ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 336

สีหน้าของผอ.โจวเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คุณเป็นใคร คุณคิดจะทำอะไร ! ”

ผอ.โจวเคยได้ยินแต่ชื่อของปรมาจารย์ฉิน แต่เขาไม่เคยเห็นกับตาตัวเองว่าปรมาจารย์ฉินเป็นใคร

เมื่อเห็นฉินจุนวิ่งเข้ามา เขาก็จ้องมองด้วยใบหน้าโกรธเคือง

ฉินจุนยิ้มอย่างเย็นชา “ผมเป็นใครคุณไม่ต้องรู้หรอก แต่คุณน่าจะรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร ”

หลังจากพูดจบ ผอ.โจวถึงได้เห็นว่ามีคนมากมายยืนอยู่ด้านหลังของฉินจุน บางคนก็ถือไมค์ บางคนก็ถือกล้องถ่ายรูป

“นักข่าวหรอ ? ”

ผอ.โจวตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าคนคนนี้จะพานักข่าวมา สิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดคือการเป็นข่าว เมื่อข่าวรายงานออกไป คงหนีไม่พ้นผู้อำนวยการอย่างเขาต้องมารับผิดชอบแน่นอน

“อะไรเนี่ย พวกคุณถ่ายอะไรกัน ที่นี่คือโรงพยาบาลนะครับ ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณจะเข้ามาถ่ายรูปตามใจได้นะ ! ”

พูดจบผอ.โจวก็ปิดประตูทันที ภายในห้องเหลือเพียงหลินเยวี่ยเหยา ฉินจุน และก็พวกเขาสองพ่อลูก ส่วนพวกนักข่าวถูกปิดประตูไม่ให้เข้าอยู่ด้านนอก

หลินเยวี่ยเหยางงเล็กน้อย เธอถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “พี่มาได้ไง ? ”

ฉินจุนมองไปที่ใบสั่งยาบนโต๊ะและพูดกับหลินเยวี่ยเหยา

“น้าเฝิงมารักษาที่นี่และกินยาไปสองตัว แล้วเธอเป็นลมอยู่ที่บ้าน ”

หลินเยวี่ยเหยผงะ “อะไรนะ ? ใบสั่งยาของน้าเฝิงก็มียาพวกนี้อยู่ด้วยหรอ ? ”

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้วและจ้องไปที่โจวคุนอย่างโกรธๆ ไม่ต้องถามก็รู้ว่าโจวคุนเป็นคนทำ

โจวคุนร่วมมือกับร้านขายยา สั่งผลิตภัณฑ์ดูแลสุขภาพให้กับผู้ป่วย เพื่อแลกกับค่าคอมมิชชั่นของตัวเอง คนประเภทนี้ควรค่าแก่การเป็นหมอแล้วหรอ

โจวคุนที่ไม่พูดมาสักพัก ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“รองผู้อำนวยการหลิน คุณอย่าคิดว่าหาคนมาช่วยได้แล้วจะจบนะ เมื่อกี้พ่อผมก็พูดไปแล้ว ว่าเรื่องนี้ทั้งหมดเป็นความรับผิดชอบของคุณ ”

“แม้ว่าคุณจะบอกความจริงออกไป แต่คุณในฐานะแพทย์ที่เข้าร่วมการรักษาก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน ยังไงก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันอยู่แล้ว ไม่สู้คุณรับผิดชอบเรื่องนี้เองทั้งหมด พวกเราสองพ่อลูกก็จะจดจำน้ำใจของคุณไว้ ”

หลินเยวี่ยเหยาแสดงความไม่พอใจ “ฝันไปเถอะ ! ”

โจวคุนหัวเราะอย่างเย็นชา “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่ามาหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน ! ”

หลังจากพูดจบ โจวคุนก็ถอดเสื้อกาวน์สีขาวของตัวเองออก เขาสวมเสื้อแขนสั้นอยู่ข้างใน เผยให้เห็นแขนสองข้างที่แข็งแรงและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

โจวคุนแสดงสีหน้าไม่พอใจ “ผมลืมบอกไปว่าตอนสมัยเรียน ผมเป็นแชมป์การต่อสู้ระดับจังหวัด”

สีหน้าของหลินเยวี่ยเหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ปกติแล้วถ้าฉินจุนอยู่ข้างๆเธอจะค่อนข้างมีความมั่นใจมาก แต่เธอไม่คิดว่โจวคุนจะแข็งแกร่งขนาดนี้ และเป็นถึงแชมป์การต่อสู้ !

ผอ.โจวเองก็มองอย่างเยาะเย้ย เขาถอยหลังไปสองสามก้าวเป็นการยอมรับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าพ่อลูกคู่นี้พร้อมที่จะสู้ !

โจวคุนกำหมัดของตนเองและเดินเข้าไปหาฉินจุนกับหลินเยวี่ยเหยาทีละก้าว แต่สำหรับฉินจุนแล้วคนผอมบางอย่างนี้ไม่ควรค่าที่จะให้เขาสู้ด้วยหรอก

“ถ้าวันนี้ตกลงกันไม่ได้ คุณสองคนก็อย่าคิดว่าจะได้ออกไปจากห้องนี้เลย ”

หลังจากพูดจบ โจวคุนก็ยื่นมือออกมาและจับไปที่ไหล่ของฉินจุน เตรียมที่จะกดเขาลงกับพื้นก่อนค่อยว่ากัน

แต่ทว่าทันทีที่โจวคุนเอื้อมมือออกไป ฉินจุนก็จับข้อมือของเขาทันที

มือของฉินจุนราวกับที่คีบเหล็กอันหนึ่ง โจวคุนออกแรงที่ข้อมือและเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย เด็กคนนี้ทำท่าแปลกๆ เขาใช้มือขวากำลังจะต่อยเข้าที่หน้าของฉินจุน

แต่ทว่ายังไม่ทันที่หมัดจะถึงเขา ฉินจุนก็ออกแรงและใช้มือขวาหักข้อมือของโจวคุนทันที

เมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น โจวคุนถูกรวบข้อมือและก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที

“ปล่อยฉันนะ แกเชื่อไหมฉันจะฆ่าแกแน่ ! ”