ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 149

เมื่อเทียนจุนไคพูดแบบนี้ทุกคนต่างก็เดินมา และเห็นฉินจุนนั่งอยู่ข้างในนั้น ทุกคนต่างก็มีสีหน้าแปลกใจ

คุณชายฉินนี่หรูหราไม่ใช่เล่นเลยน้า เมื่อกี้พวกเราอยู่แค่ห้องโถงด้านข้างเท่านั้น แต่คุณกลับอยู่ในห้องโถงใหญ่เนี่ยนะ แถมคุณยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้หลักอีก นั่นคือที่นั่งของคุณเหรอ?”

“ถ้าเป็นคุณชายฉินเมื่อก่อนก็คงจะนั่งในที่เก้าอี้หลัก แต่ตอนนี้น่ะ ฉันคิดว่าตำแหน่งนี้ควรเป็นของคุณชายเทียนนะ”

“เอาล่ะ ฉินจุนคุณรีบออกไปสิ เป็นแค่คนมาขอข้าวกินอย่ามาอวดดี”

เมื่อเห็นว่าฉินจุนนั่งอยู่ที่เก้าอี้หลัก ทุกคนต่างก็ไม่พอใจ ในแง่ของอิทธิพลและสถานะ ไม่ว่ายังไงก็ควรจะเป็นคุณชายเทียน ฉินจุนคนนี้ยังคิดว่าเขาเป็นคนเดียวกันกับเมื่อสิบปีก่อนเหรอ?

จู้หลินหลินขมวดคิ้ว “นั่งตรงไหนก็เหมือนกันไหม?”

ขณะที่พูดจู้หลินหลินก็ลงข้างฉินจุน

เมื่อเห็นว่าทั้งสองดูใกล้ชิดสนิทสนมกัน เทียนจุนไคก็ขมวดคิ้ว แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร

“โอเค เขาอยากนั่งตรงไหนก็นั่งไปเถอะ ทุกคนสั่งอาหารก่อนดีกว่า”

เมื่อผู้จัดการได้ยินเสียง ตอนแรกเขาก็ต้องการจะไล่พวกเขาออกไป แต่เมื่อเห็นฉินจุนอยู่ที่นั่นด้วย ผู้จัดการจึงไม่ได้พูดอะไร และเริ่มให้พวกเขาสั่งอาหาร

บนโต๊ะอาหาร อู๋นานาพูด

“คุณชายฉินได้ยินมาว่าตอนนี้คุณเป็นหมอเหรอ? คุณไปเรียนมาจากไหน?”

ฉินจุนพูดเบา ๆ “เรียนกับท่านอาจารย์ของฉันบนภูเขา”

“ฮ่า ๆ ๆ !”

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นประโยคปกติ แต่กลับทำให้พวกเขาหัวเราะออกมา มันเป็นไปตามที่ทุกคนคาดไว้ ตอนนั้นหลังจากที่ฉินจุนระหกระเหินออกจากตงไห่ไปชีวิตเขาจะต้องตกอับมากแน่ ๆ

ไม่ว่าจะเป็นชนบท หรือในหุบเขาลึก

ได้ยินฉินจุนพูดแบบนี้มันก็เป็นไปตามที่ทุกคนคาดไว้จริง ๆ เขาซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาลึกกว่าสิบปี คาดว่าน่านจะเขาถูกหมอจีนชราเก็บไปเลี้ยง เขารับใช้คนอื่นมาเป็นสิบปี กลับเรียนได้แค่การแพทย์

เมื่อนึกถึงคุณชายที่มีอำนาจในอดีตกลับกลายมาเป็นคนต่ำต้อยในตอนนี้ มันเหมือนบทละครจริง ๆ

จริง ๆ แล้วการคาดเดาของพวกเขานี้ไม่ผิดเลย ฉินจุนถูกหมอที่เก่งมากเก็บมาเลี้ยงจริง ๆ และได้เรียนอยู่บนภูเขามาเป็นเวลากว่าสิบปี

แต่สิ่งที่พวกเขานึกไม่ถึงก็คือ เขารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับใช้หมอผู้เก่งกาจท่านนั้น

แม้แต่นายพลหวังจินไห่ บุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศเหอเนี่ยนอิง คนใหญ่คนโตเหล่านี้ต่างก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้รับใช้เย่ซวนหยวน

แต่เมื่อฉินจุนบอกว่าเขาเรียนอยู่บนภูเขากลับทำให้ทุกคนพูดคุยกันเรื่องนี้

อู๋นานาพูดด้วยยิ้ม ๆ “มันไม่ง่ายเลยจริง ๆ นะ ตอนนี้มันยากมากเลยนะที่จะทำอะไรซี้ซั้วอะ หากคุณมีปัญหาอะไรก็บอกมาได้เลยนะ เราสามารถช่วยคุณหาทางแก้ไขได้”

“ถึงแม้จะไม่สามารถช่วยคุณกลับมามีชีวิตที่ร่ำรวยอย่างเมื่อก่อนไม่ได้ แต่ก็สามารถช่วยพูดให้คุณได้ขึ้นเงินเดือนสักหนึ่งหรือสองพันหยวนได้นะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ…”

ขณะที่พูดอู๋นานาพูดด้วยคำพูดแปลก ๆ แม้ว่าเธอดูเหมือนจะช่วยเหลือ ดูเหมือนหวังดีกับฉินจุน แต่ความจริงแล้วเธอกำลังพูดจาถากถางเขา

เมื่อเทียบกับลูกคนรวยเหล่านี้ ฉินจุนก็เหมือนเป็นพนักงานคนหนึ่ง เหมือนกับตกอยู่จุดต่ำสุดในชีวิต และเขาจะไม่มีวันเงยหน้าขึ้นมาได้อีก

“คุณชายเทียนตอนนี้บริษัทอสังหาริมทรัพย์ของคุณน่าจะค่อนข้างดีเลยใช่ไหม คุณก็แนะนำงานให้คุณชายฉินหน่อยสิ”

เทียนจุนไคหัวเราะหึ ๆ และพูดว่า “พวกคุณก็รู้ว่าคุณชายฉินเขาถูกประคบประหงมมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่มีความสามารถในการทำงานอะไรหรอก ไม่งั้นคุณก็มาทำเซลล์ในบริษัทของฉันเป็นไง?”

อู๋นานะก็เป็นกลองแต๊กอยู่ด้านข้าง “ว้าว เซลล์งั้นเหรอ ตอนนี้งานเซลล์ก็ไม่เลวนะ สามารถหาเงินได้มากกว่า 10,000 หยวนต่อเดือนเลยใช่ไหม?”

เทียนจุนไคหัวเราะ “บริษัทอสังริมทรัพย์เทียนกรุปของเรานั้นมีสวัสดิการดีอยู่แล้ว และฐานเงินเดือนก็6,000กว่าแล้ว ถ้าทำผลงานดีเดือนละ 10,000 หยวนก็ไม่ใช่ปัญหา และช่วงขาขึ้นอาจถึง 20,000 หยวนเลยนะ”

“โอ้โห 20,000 หยวนเหรอ งานแบบนี้สำหรับคนธรรมดาแล้วก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมเลยนะ เป็นยังไงคุณชายฉินทำไมไม่ดื่มไวน์กับคุณชายเทียนสักแก้วล่ะ? เขาให้โอกาสที่ดีกับคุณขนาดนี้แล้วนะ จะปฏิเสธไม่ได้แล้วนะ!”

สีหน้าฉินจุนเย็นชา “ไม่จำเป็น”