ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 175

คนที่พูดคือคนแซ่เถียน ซึ่งเป็นคนที่รู้จักโบราณวัตถุด้วย แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนใหญ่คนโตอะไร แต่เขาก็เป็นเจ้าของกิจการเล็กๆ

หญิงชราขมวดคิ้ว “ไม่น่าจะใช่นะ ม้วนไม้ไผ่ การเขียน หรือความรู้สึกตอนสัมผัสก็ดูออกว่ามันเก่ามาก ดูไม่เหมือนของปลอมเลยสักนิด”

เถ้าแก่เถียนขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ของปลอม? งั้นก็ต้องเป็นของผิดกฎหมายสิ!”

“เท่าที่ฉันรู้ ม้วนไม้ไผ่ของหวาถัวนี้อยู่ในมือของผู้อาวุโสด้านโบราณวัตถุอย่างอู๋อิงจัวมาโดยตลอด ท่านผู้เฒ่าอู๋เป็นใคร คุณผู้หญิงก็น่าจะรู้จัก”

หญิงชราพยักหน้า เธอชอบของเก่ามาก ก็ย่อมรู้จักชื่อของอู๋อิงจัวเป็นอย่างดี แต่สถานะของเขาสูงมาก เธอจึงไม่เคยมีโอกาสได้พบเขาเลย

คิดไม่ถึงเลยว่าม้วนไม้ไผ่ที่มีชื่อเสียงเช่นนี้จะอยู่ในมือของอู๋อิงจัว?

ทันใดนั้นหญิงชราก็โกรธ เธอตบโต๊ะและพูดอย่างเย็นชา

“ม้วนไม้ไผ่นี้พวกแกไปเอามาจากไหน!”

ฉินจุนพูด “เขาพูดถูก ม้วนไม้ไผ่อันนี้อู๋อิงจัวเป็นคนมอบให้ผม”

เถ้าแก่เถียนหัวเราะเยาะ “มอบให้คุณ? คุณโม้ให้น้อยๆ หน่อยเถอะ ผู้อาวุโสอู๋ได้ม้วนไม้ไผ่ของหวาถัวนี้มาเมื่อห้าปีก่อน เป็นสมบัติที่มีค่ามาก เป็นสิ่งที่เขาโปรดปรานมากที่สุด มีหลายคนขอซื้อในราคาที่สูงแค่ไหนเขาก็ไม่ขาย คุณก็แค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆ ประธานอู๋จะมอบให้คุณงั้นเหรอ? คุณกำลังฝันอยู่หรือเปล่า!”

เพื่อนหลายคนที่อยู่รอบๆเถ้าแก่เถียนก็หัวเราะออกมาเช่นกัน

ปกติหญิงชราเป็นคนชอบของเก่ามาก ดังนั้นเธอเลยได้รู้จักเพื่อนที่อยู่ในวงการนี้บ้าง

คนที่อยู่ในแวดวงของโบราณใครจะไม่รู้จักอู๋อิงจัวบ้าง?

ผู้ที่สนิทกับผู้อาวุโสอู๋ต่างก็รู้ว่าสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของผู้อาวุโสก็คือม้วนไม้ไผ่ของหวาถัว สมบัติที่มีมูลค่าอย่างนี้จะมอบให้ผู้อื่นง่ายๆได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินจุนชายหนุ่มคนนี้ก็เป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป ที่ไม่มีอำนาจและอิทธิพลอะไรเลย ดูเหมือนจะเป็นแฟนของจู้หลินหลิน

อย่าว่าแต่แฟนของจู้หลินหลินเลย ดูเหมือนเขาจะไม่ได้มีหน้ามีตาอะไรเลยในตระกูลจู้พอจะทำให้ผู้อาวุโสอู๋มอบของขวัญมูลค่าสูงเช่นนี้ให้

ใบหน้าของหญิงชราดูบูดเบี้ยวยิ่งขึ้น เธอยืนขึ้นด้วยไม้เท้า และพูดอย่างโกรธเคือง

“ไอ้แซ่ฉิน! แกจงใจทำให้ฉันเดือดร้อนเหรอฮะ! แกไปขโมยของคนอื่นมามอบให้ฉันงั้นเหรอ? คนอื่นจะมองฉันยังไง! ตอนนี้ฉันขอสั่งให้แกรีบเอาของไปคืนเดี๋ยวนี้!”

