ปล่อยใจให้รักเธอ(จบ) นิยาย บท 1

 ตอนที่ 1 ฉันจะไม่มีวันเสียใจ

ความร้อนจากกายของชายหนุ่มค่อย ๆ โอบล้อมเธออย่างช้า ๆ จากด้านหลัง ความชื้นจากลมหายใจของเขาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เมื่อเขากระซิบข้างหูเธอ “นี่เป็นครั้งแรกของคุณใช่ไหม?”

ความรู้สึกใกล้ชิดที่ไม่คุ้นเคยทำให้เธอรู้สึกวูบวาบไปตลอดแนวสันหลัง แต่เธอไม่กล้าส่งเสียงใด ๆ ออกมา

รินลดารู้สึกได้ว่าเขาหยุดการกระทำลงชั่วขณะ จากนั้นเสียงของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ยังมีเวลาที่จะปฏิเสธได้นะ”

เธอกำมือแน่น ส่ายหัว “ฉันจะไม่มีวันเสียใจ.....”

เธออายุเพียง 18 ปี เวลานี้ควรจะเป็นช่วงที่วิเศษที่สุดในวัยเยาว์ของเธอ แต่.....

มันเจ็บ!

ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้เธอสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนของเขา

รินลดากัดริมฝีปากแน่นและนิ่งเงียบตลอดช่วงเวลานั้น มันเป็นศักดิ์ศรีเพียงเล็กน้อยที่เธอยังจะพอรักษาไว้ได้ ครั้งนี้คือครั้งแรกของเธอ เธอประหม่าและกลัวผู้ชายคนนี้ แต่ขณะเดียวกันเธอก็สัมผัสได้ถึงร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและแข็งแกร่งของเขา

ดูเหมือนเขาจะไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย เขายังคงหาความสุขบนเรือนร่างของเธอ เติมเต็มความหื่นกระหายของเขาในค่ำคืนอันแสนยาวนานและน่าสมเพช 

หลังจากนั้น ชายหนุ่มลุกไปเข้าห้องน้ำ รินลดาลุกขึ้นจากเตียงในสภาพหมดเรี่ยวแรง เธอสวมเสื้อผ้าและเดินออกจากห้องไป

ที่ล็อบบี้โรงแรม แม่เล้าหญิงวัยกลางคนที่ติดต่องานครั้งนี้ให้กับเธอยืนรออยู่ เมื่อเห็นรินลดาเดินออกมาก็ส่งถุงพลาสติกสีดำให้และกระซิบว่า “นี่คือค่าจ้างของเธอ”

รินลดาคว้าถุงเงินนั้นและรีบออกจากโรงแรมไปในทันที เธอมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุดโดยไม่ใส่ใจกับความเจ็บปวดในช่องท้องของเธอเลยแม้แต่น้อย

ทางเดินในโรงพยาบาลก่อนเวลารุ่งสางเงียบสงัด เปลหามสองอันวางรออยู่หน้าห้องผ่าตัด พวกเขาจะยังไม่ได้รับการรักษาจนกว่าจะจ่ายเงินครบเสียก่อน

เมื่อรินลดาเห็นภาพตรงหน้านั้น เธอสะเทือนใจจนสะอื้นไห้ “ฉันมีเงิน ฉันมีเงินแล้ว! ได้โปรดช่วยแม่และน้องชายของฉันด้วย........." ขณะที่สะอื้นไห้ เธอรีบส่งเงินให้หมอ จากนั้นหมอให้พยาบาลนับเงินก่อนจะสั่งให้เจ้าหน้าที่เข็นเปลของแม่เข้าห้องผ่าตัด

เมื่อเห็นว่าน้องชายไม่ได้ถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดไปด้วย รินลดารีบรั้งหมอไว้ “ได้โปรดช่วยน้องชายของฉันด้วยนะคะหมอ”

"ผมเสียใจด้วย มันสายเกินไปแล้ว ตอนนี้เราไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว” คุณหมอตอบกลับด้วยท่าทีลำบากใจ

สายเกินไป?

