PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 24

Pream Part

.

“เมื่อยหรือเปล่า” คริสหันมาถามฉันเมื่อเรามาถึงที่พักกันช่วงบ่ายแก่ ๆ ภูเก็ตคือสถานที่ที่พวกเราเลือกมาในทริปนี้ นั่งเครื่องบินมาลงที่สนามบินภูเก็ต และเช่ารถตู้พร้อมคนขับท้องถิ่นสองคันเพื่อพาเราเที่ยว เพราะทริปนี้ไม่มีใครอยากขับรถเองแม้แต่คนเดียว

“ไม่เท่าไหร่”

“งั้นเธอเดินเล่นอยู่ในบ้านนะ ฉันเอากระเป๋าไปเก็บก่อน เดี๋ยวพาออกไปเดินเล่น”

“มะ...” ฉันตั้งใจปฏิเสธเพราะคิดว่าเดินไปเองก็ได้ ทะเลอยู่แค่หน้าบ้านนี้เอง แต่เมื่อมองหน้าของคริสฉันก็เปลี่ยนใจ “อืม ฉันเดินดูที่พักอยู่แถว ๆ นี่แหละ”

คริสยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ก่อนจะจัดการยกกระเป๋าของฉันและเขาเข้าบ้านไป

ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา ต่อไปนี้ฉันคงต้องปรับทัศนคติตัวเองด่วนแล้วแหละ ฉันแต่งงานแล้ว และกำลังตั้งท้องลูกแฝดอยู่ ฉันควรหัดรับความช่วยเหลือจากคนเป็นสามีบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ตั้งท่าปฏิเสธแบบนี้

ฉันเดินสำรวจที่พักเพียงลำพัง คนที่เหลือแยกย้ายกันไปจองห้องนอนหรือเดินเล่นกันหมดแล้ว ทริปนี้เรามากันสิบคน มีฉัน คริส พี่มาเฟีย นับดาว พี่เควิล พี่พบรัก พี่เนตั้นและแฟนของเขาที่ฉันยังไม่รู้จักชื่อ แซนดี้ และคนสุดท้าย นิโคลัส

นิโคลัสที่เป็นบอสของฉันนั่นแหละ

จริง ๆ นิโคลัสจะอยู่เที่ยวไทยต่ออยู่แล้ว แต่พอได้ยินว่าฉันจะมาทะเลก็ขอมาด้วย และโชคดีที่ที่พักมีห้องนอนหกห้องพอดีจึงไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่าง นิโคลัสอายุแค่ยี่สิบเจ็ดเอง ไม่ได้ห่างกับพวกฉันมากจนเที่ยวด้วยกันไม่ได้ เมื่อถามคริสเขาก็ไม่ว่าอะไร พี่มาเฟียที่เป็นเจ้าของบ้านตากอากาศนี้ก็อนุญาต นิโคลัสจึงติดสอยห้อยตามมาด้วยแบบนี้

บ้านพักของพี่มาเฟียเป็นบ้านพักสไตล์อังกฤษผสมไทย ตัวบ้านมีสองชั้น มีห้องนอนหกห้องและมีห้องน้ำในตัวทุกห้อง มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ มีที่กินข้าวทั้งในตัวบ้านและนอกบ้าน ส่วนของนอกบ้านจะสามารถเห็นวิวทะเลได้ชัดเจน เท่าที่กะจากสายตาฉันคิดว่าเดินไม่ถึงห้าสิบก้าวก็น่าจะถึงทะเลสีฟ้าใสนั่นแล้ว เป็นที่พักที่วิวหลักล้านจริง ๆ

“อ้าว คุณ...” ฉันเดินไปเรื่อย ๆ จนเกือบชนเข้ากับผู้หญิงผมสั้นที่คริสกระซิบบอกว่าเป็นแฟนของพี่เนตั้น “ขอโทษค่ะ ไม่ทันมอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเพิ่งได้ยินเสียงของเธอเป็นครั้งแรก เสียงหวานมาก หน้าตาน่ารัก ผมสั้นประบ่า มีหน้าม้าบาง ๆ เหมือนสาวเกาหลีไม่ก็ญี่ปุ่น แถมตัวเล็กมาก น่าจะสูงไม่ถึงร้อยหกสินเซนติเมตรด้วยซ้ำ

“เอ่อ...ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยค่ะ บอกได้หรือเปล่า” ฉันรีบผูกมิตร รู้สึกถูกชะตาและชอบใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มของเธอ

“เหมือนฝันค่ะ เรียกฝันก็ได้” เธอบอกพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก ลักยิ้มที่แก้มซ้ายทำให้เธอน่าเอ็นดูมากขึ้นไปอีก “อายุสิบแปดย่างสิบเก้า เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดเป็นทางการกับฝันก็ได้นะคะ”

“อ้อ...ได้จ้ะ” เพราะแบบนี้นี่เองฉันถึงรู้สึกว่าหน้าเธอเด็กมาก แถมตัดผมสั้นเหมือนเด็กมัธยมอีก ทีแรกคิดว่ายังอายุไม่ถึงสิบหกปีด้วยซ้ำ ก็ว่าอยู่ว่าพี่เนตั้นคงไม่คบคนที่เด็กกว่าขนาดนั้น แต่ก็ไม่คิดว่าคนอย่างพี่เนตั้นจะมีแฟนเด็กขนาดนี้เหมือนกัน คิดว่าจะได้แฟนรุ่นราวคราวเดียวกันเสียอีก เพราะผู้ชายอย่างพี่เนตั้นไม่น่าจะถูกคนที่เด็กกว่าควบคุมได้

แต่มันก็เป็นไปแล้ว...

