PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 35

Pream Part

.

“จะนอนก็ต้องส่งข้อความรายงานสามีด้วยเหรอ” คำพูดหยอกล้อที่ไม่จริงจังของแซนดี้ทำให้ฉันหันกลับไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย

“ก็ต้องส่งสิ คริสเขาให้รายงานตัวตลอด เขาบอกว่าเป็นห่วงน่ะ”

“จ้ะ” แซนดี้เบ้ปาก ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ฉันยังไม่ได้บอกใช่ไหมว่าช่วงนี้แซนดี้มานอนที่บ้านฉัน นอนด้วยกันเลยเพราะว่าถ้าเกิดฉันมีปัญหาในตอนดึก ๆ จะได้ช่วยได้ทัน ตอนนี้ฉันท้องได้ยี่สิบแปดสัปดาห์แล้ว ท้องใหญ่จนอุ้ยอ้ายไปหมด เลยไม่ปฏิเสธความหวังดีของแซนดี้ มีคนช่วยยังไงก็ดีกว่าอยู่คนเดียวแล้วมีปัญหาล่ะนะ

ฉันทิ้งตัวลงนอนบ้าง สี่ทุ่มแล้ว วันนี้ฉันนอนดึกกว่าปกติด้วยซ้ำเพราะมัวแต่เคลียร์งาน อันที่จริงตั้งแต่ไม่มีคริสฉันก็นอนดึกขึ้น แซนดี้คอยห้ามแล้วแต่ทำอะไรมากไม่ได้ คนเดียวที่ฉันยอมคงมีแต่คริสนั่นแหละ

พูดแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ ที่ฉันส่งไปหาคริสว่าคิดถึงคือฉันคิดถึงเขาจริง ๆ กว่าห้าสัปดาห์แล้วที่ไม่มีคริสอยู่ด้วย ไม่มีจูบตอนเช้าและก่อนนอน ไม่มีอาหารฝีมือเขา ไม่มีอ้อมกอดจากเขา ฉันกำลังรู้สึกว่าตัวเองเคยชินกับการมีคริสมากเกินไป ถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาแล้วฉันจะทำยังไงดี

“ไร้สาระ” ฉันส่ายหัว บ่นตัวเองที่คิดอะไรเพ้อเจ้อ ตอนนี้เราทั้งสองคนกำลังไปกันได้ดี คริสเองก็ดีกับฉันมาก จะไปคิดถึงวันที่ไม่มีเขาทำไมกัน

“กู๊ดไนท์นะพิมมี่”

“กู๊ดไนท์แซนดี้” แซนดี้หลับไปทันที เธอเป็นคนหลับง่ายมาก ฉันเองก็ไม่ได้หลับยากอะไร แต่ตั้งแต่ไม่มีคริสฉันก็หลับค่อนข้างยาก

คริสอีกแล้วเหรอ?

อดตกใจกับตัวเองไม่ได้ที่หายใจเข้าออกก็มีแต่เรื่องของคริส ฉันติดเขามากเกินไปจริง ๆ นะเนี่ย

ติ้ง!

หืม?

เสียงแจ้งเตือนมือถือที่ดังขึ้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง เผื่อว่าใครจะมีเรื่องอะไรสำคัญ หรืออาจจะเป็นคริสที่ส่งมาก็ได้

“ใคร?” ฉันขมวดคิ้วเพราะเป็นแจ้งเตือนจากอินสตราแกรม เป็นข้อความจากใครบางคนที่ฉันไม่รู้จัก

ฉันเปิดเข้าไปดูด้วยความสงสัย คนที่ส่งมาเหมือนเป็นไอจีที่เปิดใหม่ ไม่ใช้รูปตัวเองด้วยซ้ำ รวมถึงไม่โพสรูปอะไรเลย และมันทำให้ฉันสงสัยมากขึ้นอีก จึงรีบกดกลับมาดูข้อความที่เขาส่งมาให้

มันเป็นคลิป ๆ หนึ่งที่ถ้ามองผ่าน ๆ คงไม่มีอะไร แต่ผู้ชายที่แต่งตัวดีเหมือนหนุ่มออฟฟิศคนนั้นทำไมคุ้นตาได้ขนาดนี้ และพอเขาหันกลับมาฉันก็ถึงบางอ้อว่าทำไมถึงได้คุ้นตานัก

คริสนี่เอง

แล้วคนข้าง ๆ คือใครล่ะ?

