เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 143

ตอนที่ 143 คนเก่ากลายเป็นเพื่อนร่วมงาน2

ไม่อาจไม่ยอมรับได้เลย ทุกครั้งที่เธอนั้นมาทำงานยังตระกูลกู้นั้น ในใจนั้นรู้สึกมีแต่ความตื่นเต้น

ตอนนอกนั่งอยู่บนสุดของบริษัท แล้วก็มองไปยังท้องฟ้า เธอนั้นจึงจะมีจิตใจที่สงบ

“ที่แท้คุณอยู่ที่นี่เอง”

ข้างหลังนั้นก็ได้มีเสียงออกมา

กู้ฮอนนั้นสูดหายใจลึก ๆ แต่ไม่ได้หันกลับไป

ยี่เฟิงนั้นก็ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ

เหมือนกับมีกลิ่นของรากหญ้าลอยมา เธอนั้นรู้สึกถึงความสบายใจ เหมือนกับเวลาของตอนเด็กเช่นนั้น เพียงแต่มียี่เฟิงอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอก็เหมือนความรู้สึกที่ไม่ดีนั้นก็ถูกลืมเลือนไปหมด

ยี่เฟิงยิ้มออกมา สายตาที่สีดำนั้นก็ได้มองไปยังเธอ หลังจากนั้น สายตาก็มองไปบนท้องฟ้า แล้วก็ถอนหายใจ “ฉันยังจำได้ว่าคุณนั้นชอบนั่งมองไปยังบนฟ้านั่น คุณรู้ไหม ตอนที่ผมเรียนอยู่ที่ยุโรปนั้น ชอบมองไปยังท้องฟ้าที่งดงาม ฉันคิดบางครั้ง หากมีคุณนั่งอยู่ด้วยจะเป็นอย่างไร ”

“ยี่เฟิง” กู้ฮอนนั้นพูดออกมาตัดบทเขา

ยี่เฟิงยิ้มเฉื่อย ๆ แล้วก็มองไปยังสายตาที่สับสนของกู้ฮอน แล้วพูดต่อไป

“ตอนนั้น ผมเห็นแค่ผู้หญิงตะวันออกนั่งมองไปยังท้องฟ้า ฉันนึกตลอดว่าเป็นคุณ...หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ แล้วก็พบว่าไม่ใช่คุณ”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ยี่เฟิง” กู้ฮอนกับสายตาที่เต็มไปด้วยร้อยน้ำ

แล้วก็กลับกลอกสายตาไปมาเพื่อกลบเกลื่อน แล้วก็มองไปยังผู้ชายคนนั้น สายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่เช่นนั้น

ยี่เฟิงมีสายตาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ แต่ยังคงยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ฮอน ผมเคยมาตลอด ตอนนั้นที่คุณยินยอมที่จะไม่เลือกผม หรือว่า คุณไม่เหลือคำใดใดเลย แล้วก็หนีออกไป หรือว่าหายไปจากสายตาของผม แล้วพอมาตอนนี้ ผมเพิ่งเข้าใจว่า ทุกหมดนี้ก็เป็นเพราะ....”

เขานั้นก็ได้มีการจัดระบบเสียงใหม่

เธอนั้นก็พูดออกมาว่า “เพราะอะไร ? “

“เพราะว่าฉันนั้นไม่กล้ามากพอ” ยี่เฟิงนั้นยิ้มหัวเราะออกมา แล้วก็คำพูดที่เต็มไปด้วยความเศร้าใจ “เพราะว่าไม่กล้าพอ ดังนั้นเลยไม่ได้เป็นคนที่บังลมบังฝนให้เธอ”

ประโยคนี้ไม่ได้ยิ่งใหญ่นัก เพราะว่าตอนนั้นเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดปี และทำให้ตัวเองนั้นปฏิเสธไป

พอฟังเสร็จถึงความในใจที่เจ็บปวดแล้ว กู้ฮอนนั้นก็ตาแดงขึ้นอย่างมากมาย

แล้วเธอก็ส่ายหัวว่า “ดังนั้น คุณนั้นก็เลยละทิ้งการเรียนการถ่ายทำไป แล้วก็ไปเรียนสถาปนิกที่ยุโรป ?”

