ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 359

ทำไมถึงคิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่ข้างหน้าของเขาคนนี้เป็นปรมาจารย์ฉิน?

เหลียงยี่กัดฟัน เขารู้สึกเสียใจมาก ถ้าเขารู้แบบนี้ตั้งแต่แรกว่าคนที่อยู่ด้านหน้าของเขาคือปรมาจารย์ฉิน เขาคงไม่ใส่อารมณ์ไปแบบนั้น

ถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะสามารถให้ปรมาจารย์ฉินดูอาการให้กับเขา ไม่แน่ว่าโรคของเขาก็อาจจะถูกรักษาด้วย

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะรับเลี้ยงโฮ่วเจียมาแล้ว แต่ถ้าหากเขาสามารถมีลูกเป็นของตัวเองได่มันจะไม่ดีกว่าเหรอ?

“พ่อ ฉันเจ็บหน้า”

โฮ่วเจียที่อยู่ข้างๆร้องออกมาพร้อมกับดึงแขนของเขา ท่าทางของเธอเหมือนกับเด็กที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม เหลียงยี่กัดฟันและพูดออกมาว่า “ลูกวางใจ พ่อเรียกคนมาแล้ว อยากรู้จริงๆว่าเขายังจะกล้าอวดดีไหม!”

ไม่นานรถคันหนึ่งก็ขับเข้ามา ชายหนุ่มหลายคนลงมาจากรถ

ชายหนุ่มเหล่านี้แต่งตัวเป็นทางการมาก เดินเข้ามาด้วยท่าทางเรียบร้อย ดูมีหน้ามีตาในสังคม

“ประธานเหลียงเรียกพวกเรามา มีเรื่องอะไรเหรอ?”

เหลียงยี่พูดออกไป “คุณหมอทุกท่าน ลูกของฉันถูกทำร้าย เรียกพวกคุณมาจัดการเขา”

พูดจบเหลียงยี่ก็ชี้นิ้วไปที่ฉินจุน “นั่นไง เขา!”

เหล่าหมอที่มามองไปตามที่เหลียงยี่ชี้ไป สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“ปรมาจารย์ฉิน!”

ฉินจุนตกใจเล็กน้อย คนพวกนี้เขาไม่รู้จักเลยสักคน แต่ด้วยชื่อเสียงที่เขามีตอนนี้ทำให้คนมากมายรู้จักเขา

หมอพวกนี้รีบวิ่งเข้ามาจับมือกับฉินจุน “ปรมาจารย์ฉิน พวกเราเป็นหมอทรวงอก ก่อนหน้านี้พวกเราเคยเจอคุณที่โรงพยาบาล”

ฉินจุนพยักหน้า ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ก่อนหน้านี้เขาเคยไปช่วยหลินเยวี่ยเหยารักษาคนไข้ที่โรงพยาบาลทรวงอก มีคนเคยเห็นเขามันก็ไม่แปลก

สีหน้าของเหลียงยี่เปลี่ยนไป คิดไม่ถึงจริงๆว่าเจ้าหนุ่มคนนี้จะเป็นปรมาจารย์ฉินจริงๆ หมอที่เรียกมาก็รู้จักเขาทุกคน แบบนี้มันจะแย่เกินไปแล้ว

“ประธานเหลียง ต้องขอโทษด้วย พวกเราเป็นเพื่อนกับปรมาจารย์ฉิน เรื่องนี้เราช่วยคุณไม่ได้จริงๆ”

เดิมทีก็ไม่ได้อยากมาทำร้ายใครอยู่แล้ว แค่เห็นว่าเหลียงยี่เป็นคนที่มีอิทธิพลกับวงการของยาเพวกเขาจึงมาช่วย และในตอนนี้ก็มาเจอกับปรมาจารย์ฉิน พวกเขาไม่มีทางที่จะลงมือแน่

สีหน้าของเหลียงยี่แย่ลงอย่างเห็นได้ มองไปที่ฉินจุนแต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ

“นาย…นายรอก่อน รอเดี๋ยว อยากจะเข้าโรงเรียนชื่อดังใช่ไหม! ฝันไปเถอะ!”

