ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 356
สรุปบท บทที่ 356 นายคิดว่านายเป็นใคร!: ผู้รักษาสุดแกร่ง
สรุปเนื้อหา บทที่ 356 นายคิดว่านายเป็นใคร! – ผู้รักษาสุดแกร่ง โดย Internet
บท บทที่ 356 นายคิดว่านายเป็นใคร! ของ ผู้รักษาสุดแกร่ง ในหมวดนิยายการโต้แย้ง เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ฉินจุนกวาดสายตาไป ค่อยๆมองไป ดวงตาของเขาฉายแววแห่งความเยือกเย็น และดวงตานั้นราวกับว่าจะทำให้อุณหภูมิรอบๆลดไปหลายองศา
“ฉันต้องพูดอย่างไงกับนายนะ กล้ามาก่อเรื่องวุ่นวายในที่ของฉัน นายจะเอายังไง?”
ฉินจุนยิ้มและพูดออกมา “งั้นไหนนายลองบอกมาสิว่านายจะเอายังไง??”
เลี่ยงเกอยิ้มและถามออกมาว่า “นายกล้าถามฉัน? ไม่รู้ว่านายรู้จักกับเหมาเกอหรือไม่ ฉันกับเหมาเกอรู้จักกัน ไม่เชื่อนายจะลองดูอีกทีก็ได้!”
เหมาเกอ?
ฉินจุนทำหน้าเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่พูดออกมา
ฉินจุนยิ้มและพูดออกมาว่า “ได้ ฉันให้เวลานายสองสามนาทีในการโทรไปเรียกคนมา เมื่อเรียกเสร็จแล้วฉันค่อยจัดการนาย”
ฉินจุนคิดแล้วคิดอีกจึงโทรไปหาต้วนเป่าตง
ตอนแรกเขาก็คิดที่จะลงมือเอง แต่วันนี้เป็นวันที่เขาเพิ่งจะได้เจอกับญาญ่าครั้งแรก ขืนลงมือไปแบบนั้นมันอาจจะรุนแรงเกินไป ให้คนอื่นลงมือจะดีกว่า
ไม่นาน ต้วนเป่าตงกับหลงอี้ฮุยก็มาถึง นำรถมาทั้งหมด 6 คัน คนทั้งหมดมีประมาณ 50-60 คน และล้อมรอบสะพานเอาไว้
ต้วนเป่าตงรู้ว่าคนพวกนี้ก็เป็นแค่พวกขอทาน เขาจึงไม่ได้ไปเอาอะไรกับพวกเขามาก แค่ทำอาชีพนี้ก็ทำให้คนอื่นรำคาญไม่น้อยแล้ว ต้วนเป่าตงเองจึงไม่อยากที่จะมาเอาเรื่องเอาราวกับพวกเขา
และคนพวกนี้ฆ่าตายไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ดังนั้นจึงไว้ชีวิตพวกเขาไว้
แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าคนพวกนี้มันจะไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว พวกเขากล้ามาทำให้คุณฉินขุ่นเคือง แน่นอนว่าไม่มีใครที่จะช่วยพวกเขาได้
เมื่อเห็นว่ามีคนมามากมายขนาดนี้ เหล่าขอทานก็ตื่นตระหนกทันที
“เลี่ยงเกอ เอาอย่างไงดี?”
เลี่ยงเกอตะโกนออกไป “จะกลัวบ้าอะไร! พวกเราเองก็มีไม่น้อย ถ้าจะต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆแล้วจะทำไม! รีบโทรหาเหมาเกอเร็ว ให้เขามาที่นี่เดี๋ยวนี้!”
ต้วนเป่าตงเดินลงมาที่ใต้สะพาน “คุณฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ฉินจุนพยักหน้า “ไม่เป็นอะไร แต่น้องสาวของฉันถูกทำให้ตกใจจนกลัว”
เมื่อเห็นสาวน้อยที่อยู่ข้างกายของฉินจุน ต้วนเป่าตงก็หันหน้ากลับมาและจ้องมองไปที่เลี่ยงเกอด้วยสายตาของความโกรธ
“พวกแกมีตาหามีแววไม่ กล้ามาทำให้คุณฉินไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ?”
เลี่ยงเกอที่เป็นหัวหน้าของขอทานกลุ่มนี้ ดังนั้นเขาจึงมีความกล้ามากกว่าคนอื่นๆ
เขาตวาดออกมาและชี้ไปที่หน้าของต้วนเป่าตง
“อย่ามาคุยเลย แกคิดว่าแกเป็นใคร ฉันรู้จักกับเหมาเกอนะ อีกเดี๋ยวเหมาเกอก็จะมาถึงแล้ว เชื่อไหมว่าแกจะถูกเหมาเกอฆ่าตายอย่างง่ายดาย?!”
