ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 315

ไม่รู้ว่าอารองไปเอารถเข็นมาจากไหน เขาจับฉินจุนนั่งลงไป

“พูดไร้สาระอะไรกัน สภาพหลานเป็นแบบนี้จะไปไหนได้ เราสองคนร่วมเป็นร่วมตายไปด้วยกัน！”

พูดจบ อาฉินคนรองก็เข็นฉินจุนขึ้นไปบนเขา

คฤหาสน์ชิงเหมยตั้งอยู่ที่เนินเขาของภูเขาชิงเหมย ถ้าหากมีคนคิดลงมือ ก็ต้องขึ้นมาจากด้านล่าง พวกเขาขึ้นไปบนภูเขา น่าจะสามารถหลบหนีได้

ฉินจุนจนปัญญาจริง ๆ เขาไม่อยากจะทำให้อารองซวยไปด้วย แต่ว่าในเวลานี้ เขาเองก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว

เพื่อช่วยรักษาอารอง ตอนนี้เขาจึงอยู่ในสภาพที่อ่อนแอ

ตั้งแต่ฉินจุนกลับมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอ่อนแอ ตั้งแต่กลับมาที่เมืองตงไห่เขาก็แข็งแกร่งมาตลอด

เริ่มตั้งแต่จัดการตระกูลถังทีละคน ๆ ทำลายตระกูลฉี ทำให้สามตระกูลใหญ่มหาอำนาจของตงไห่ไม่กล้าลงมือ แม้กระทั่งตระกูลซูและตระกูลหัวยังไม่กล้าออกนอกบ้าน

สองตระกูลที่เหลือเหมือนกำลังรอความตาย เพราะฉินจุนยังคงถ่วงเวลาไม่ได้ฆ่าพวกเขาทันที เพราะต้องการให้คนพวกนี้ลิ้มรสของความหวาดกลัว ค่อย ๆ ทรมานจิตใจของคนพวกนี้ไปทีละนิด

ไม่คิดเลยว่า สองตระกูลนี้จะฉวยโอกาสนี้เอาคืน！

ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่าไอ้กระจอกจู้หมิงจะเป็นตัวการสำคัญ

ซูจินเลี่ยและหัวเฉิงเดินทางมาถึงเนินเขาชิงเหมย ทุกคนต่างพากันกระทำการอย่างเงียบ ๆ เหล่านักเลงใช้เชือกไต่กำแพงเพื่อกระโดดข้ามกำแพง จากนั้นนั่งยอง ๆ ที่มุมกำแพง หยิบเครื่องตรวจจับอินฟราเรดออกมา สังเกตอยู่เป็นเวลานานก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วพูดว่า

“คุณชายรองครับ ไม่มีคนอยู่”

ซูจินเลี่ยขมวดคิ้ว “ไม่มีคน？ไม่มีสักคนเลยเหรอ？”

คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้จะไม่มีคนอยู่ได้อย่างไร？

“คุณชายรองครับ ไม่มีคนจริง ๆ ไม่มีเลยสักคน”

ซูจินเลี่ยครุ่นคิด “แย่ละ มันหนีแล้ว！”

“หัวเฉิง นายกับฉันแยกกันไปไล่ตามแล้วกัน นี่เป็นโอกาสเดียว พวกเราต้องจับมันมาให้ได้ เมื่อใดที่ไอ้เด็กนั่นมันพลิกกลับขึ้นมาได้ พวกเราสองตระกูลได้จบเห่แน่！”

“โอเค！”

นักเลงกว่ายี่สิบคนแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม สิบคนไปกับซูจินเลี่ย อีกสิบคนไปกับหัวเฉิง กลุ่มหนึ่งวิ่งขึ้นข้างบน กลุ่มหนึ่งลงมาข้างล่าง

หัวเฉิงนำคนลงมาไล่ตามที่ด้านล่าง ส่วนซูจินเลี่ยนำคนขึ้นไปตามหาที่ด้านบนเขา

“ฉันว่าไอ้ฉินจุนมันต้องขึ้นไปบนเขาแน่นอน ไปตามจับมัน！”

ซูจินเลี่ยและคนอื่น ๆ เริ่มออกตามล่าอย่างรวดเร็ว ฉินเฟยหยูเข็นฉินจุนขึ้นบนภูเขาไม่ได้รวดเร็วเท่าคนพวกนั้น พอขึ้นมาถึงยอดเขา ก็ถูกคนพวกนั้นตามทัน

ซูจินเลี่ยพอเห็นฉินจุนอยู่บนรถเข็นและฉินเฟยหยูที่ด้านหลัง ก็ปรากฏรอยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา

“ฉินเฟยหยู ที่แท้นายก็ยังไม่ตาย ดูเหมือนว่าตอนนั้นฉันจะออมมือเกินไป”

ฉินเฟยหยูเอ่ยด้วยสีหน้าเย็นชา “ซูจินเลี่ย ฉันยังไม่ได้จัดการนายด้วยมือของตัวเองเลย จะตายง่าย ๆ ไม่ได้หรอก”

ตอนนั้นที่ตระกูลฉินทั้งสิบแปดคนโดนฆ่า หนึ่งในนั้นคือซูจินเลี่ยที่เป็นแกนนำ เมื่อได้เจอศัตรูแค้น ดวงตาของเขาก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

ใบหน้าของซูจินเลี่ยเต็มไปด้วยความอำมหิต มองดูฉินจุนที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็ยิ้มอย่างเย็นชาแล้วเอ่ย

“ไอ้เด็กน้อย แกทำพวกฉันไว้เจ็บแสบจริง ๆ เมื่อสิบปีก่อนตระกูลพวกแกตายเพราะเงื้อมมือฉัน ไม่คิดเลยว่าวันนี้ พวกแกสองคนอาหลานจะโง่ซ้ำซาก”

ฉินจุนนั่งอยู่บนรถเข็น ไม่พูดอะไรออกมาเหมือนกับว่าพูดไม่ออก

ซูจินเลี่ยเห็นแบบนั้น ก็ยิ่งมั่นใจ ส่งสายตาให้พวกลูกน้องเตรียมลงมือ

นักเลงสิบคนเหล่านี้ต่างก็เป็นมือสังหาร ซูจินเลี่ยมั่นใจในตัวพวกเขามาก ๆ ภายในมือพวกเขาถือมีดเตรียมพุ่งเข้าใส่ฉินเฟยหยู