ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ นิยาย บท 2

จ้านเฉิงอิ้นหันขวับไปทางนั้น แจกันเขรอะฝุ่นตรงมุมผนังมีน้ำพุ่งออกมาไม่หยุด

น้ำพุ่งรุนแรงมาก สาดถูกอาภรณ์ของเขากับหมอซ่งจนเปียกชุ่ม

เขาผุดลุกขึ้นยืน มือสองข้างกำแน่นจนสั่นน้อย ๆ

“นี่ คือน้ำงั้นรึ?”

ทุกคนไม่ได้เห็นน้ำมาครึ่งค่อนปีแล้ว หมอซ่งใช้สองมือกอบน้ำมาดื่ม

หวานเย็นชุ่มชื้น เป็นน้ำจริง ๆ ด้วย!

เขาร้องเสียงดังด้วยความพลุ่งพล่านใจ “ท่านแม่ทัพ เป็นน้ำจริง ๆ ด้วย!”

เหล่าทหารในด่านเจิ้นกวนเฝ้ารอน้ำทุกวัน รอมาครึ่งค่อนปีแล้ว

ขุดหาแหล่งน้ำใต้ดิน ขุดไปสิบกว่าบ่อ ขุดลงไปลึกเกินสามสิบจั้ง[1]แล้วก็เจอแต่ทรายเหลืองแห้ง ๆ ไม่เจอน้ำแต่อย่างใด

หมอซ่งนำชามแตกเป็นรูมารองน้ำให้แม่ทัพ ประคองด้วยสองมือที่สั่นระริก

“ท่านแม่ทัพ ท่านลองชิมดูสิ”

จ้านเฉิงอิ้นใช้มือข้างเดียวรับมาจิบคำหนึ่ง หวานเย็นชื่นใจ เป็นน้ำสะอาด

เขาดื่มรวดเดียวจนหมด!

“สวรรค์ประทานน้ำอมฤต สวรรค์ไม่ได้ต้องการให้กองทัพตระกูลจ้านของข้าพินาศ!”

สิ้นคำ นายทหารหลายนายก็ถลาเข้ามาด้วยความยินดี ใช้สองมือรองน้ำดื่มอึก ๆ ๆ

หมอซ่งรองน้ำให้แม่ทัพอีกชาม ส่งมาให้เขาดื่ม

นายทหารหลายนายนั้นดื่มน้ำไปพลางเอ่ยด้วยความยินดี “ท่านแม่ทัพ เทพยดาบันดาลน้ำอมฤตมาให้ นี่คือนิมิตหมายอันดี ศึกใหญ่ครานี้ พวกเราจะต้องเอาชนะพวกหมานได้แน่นอน!”

เมื่อมีน้ำก็จะสามารถเพาะปลูกได้ อุปสรรคทั้งหลายก็จะสามารถคลี่คลายได้อย่างง่ายดาย!

จ้านเฉิงอิ้นเชิดหน้ายืนตรง มือข้างหนึ่งไพล่หลัง

เขาอายุสิบหกควบม้าเข้าสู่สมรภูมิ อายุสิบเจ็ดสร้างชื่อจนโด่งดัง อายุสิบแปดนำกำลังคนไม่กี่ร้อย สวมเกราะเบาบุกเข้าไปตัดศีรษะแม่ทัพในค่ายของศัตรู

อายุยี่สิบได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์โหว

เขาเป็นแม่ทัพที่อายุน้อยที่สุดในช่วงร้อยปีมานี้ของราชสำนักต้าฉี่ คือหนิงกวนโหวผู้มีชื่อเสียงขจรขจาย

กระทั่งสวรรค์ก็ยังประทานน้ำอมฤตมาช่วยเหลือเขาในช่วงเวลาที่เขาสิ้นหวังที่สุด

กองทัพตระกูลจ้านจะต้องชนะศึกครั้งนี้อย่างแน่นอน

จ้านเฉิงอิ้นออกคำสั่งด้วยความยินดี “ไปหาโอ่งน้ำใบใหญ่มาสองใบ ยกเข้ามาในห้อง รองน้ำจนเต็มแล้วยกออกไปทีละโอ่ง”

“แจ้งทหารในกองทัพว่าให้นำภาชนะใส่น้ำมาต่อแถวรองน้ำ ส่วนชาวบ้านในเมือง ให้แต่ละครัวเรือนส่งตัวแทนหนึ่งคนมารับน้ำ”

เฉินขุย “ขอรับ ท่านแม่ทัพ!”

