ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 355

เค้าเองก็รู้ว่าฉินจุนนั้น มันไม่ง่ายเลยที่จะยั่วยุ พวกเค้าก็เลยขอร้องให้ผู้หญิงคนนั้นแสร้งทำตัวเป็นญาญ่าแล้วลอบโจมตีฉินจุน

ฉินญาญ่าตัวจริงถูกพวกเค้าโยนทิ้งไว้ที่สะพานลอย ตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอเป็นยังไงบ้าง บางทีเธออาจจะตายไปแล้ว

หลังจากที่รู้เรื่อง ฉินจุนก็หยิบปากกาหมึกซึมบนโต๊ะมา เค้าสะบัดมือขวาแล้วเจาะเข้าที่คอของคณะบดีเหมา จากนั้นเลือดมันก็ไหลผ่านปากกาออกมา

ฉินจุนยกเท้าขึ้นและหักแขนขาของเค้า จากนั้นก็ล็อกประตูแล้วกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

คณบดีเหมานอนนิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลมันก็ค่อยๆไหลออกมา ร่างกายของเค้าเจ็บปวดและกำลังรอความตาย

…

หลังจากที่ออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว ฉินจุนก็ตรงไปที่สะพานลอย

ใต้สะพานลอยในเมืองตงไห่ มันก็มีกลุ่มคนเล็กๆที่หาเลี้ยงชีวิตด้วยการขอทาน

อันที่จริง ตอนนี้หลายคนก็รู้ว่าพวกเค้าก็ไม่ได้ทุกข์ยากอะไรมากนัก พวกเค้าทั้งหมดแสร้งทำยากจน นี่มันเป็นอาชีพของพวกเค้า

ขอทานหลายคนขอเงินตอนกลางวันและขับรถไปคลับเฮาส์ในตอนกลางคืน

ตอนนี้ขอทานพวกนี้เป็นกลุ่มที่มีรายได้สูง เดือนนึงพวกเค้าก็สามารถหาเงินได้สามถึงห้าหมื่นหยวน นี่มันก็เป็นเรื่องปกติ

ผู้คนจำนวนมากในอุตสาหกรรมนี้กำลังเร่งรีบทำเงิน นี่มันก็ถือได้ว่าเป็นสังคมขนาดเล็กสังคมหนึ่ง

ในตอนนี้เอง ที่ใต้สะพานลอย ผู้คนกลุ่มหนึ่งก็กำลังล้อมเด็กหญิงตัวเล็กๆเอาไว้

เด็กหญิงตัวเล็กๆถือแฮมเบอร์เกอร์อยู่ในมือ มันเป็นของเหลือจากคนอื่น

หญิงสาวสกปรก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยฝุ่น แววตาของเธอคู่นั้นมันดูใสมาก

มีขอทานหลายคนยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หนึ่งในนั้นคือชายร่างสูงที่มีรูปร่างกำยำ เค้าถือขวดเบียร์อยู่ในมือและดื่มพร้อมกับพูดคุยเมามาย

“หนังสาวน้อย ชีวิตดี๊ดี กินเบอร์เกอร์กันไหม วันนี้เธอได้เงินมาเท่าไหร่”

เด็กหญิงตัวเล็กๆก็นั่งยองๆอยู่ที่พื้น เธอกำแฮมเบอร์เกอร์ของเธอไว้ แววตาของเธอดูระแวดระวังเล็กน้อย

“ไม่มากหรอก ร้อยกว่าหยวน”

เด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอถูกไล่ออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเพราะคนแคระแสร้งสวมรอยเป็นเธอ ดังนั้นตอนนี้เธอก็เลยไม่มีตัวตน เธอจึงทำได้เพียงขอทานอยู่ที่นี่เท่านั้น

โชคดีที่เธอดูน่าสงสารมาก มีคนใจดีให้เงินเธอบ้าง บางคนซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้เธอ เงินในถ้วยของเธอมีมากกว่า 100 หยวน นี่มันเป็นผลงานของวันนี้

เธอคิดว่าถ้าเธอขอมากกว่านี้ เธอจะสามารถไปโรงเรียนได้

เด็กคนอื่นๆในวัยสิบขวบก็กำลังเรียนอยู่ที่โรงเรียน แต่เธอไม่รู้อะไรเลย สิ่งที่เธอเรียนรู้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคืองานบ้านทั้งหมด เช่น ซักผ้าและทำอาหาร

ชายดื่มเบียร์ก็หัวเราะขึ้นมา “ร้อยกว่าหยวนมันก็น้อยไป? รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นบอสใหญ่ เรียกฉันว่าพี่เหลียงก็ได้ แกยังใหม่กับธุรกิจและก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ยังไม่ไหว้พี่เหลียงอีก?”