จากนั้นเหลียงยี่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาผู้อำนวยการโรงเรียน “ฮัลโหล? ผู้อำนวยการซุนใช่ไหม ตรงนี้มีเด็กที่ชื่อฉินญาญ่า ห้ามให้เธอเข้ามาเรียนที่นี่เป็นอันขาด ถ้าหากเธอได้เข้ามาเรียนในโรงเรียน ฉันจะไม่ให้ลูกสาวของฉันเข้า เงินบริจาคสองล้านของฉันคุณก็ไม่ต้องเอา!”

พูดจบเหลียงยี่ก็วางสายโทรศัพท์ทันที

ถ้าเป็นครอบครัวทั่วไปถ้าหากคิดจะเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ก็จะต้องบริจาคอยู่ที่ราวๆ 2-3 แสน เงินจำนวนสองล้านถือว่าเป็นจำนวนที่มากจนถึงขั้นอยู่ลำดับต้นๆ

เขายอมใช้เงินฟุ่มเฟือยเป็นจำนวนเงิน 2 ล้าน เพื่อที่จะขึ้นไปสู่ยอดบริจาคที่สูงสุดในไม่กี่ครอบครัว และโรงเรียนจะให้ความสำคัญกับเขามากกว่าโดยธรรมชาติและเป็นไปไม่ได้ที่โรงเรียนจะเมินเฉยต่อเหลียงยี่

ผู้อำนวยการพูดออกมาทันที “ประธานเหลียงวางใจ ฉินญาญ่าใช่ไหม ฉันดูชื่อสักครู่…..โอเค เดี๋ยวผมจะเอาชื่อของเธอออกไปให้”

หลังจากที่เหลียงยี่วางสายโทรศัพท์ไปไม่กี่นาทีโทรศัพท์ของฉินจุนก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล ใช่ผู้ปกครองของฉินญาญ่าไหม ฉันมีอะไรจะมาแจ้ง ลูกหลานของครอบครัวคุณไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเข้าโรงเรียนเรา พวกเราไม่สามารถรับเอาไว้ได้ พวกคุณไปหาโรงเรียนใหม่นะ”

ฉินจุนขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “ผู้อำนวยการซุนใช่ไหม คุณแน่ใจนะ?”

ผู้อำนวยการซุนยิ้มและตอบกลับมาว่า “พูดอะไร? ฉันเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนะ มันแน่อยู่แล้ว คุณไปทำอะไรไว้คุณก็น่าจะรู้อยู่แกใจ?”

ผู้อำนวยการซุนไม่รู้ว่าฉินญาญ่าเป็นใคร เขาแค่เห็นว่ามีชื่อดังกล่าวอยู่ในใบรายชื่อสมัครเข้าเรียนเท่านั้น

เขาก็ไม่ได้ดูให้มั่นใจจริงๆ แต่มีคนจะบริจาคเงินให้ตั้ง 2 ล้าน แบบนี้สถานะของเขาจะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ แล้วจะไปทำให้เขาไม่พอใจได้อย่างไร?

ฉินจุนยิ้มและพูดออกมาว่า “การดูแลของคุณนี่มันสุดยอดจริงๆ”

ผู้อำนวยการซุนหัวเราะออกมาทางโทรศัพท์ “มันก็ต้องดีกว่านายอยู่แล้ว”

พูดจบผู้อำนวยการซุนก็วางสายโทรศัพท์ไปทันที จากนั้นเขาก็โทรไปที่ รปภ.

“รปภ. ไปเอาตัวเด็กที่ชื่อฉินญาญ่ากับผู้ปกครองของเธอออกไปจากโรงเรียน!”

“ครับ!”