้นเป็นเครื่องประดับที่เก่ามาก กลมแวววาว และสวยงามมาก

ไอ้เด็กคนนี้ไปได้หยกดีๆ แบบนี้มาจากไหน?

ผู้ชายห้อยเจ้าแม่กวนอิม ผู้หญิงห้อยพระพุทธรูป ถ้าหยกเจ้าแม่กวนอิมนี้มอบให้ท่านประธานใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังซวนหยวนกรุ๊ป ก็อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอดีขึ้น

พอคิดได้แบบนี้ หวังหยุนก็เก็บหยกเจ้าแม่กวนอิมอย่างเงียบ ๆ และใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ

ของดีเช่นนี้ถ้ามาเก็บไว้กับคนอย่างฉินจุนก็เปลืองเปล่า ๆ เอาให้เธอไปมอบของขวัญให้คนอื่นดีกว่า

เพราะถึงอย่างไรเมื่อสิบปีที่แล้วฉินจุนก็ถือว่าเป็นคุณชายที่ทรงอิทธิพลที่สุดในตงไห่ และไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะมีของล้ำค่าเช่นนี้

หลังจากที่จู้หลินหลินและฉินจุนคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง สองแม่ลูกก็กลับไป

หวังหยุนนำหยกเจ้าแม่กวนอิมองค์นี้ไปที่ร้านขายของเก่า ร้อยเชือกเส้นใหม่อย่างดี ซื้อกล่องไม้จันทน์แดงเล็กเอามาใส่จี้หยกไว้

หลังจากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความหาหวังหรุ่ย

“รองผู้อำนวยการหวังคะ ตอนเที่ยงมีเวลาไปทานอาหารด้วยกันไหมคะ”