ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 355

เค้าเองก็รู้ว่าฉินจุนนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะยั่วยุ พวกเค้าก็เลยขอร้องให้ผู้หญิงคนนั้นแสร้งทำตัวเป็นญาญ่าแล้วลอบโจมตีฉินจุน

ฉินญาญ่าตัวจริงถูกพวกเค้าโยนทิ้งไว้ที่สะพานลอย ตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นยังไงบ้าง บางทีเธออาจจะตายไปแล้ว

หลังจากที่รู้เรื่อง ฉินจุนก็หยิบปากกาหมึกซึมบนโต๊ะมา เค้าสะบัดมือขวาแล้วเจาะเข้าที่คอของคณะบดีเหมา จากนั้นเลือดมันก็ไหลผ่านปากกาออกมา

ฉินจุนยกเท้าขึ้นและหักแขนขาของเค้า จากนั้นก็ล็อกประตูแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

คณบดีเหมานอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลมันก็ค่อยๆไหลออกมา ร่างกายของเค้าเจ็บปวดและกำลังรอความตาย

…

หลังจากที่ออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว ฉินจุนก็ตรงไปที่สะพานลอย

ใต้สะพานลอยในเมืองตงไห่ มันก็มีกลุ่มคนเล็กๆที่หาเลี้ยงชีวิตด้วยการขอทาน

อันที่จริง ตอนนี้หลายคนก็รู้ว่าพวกเค้าก็ไม่ได้ทุกข์ยากอะไรมากนัก พวกเค้าทั้งหมดแสร้งทำยากจน นี่มันเป็นอาชีพของพวกเค้า

ขอทานหลายคนขอเงินตอนกลางวันและขับรถไปคลับเฮาส์ในตอนกลางคืน

ตอนนี้ขอทานพวกนี้เป็นกลุ่มที่มีรายได้สูง เดือนนึงพวกเค้าก็สามารถหาเงินได้สามถึงห้าหมื่นหยวน นี่มันก็เป็นเรื่องปกติ

ผู้คนจำนวนมากในอุตสาหกรรมนี้กำลังเร่งรีบทำเงิน นี่มันก็ถือได้ว่าเป็นสังคมขนาดเล็กสังคมหนึ่ง

ในตอนนี้เอง ที่ใต้สะพานลอย ผู้คนกลุ่มหนึ่งก็กำลังล้อมเด็กหญิงตัวเล็กๆเอาไว้

เด็กหญิงตัวเล็กๆถือแฮมเบอร์เกอร์อยู่ในมือ มันเป็นของเหลือจากคนอื่น

หญิงสาวสกปรก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยฝุ่น แววตาของเธอคู่นั้นมันดูใสมาก

มีขอทานหลายคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หนึ่งในนั้นคือชายร่างสูงที่มีรูปร่างกำยำ เค้าถือขวดเบียร์อยู่ในมือและดื่มพร้อมกับพูดคุยเมามาย

“หนังสาวน้อย ชีวิตดี๊ดี กินเบอร์เกอร์กันไหม วันนี้เธอได้เงินมาเท่าไหร่”

เด็กหญิงตัวเล็กๆก็นั่งยองๆอยู่ที่พื้น เธอกำแฮมเบอร์เกอร์ของเธอไว้ แววตาของเธอดูระแวดระวังเล็กน้อย

“ไม่มากหรอก ร้อยกว่าหยวน”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอถูกไล่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะคนแคระแสร้งสวมรอยเป็นเธอ ดังนั้นตอนนี้เธอก็เลยไม่มีตัวตน เธอจึงทำได้เพียงขอทานอยู่ที่นี่เท่านั้น

โชคดีที่เธอดูน่าสงสารมาก มีคนใจดีให้เงินเธอบ้าง บางคนซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้เธอ เงินในถ้วยของเธอมีมากกว่า 100 หยวน นี่มันเป็นผลงานของวันนี้

เธอคิดว่าถ้าเธอขอมากกว่านี้ เธอจะสามารถไปโรงเรียนได้

เด็กคนอื่นๆในวัยสิบขวบก็กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียน แต่เธอไม่รู้อะไรเลย สิ่งที่เธอเรียนรู้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคืองานบ้านทั้งหมด เช่น ซักผ้าและทำอาหาร

ชายดื่มเบียร์ก็หัวเราะขึ้นมา “ร้อยกว่าหยวนมันก็น้อยไป? รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นบอสใหญ่ เรียกฉันว่าพี่เหลียงก็ได้ แกยังใหม่กับธุรกิจและก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ยังไม่ไหว้พี่เหลียงอีก?”

ฉินญาญ่ารู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงแสดงท่าทีที่สุภาพ

“พี่เหลียง สวัสดีค่ะ”

พี่เหลียงก็หัวเราะเยาะเย้ยแล้ววางมือสกปรกและใหญ่ของเค้าไปบนหน้าของญาญ่า

“รู้มั้ยว่าต้องทำยังไง?”

แม้ว่าฉินญาญ่าจะอายุเพียง 10 ขวบ แต่เธอก็มีประสบการณ์มากมายโดยรู้ว่าเธอรู้ว่าเค้าต้องการที่จะเอาเปรียบเธอและเธอก็ไม่ขัดขืน

เธอส่งเงินมากกว่าหนึ่งร้อยหยวนในมือให้เค้า

พี่เหลียงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ไม่เลว ทำดีมากเจ้าหนู”

“แต่ที่เธอได้มามันก็ยังน้อยเกินไป เธออายุแค่นี้ มันน่าสงสารมาก เธอน่าจะได้มามากกว่านี้นะ”

“มันอาจจะต้องพิการถึงจะยิ่งน่าสงสาร อย่างงี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะหักขาของเธอ ดีไหม?”

มันมีเงื่อนไขมากมายในธุรกิจการขอทาน บางคนมีแขนขาที่ปกติ ในขณะที่บางคนต้องแขนขาหัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่ขอทานอยู่ตามท้องถนน ถ้ามือเท้าของพวกเธอหักแล้ว พวกเธอก็จะยิ่งดูน่าสงสารมาก เด็กพวกนี้ก็จะขอทานได้มากกว่าผู้ใหญ่หลายเท่า