ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 222

จู้หย่งเปิดลำโพงโทรศัพท์ เมื่อสักครู่เขาก็เห็นข่าวที่หญิงชราถูกจับโยนออกมา ไม่คิดเลยว่าภายในเวลาหนึ่งวันสั้น ๆ จะเกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

พอรู้เรื่องนี้เข้า ปฏิกิริยาแรกของจู้หลินหลินก็คือมองหน้าฉินจุน

ก่อนหน้านี้ฉินจุนเคยพูดไว้แล้วว่า ต้องเชื่อเขา หรือว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของเขา？

แต่ว่าไม่นานเธอก็ส่ายหัว พี่เสี่ยวจุนจะไปสั่งคนของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปได้ยังไง เรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่นอน

“ลุงใหญ่คะ สรุปเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ ตอนนี้หนูช่วยอะไรได้？”

จู้หมิงก็เอ่ยออกคำสั่ง “เธอรีบไปขอร้องบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุป！ภายในสองวัน ถ้าไม่ได้ผลนะบ้านนี้เธอก็ไม่ต้องอยู่แล้ว！”

ขณะที่จู้หลินหลินกำลังจะพูด ฉินจุนก็คว้าโทรศัพท์ไปเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

“ต่อไปพูดกับจู้หลินหลินให้มันเกรงใจกว่านี้หน่อย เรื่องของพวกคุณ ก็จัดการเอาเอง”

พูดจบฉินจุนก็กดตัดสายไปอีกครั้ง

“อาจู้ครับ ช่วงนี้ไม่ต้องรับโทรศัพท์ของพวกเขานะครับ”

จู้หลินหลินค่อนข้างกังวลใจ “พี่เสี่ยวจุน แบบนี้จะดีเหรอ？คุณย่าเข้าโรงพยาบาลแบบนี้แล้ว ถ้าหากฉันไม่ช่วย……”

หวังหยุนเดินออกมา ถลึงตาใส่

“ฉินจุน！นายทำอะไร！จู้หลินหลินเพิ่งจะถูกลดตำแหน่ง มันไม่ง่ายเลยนะที่จะมีโอกาสแสดงตัวตนแบบนี้ ยังไม่รีบไปช่วยเขาอีก？นายมาออกคำสั่งบ้าบออะไร？”

ฉินจุนไม่ได้สนใจหวังหยุน เขาหันไปมองจู้หลินหลินแล้วเอ่ย

“ถ้าหากเธอไปช่วยคนพวกนั้นง่าย ๆ แบบนี้ ต่อไปพวกเขาก็จะยังไม่เห็นความสำคัญของเธอ ครั้งนี้ต้องทำให้พวกเขารู้จักหลาบจำ”

จู้หลินหลินกัดริมฝีปาก รู้สึกว่าที่พี่เสี่ยวจุนพูดมาก็มีเหตุผล

“ค่ะ ฉันจะฟังที่พี่พูด”

หวังหยุนถลึงตา “จู้หลินหลิน ลูกบ้าไปแล้ว จะไปฟังมันทำไม มันจะไปรู้อะไร ถ้าลูกไม่ไปจัดการตอนนี้ ความเสียหายที่เกิดขึ้นสองสามวันมานี้จะทำยังไงล่ะ？”

ฉินจุนขมวดคิ้ว “ถ้าไม่อยากอยู่ คุณก็ออกไปได้เลย อย่ามาโวยวายที่นี่!”

“แก…” หวังหยุนหอบหายใจอย่างโกรธจัด มองฉินจุนอย่างดุเดือดแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

“แกดู แกดู๊สิ! ก็มีแค่ไอ้บ้านหลังเก่า ๆ พัง ๆ นั่นไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กลับกล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน ไม่เห็นหัวฉันเลยสักนิดเดียว!”

จู้หย่งส่ายหัวอย่างจนใจ “คุณช่วยพูดให้มันน้อย ๆ หน่อย”

“ให้ฉันหยุดพูดอะไรกัน! ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเราช่วยมัน ไอ้คนแซ่ฉินคงตายไปนานแล้ว จะได้มารับมรดกคฤหาสน์นี้ไหม เดิมทีฉันมีสิทธิในบ้านหลังนี้ส่วนหนึ่ง เพราะฉะนั้นใครก็ไล่ฉันออกไปไม่ได้!”

