ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 434

ใบหน้าของผู้จัดการเทียนเปลี่ยนเป็นสีเทา และใบหน้าของเขาน่าเกลียดมาก

คนอื่น ๆ ก็ร่วมดูการแสดงนี้ด้วย นายไม่ได้คุยโวเหรอ นายไม่ได้บอกเหรอว่าใครก็ไม่สามารถไล่นายออกได้? ตอนนี้ขอลองดูหน่อยก็แล้วกัน?

ในที่สุดจ้าวกุยเถียนก็เข้าใจในเวลานี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ลูกค้าต้องการถอนเงินจำนวนมากในทันใด ปรากฏว่าผู้จัดการเทียนทำให้เขาขุ่นเคือง!

“เทียนหลง! เกิดบ้าอะไรขึ้น!”

ในเวลานี้ เขาไม่กล้าปิดบัง ผู้จัดการเทียนบอกเรื่องนี้ตรง ๆ ใบหน้าของจ้าวกุยเถียนเป็นสีเขียว

เขายกมือขึ้น และตบมัน

เพียงชั่วพริบตา ลายนิ้วมือห้านิ้วก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้จัดการเทียนในทันที

“ไอ้สารเลว! แกกำลังมองหาที่ตาย!”

จ้าวกุยเถียนโกรธมาก และเขาไม่เคยคิดว่าหลานชายโง่ของเขาจะทำเรื่องแบบนี้!

ไม่ต้องบอกว่าทำให้นายฉินท่านนี้ไม่พอใจ จริง ๆ แล้วเขาทำให้ประธานโหวเซ่าหลงขุ่นเคืองใจ!

ถ้าประธานโหวยังโทษเรื่องนี้ พวกเขาจะไม่อยู่ในธนาคารในภายหลัง!

“ลุงครับ ผมผิดไปแล้ว …”

ผู้จัดการเทียนก็รู้เช่นกันว่าในเวลานี้ ฉินจุนเป็นคนที่เขาไม่สามารถยั่วยุได้ การทำงานในธนาคาร เขาเห็นคนรวยมากมาย แต่เหมือนกับฉินจุน เขาไม่เคยมีใครรู้จักใครที่จะรวยได้ขนาดนี้มาก่อน

ทำไมไม่มีใครรู้จักเศรษฐีเช่นนี้? และเขามาถอนเงินด้วยตนเอง และไม่ได้นำผู้ช่วยเลขาหรืออะไรมาเลย ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขาเป็นคนรวย

จ้าวกุยเถียนอย่างเย็นชา “ขอโทษตั้งแต่แรกมันก็คงไม่เกิดเรื่องแล้ว? ไปให้พ้น เก็บของไป แกถูกไล่ออก!”

ผู้จัดการเทียนน่าละอาย เงินเดือนผู้จัดการธนาคารไม่ต่ำ งานหลักแบบนี้พัง ผู้จัดการเทียนเสียใจจริง ๆ ในเวลานี้

ฉินจุนเอ่ย “แบบนี้ ฉันจะไม่ถอนเงินแล้ว ถ้าฉันเห็นคนนี้ในธนาคารอีกในอนาคต ฉันจะยังคงจะถอนเงิน”

ใบหน้าของจ้าวกุยเถียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็รีบพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ครับ ๆ ๆ คุณวางใจได้เลยว่าสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก และผมจะไม่จ้างเขาอีกในอนาคต”

เพื่อเห็นแก่งานของตนเอง อย่าว่าแต่หลานชายของเขาเลย แม้แต่ลูกชายของเขาก็ใช้งานไม่ได้แล้ว

เมื่อรับบัตรคืน ฉินจุนลุกขึ้นและออกจากธนาคาร

เฉินเหยียนซือที่ยืนอยู่ข้างเขา ตกตะลึง และเดินออกไปด้วยใบหน้าที่งุนงง

เมื่อออกจากประตู เฉินเหยียนซือถามอย่างไม่แน่นอน

“เสี่ยวฉินนั่น นายมีเงินคงเหลือเท่าไหร่ในการ์ดใบนี้? ทำให้พวกเขาประหลาดใจมากนัก?”

ต้องใช้อำนาจมากแค่ไหนในการทำให้ประธานก้มศีรษะ?

ก่อนหน้านี้ เฉินเหยียนซือรู้สึกว่าคนนั้นมีเมตตาเล็กน้อยในการรักษาความเจ็บป่วยของฉินจุน แต่เขาไม่คิดว่าเขาจะรวยขนาดนี้?

ฉินจุนเยาะเย้ย “มีเงินเท่าไหร่? มันเกี่ยวอะไรกับคุณ? ผมจะให้เงินคุณหกล้านหกแสนหกพันในคราวเดียว เพื่อไปเอาเฉินหยวนไป และเราจะไม่สนใจกันอีกต่อไปในอนาคต”

สีหน้าของเฉินเหยียนซืออับอาย เขากัดฟันและหัวเราะเล็กน้อย

“ฮ่าฮ่า เสี่ยวฉินนายกำลังพูดถึงอะไร เราทุกคนคือครอบครัว มีสินสอดไม่มีสินสอดอะไรกัน เมื่อกี้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องหรอก สินสอดนี้ฉันไม่เอาแล้ว ชีวิตของพวกนายนี้ พวกนายจัดการกันเองก็พอ”

เฉินเหยียนซือหัวเราะสองครั้ง และก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าฉินจุนจะเสียใจ

กลับไปที่บ้านตระกูลเฉิน เฉินหลิงยิ้ม

“พ่อ นายฉินนั้นสร้างปัญหาให้กับคุณรึเปล่า คุณได้สั่งสอนเขามั้ย?”

ทันทีที่เสียงหายไป เฉินเหยียนซือก็จ้องเขม็ง หันศีรษะแล้วตบมัน

ด้วยการตบ เฉินเหยียนซือตบหน้าเฉินหลิง และเฉินเหยียนซือก่นด่าด้วยดวงตาเบิกกว้าง

“ไร้สาระ นั่นเป็นพี่เขยของแกนะ เคารพเขาหน่อย!”

เฉินหลิงถูกตบหน้า และเธอก็สับสนเล็กน้อย