ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 93

จู้หมิงได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างสมเพช

“แกกำลังฝันกลางวันอยู่หรือไง？ขนาดพวกแกยังเอาตัวเองไม่รอด แล้วยังจะพูดจาเหลวไหลอะไรอีก？”

“ให้ฉันคุกเข่าขอร้องหล่อน？แกฝันลม ๆ แล้ง ๆ ต่อไปเสียเถอะ！”

พูดจบ จู้หมิงสองพี่น้องก็เดินออกไปทันที

จู้หลินหลินโมโหอย่างมาก ลุงใหญ่นี่หน้าด้านไร้ยางอายสุด ๆ ไปเลย ยาถังโย่วเป็นยาที่พวกเธอสองพ่อลูกเป็นคนคิดค้นขึ้นมาก็ถูกลุงใหญ่แย่งไปยื่นเรื่องจดสิทธิบัตร

มาตอนนี้ พวกเขายังมีหน้ามาอยากได้ส่วนประกอบยาของถังเสินอีก？พวกเขาต่างหากที่ต้องฝันลม ๆ แล้ง ๆ ！

หลังจากที่สองคนนั้นกลับไป จู้หลินหลินก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกหาเหล่าดาราดังของตงไห่หลายต่อหลายคน ผลสุดท้ายต่างโดนคนเหล่านั้นปฏิเสธกันหมด

ถึงแม้ว่าเหตุผลที่ปฏิเสธจะมีหลากหลายเหตุผลมากมาย แต่สุดท้ายคำตอบก็เหมือนกัน ก็คือการปฏิเสธการเป็นพรีเซนเตอร์

จู้หลินหลินขมวดคิ้ว “ต้องเป็นฝีมือของจู้หมิงแน่ ๆ ！”

ฉินจุนหัวเราะอย่างเย็นชา “หมอนั่นไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้น จะต้องมีคนช่วยเหลืออยู่เบื้องหลังแน่นอน”

จู้หลินหลินถอนหายใจออกมา ยาที่ดีขนาดนี้ ถ้าไม่มีการโปรโมตที่เหมาะสม เธอกลัวว่ามันจะไม่สามารถเอาชนะถังโย่วได้ แล้วแบบนี้จะทำยังไงกันดี？

พอเห็นสีหน้าเป็นกังวลใจของจู้หลินหลิน ฉินจุนก็เอ่ยถาม “ให้พี่ช่วยหาดารามาเป็นพรีเซนเตอร์ไหม？”

จู้หลินหลินชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา

“พี่เสี่ยวจุน พี่ไม่รู้จักดาราพวกนั้นสักหน่อย พี่ช่วยไม่ได้หรอกค่ะ”

“เอ้อ บังเอิญว่าพี่รู้จักอยู่คนหนึ่ง”

“หา？พี่รู้จักจริง ๆ เหรอ แต่ว่าต่อให้รู้จักก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าอยากจะทำโฆษณาบนช่องCCTV จะใช้พวกดาราปลายแถวก็ไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องมีชื่อเสียงคนรู้จักทั่วบ้านทั่วเมืองอย่างโหวยวิ๋นถึงจะดี”

ฉินจุนชะงักก่อนจะเอ่ย “พี่รู้จักซูเหวินฉี ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง？”

จู้หลินหลินตะลึงไปทันที จากนั้นก็เผยรอยยิ้มเจื่อน ๆ บนใบหน้า “พี่เสี่ยวจุน พี่ต้องกำลังล้อฉันเล่นอยู่แน่ ๆ เลยใช่ไหม？”

แม้ว่าโหวยวิ๋นจะเป็นนักแสดงแถวหน้าของประเทศ แต่เธอก็ได้ลาจอไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นได้เพียงนักแสดงแถวหน้า

ส่วนซูเหวินฉีนั้นยิ่งกว่าเป็นนักแสดงแถวหน้า！

ราชินีแห่งวงการเลยแหละ！

อิทธิพลในวงการบันเทิงไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะเทียบได้

ถ้าหากว่าสามารถเชิญดาราดังอย่างซูเหวินฉีได้จริง ๆ ใครจะไปเชิญโหวยวิ๋น？

ฉินจุนเอ่ยถาม “เอ้อ พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะ เพียงแต่กังวลว่า ซูเหวินฉีจะไม่เข้าท่าหรือเปล่า”

จู้หลินหลินเห็นสีหน้าจริงจังของฉินจุนจึงเอ่ยขึ้น

“พี่เสี่ยวจุน พี่ไม่ได้ล้อเล่นจริง ๆ ใช่ไหม？”

“ไม่แน่นอน”

ทันใดนั้นจู้หลินหลินก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ถ้าหากว่าเราเชิญซูเหวินฉีมาได้จริง ๆ ถ้าอย่างนั้นผลการโฆษณาของเราต้องดังเป็นพลุแตกแน่ ๆ ！”

“ซูเหวินฉีเป็นนักแสดงมีความสามารถ แถมยังเป็นราชินีแห่งวงการ จะต้องมีปริมาณการเข้าชมนับไม่ถ้วนแน่ ๆ แถมฐานแฟนคลับของเธอก็มีทุกช่วงอายุ มันต้องดีแน่ๆ ”

ผู้ป่วยโรคเบาหวานไม่ได้มีแค่กลุ่มผู้ส่วนอายุ วัยรุ่นหรือแม้แต่คนท้อง รวมถึงวัยเด็กก็สามารถเป็นโรคเบาหวานได้ เพราะฉะนั้นถ้าเราเชิญให้ซูเหวินฉีมาร่วมงานได้ มันก็ไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว

พอเห็นจู้หลินหลินพูดว่าเว่อร์วังแบบนั้น ฉินจุนก็พยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นพี่ลองดูแล้วกัน”

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรออกเบอร์ของซูเหวินฉี ผ่านไปไม่กี่วินาที ปลายสายก็กดรับ

“ฮัลโหล มีอะไร？” ซูเหวินฉีเอ่ยเสียงเย็นชา น้ำเสียงออกจะรำคาญด้วยซ้ำ เหมือนว่าเธอกำลังถ่ายรายการอะไรแบบนั้นอยู่

“ข้าง ๆ มีคนอยู่？”

“อืม”

เฉพาะแค่เวลาที่มีคนอยู่รอบตัวเท่านั้นที่ซูเหวินฉีจะทำท่าทางเย็นชาแบบนี้ เพื่อเป็นการรักษาคาแรกเตอร์ของเธอ

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดสั้น ๆ อยากให้เธอช่วยมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้หน่อย”