“เรื่องนี้ไม่อาจแพร่งพรายออกไป”

ทุกคนคุกเข่าลงรับบัญชา!

เฉินขุยออกไปข้างนอกแล้วแจ้งให้ทหารนำถุงน้ำมารองน้ำอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านละแวกนั้นรู้เรื่องก่อน พวกเขาต่อแถวยาวเหยียดอยู่หน้าประตู

ทหารต่อแถวสามแถว ชาวบ้านต่อแถวห้าแถว

แจกันเอนลงมา ข้างล่างคือโอ่งน้ำใบใหญ่ น้ำไหลลงไปในโอ่ง

หลังจากน้ำเต็มโอ่งแล้วก็ถูกคนเคลื่อนย้ายออกไปหน้าประตูจวนแม่ทัพ

กลุ่มละแปดคน รองน้ำเสร็จก็เปลี่ยนเป็นคนกลุ่มใหม่ทันที

ในไม่ช้า คนทั้งเมืองก็ทราบว่าเทพยดาประทานน้ำอมฤตให้จวนแม่ทัพ คนที่มาต่อแถวรอรับน้ำต่อแถวยาวเหยียดไปสามลี้...

*

เย่มู่มู่ใช้สายยางต่อกรกับแจกัน เธอนั่งยองเท้าคาง ดวงตากลมโตจ้องแจกันเขม็ง

หนึ่งชั่วโมง สองชั่วโมง...เวลาผ่านไปนานแล้ว น้ำก็ยังไม่เต็มแจกัน!

เธอนั่งยองจนเมื่อยจึงเปลี่ยนไปนอนบนโซฟา

แจกันไม่ได้พ่นขยะออกมาอีก

แต่จุน้ำได้เยอะจริง ๆ!

เธอหาววอดแล้วผล็อยหลับไปท่ามกลางเสียงน้ำไหล

เนื่องจากพ่อแม่เสียไป เธอใช้ชีวิตไปอย่างเลอะ ๆ เลือน ๆ เหมือนจมดิ่งลงสู่ความซึมเศร้า

บางครั้งเธอจะนอนไม่หลับ

บางครั้งก็นอนหลับแล้วตื่นไม่ไหว

วันรุ่งขึ้นตอนสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

โทรศัพท์มือถือของเธอแสดงว่ามีสายไม่ได้รับสิบกว่าสาย

เป็นสายจากนิติบุคคลทั้งสิ้น

เธอรับสาย

“ฮัลโหล คุณเย่ ที่บ้านคุณไม่ได้ปิดก๊อกน้ำใช่ไหมครับ ทางส่วนกลางมีข้อมูลขึ้นมาว่าคุณใช้น้ำไปร้อยกว่าตันภายในวันเดียว!”

“ติดต่อคุณไม่ได้ ส่วนกลางจึงแจ้งตำรวจไปแล้ว การควบคุมการใช้น้ำในชุมชนเข้มงวดมาก คดีฆ่าหั่นศพที่สร้างความตกตะลึงไปทั่วประเทศใช้น้ำแปดสิบกว่าตันไปภายในคืนเดียว คุณทราบใช่ไหมครับ...”

เย่มู่มู่ตกใจจนเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง เห็นน้ำยังคงไหลไม่หยุด

แจกันดอกไม้ยังไม่เต็ม พรมแห้งสนิท ไม่มีน้ำซึมออกมาแม้แต่น้อย

แจกันของที่บ้านเธอมีอิทธิฤทธิ์จริง ๆ ด้วย

ความจุมหาศาล!

เย่มู่มู่บอกฝ่ายนิติบุคคลไปว่าเธอลืมปิดก๊อกน้ำ

หลังวางสาย เธอสั่งดิลิเวอรี กินมื้อเช้าควบมื้อเที่ยงไปในคราวเดียว

หลังจากปิดก๊อกน้ำ ระดับน้ำในแจกันก็ลดลงจนเห็นก้นแจกันภายในเวลาสั้น ๆ

หมดแล้วเหรอ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน