ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 223

จู้หมิงชะงัก “ไม่ได้นัดไว้ คนที่อยู่ด้านในที่ชื่อจู้หลินหลินเป็นหลานสาวของฉัน ฉันมาหาหลานสาวยังต้องนัดอีกเหรอ？”

รปภ.หัวเราะอย่างเย็นชา “มีญาติมาเยอะเกินไปครับ ถ้าหากไม่ได้นัดไว้ก็ให้เข้า”

พูดจบรปภ.ก็ตัดสายอินเตอร์คอมทันที

“นาย……”

จู้หมิงมองไปยังประตูสีดำอย่างโกรธจนควันออกหู

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน！ก็ไอ้แค่ได้มรดกเป็นไอ้บ้าาเก่า ๆ หลังเดียวแค่นี้กลับไม่ให้พวกเราเข้าพบ มันชักจะกำเริบเสิบสานเกินไปแล้วนะ！”

“พอ ไม่ต้องพูดแล้ว！”

หญิงชราสีหน้าซีดเซียว ไม่คิดเลยว่าแค่จะเจอจู้หลินหลินต้องยุ่งยากขนาดนี้

หญิงชราเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วถอนหายใจอย่างหนักอก

“มันก็แค่ทำเป็นข่มขู่เราเท่านั้นแหละครับ”

“จู้หมิง คุกเข่าลงไป”

สีหน้าของจู้หมิงเปลี่ยนไปทันที “อะไรนะครับคุณแม่ ！ทำไมต้องให้ผมคุกเข่าให้เธอด้วย？”

“เหอะ แกจำได้หรือเปล่าครั้งก่อนที่ฉันกลับมา พวกมันให้แกคุกเข่าให้เธอเป็นเวลาสามวัน？”

เรื่องนั้นจู้หมิงจำมันได้ดี ครั้งนั้นจู้หมิงเป็นหนี้เงินกู้ธนาคารกว่าห้าร้อยล้านหยวน ถ้าไม่ใช่เพราะจู้หลินหลินช่วยเอาไว้ เขาก็คงเข้าคุกไปแล้ว

ครั้งนั้นจู้หมิงควรคุกเข่าให้เธอเป็นเวลาสามวันตามคำขอ จู้หลินหลินถึงจะยอมช่วย แต่เป็นเพราะว่าหญิงชรากลับมาแล้ว ดังนั้นจึงไกล่เกลี่ยกัน ให้จู้หมิงคุกเข่าบต่อหน้าบรรพบุรุษเป็นเวลาสามวัน

ไม่ว่าจะพูดยังไงมันก็คือการไว้หน้าเขานิดหน่อย

แต่ว่าครั้งนี้มันคือวิกฤตของทั้งตระกูลจู้ แม้กระทั่งหญิงชราเองก็ไม่สามารถแก้ปัญหาได้

มีทางเดียวคือขอร้องจู้หลินหลิน นี่มันครั้งที่สองแล้วมีเหรอที่จะปล่อยพวกเธอไปง่าย ๆ ？

ถึงแม้จะรู้ว่าจู้หลินหลินนั้นสำคัญต่อบริษัทมาก แต่ไม่คิดเลยว่าจะสำคัญขนาดนี้

เพียงแค่ลดตำแหน่งของเธอ ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องราวมากมายขนาดนี้

ขัดแย้งกับซวนหยวนกรุ๊ป ถูกนิติบุคคลไล่ออกมาจากตึก ธนาคารหยุดให้เงินกู้แถมยังระงับบัญชีของพวกเขา

แบบนี้คือบีบให้ตระกูลจู้ของพวกเขาจนมุมตายชัด ๆ ！

หญิงชราทำหน้านิ่ง ตอนนี้แม้ว่าเธอจะเย่อหยิ่งขนาดไหน เธอก็ทำได้แค่ต้องยอมก้มหัวให้จู้หลินหลิน

จู้หมิงหน้าเสีย “คุณแม่ครับ นี่ผมต้องยอมคุกเข่าให้เธองั้นเหรอ？เธอคู่ควรเหรอครับ！”

“เลิกพล่ามได้แล้ว รีบคุกเข่าซะ！”

จู้หมิงเบ้ปากบ่นพึมพำในปาก ก่อนจะคุกเข่าลงที่หน้าประตู

ฉินจุนยืนอยู่ด้านข้างรปภ. ทั้งสองคนมองภาพในหน้าจออินเตอร์คอม บนใบหน้าเผยรอยยิ้มอย่างโหดเหี้ยม

รปภ.เอ่ยถาม “คุณฉินครับ จะให้เปิดประตูไหมครับ？”