“ของที่แกขโมยมา ฉันไม่ต้องการ!”

หวังหยุนก็คิดไม่ถึงว่าที่ให้ฉินจุนหาของขวัญมา เขาจะเล่นไม้นี้

“แม่คะอย่าโกรธเลยค่ะ มันเป็นความผิดของฉันเองที่ปล่อยให้เขาทำเรื่องสำคัญแบบนั้น ฉันจะพูดกับเขาเอง”

หวังหยุนหันหน้าไปหาฉินจุน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ

“ฉินจุน! อะไรของแกเนี่ย! แกมีเงินไม่ใช่เหรอ ไปขโมยของคนอื่นมาทำไม? รีบเอาไปคืนก่อนที่เขาจะจับได้!”

ฉินจุนพูด “ผมบอกไปแล้วว่าเขาให้ผมมา ผมไม่ได้ขโมยมา”

“ยังจะเถียงข้าง ๆ คู ๆ อีก!”

หวังหยุนโกรธจนอยากจะตบหน้าเขา หลินหลินนี่ตาบอดจริง ๆ ทำไมเธอถึงไปตกหลุมรักไอ้เด็กนี่ได้นะ!

เธอรีบเดินไปหาเถ้าแก่เถียนคนเมื่อกี้ และพูดว่า

“เถ้าแก่เถียนคุณมีที่อยู่ของผู้อาวุโสอู๋ไหมคะ ฉันจะแอบเอาสิ่งนี้กลับไปคืน”

เถ้าแก่เถียนแค่นหัวอย่างเย็นชา “ล้อเล่นเหรอ คุณคิดว่าบ้านของผู้อาวุโสอู๋อยู่ที่ไหน คุณคิดจะไปก็ไปได้เหรอ? พวกคุณขโมยสมบัติของผู้อาวุโสอู๋มาจะต้องโดนจับได้แน่นอน!”

หญิงชรานั่งลง ใบหน้าของเธอดูเคร่งเครียด

“ใช่ เถ้าแก่เถียนพูดถูก ของสำคัญเช่นนี้หายไปเป็นไปไม่ได้ที่ตอนนี้จะยังไม่รู้”

“เถ้าแก่เถียนได้โปรดให้หมายเลขโทรศัพท์ของผู้อาวุโสอู๋กับฉันเถอะค่ะ ฉันจะโทรไปขอโทษเขาโดยหวังว่าเขาจะอภัยให้”

ฉินจุนยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยยิ้มเยาะเย้ย

คนพวกนี้ตลกดีจริงๆ คนอื่นไม่ไว้หน้าเธอ เธอก็ยังดันทุรัง ฉินจุนไว้หน้าเธอแล้ว แต่เธอกลับไม่ต้องการ

หญิงชราได้หมายเลขโทรศัพท์มาแล้ว เธอกดโทรออกด้วยมืออันสั่นเทา และเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายก็มองไม่เห็นเธอ แต่เธอกลับยืนขึ้นด้วยความเคารพ

“ฮัลโหลค่ะ นั่นใช่ประธานอู๋ไหมคะ? ฉันคือโอวหยางเหยียนเหยียนจากตระกูลจู้นะคะ ไม่ทราบว่าคุณจะรู้จักหรือเปล่า”

“คืออย่างนี้นะคะ แฟนของหลานสาวฉันเขายังเด็กอยู่ยังรู้เท่าไม่ถึงการณ์ไปขโมยของของคุณมา ฉันจึงอยากจะโทรมาขอโทษคุณ เพราะฉันสั่งสอนเขาไม่ดีพอเอง ขอโทษจริงๆ ค่ะ”