ความจริงกระแทกรินลดาราวกระบองที่กำลังกระหน่ำตีลงบนร่างของเธอ มันทำลายความหวังทั้งหมดของเธออย่างไร้ความปราณี

เธอปวดร้าวในใจราวถูกมีดแทงเข้าตรงหน้าอก ร่างกายและจิตใจที่อ่อนแอทำให้เธอไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป รินลดาทรุดตัวลงพร้อมภาพความทรงจำอันเจ็บปวดเมื่อแปดปีก่อน ตอนนั้นเธออายุได้เพียงสิบขวบ พ่อของเธอมีชู้และทิ้งเธอกับแม่ที่กำลังตั้งครรภ์ พ่อส่งเธอและแม่มาต่างประเทศ ประเทศที่พวกเธอไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย 

หลังจากนั้นแม่ก็ให้กำเนิด ‘กานต์รวี’ น้องชายของเธอที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคออทิสติกเมื่อเขาอายุได้สามขวบ นั่นยิ่งทำให้ชีวิตที่แร้นแค้นขัดสนลงไปกว่าเดิมอีก เธอและแม่ต้องทำงานทุกอย่างเพื่อหาเงิน เมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้นอย่างกะทันหันครั้งนี้ เธอจึงรู้สึกสิ้นหวังและไร้ที่พึ่ง รินลดาไม่มีญาติ ไม่มีเงิน เธอถูกทอดทิ้งให้อยู่ในสังคมที่เย็นชาและไร้ความปรานีนี้

ทางเลือกสุดท้ายของเธอคือการขายตัว แต่ต่อให้ยอมทิ้งศักดิ์ศรีที่มี เธอก็ยังรักษาชีวิตของน้องชายเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี

รินลดาเสียใจ แต่เธอยังอ่อนแอตอนนี้ไม่ได้ แม้ชีวิตจะโหดร้ายแต่เธอต้องยิ้มสู้เพราะยังมีแม่ที่เธอต้องคอยดูแล

แม่ต้องการเธอ

หลังการผ่าตัด แม้ร่างกายของแม่จะค่อย ๆ ฟื้นตัว แต่จิตใจนั้นแตกสลายไปตั้งแต่วันที่รู้ว่าลูกชายเสียชีวิตไปแล้ว

รินลดาและแม่กอดกันร้องไห้ “แม่ หนูอยู่นี่นะคะ แม่ต้องเข้มแข็งนะ แม่จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป”

กานดาพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งเดือน เธออยู่ในสภาพเหม่อยลอยทั้งวัน รินลดารู้ว่าแม่คิดถึงน้องชายมากแค่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ แม่ก็คงยอมตายไปพร้อมกับน้องชายแล้ว ตอนนี้รินลดาถูกไล่ออกจากโรงเรียน เธอขาดเรียนมากเกินไปเพราะต้องมาดูแลแม่ แต่อย่างน้อยก็ยังโชคดีที่แม่ของเธออาการดีขึ้นทุกวัน

รินลดาเอาอาหารมาให้แม่ที่โรงพยาบาลเช่นเคย ขณะที่เธอกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในวอร์ด เธอได้ยินเสียงบางอย่างจากข้างใน

เสียงที่ฟังแสนคุ้นเคย แม้เวลาจะผ่านเลยมาถึงแปดปี แต่เธอก็ยังจำสีหน้าและแววตาของพ่อได้ดีในวันที่เขาบังคับให้แม่เซ็นใบหย่า 

พ่อไม่เคยมาเยี่ยมพวกเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียวหลังจากที่ส่งเธอและแม่ที่กำลังตั้งครรภ์มาที่นี่ การมาอย่างกะทันหันของพ่อในวันนี้สร้างความประหลาดใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก 

“ดา คุณเคยใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณหญิงช้อยไม่ใช่เหรอ ถึงขั้นตกลงหมั้นหมายจะให้ลูกได้แต่งงานกัน ตอนนี้มันถึงเวลาที่เราจะต้องทำตามคำสัญญาแล้วนะ ลูกสาวของเราควรจะได้แต่งงานกับทายาทตระกูลวิสุทธิภักดิ์”