……

วันต่อมา หลังจากหญิงชราฟื้นขึ้นมา พยาบาลก็เดินเข้ามาเอ่ย

“ญาติคนไข้คะ เชิญชำระเงินด้วยค่ะ”

จู้หมิงหยิบบัตรธนาคารออกมาส่งให้ ไม่นานพยาบาลก็เดินกลับมา

“ญาติคนไข้คะ บัตรของคุณรูดไม่ได้ค่ะ”

“หืม？ผมไปดูซิ”

จู้หมิงออกอาการมึนงง ทำไมบัตรมันจะรูดไม่ได้ล่ะ

พอมาถึงห้องการเงินของโรงพยาบาล ทำการรูดบัตรกี่ครั้งก็ยังไม่ได้เหมือนเดิม ที่ด้านหลังมีคนต่อแถวจำนวนมาก จู้หมิงเองก็ไม่มีทางเลือก

เปลี่ยนบัตรไม่รู้กี่ใบต่อกี่ใบก็ยังใช้ไม่ได้

จู้หมองในตอนนี้ก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมา รีบโทรศัพท์ไปหาธนาคาร

“ฮัลโหลครับ ทำไมจู่ ๆ บัตรของผมมันถึงรูดไม่ได้ล่ะ？”

“สวัสดีค่ะคุณจู้ เนื่องจากกิจกรรมทางธุรกิจล่าสุดของท่าน ธนาคารได้ตัดสินใจระงับบัญชีของคุณชั่วคราว เงินทุนและบัตรเครดิตของท่านไม่สามารถใช้งานได้ชั่วคราว”

“อะไรนะ！พวกคุณมีสิทธิอะไรมาระงับบัญชีของผม ผมเป็นลูกค้าวีไอพีของพวกคุณ ทำไมพวกคุณทำกับผมแบบนี้ไม่กลัวผม……ฮัลโหล？ฮัลโหล！”

ธนาคารกลับตัดสายของจู้หมิง ทำเอาเขาช็อกไปเลย

เขารีบกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย “คุณแม่ บัตรธนาคารของคุณแม่อยู่ไหนครับ？บัตรผมมีปัญหา ใช้ของแม่ไปก่อนแล้วกันนะครับ”

พอได้บัตรธนาคารของหญิงชรามา ก็นำไปรูดอีกครั้ง แต่มันก็กลับเป็นแบบเดิม

จู้หมิงหน้าเสีย จบแล้ว แบบนี้มันหมดสิ้นแล้ว

นางพยาบาลเดินเข้ามาอย่างรำคาญ นายคนนี้ทำไมไป ๆ มา ๆ ไม่จบไม่สิ้นเสียที？

“คุณผู้ชายคะ ถ้าคุณไม่ทำการชำระเงิน ก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลไปเลยค่ะ”

ครอบครัวพากันขับรถมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ชิงเหมย

พอเข้ามาในเขตคฤหาสน์ ก็ถูกรปภ.เข้ามาขวางไว้ทันที

“นี่เป็นเขตส่วนบุคคล เข้าไปไม่ได้ครับ”

จู้หมิงเอ่ย “พวกเรามาเยี่ยมญาติ หลานสาวฉันอยู่ในนั้น！”

รปภ.เอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “ขอโทษด้วยนะครับ พวกเราไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีแขก เพราะฉะนั้นให้พวกคุณเข้าไปไม่ได้”

“นี่……”

พวกเขาโทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ขับรถมาหาก็เข้าไปไม่ได้ แล้วแบบนี้จะเอายังไงดี

รปภ.เอ่ย “รถขับเข้าไปไม่ได้ แต่พวกคุณสามารถเดินเข้าไปเคาะประตูได้ครับ”

ไม่แปลกใจที่ครั้งก่อนตอนที่ฉินจุนพาพวกเขามา ถึงได้ใช้รถบัสลาก ที่แท้รถส่วนตัวเข้าไปไม่ได้นี่เอง

หญิงชรา จู้หมิง จู้ซานกูสามแม่ลูกเดินลงจากรถ จากที่นี่ห่างจากคฤหาสน์ชิงเหมยไม่ต่ำกว่าห้ากิโลเมตร แถมยังเป็นทางภูเขาขึ้นเนิน

แต่ในเวลานี้ไม่มีใครไม่กล้าบ่นเดินขึ้นไปทีละก้าว ทั้งสองช่วยหญิงชราปีนขึ้นไปบนภูเขา

ระยะทางห้ากิโลเมตรใช้เวลาเดินกว่าครึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ชิงเหมย ทั้งสามคนก็เหงื่อออกเต็มตัว โดยเฉพาะหญิงชราที่มีริมฝีปากซีดเล็กน้อย

“แม่ครับไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

หญิงชราพูดด้วยใบหน้าที่เหมือนคนจมน้ำ ชี้ไปที่ประตูเหล็กบานใหญ่

“กดกริ่ง！”

จู้หมิงเดินเข้าไปกดกริ่ง ก่อนจะมีเสียงรปภ.ดังขึ้นมา

“มาพบใครครับ มีธุระอะไรครับ ？”

“มาหาจู้หลินหลิน！”

“นัดไว้หรือเปล่าครับ？ถ้าไม่ได้นัดไม่รับแขกครับ”