ฉันดูคลิปนั้นต่อไปเรื่อย ๆ เป็นคลิปที่คนสองคนนั่งคุยกันคล้ายว่ากำลังคุยงานกันอยู่ สักพักก็เหมือนว่าจะคุยงานเสร็จแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครแยกย้าย

ทั้งสองคนพูดคุยกันต่อ มียิ้ม มีหัวเราะ มีจ้องตากัน และมีหลายครั้งที่ฝ่ายหญิงทำท่าเหมือนเขินอาย ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดคุยอะไรกัน แต่ท่าทางของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกใจหวิว ๆ แปลก ๆ

ติ้ง!

เสียงข้อความดังขึ้นอีกแล้ว ฉันกดเข้าไปดูด้วยมือที่สั่นเทาเล็กน้อย คนส่งคือคนเดิม รอบนี้ไม่ใช่คลิป แต่เป็นเพียงข้อความสั้น ๆ

Xxxcpxxx : สามีกำลังจะมีชู้ ระวังไว้บ้างก็ดี

Preampharimata : คุณเป็นใคร ถ่ายคลิปคนอื่นมาแบบนี้ระวังจะติดคุก

Xxxcpxxx : เป็นคนหวังดี...ละมั้ง แค่เห็นใจที่เธอกำลังถูกผู้ชายเลว ๆ คนหนึ่งสวมเขาให้โดยไม่รู้ตัว

Preampharimata : ฉันจะบล็อก

Xxxcpxxx : ถ้าเธอบล็อก เธอก็จะกลายเป็นคนโง่ต่อไป

Xxxcpxxx : แต่ถ้าเธอไม่บล็อก เธอก็จะได้เห็นธาตุแท้ของผู้ชายคนนี้

Xxxcpxxx : เลือกเอานะ

Xxxcpxxx : :)

.

.

“พิมมี่”

“...”

“พิม เฮ้!”

แปะ!!

“อ๊ะ!” ฉันสะดุ้ง กระพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงุนงง ทำไมจู่ ๆ นิโคลัสถึงได้ตบมือใส่ฉันล่ะ

“เป็นอะไร ทำไมนั่งเหม่อแบบนี้” นิโคลัสไม่ได้ดูโกรธ แต่เหมือนเขาจะสงสัยมากกว่า

“ฉะ...ฉันเหม่อเหรอคะ”

“ใช่ ผมเรียกคุณหลายครั้งแล้ว”

“ตายจริง” ฉันตกใจ ไม่รู้ตัวเลยว่าเผลอเหม่อตอนที่คุยงานจนนิโคลัสต้องเรียกหลายครั้งแบบนี้ “ฉันขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไร” นิโคลัสโบกมือไปมา “แต่ช่วงนี้เครียดมากไปหรือเปล่า คุณเหม่อบ่อยนะ หรือเพราะว่างานมันเร่งรัดเกินไป พักก่อนก็ได้นะ สุขภาพต้องมาก่อน” ดวงตาสีฟ้าเลื่อนลงไปมองที่หน้าท้องฉัน “ยิ่งตั้งท้องอยู่แบบนี้ด้วย ผมไม่อยากให้คุณเครียดมาก”

“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องงาน”

“อย่างนั้นเหรอ” นิโคลัสพยักหน้ารับ ก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอก “ถ้ามีอะไรไม่สบายใจระบายกับผมก็ได้นะ ผมไม่ได้ให้คำปรึกษาเก่ง แต่ผมรับฟังเก่งมาก”

นิโคลัสพูดติดตลกจนฉันยิ้มออกมาจนได้ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว ฉันได้รับข้อความจากแอคเคาน์ปริศนาทุก ๆ สองหรือสามวัน เป็นคลิปของคริสกับผู้หญิงคนเดิม แต่ไม่ใช่สถานที่เดิมและไม่ใช่ชุดเดิม เหมือนว่าเขาทั้งสองคนนัดพบกันบ่อย การได้เห็นอะไรแบบนี้มันทำให้ฉันคิดมาก แต่ฉันก็ไม่กล้าบล็อกแอคเคาน์นั้นเสียที เหมือนว่าฉันเองก็อยากรู้สิ่งที่คนที่อ้างว่าเป็นผู้หวังดีส่งมาเหมือนกัน

“เฮ้ เหม่ออีกแล้วนะ” ฉันสะดุ้ง ก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษอีกคน

“ขอโทษค่ะบอส”

“พักไหมพิมมี่” นิโคลัสมองมาด้วยความห่วงใยอย่างจริงใจจนฉันรับรู้ได้ “ออกไปสูดอากาศข้างนอกกับผมไหม”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะบอส เรายังต้องคุยงาน...”

