ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 221

ผู้จัดการฝ่ายนิติบุคคลก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมา “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ต้องขอโทษละกันนะครับ จัดการเลย！”

สิ้นเสียง เหล่าชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหลังก็พุ่งเข้าไปประชิดตัว ล็อกแขนของหญิงชราลากตัวออกไปทันที

สีหน้าของจู้หมิงเปลี่ยนไปทันที “พวกแกทำอะไรน่ะ ปล่อยแม่ฉันนะ！”

จู้หมิงพุ่งเข้าไปต่อสู้กับเหล่าชายฉกรรจ์ แต่ว่าเขาก็เป็นแค่คนที่ทำอะไรไม่เป็น จะไปเทียบอะไรกับชายฉกรรจ์พวกนั้นได้ ไม่นานก็ถูกพวกเขาจับทุ่มลงพื้น ลากออกไปข้างนอก

พนักงานคนอื่น ๆ เห็นแบบนั้น ก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน เจ้านายโดนลากตัวออกไปแบบนั้น พวกเธอก็ทำได้แค่รีบออกไปจากตึกสำนักงาน

เหล่าชายฉกรรจ์ลากตัวหญิงชรากับจู้หมิงมาถึงหน้าประตูก็โยนลงถนน

ทั้งสองคนล้มลงถนนอย่างแรงจนต้องกัดกัดฟัน

จู้หมิงยังพอทน เพราะเขาก็ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ ล้มแค่นี้ยังไม่ค่อยเป็นอะไร

แต่ว่าหยิงชราอายุมากแล้ว โดนจับโยนแบบนี้เหมือนร่างกายแตกละเอียดอย่างใดอย่างนั้น เธอร้องโอดครวญอยู่ที่พื้นลุกไม่ขึ้น

เหล่าพนักงานต่างพากันเข้ามาช่วยประคองลุกขึ้น

สีหน้าของหญิงชราย่ำแย่เอาเสียมาก ๆ ซีอีโอผู้สูงส่งแห่งบริษัทยาตระกูลจู้ ถูกคนลากตัวอย่างห้องทำงานของตัวเองมาโยนลงกลางถนนแบบนี้

ฉากที่เธอฟุบลงที่พื้นเมื่อคนเห็นเต็มไปหมด เนื่องจากที่นี่เป็นแหล่งธุรกิจใจกลางเมืองที่เจริญที่สุด มีคนจำนวนมากต่างถ่ายภาพแล้วอัดคลิปวิดีโอ คาดว่าพรุ่งนี้บริษัทยาตระกูลจู้ต้องพาดข่าวหน้าหนึ่งแน่ ๆ

“นี่มันอะไร มีอย่างนี้ที่ไหนกัน！”

นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่หยิงชราโดนหยามเกียรติแบบนี้ ครั้งแรกเป็นตอนที่เธอไปซื้อบ้านก็ถูกรปภ.ของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปล็อกตัวกดไว้ที่พื้น

ครั้งนี้ก็เป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปที่ลากตัวเธอออกมาโยนไว้กลางถนนแบบนี้

แต่เธอเองก็ไม่กล้าที่จะกล้าหือกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุป ทำได้เพียงอดทน

เหล่าพนักงานต่างวิ่งออกมาจากตึกสำนักงาน ยืนอยู่ตรงหน้าหญิงชรา รอให้เธอออกคำสั่งว่าสรุปจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้

หญิงชรากัดฟันกรอด “กลับไปที่บริษัทเก่าก่อน！”

สำนักงานเก่าของ บริษัทยาตระกูลจู้ยังไม่ได้ขายทิ้ง ไม่คิดเลยว่าเวลานี้มันจะมีประโยชน์

พอกลับมาถึง ทุกคนก็ากันหาที่นั่งพัก แต่ว่าที่นี่เป็นสามบริษัทรวมกัน ทำให้ที่บริษัทเก่าแห่งนี้ดูคับแคบทันตา มีหลายคนที่ไม่มีแม้แต่ที่นั่ง ทำได้เพียงยืน

ส่วนห้องทำงานด้านในก็มีแต่ฝุ่น โต๊ะทำงานอะไรพวกนั้นก็ย้ายไปหมดแล้ว คอมก็ไม่มี แม้แต่โต๊ะในห้องประชุมก็เก่ามากจะพังแหล่มิพังแหล่

ก่อนหน้านี้หญิงชราคิดว่าตึกสำนักงานนี้ไม่เลวเลยทีเดียว แต่พอเริ่มชินกับตึกสำนักงานใหม่ พอมองย้อนกลับมาดูที่นี่เหมือนเป็นแค่กองขยะ

“ทุกคนอย่าเพิ่งตื่นตระหนกกันไป เรื่องนี้ฉันจัดการได้แน่นอน แต่คงต้องทำการปรึกษากันก่อน”

หญิงชราแสร้งทำเป็นว่าไม่หวาดหวั่น ก่อนอื่นต้องทำให้พนักงานของเธอเชื่อมั่น

พอย้ายกลับมาที่สำนักงานเก่า ทุกคนก็ไม่มีงานอะไรทำ ทำได้เพียงใช้โทรศัพท์ในการทำงาน ติดต่อธุรกิจที่อยู่ในมือ