ฉินญาญ่ารู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงแสดงท่าทีที่สุภาพ

“พี่เหลียง สวัสดีค่ะ”

พี่เหลียงก็หัวเราะเยาะเย้ยแล้ววางมือสกปรกและใหญ่ของเค้าไปบนหน้าของญาญ่า

“รู้มั้ยว่าต้องทำยังไง?”

แม้ว่าฉินญาญ่าจะอายุเพียง 10 ขวบ แต่เธอก็มีประสบการณ์มากมายโดยรู้ว่าเธอรู้ว่าเค้าต้องการที่จะเอาเปรียบเธอและเธอก็ไม่ขัดขืน

เธอส่งเงินมากกว่าหนึ่งร้อยหยวนในมือให้เค้า

พี่เหลียงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ไม่เลว ทำดีมากเจ้าหนู”

“แต่ที่เธอได้มามันก็ยังน้อยเกินไป เธออายุแค่นี้ มันน่าสงสารมาก เธอน่าจะได้มามากกว่านี้นะ”

“มันอาจจะต้องพิการถึงจะยิ่งน่าสงสาร อย่างงี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะหักขาของเธอ ดีไหม?”

มันมีเงื่อนไขมากมายในธุรกิจการขอทาน บางคนมีแขนขาที่ปกติ ในขณะที่บางคนต้องแขนขาหัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กที่ขอทานอยู่ตามท้องถนน ถ้ามือเท้าของพวกเธอหักแล้ว พวกเธอก็จะยิ่งดูน่าสงสารมาก เด็กพวกนี้ก็จะขอทานได้มากกว่าผู้ใหญ่หลายเท่า

“หยุด!”

ทั้งสองหยุดนิ่งไป เมื่อพวกเค้าหันหน้าไป มันก็มีหมัดกระทบเข้าไปที่หน้าของพวกเค้า

ความเจ็บปวดมันแผ่ซ่านไปทั่ว น้ำตามันก็ไหลออกมา

พี่เหลียงก็กระเด็นออกไปในทันทีแล้วร่างของเค้าก็ล้มกระแทงลงไปที่พื้น

ฉินจุนก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและเตะไปที่แขนที่จับขาของฉินญาญ่า

ด้วยเสียงแคร็กที่ดังขึ้นมานี้เอง แขนของเค้าก็หักไปโดยตรงและกระดูกของเค้ามันก็โผล่ออกมา มันดูน่ากลัวมาก

ฉินญาญ่าร้องไห้ เธอตัวสั่นด้วยความกลัว สีหน้าของเธอมันซีดเซียวไปหมด

ฉินจุนรีบช่วยเธอขึ้นมาแล้วเค้ามองเห็นคิ้วของเธอที่ดูคล้ายกับคิ้วของลุงของเค้า

ลูกของลุงของฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกนอกสมรส แต่เธอก็เป็นทายาทของตระกูลฉิน เธอกลับต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้

อากาศมันก็หนาวมากและเด็กหญิงตัวเล็กๆเธอสวมเสื้อกับกางเกงแขนสั้น ที่ข้อเท้าของเธอก็มีปานเหมือนกับลุงของฉินจุน

ฉินจุนแตะเข้าไปที่ของฉินญาญ่าและพูดเบาๆว่า

“ไม่ต้องกลัว ฉันคือพี่ชายของเธอ ต่อไปมันจะไม่มีใครมารังแกเธอได้อีก”

ฉินญาญ่าปาดน้ำตาและส่ายหัว “ไม่ใช่ หนูไม่มีพี่ชาน”

ฉินจุนก็ถอนหายใจออกมา “ฉันเป็นพี่ชายของเธอจริงๆ ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่นี่แล้ว ต่อไปมันจะไม่มีใครสามารถมาทำร้ายเธอได้อีก มายืนข้างฉันสิ”

มันเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าฉินญาญ่าไม่เชื่อ แต่การยืนอยู่ข้างฉินจุนนั้นมันทำให้เธอมั่นใจมากขึ้นจริงๆ อย่างน้อยๆมันก็ดีกว่าการถูกใครบางคนหักขา

จมูกของพี่เหลียงก็ยุบลงด้วยหมัดของฉินจุน เค้านอนอยู่บนพื้นเป็นเวลานานโดยไม่ลุกขึ้นมาเลย มันใช้เวลาซักพักใหญ่ๆกว่าเค้าจะลุกขึ้นมา เค้าเอามือปิดไปที่จมูกแล้วพูดออกมาอย่างดุร้ายว่า

“มึงเป็นใครวะ!”