ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 148

เมื่อเห็นฉินจุนมาจู้หลินหลินก็ดีใจมาก รีบเข้าไปหาทันที

“พี่เสี่ยวจุนมาแล้วเหรอคะ!”

ฉินจุนไม่เคยสนใจพวกที่มองคนแค่ฐานะเหล่านี้อยู่แล้ว

แม้ว่าหลายคนในนี้จะเคยเป็นเพื่อนกับเขาในตอนนั้น แต่สิบปีผ่านไป มิตรภาพมันก็จืดจางลง

เหมือนตอนนี้ที่เทียนจุนไคพูดจาเสียดสีฉินจุนก็ไม่มีใครออกมาช่วยพูดแทนเขา นี่คือสัจธรรมของโลก

“หลินหลินทำไมพวกคุณไม่เข้าไป”

จู้หลินหลินพูด “ดูเหมือนว่าเจ้าของรีสอร์ทแห่งนี้จะใช้สถานที่รับแขกวีไอพี ดังนั้นเขาไม่รับแขกแล้ว”

ฉินจุนพยักหน้า “งี้นี่เอง งั้นเดี๋ยวผมจะคุยกับพวกเขาให้พวกคุณเข้าไปข้างในแล้วกัน”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งพูดอย่างแปลกใจ

“โอ้ คุณชายฉินดูเหมือนเป็นอะไรที่ง่ายมากเลยนะ ตระกูลกำลังตกต่ำ และตอนนี้ก็กลายเป็นคนธรรมดาแล้ว ออกมาข้างนอกแบบนี้ยังมีหน้ามีตาอยู่อีกเหรอ?”

“คุณรู้ไหมว่ารีสอร์ทหลงเฟิงนี้เป็นของใคร? นี่เป็นรีสอร์ทที่สุดยอดที่สุดในตงไห่เลยนะ แม้แต่ตระกูลใหญ่ทั้งสามก็ไม่กล้ามาสร้างปัญหาที่นี่ คุณชายเทียนก็เข้าไปไม่ได้ คุณไปคุยแล้วจะเข้าไปได้เหรอ?”

“ทำไมไม่เจอกันแค่สิบปี คุณถึงหัดขี้โม้ได้ขนาดนี้เนี่ย?”

ผู้หญิงคนที่พูดชื่ออู๋นานา เธอเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลระดับที่สาม เมื่อก่อนที่ตระกูลฉินยังรุ่งเรืองอยู่เธอยังอยากแต่งงานเข้าไปในตระกูลฉิน แต่เนื่องจากตระกูลของพวกเธออ่อนแอเกินไป แม้แต่โอกาสจะไปต่อคิวก็ยังไม่มีเลย ดังนั้นจึงทำได้แค่ยอมแพ้

ตอนนี้เมื่อเห็นความตกต่ำของฉินจุน เธอกลับรู้สึกสะใจ

“เหอะ ๆ เมื่อก่อนสิ่งที่คุณชายเฉินพูดมันก็เป็นความจริงหมดนั่นแหละ แม้ว่าคำพูดจะเกินจริงไปหน่อย แต่มันก็เป็นจริงได้ทั้งหมด”

“แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว แม้ว่าคำพูดจะยังเว่อวังอยู่ แต่พูดออกมากลับทำให้เป็นจริงไม่ได้เลย”

“คุณชายฉินอาจจะเปลี่ยนนิสัยการทำสิ่งต่าง ๆ ได้ แต่เปลี่ยนนิสัยการพูดจาโอ้อวดไม่ได้ใช่ไหม? ฮ่า ๆ !”

สิ่งที่ฉินจุนพูดออกมาไม่มีใครคิดว่าเป็นเรื่องจริง

เมื่อมองไปที่เพื่อนเก่าเหล่านี้ ฉินจุนได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็เรื่องของพวกเขา

ฉินจุนหันกลับไปพูดกับเลขาที่ขับรถให้เขา

เทียนจุนไคแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “แสดงเก่งจริง ๆ ไอ้แซ่ฉินนี้น่าสนใจจริง ๆ เขาไม่ได้เชิญก็ยังหน้าด้านมา พอเราเห็นเราก็แกล้งแสดงอีก คิดว่าตัวเองยังเป็นคุณชายอยู่อีกหรือไง?

“ช่างเถอะ ฉันจะโทรไปถามพ่อว่าช่วยหาคนมาคุยให้ได้ไหม”

เพราะยังไงก็มาตั้งไกลแล้ว จะมาเปลี่ยนสถานที่กระทันหันแบบนี้คงจะลำบากเกินไป พวกเขาเป็นทายาทรุ่นที่สองแล้วมาถูกสั่งห้ามเข้าที่หน้าประตูรีสอร์ทมันก็ดูน่าอายไปหน่อย

เทียนจุนไคโทรหาพ่อของเขา

“ฮัลโหลครับพ่อ ตอนนี้ผมอยู่ที่รีสอร์ทหลงเฟิงกับเพื่อนหลายคนเลย พวกเขาบอกว่าเจ้าของมีแขกวีไอพี และจะไม่รับแขกแล้ว พ่อช่วยคุยให้ผมหน่อยได้ไหม แล้วหาห้องส่วนตัวให้หน่อย”

“โอเค ฉันจะลองดู”

หลังจากพูดจบ เขาก็กดโทรหาเลขาของเหอเนี่ยนอิง

“ฮัลโหล เลขาซ่งเหรอ? ผมเถียนต้าหนิวนะ ผมได้ยินมาว่าที่รีสอร์ทหลงเฟิงของพวกคุณมีแขกวีไอพี เหรอครับ ตอนนี้ลูกชายผมและเพื่อนเขาหลายคนอยู่ที่หน้าประตูแล้ว คุณช่วยเปิดประตูและหาห้องส่วนตัวให้พวกเขาเข้าไปกินข้าวหน่อยได้ไหมครับ?”

คำพูดของเขาถ่อมตัวมาก ช่วยไม่ได้ ยังไงอีกฝ่ายก็เป็นเลขาของเหอเนี่ยนอิง แม้ว่าจะเป็นเขา ก็ต้องสุภาพเข้าไว้

แต่ทว่าทางด้านเลขาซ่งกลับไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

“ไม่ได้ครับ วันนี้รีสอร์ทหลงเฟิงใช้เป็นสถานที่ต้อนรับแขกวีไอพี ใครก็ไม่สามารถเข้ามาได้”

หลังจากพูดจบเขาก็วางสายไป

เถียนต้าหนิวอึ้งไปเลย ในอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์ เขาก็ถือว่าเป็นคนมีหน้ามีตา แม้ว่าจะไม่เท่าเหอเนี่ยนอิงแต่ก็ถือว่าเป็นตัวท็อปเลยนะ