ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 261

“นายน้อยเซี๋ยมีชื่อเสียงขนาดไหนนายเองก็เคยได้ยินมา ทางที่ดีอย่าทำก่อเรื่องอะไรไม่ดี ต่อให้นายไม่คิดถึงตัวเอง ก็ต้องคิดถึงตระกูลจู้”

นอกจากชื่อเสียงอันฉาวโฉ่ของนายน้อยเซี๋ยแล้ว ความเย่อหยิ่งอวดดีของเขาก็ขึ้นชื่อเลย ทุกคนก็ต่างรู้สึกว่าเขาเป็นคนไม่ดี ความจริงก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ

ถ้าหากจู้หลินหลินยังคิดไม่ได้ แล้วเกิดไปมีอะไรต่ออะไรกับฉินจุนขึ้นมา ถ้านายน้อยเซี๋ยรู้เข้า แล้วโกรธขึ้นมา มาลงที่ตระกูลจู้ แบบนั้นก็จบกันพอดี

จู้หลินหลินขมวดคิ้วเธอหมดคำจะพูดจริง ๆ

“คุณย่าคะ อย่าพูดอะไรซี้ซั้วแบบนี้สิคะ หนูไม่เคยเจอนายน้อยเซี๋ยอะไรนั่นเลยด้วยซ้ำ เขาจะมาชอบหนูได้ยังไง พวกคุณย่าอย่าเดาอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไหมคะ？”

หวังหยุนชี้ไปที่เครื่องประดับเงินประดับทองที่อยู่ที่พื้นแล้วพูดว่า “สินสอดก็อยู่ตรงนี้หมดแล้ว ยังจะมีอะไรผิดพลาด？”

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร แต่ว่านายน้อยเซี๋ยส่งเครื่องประดับเงินประดับทองมาให้มากมายขนาดนี้ ก็น่าจะเป็นสินสอดไหมล่ะ？

หวังหยุนเอ่ย “ไม่ว่ามันจะเป็นความตั้งใจของนายน้อยเซี๋ย หรือว่าความตั้งใจของท่านประธานเหอก็ตาม นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ลูกจะต้องรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี ๆ อย่าไปอยู่ใกล้คนที่ไม่เกี่ยวข้อง เข้าใจไหม？”

หญิงชราเองก็พยักหน้า “พูดถูก ต่อให้นายน้อยเซี๋ยไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นหรือทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่แน่แบบนี้ก็ถือว่าเราก็มีโอกาส”

“หลินหลินเปรียบเสมือนหงส์ของตระกูลจู้ของเรา ไม่ใช่ดอกไม้ริมทางที่ใครจะเด็ดดมก็ได้ง่าย ๆ นายคนแซ่ฉิน นายเองก็น่าจะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วก็ออกไปจากบ้านตระกูลจู้ของพวกเราได้แล้ว”

หญิงชราพูดจบ ฉินจุนก็หัวเราะอย่างเย็นชาออกมาเอ่ย

“พวกคุณเข้าใจอะไรกันผิดหรือเปล่า ที่นี่คือบ้านของผม”

“ในเมื่อพวกคุณไม่อยากอยู่กับผม ก็เชิญออกไปได้เลย”

ฉินจุนพูดจบ ทุกคนก็ได้สติทันที จริงด้วยที่นี่มันเป็นบ้านของฉินจุน！

แม้ว่าไอ้กระจอกนี่มันจะไม่มีความสามารถอะไร แต่ว่ามันเป็นผู้สืบทอดคฤหาสน์หลังนี้！

พวกของหญิงชราต่างก็มาเกาะเขากิน หน้าด้านหน้าทนย้ายเข้ามาอยู่เอง มาตอนนี้ยังหน้าไม่อายมาไล่เจ้าของบ้านอย่างฉินจุน ช่างไร้สาระจริง ๆ

สีหน้าหญิงชราออกอาการสับสน เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็กัดฟันแล้วเอ่ย

“ไป！พวกเราย้ายออก นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันไม่อนุญาตให้คบค้าสมาคมกับนายคนแซ่ฉินอะไรนี่อีก！”

แม้ว่าการได้อยู่ในคฤหาสน์ชิงเหมยจะเป็นความฝันของหญิงชรา เธอเองก็ตัดใจไม่ลงที่จะต้องย้ายออกจากที่นี่ แต่ว่าเมื่อเทียบกับสิ่งล่อตาล่อใจจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุปแล้ว หญิงชราก็รู้ดีว่าอันไหนมันสำคัญมากกว่า

แม้ว่าจะต้องย้ายออกจากคฤหาสน์ชิงเหมย เธอก็ต้องทำให้จู้หลินหลินตัดขาดความสัมพันธ์กับฉินจุนให้ได้

หญิงชราลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป แต่ทว่าจู้หลินหลินยังคนยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน

หญิงชราขมวดคิ้ว “หลินหลิน！ยังไม่มากับย่าอีก มัวแต่อึ้งอะไรอยู่！”

จู้หลินหลินกัดฟันนัยน์ตาแสดงถึงความแน่วแน่ “หนูจะไม่ทำแบบนี้กับพี่เสี่ยวจุน หนูไม่ไป”

ตอนที่ใช้พี่ฉินจุน พวกเขาก็ทำเป็นพูดดี พูดถึงเรื่องความหลังนู่นนี่นั่น

พอหมดประโยชน์ก็ตีตัวออกหาก เมื่อครู่พี่ฉินจุนยังช่วยรักษาให้คุณย่าอยู่เลย แต่สุดท้ายท่านกลับไม่สำนึกบุญคุณเลยสักนิดเดียว ทำเอาจู้หลินหลินรู้สึกผิดหวังมาก ๆ

หญิงชราถลึงตาเอ่ยด้วยสีหน้าโมโหมาก ๆ “จู้หลินหลิน！เดี๋ยวนี้แม้แต่คำพูดของย่าแกก็ไม่ฟังแล้วหรือไง！”

จู้หลินหลินกัดริมฝีปากไม่ได้พูดอะไรออกมา

หญิงชราโกรธจนตัวสั่น “ได้！จู้หลินหลิน！แกจะให้ฉันโมโหจนอึดอัดใจตายหรือยังไง！”

หวังหยุนเองก็โมโหมาก ๆ เธอไม่อยากให้จู้หลินหลินอยู่กับฉินจุนตลอดเวลา เห็นอยู่ชัด ๆ ว่ากำลังถูกตระกูลเหอสู่ขอ จะยังมาอยู่บ้านของฉินจุนได้ยังไง？

ถ้าเกิดมีใครรู้เข้า จะไม่เอาไปพูดกันให้ทั่วเหรอ？

“หลินหลิน！คุณย่าเพิ่งจะหายดี ทำไมไปทำให้ท่านโมโหขนาดนี้ ถ้าหากเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง！”