แม้ว่าจะมีอุปสรรคบ้าง แต่ก็ยังถือว่ายังอยู่ในสถานการณ์ที่มั่นคง

ภายในใจของหญิงชรารู้สึกรับไม่ได้ ถ้าหากมันมีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นมาอีกล่ะ

ขณะที่หญิงชราเพิ่งจะนั่งลงถอนหายใจอย่างโล่งอกนั้น จู่ ๆ ก็มีชายหญิงสวมสูทยูนิฟอร์มเดินเข้ามา

ตอนนี้หญิงชราตกใจเหมือนลูกนก เธอกลัวเหลือเกินพวกที่สวมชุดยูนิฟอร์ม

“พวกคุณคือ……”

“พวกเราเป็นเจ้าหน้าที่จากธนาคารตงไห่ พวกคุณถูกต้องสงสัยว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับการละเมิดกฎ ทางธนาคารจึงมาแจ้งให้พวกคุณทราบว่า ทางเราจะทำการเรียกเงินกู้คืน ถ้าหากไม่ทำการคืนเงินกู้ทั้งหมดห้าสิบล้านหยวนภายในสามวัน เราจะทำการริบสำนักงานของคุณที่ถนนหงฉีทันที นี่เป็นประกาศครับ”

พอยื่นใบประกาศให้แก่หญิงชรา เจ้าหน้าที่ก็จากไปทันที

เนื่องจากพวกเธอถูกฝ่ายนิติบุคคลไล่ออกจากตึก ธนาคารจึงตัดสินว่าพวกเขาละเมิดสัญญาซึ่งถือว่าเป็นเรื่องปกติ

ให้คืนเงินกู้ห้าสิบล้านหยวนให้หมดภายในสามวัน ทำเอาหญิงชราหน้ามืดจนเป็นลมล้มพับไปทันที

ทางฝั่งหลินหลินเองก็โมโหและก็งงด้วยเช่นเดียวกัน

ฉินจุนส่งเสียงอย่างไม่พอใจ คว้าโทรศัพท์ของหลินหลินมาเอ่ย “คนแบบนี้ไม่ต้องไปสนใจ ปิดเครื่องไปเลย”

พูดจบเขาก็ปิดโทรศัพท์ของจู้หลินหลินทันที จากนั้นทั้งสองก็ตกปลาที่บ่อน้ำในคฤหาสน์ชิงเหมยต่อ

จู้หมิงกลับมาในห้องพักผู้ป่วย หญิงชรามองหน้าเขาก็จะเอ่ยถาม “เป็นยังไงบ้าง？”

จู้หมิงเอ่ย “คุณแม่วางใจเถอะครับ ผมบอกจู้หลินหลินเรียบร้อยแล้วให้เธอไปจัดการปัญหาซะ”

หญิงชราอ้าปาก อยากจะพูดอะไรออกมา แต่ว่าสุดท้ายเธอก็ไม่ได้พูดออกมา

จริง ๆ แล้วเธออยากจะพูดว่า ให้ทำตัวดี ๆ กับจู้หลินหลิน เพราะเด็กสาวคนนี้มีความสามารถเหนือกว่าที่เราคาดคิด

พอตกหัวค่ำ เรื่องราวยังคงไม่มีอะไรคืบหน้า มีพาร์ทเนอร์กว่าห้ารายที่โทรศัพท์มาขอยกเลิกสัญญา

บริษัทยาตระกูลจู้เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แน่นอนว่าเหล่าพาร์ทเนอร์ก็ต้องปกป้องตัวเอง

หญิงชราจึงตัดความรำคาญด้วยการปิดโทรศัพท์ไปเลย

เธอเปิดโทรทัศน์ดูข่าวภายในห้องพักผู้ป่วย

“ในรายงานข่าวรายงานว่า ในระหว่างวันของวันนี้ บริษัทยาตระกูลจู้อันมีชื่อเสียงของเมืองเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น โอวหยางเยี่ยนเยี่ยนประธานของบริษัทยาตระกูลจู้ รวมถึงผู้บริหารถูกโยนออกจากอาคารสำนักงาน พนักงานทั้งหมดของบริษัทยาตระกูลจู้ถูกไล่ออกมา คาดว่าอาจจะเกิดจากการค้างชำระค่าส่วนกลาง สำหรับรายละเอียดพวกเราจะทำการติดตามความเคลื่อนไหวแล้วนำมารายงานอีกทีค่ะ”

หญิงชรากำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล พอเห็นตัวเองในข่าวที่ฉากภาพเหตุการณ์ขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รู้สึกรับไม่ได้ เป็นลมสลบไปอีกครั้ง

จู้หมิงโมโหมาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขของจู้หลินหลิน แต่ไม่สามารถติดต่อได้

เขาจึงโทรศัพท์ไปหาจู้หย่ง

“ตารอง! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของนาย จู้หลินหลินทำเรื่องภาษาอะไรหะทำไมมันเป็นแบบนี้!นายอยากให้แม่โมโหจนตายเลยหรือไงถึงจะพอใจ!”