ฉินจุนส่ายหน้า “รออีกสักพัก ให้พวกมันคุกเข่านานกว่านี้หน่อย”

พูดจบ ฉินจุนก็กลับไปตกปลากับจู้หลินหลินต่อ

พอเห็นฉินจุนเดินกลับมา จู้หลินหลินก็เอ่ยถาม “มีอะไรเหรอคะพี่เสี่ยวจุน？”

ฉินจุนยิ้มก่อนจะเอ่ย “ที่หน้าประตูมีคนมาขอร้องเธอน่ะ”

“หืม？” จู้หลินหลินชะงักก่อนจะเอ่ยถาม “จู้หมิงเหรอคะ？”

“ไม่ใช่แค่เขา มีซานกูกับคุณย่าด้วย”

จู้หลินหลินรีบลุกขึ้นยืนทันที ไม่คิดเลยว่าคุณย่าจะมาด้วยตัวเอง ดูแล้วเรื่องนี้มันต้องรุนแรงมากแน่ ๆ

“ถ้าอย่างนั้นฉันรีบไปดูดีกว่าค่ะ อย่าให้คุณย่ารออย่างร้อนใจเลย”

ฉินจุนดึงมือของจู้หลินหลินเอาไว้ทันที “อย่าเพิ่งรีบ ให้คนพวกนั้นคุกเข่าอยู่ตรงนั้นก่อน”

“อะไรนะคะ！”

จู้หลินหลินตกใจ “ใครคุกเข่าคะ？”

“เดี๋ยวก่อน！” หญิงชราเรียกหวังหยุนเอาไว้ “เธอไปบอกหลินหลินว่าถ้าอยากเห็นฉันคุกเข่า ฉันก็จะคุกเข่าให้”

หวังหยุนรีบเอ่ย “คุณแม่คะ พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะ เดี๋ยวหนูจะรีบไปตามจู้หลินหลินมา！”

หวังหยุนเรียกรปภ.พอรู้ว่าจู้หลินหลินอยู่ไหนก็เดินไปหา จากนั้นก็ยิ้มแล้วเอ่ย

“หลินหลิน คุณย่ามาหาลูก ท่านบอกว่าถ้าอยากให้ท่านคุกเข่า ท่านก็จะทำให้”

จู้หลินหลินลุกขึ้นยืน “ฉันควรไปดีกว่า”

ฉินจุนพยักหน้า มันก็พอสมควรแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะอยากให้หญิงชราที่ไม่รู้จักประมาณตนเองคุกเข่าลงด้วย แต่ว่าถ้าหากเธอคุกเข่าด้วยอีกคน คาดว่าจะยิ่งทำให้เธอแค้นฝังใจ ต่อไปอาจจะสร้างความเดือดร้อนให้จู้หลินหลินอีก

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเถอะ”

จู้หลินหลินกับฉินจุนวางเบ็ดตกปลา ก่อนจะเดินไปที่ประตูใหญ่

พอเห็นทั้งสองคนนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น คุณย่ายืนหน้าซีดถือไม่เท้าอยู่ด้านข้าง

ความกล้มใจที่จู้หลินหลินมีมาตลอดหลายวันก็หายไป ภายในใจก็รู้สึกดีขึ้นมาก

“คุณย่า”

หญิงชราเองก็ไม่กล้าต่อว่าอะไร เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

“หลินหลินออกมาแล้ว ลุงใหญ่กับอาสามมาขอโทษหลาน ย่าเองก็ต้องขอโทษหลานด้วย ก่อนหน้านี้ย่าพูดแรงไป เห็นแก่ที่เราเป็นครอบครัวเดียวกัน หลานอย่าถือโทษโกรธพวกเราเลยนะ”

น้ำเสียงของหญิงชรายังคงอ่อนโยน แม้แต่น้ำเสียงกระแหนะกระแหนก็ไม่มี คราวนี้เธอไม่กล้าดูถูกจู้หลินหลินแล้วจริง ๆ

หญิงชราใช้ไม้เท้ากระแทกหลังของจู้หมิง

จู้หมิงรีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“หลินหลิน เป็นความผิดของลุงทั้งหมด เรื่องก่อนหน้านี้ลุงต้องขอโทษหลาน หลานยกโทษให้ลุงได้ไหม？”

หวังหยุนที่อยู่ด้านหลังดีใจใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มเอ่ย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน มีอะไรให้ช่วยพวกพี่ก็บอกจู้หลินหลินเลย ฉันว่า พวกพี่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันดีกว่า เราครอบครัวเดียวกันก็อยู่ด้วยกันสะดวกสบาย！”