มุมปากของต้วนเป่าตงกระตุก เขาหัวเราะออกมาทันที
“ดี! ฉันแหละอยากรู้จริงๆว่าต้วนเป่าตงของนายจะฆ่าฉันยังไง!”
ต้วนเป่าตงเองก็มีอารมณ์ขึ้นมาแล้วเช่นกัน ตอนแรกเขาไม่เห็นขอทานพวกนี้อยู่ในสายตา คิดไม่ถึงเลยว่าขอทานพวกนี้จะโอหังกันมากขนาดนี้
ผ่านไปสองนาทีก็มีรถอีกหลายคันขับมาจอดที่ใต้สะพาน
รถที่มานั้นมีราคามากกว่าของต้วนเป่าตงมาก ทำให้รถของต้วนเป่าตงดูเด็กไปเลย
รถที่เพิ่งจะขับมาจอดล้วนเป็นรถที่มีราคาประมาณ 8-9 แสนหยวน
ต้วนเป่าตงเบะปาก ขอทานพวกนี้มันรวยจริงๆ
ชายร่างสูงผมสีเหลืองเดินลงมาจากรถ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นสุรา เดินโซซัดโซเซ
“ใครกันวะที่กล้ามาอวดดีในถิ่นของฉัน?”
สีหน้าของต้วนเป่าตงจริงจังขึ้นมาทันที เขาพูดออกไปอย่างเยือกเย็น
“เจ้าหมาน้อย ตอนนี้เก่งกล้าขึ้นมากเลยนะ?”
เมื่อได้ยินคำเรียกว่าเข้าหมาน้อย คิ้วของเหมาเกอก็ขมวดขึ้นมาทันที
ในตอนที่เขาเพิ่งจะเริ่มมีอิทธิพล คนอื่นๆก็มันจะเรียกเขาว่าหมาน้อย แต่นี่มันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว ตอนนี้ใครๆก็เรียกเขาว่าเหมาเกอไม่ใช่เหรอ?
“เอ๋? ในเมื่อไม่อยากให้เป็นแบบนั้น งั้นก็หักขาของนายละกัน”
เมื่อได้ยินคำพูดของต้วนเป่าตง ร่างกายของเหมาเกอก็สั่นเทา และรีบตอบกลับไปทันที
“ได้ได้ได้ ฉันจะลงมือเดี๋ยวนี้! มานี่เร็ว จับเขากดเอาไว้ที!”
ลูกน้องหลายคนของเขาเดินเข้ามาและจับเลี่ยงเกอกดเอาไว้
เหมาเกอหยิบไม้ขึ้นมา ไม้นั้นเป็นไม้ที่เขาเพิ่งจะหยิบขึ้นมาเพื่อที่จะตัดขาฉินญาญ่า เขาทุบมันไปที่หัวเข่าของเลี่ยงเกออย่างรุนแรง
เรี่ยวแรงของเหมาเกอนั้นดีไม่ใช่น้อย ทุบลงไปเพียงไม่กี่ทีกระดูกหัวเข่าของเลี่ยงเกอก็แหลกละเอียด
เลี่ยงเกอนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่กับพื้น อีกนิดเดียวดวงตาของเขาก็จะหลุดออกมาอยู่แล้ว
เมื่อฉินจุนเห็นแบบนั้น เขายกเท้าขึ้นและเหยียบไปที่เท้าข้างหนึ่งของเลี่ยงเกอ
“แกร๊ก!”
เลี่ยงเกอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเขาก็เป็นลมไปทันที
ด้วยฝีมือของเหมาเกอ ที่เขาทุบตีเลี่ยงเกอไป ในอนาคตยังสามารถเอาเขากลับมาใช้งานได้ แต่ด้วยฝีมือของฉินจุนแล้ว แน่นอนเลี่ยงเกอจะกลายเป็นคนไร้ค่าไปทันที
เขาไม่ได้ชอบการเป็นขอทานหรอกเหรอ ในเมื่อเป็นอย่างนั้นก็ให้เขากลายไปเป็นขอทานทั้งชั่วชีวิตเลยไง
ฉินญาญ่ารู้สึกกลัวขึ้นมา เธอจึงดึงแขนของฉินจุนและพูดออกมาว่า
“พาฉันกลับได้ไหม?”
ฉินจุนพยักหน้า “ได้ งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
พูดจบฉินจุนก็หันมาพูดกับต้วนเป่าตงว่า “นายห้ามปล่อยให้ใครรอดไปได้เด็ดขาด ทุกคนที่อยู่ที่นี่จะต้องถูกตัดขา เข้าใจไหม”
“ครับ คุณฉิน”
ฉินจุนไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง เขาได้ให้ชีวิตกับคนพวกนี้ไปแล้ว ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะฉินญาญ่า เกรงว่าคนพวกนี้คงได้ตายไปหมดแล้ว
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้รักษาสุดแกร่ง