“ฝัน อ้าว...พรีมก็อยู่ด้วยเหรอ” พี่เนตั้นโผล่หน้าออกมาจากบ้าน เขาดูแปลกใจที่เห็นฉันยืนคุยอยู่กับเหมือนฝันแบบนี้

“ค่ะ พอดีเจอกับน้องโดยบังเอิญ ก็เลยถามชื่อน่ะค่ะ”

“พี่ไม่ได้แนะนำสินะ ลืมไปเลย”

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นพรีมขอตัวก่อนนะคะ เดี๋ยวคริสจะหาไม่เจอ ไปนะฝัน ไว้คุยกัน” พี่เนตั้นแค่พยักหน้าแต่ไม่ได้ตอบอะไร ส่วนเหมือนฝันก็รีบพยักหน้ารับหงึก ๆ พร้อมรอยยิ้มสดใส แต่ก่อนที่ฉันจะเดินจากมาก็ได้เห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรพลาดเสียก่อน

มือใหญ่ ๆ ที่มีรอยสักของพี่เนตั้นค่อย ๆ เกลี่ยเส้นผมให้เหมือนฝันอย่างเบามือ แถมยังส่งยิ้มให้คนตัวเล็กเหมือนกำลังเอ็นดูอีก ฉันตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น เจอพี่เนตั้นก็หลายครั้งแล้วนะ แต่ฉันเพิ่งเคยเห็นรอยยิ้มเขาครั้งแรก แถมยังเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นน่ามองขนาดนี้อีก เป็นอะไรที่หาได้ยากมากจริง ๆ

ก็ถ้าพี่มาเฟียคือน้ำแข็ง เย็นชา ไร้ความรู้สึก พี่เนตั้นคงเหมือนไฟ ถ้าไม่ใช่ตอนที่ไฟประทุก็จะเป็นแค่ไฟที่สงบและพลิวไหวตามสายลม แต่ขึ้นชื่อว่าไฟ ยังไงก็ไร้ความอ่อนโยนอยู่ดี เพราะมันพร้อมจะแผดเผาทุกคนที่เข้าใกล้อย่างไม่ไว้หน้า

แต่ไฟกองนี้คงละเว้นไว้คนหนึ่งละมั้ง เหมือนฝันคือผู้หญิงที่มหัศจรรย์ เพราะสามารถควบคุมกองเพลิงนี้ไว้ได้ทั้ง ๆ ที่ตัวเล็กนิดเดียว

“ทำอะไรน่ะ”

เฮือก!

ฉันสะดุ้งเมื่อมีใครบางคนมากระซิบที่ข้างหู เมื่อหันไปมองก็เป็นว่าสามีของตัวเองที่ยืนยิ้มโชว์ลักยิ้มอยู่ ทำไมฉันรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขามันกวนประสาทแปลก ๆ แบบนี้นะ

“ไม่ได้ทำอะไร”

“เห็นนะ ว่าแอบดูคนอื่นสวีทกัน”

“รู้แล้วจะถามทำไม” ฉันหน้าง้ำ ยอมรับออกมาจนได้เพราะหลักฐานมันคาตาขนาดนี้ “ก็นายหายไปตั้งนาน”

“คิดถึงเหรอ” คริสกระเซ้า เขายักคิ้วหลิ่วตาให้ฉันเหมือนจิ๊กโก๋จีบสาว เดี๋ยวนะ ทำไมเขาแปลกไปแบบนี้ สรุปเขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันแน่ อบอุ่น หรือกวนประสาท

“ไม่ได้คิดถึง”

“จริงอ้ะ?”

“จริง!” ฉันบอกเสียงหนักแน่น ไม่ได้คิดถึงจริง ๆ นี่นา เพิ่งห่างกันไม่ถึงสิบนาที ถึงห่างนานกว่านี้ก็ไม่คิดถึงหรอก

ไม่ได้รักซะหน่อย

“โอเค ไม่คิดถึงก็ได้” คริสยกมือสองข้างขึ้นเหมือนยอมแพ้ “แล้วอยากไปไหน เดี๋ยวฉันพาไป”

“ไม่ได้อยากไปไหนหรอก แต่อยากไปเดินเล่นที่ชายหาด”

“สบายมาก” เมื่อเขาพูดแบบนั้นฉันก็หันหลังกลับ เตรียมที่จะเดินออกไปที่ชายหาดทันที แต่แขนกลับถูกรั้งไว้เสียก่อน พร้อมกับอะไรบางอย่างที่วางแหมะลงบนหัวของฉัน ทำให้ฉันหันกลับไปมองคริสด้วยความสงสัย

“หมวกน่ะ ใส่ไว้ ตอนนี้แดดยังแรงอยู่ เดี๋ยวจะร้อน” คริสเฉลยให้ฟังพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาจัดหมวกสานที่ฉันใส่อยู่ให้เข้าที่ “น่ารักแล้วครับคุณแม่”

ตึก ตึก ตึก ตึก