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตอนที่ตัวเองนั้นออกไปนั้น ไม่ใช่ทำให้ชีวิตของตัวเองที่ดีที่สุดนั้นสิ้นสลายไป

ยี่เฟิงยิ้มแล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะเดิมทีฉันก็ไม่ใช่มาเรียนเกี่ยวกับสิ่งนี้ ดังนั้นห้าปีที่ผ่านมา ไม่ว่าผมจะขยันสักเท่าใด ก็ไม่อาจจะล้ำหน้านวัตกรรมของ V.Q. ได้เลย”

V.Q. กู้ฮอนนั้นก็ตกใจ

ยี่เฟิงไม่เหมือนกับ V.Q. เพราะ V.Q.เป็นสิ่งที่เล่าสืบต่อกันมา แต่ยี่เฟิงนั้นละทิ้งความรักของตัวเองที่จะเรียนรู้ แล้วกลายมาเป็นสถาปนิก

“ยี่เฟิง คุณโง่มาก “ เธอนั้นได้ละสายตาไปจากเขา “ทุกคนนั้นมีอำนาจสิทธิ์เป็นของตัวเอง ทำไมจะต้องเพื่อฉันแล้วไปทำร้ายตัวเอง”

“เป็นการทำร้ายหรือ ?” ยี่เฟิงหัวเราะและยิ้มออกมาอย่างทุกข์ใจ สายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน “ฮอน คุณพูด....ว่าโชคชะตาทำร้ายผม หรือว่าพวกเราทำร้ายตัวเอง ?”

ทันใดนั้นเธอนั้นก็มีความสับสน แล้วก็มองไปยังท้องฟ้าด้วยความไม่ชัดเจน “ฉันคิดว่า หากไม่มีกู้อันขี พวกเราจะเป็นอย่างไร ? หากไม่มีเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย พวกเราจะต้องสมบูรณ์แบบแน่นอน แต่ว่า.....

“แต่ว่า คุณไม่ได้มีทางเลือก เพราะว่าโชคชะตาเลือกคุณ ใช่ไหม ?” ยี่เฟิงพูดต่อจากเธอ แล้วก็เสียงสั่น ๆ “ฮอน คุณบอกผมได้ไหมว่าทำไมคุณถึงหนีไปเรียนที่อเมริกา ?”

เธอนั้นมีสายตาที่วับวาว สายตานั้นเต็มไปด้วยหมอกน้ำอยู่บนตาเธอ “แม่ฉันป่วยหนัก ฉันต้องการเงินก้อนหนึ่ง ฉันจะต้องพาเธอไปรักษาตัวที่อเมริกา”

ยี่เฟิงหยุดยิ้มไปแล้วก็พูดว่า “เพราะอะไรไม่มาหาผม ? ผมช่วยคุณได้ ถึงแม้จะไม่ได้เลิศหรูขนาดนั้น แต่ผมสามารถขอเงินจากที่บ้าน”

“ฉันไม่อยากเพราะแบบนี้” เธอนั้นก็หรี่สายตาเล็กลง แล้วก็ไม่ทำให้น้ำในตานั้นหล่นร่วงออกมา “ยี่เฟิง คุณจำได้ไหม ? คุณไม่เคยไม่พูดถึงเรื่องในบ้านของคุณเลย คุณไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าคุณนั้นเป็นลูกคนบ้านรวย แล้วนิสัยอย่างคุณนั้น แน่นอนว่าจะไม่ไปขอเงินคนในบ้านเลย ดังนั้น ฉันยอมที่จะเสียศักดิ์ศรี ก็จะไม่ให้คุณเสียความเป็นตัวตนของคุณไป”

“ไม่” ยี่เฟิงส่ายหัว ทั้งตัวก็รู้สึกตื่นเต้น “ฮอน คุณกำลังโกหก คุณสามารถโกหกคนอื่นได้ แต่โกหกผมไม่ได้หรอก คุณไม่ยอมมายืมเงินที่ผม เพราะว่านิสัยของคุณนั้นไม่อนุญาตให้ตัวเองเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าผม เพราะว่าในใจคนที่คุณแคร์ที่สุดก็คือ ผมนั่นเอง”

ยี่เฟิงพูดอย่างตรงไปตรงมา เหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงไปยังเธอ แล้วก็เลือดไหลออกมา

สายตาที่โทรมเช่นนั้น ยังไม่ทันรู้สึกตัวก็มีน้ำตาไหลออกมา

ยี่เฟิงนั้นได้เห็น แล้วก็ยื่นแขนออกไปจับตรงที่ไหล่ของกู้ฮอน แล้วก็ขยับตัวของเธอนั้นมามองยังตัวเอง

พอตอนที่เห็นน้ำตาของเธอนั้น มือของเขานั้นสั่นอยู่เช่นนั้น

แล้วก็ได้ใช้มือนั้นลูบใบหน้าของเขาอย่างเบา ๆ “ฮอน ผมรู้ว่าคุณนั้นไม่เคยลืมผมไปเลย ใช่ไหม ?” ยี่เฟิงนั้นกับน้ำเสียงที่เต็มไปการเข้าถึงไปในจิตใจของตัวเอง