“ลืมเรื่องงานไปก่อน ลืมว่าผมคือเจ้านาย ลืมว่าคุณคือลูกน้อง คิดว่าเราเป็นพี่น้องกัน ออกไปเดินเล่นเป็นเพื่อนผมได้ไหม” เมื่อนิโคลัสร้องขอออกมาแบบนั้นฉันก็ปฏิเสธไม่ลง ฉันยอมพยักหน้ารับออกไป นิโคลัสจึงลุกขึ้นเต็มความสูง และเดินนำออกไปจนฉันต้องเดินตาม

เขาพาฉันขึ้นรถ ก่อนจะขับไปเรื่อย ๆ โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะไปหยุดลงที่ไหน ฉันนั่งเงียบไปตลอดทางเพื่อทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมานี้อีกครั้ง นอกจากที่ได้รับข้อความปริศนาแล้ว ฉันก็สัมผัสได้ว่าคริสเปลี่ยนไป

ช่วงที่กลับไทยแรก ๆ ทุกวัน ๆ เขาจะขอวิดีโอคอลเพื่อให้เห็นหน้ากัน ต่อให้ว่างแค่สิบนาทีเขาก็จะวิดีโอคอลอยู่ดี แต่พักหลังมานี้อะไรแบบนี้มันหายไปแล้ว คริสยังคงส่งข้อความมาหาและตอบข้อความฉันเหมือนเดิมทุกวัน เขายังเตือนฉันเรื่องกินยา กินข้าว และคอยบอกให้ดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอ แต่ไม่ได้ร้องขอเรื่องวิดีโอคอลเหมือนเคย และพอฉันถามถึงกำหนดกลับ เขาก็บอกแค่ยังไม่รู้

ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ป๊าสามารถเดินได้ปกติแล้ว แต่คริสก็บอกแค่ว่าอยากคุยงานนี้ให้จบไปเลย เพราะเขาเป็นคนที่ออกแบบให้โครงการนี้เอง คุยเองจะสะดวกกว่าให้คนอื่นคุยให้ ทั้ง ๆ ที่ปกติคริสก็ไม่เคยลงไปคุยอะไรแบบนี้ เขามีหน้าที่แค่ออกแบบ การคุยกับลูกค้าคือหน้าที่ของคนอื่น แต่เขาก็บอกอีกว่าโปรเจคนี้ระดับหมื่นล้าน เขาทิ้งมันไม่ได้ ฉันก็เข้าใจ เพราะเขาสัญญาว่าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด

ฉันไม่กล้าเร่งเขา ไม่กล้าบอกว่าฉันอยากให้เขากลับมามากแค่ไหน สถานะของเราคือเป็นแค่พ่อและแม่ของลูก ไม่ได้มีความรักความผูกพันเข้ามาเกี่ยวข้อง ฉันไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขาในฐานะคนรักเลย เพราะเราไม่ใช่...

แต่ถึงแบบนั้นฉันก็รู้สึกได้อยู่ดีว่าคริสกำลังเปลี่ยนไป ไม่รู้เปลี่ยนไปเพราะอะไร หรือเพราะใคร และฉันก็ไม่มีสิทธิ์ถามเช่นเคย

ฉันเกลียด เกลียดที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่มีได้มีสิทธิ์อะไรในตัวสามีเลย เกลียดที่ตัวเองต้องรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงที่หน้าอกข้างซ้ายทุกครั้ง เวลาที่ได้เห็นคลิปของเขากับผู้หญิงคนนั้น

เกลียด...

“ถึงแล้ว”

ฉันรีบดึงความคิดของตัวเองให้กลับมา ก่อนจะมองไปรอบ ๆ สถานที่ที่นิโคลัสพามา ทะเลสินะ ซิดนีย์เป็นเมืองที่อยู่ติดทะเล แต่ตั้งแต่ที่ฉันกลับมาอยู่ที่นี่อีกครั้งพร้อมสองแฝดก็ไม่เคยได้มาเที่ยวทะเลของซิดนีย์เลย