ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 146

ใบหน้าของหวังหยุนซีดเผือด ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

คุณภาพของหยกเจ้าแม่กวนอิมนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไร ทำไมท่านประธานถึงโกรธขนาดนั้น?

ท่านประธานคงจะโกรธแล้วก็ด่าหวังหรุ่ยไปยกหนึ่ง ไม่งั้นรองประธานหวังคงไม่โกรธจนตบหน้าเธอด้วยความโกรธหรอก

หรือว่า… จะมีเรื่องไม่ดี?

หยกอย่างนี้ก็ไม่ได้ดีนัก หากหยกชนิดนี้ถูกค้นพบจากสุสานโบราณ มันก็คงจะไม่ใช่ของมงคลนัก หากมอบให้เป็นของขวัญก็คงจะทำให้คนขุ่นเคืองใจ

หวังหยุนกระทืบเท้าแรง แอบด่าตัวเองที่สะเพร่า รีบให้ของขวัญเกินไป สุดท้ายก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า

แหล่งที่มาหยกของนั่นต้องมีปัญหาแน่ ๆ !

หวังหยุนยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ขับรถตรงไปที่บ้านตระกูลฉิน เตรียมจะไปโวยวายใส่ฉินจุน ทำไมยังเหลือหยกแย่ ๆ แบบนี้ไว้อีก!

เธอไม่คิดว่าเธอขโมยมา แต่กลับไปโทษหยกของคนอื่นไม่ดี

เมื่อมาถึงบ้านตระกูลฉิน หวังหยุนก็ตะโกนเสียงดัง

“ไอ้แซ่ฉิน ออกมาเดี๋ยวนี้!”

น้าเฝิงรีบออกมา “คุณนายหวัง คุณชายไปโรงพยาบาลแล้วค่ะ”

หวังหยุนแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา หันหลังกลับและรีบบึ่งรถไปที่โรงพยาบาลของฉินจุนทันที

ทันทีที่เธอลงจากรถที่ประตูทางเข้าโรงพยาบาล หวังหยุนก็เริ่มด่า

“ไอ้แซ่ฉิน! แกบ้าหรือเปล่า เอาหยกอัปมงคลมาด้วยน่ะ แกจงใจแกล้งฉันใช่ไหม!”

เมื่อดันประตูเปิดออก หวังหยุนเห็นฉินจุนนั่งอยู่ข้างใน เธอกัดฟันด้วยความโกรธ

“ไอ้แซ่ฉิน! แกอธิบายมาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้นะว่าจี้หยกนั้นแกเอามาจากไหนกันแน่!”

ฉินจุนเหลือบมองเธออย่างเย็นชา “จะเอามาจากไหนมันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ขโมยของของผมไปแล้วยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ?”

หวังหยุนแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ขโมย? แกเอาอะไรไปจากตระกูลจู้ของฉันบ้าง ใช้เงินของลูกสาวของฉันไปตั้งเท่าไหร่? ฉันเอาของของแกไปแค่นี้มันจะทำไม ทำไมแกไม่บอกตั้งแต่แรกว่าหยกนั่นมีปัญหา? แกรู้ไหมว่าฉันเอาไปมอบให้เป็นของขวัญ ไม่เพียงแค่ไม่ได้ทำให้คนอื่นพอใจ แต่ยังถูกตบหน้าอีก!”

ความเจ็บแปลบบนใบหน้าของเธอยิ่งทำให้หวังหยุนโกรธมากขึ้น และเธอก็โกรธเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่แยแสของฉินจุน

“ตอนนี้ตระกูลของแกไม่มีใครอยู่แล้ว ไม่มีใครสั่งสอนแกเลยใช่ไหม? ถ้าวันนี้ฉันไม่จัดการแก แกก็คงคิดว่าตัวเองเป็นคุณชายใหญ่อยู่สินะ!”

หวังหยุนโกรธมาก แม้ว่าเธอจะเสียเปรียบเห็น ๆ แต่เธอก็ยังต้องการหาที่จะระบาย ฉินจุนเป็นตัวต้นเหตุ ถ้าไม่มาลงที่เขาก็คงจะไม่หายโมโหแน่ ๆ

หวังหยุนก้าวไปข้างหน้า และง้างฝ่ามือตบเขาทันที

แต่ทว่าทันทีที่หวังหยุนยกมือขึ้น เจิ้งผิงหลงที่ยืนอยู่ข้างเขาก็ชิงลงมือก่อน

เจิ้งผิงหลงเป็นบอดี้การ์ดของตระกูลฉี เขาแข็งแกร่งมาก ในแง่ของความเร็ว แค่ผู้หญิงคนเดียวจะไปสู้อะไรเขาได้

เพียะ!

เจิ้งผิงหลงตบหน้าหวังหยุนก่อน

รอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏขึ้นที่อีกด้านหนึ่งของใบหน้าของหวังหยุน เป็นสีแดงระเรื่อ

หวังหยุนถูกตบจนเซถอยหลังไปหลายก้าว เธอกุมหน้าตัวเองไว้ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

“ตบฉันเหรอ? พวกแกกล้าตบฉันเหรอ! ไอ้แซ่ฉินแกกล้ามากนะที่ให้คนมาตบฉัน!”

เจิ้งผิงหลงเดินเข้ามาหาทีละก้าว และพูดอย่างเย็นชา

“ฉันเป็นรปภ. ของโรงพยาบาล ถ้ายังวุ่นวายก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ”

ด้วยรัศมีอันน่าเกรงขามบนร่างของเจิ้งผิงหลง หวังหยุนก็ถอยหลังออกไปอย่างห้ามไม่ได้ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว