PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 39

Chris Part

.

สรุปแล้วพวกเราทั้งสามคนถูกหมอมิเชลขอร้องกึ่งไล่ให้กลับมาพักผ่อนทั้งหมด เพราะพรีมยังไม่ตื่นภายในเร็ว ๆ นี้แน่นอน ยื้อกันอยู่นานสุดท้ายพวกเราก็ยอมกลับ นิโคลัสขับรถมาส่งผมและแซนดี้ที่บ้าน ส่วนตัวเขาก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านตัวเองเหมือนกัน

แซนดี้เข้าไปอาบน้ำในห้องนอนเล็ก ที่จริงแล้วตอนที่ผมไม่อยู่แซนดี้มานอนที่ห้องนอนใหญ่เพื่อที่จะได้ดูแลพรีมได้สะดวก พอผมกลับมาเธอก็ไปอยู่ที่ห้องเล็กแทนเพื่อความเหมาะสม

ผมเสียบที่ชาร์จแบตกับมือถือ รอให้ไฟวิ่งเข้าสักพักก็เปิดเครื่อง ข้อความเด้งขึ้นทันทีว่าเนตั้นพยายามติดต่อผมเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ผมรีบโทรกลับไปหามันทันทีเผื่อมีอะไรคืบหน้าจากทางนั้น

'คริส' มันรับสายอย่างรวดเร็ว เหมือนว่ากำลังรอผมอยู่

“เนตั้น กูเห็นมึงโทรมา มีอะไรวะ”

'ทางนั้นเป็นไงบ้าง'

“พรีมยังไม่ตื่นเลย ลูกคนโตตัวเล็กมากแต่แข็งแรงดี ส่วนอีกคน...” คอผมแห้งผากเมื่อต้องพูดถึงลูกชาย รู้สึกเจ็บปวดหัวใจที่จะต้องเล่าอาการของลูกออกไปให้ใครฟัง “หมอบอกว่า...ต้องรอดูอาการ”

'ทำไม'

“หลายเหตุผลเลยว่ะ กูได้แต่หวังว่าเขาจะรอด”

'ใจเย็น ๆ ก่อนคริส' เนตั้นเอ่ยเตือนเมื่อเสียงผมเริ่มสั่น ถ้าเป็นเมื่อชั่วโมงที่แล้วผมคงสติแตกไม่รับฟัง แต่เพราะตอนนี้ผมตั้งสติได้แล้วก็เลยสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้บ้าง

“กูใจเย็นอยู่”

'ดีแล้ว... พวกกูกำลังรอวีซ่า แต่ครอบครัวมึงกับครอบครัวพรีมล่วงหน้าไปก่อนแล้ว คิดว่าอีกไม่เกินสิบชั่วโมงน่าจะถึง ตอนนี้มึงอยู่ไหน'

“บ้าน หมอไล่กูมานอนพัก”

'งั้นมึงนอนไปก่อน อย่าเพิ่งเครียด พักผ่อนเยอะ ๆ อย่าให้ล้มไปอีกคน'

“อืม ขอบใจมึงมากนะ ถ้าไม่ได้มึงกูคงทำอะไรไม่ได้เลย” ผมเอ่ยขอบคุณเพื่อนจากใจจริง ถ้าไม่ได้เนตั้นผมไม่มีทางได้มาหาพรีมเร็วขนาดนี้แน่ ๆ อย่างน้อยก็ต้องรอเดินทางตอนเย็นของอีกวันตามตั๋วเครื่องบินที่ผมซื้อไว้ เพราะเป็นไฟลท์ที่เร็วที่สุดแล้ว

'ไม่เป็นไร มึงเพื่อนกู พรีมก็เมียเพื่อนกู แฝดก็หลานกู' ผมน้ำตาคลอเมื่อเนตั้นพูดแบบนั้น พวกเราคบกันมาตั้งแต่ยังไม่หย่านมแม่ แต่ไม่เคยเลยซักครั้งที่ผมจะร้องไห้ให้เพื่อน แต่ครั้งนี้ถ้าไม่มีเนตั้น หรือเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ที่คอยโทรหาและออกตามหาตอนที่ติดต่อผมไม่ได้ ผมก็คงจัดการปัญหาทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวไม่ได้

“ขอบใจจริง ๆ”

'เออ นอนเถอะ แล้วเจอกัน'

.

.

ผมตื่นมาตอนหกโมงเช้า ยังรู้สึกเพลียอยู่บ้างเพราะนอนไม่ค่อยหลับ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ก้าวออกมาข้างนอก แซนดี้เองก็ตื่นแล้ว เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าวและยังคงไม่ยอมมองหน้าผม ผมไม่รู้ว่าทำไมแซนดี้ถึงโกรธผมมากขนาดนี้ ผมรู้ว่าผมผิดที่ไม่ได้อยู่ดูแลพรีมด้วยตัวเอง แต่ก็ด้วยเพราะหน้าที่การงานทั้งนั้นซึ่งแซนดี้เองก็รู้เรื่องนี้ดี

“แซนดี้ กินอะไรไหม” เพราะวันนี้สามารถเข้าเยี่ยมพรีมได้ตอนแปดโมง ผมเลยยังไม่ออกจากบ้าน ซักเจ็ดโมงครึ่งค่อยออกก็ยังทัน เพราะโรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่

ไร้เสียงตอบรับจากแซนดี้ ผมเลยเดินไปจัดการอาหารเช้าเงียบ ๆ ก่อนจะยกไปวางตรงหน้าอีกคนที่นั่งเล่นมือถืออยู่ “กินหน่อยเถอะ เดี๋ยวจะปวดท้อง”

“ไม่ต้องมาทำดีกับฉันหรอก” เธอยอมพูดกับผมจนได้ แต่เป็นคำพูดที่ทำให้ผมใจเสียไม่น้อย แซนดี้ที่เคยช่วยให้ผมได้แต่งงานกับพรีม ตอนนี้แซนดี้คนนั้นหายไปแล้ว แต่ผมก็ผิดเองที่ไม่ได้ดูแลพรีมให้ดีเหมือนที่ผมบอกกับเธอเอาไว้

“ฉันไม่ได้จะทำดีหวังผลอะไร แค่ไม่อยากให้เธอป่วยไปอีกคน”

“หึ” แซนดี้ยังคงมึนตึง ไม่ยอมกินอาหารที่ผมทำให้

ผมถอดใจ ไม่อยากบังคับฝืนใจใคร ในเมื่อเธอไม่กินก็ไม่อยากเซ้าซี้ ผมนั่งลงและจัดการอาหารของตัวเองเงียบ ๆ ในหัวก็คิดไม่ตกว่าจะคุยกับป๊าม้าและพ่อแม่พรีมยังไงดีเรื่องลูกชาย มันยากมากจริง ๆ ที่จะพูดออกไปโดยที่ไม่เสียใจ และทำให้คนรับฟังเสียใจน้อยที่สุด

“คริส” เสียงเรียกของแซนดี้ทำให้ผมเงยหน้าขึ้น แซนดี้วางมือถือลงแล้ว เธอจ้องหน้าผมแบบจริงจังเป็นครั้งแรก “ถามได้ไหม เพื่อนของฉันไม่ดีตรงไหนเหรอ?”

“ทำไมถามแบบนี้”

“แค่ตอบมาก็พอ”

“ไม่มี” ผมตอบความความจริง สำหรับผมพรีมเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง

“โกหก”

“ฉันไม่ได้โกหก” ผมวางช้อนลง รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้วที่ถูกกล่าวหาแบบนี้ ผมไม่ได้โกหกและไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกเลย ในเมื่อผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

“ถ้าพิมมี่ดีสำหรับนายจริง ๆ แล้วทำไมนายถึงนอกใจเธอแบบนี้”

“นอกใจ?” ผมขมวดคิ้วแน่น ผมไปนอกใจพรีมตอนไหนกัน “ฉันไม่เคยนอกใจพรีม”

“อ๋อ ไม่ได้นอกใจแต่นอกกายใช่ไหม” แซนดี้ทำเหมือนว่าเข้าใจ แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้เข้าใจที่ผมพูดเลย แถมยังเข้าใจผิดไปไกลอีก

“ฉันไม่เคยคิดนอกกายหรือนอกใจพรีม และก็ไม่เคยทำด้วย”

“นายจะโกหกไปถึงเมื่อไหร่!” แซนดี้เริ่มเสียงดังขึ้น “ทั้ง ๆ ที่นายออกไปเที่ยวกับผู้หญิงเกือบทุกวัน ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ได้ทำอีก”

“ผู้หญิง? ผู้หญิงที่ไหน?”

“นายรู้ดีแก่ใจคริส อย่าให้ฉันต้องพูดมันออกมาเลย”

ยิ่งแซนดี้พูดแบบนั้นผมยิ่งไม่เข้าใจ กลับไปที่ไทยนอกจากทำงานและไปเลี้ยงเด็กแล้ว ผมแทบไม่ได้ออกไปไหนเลย แล้วจะออกไปเที่ยวกับผู้หญิงได้ยังไง

หรือว่า...

“เธอหมายถึง คุณนัญ?”

“ฉันจะรู้ชื่อผู้หญิงของนายไหมล่ะ ฉันรู้แค่นายออกไปเที่ยวกับหล่อนเกือบทุกวัน นั่งยิ้มหัวเราะหน้าบานเหมือนลืมว่าตัวเองมีเมียแล้ว”

“คุณนัญเป็นลูกค้าฉัน ถ้าเธอไม่เชื่อฉันจะ....”

“พอ” แซนดี้ยกมือขึ้นห้ามให้ผมหยุดพูด “นายไม่ต้องมายืนยันอะไรกับฉัน ฉันไม่ใช่เมียนาย คนที่นายควรยืนยันความบริสุทธิ์ด้วยคือเมียของนายต่างหาก”

“พรีมรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”

“พิมมี่เครียดกับเรื่องนี้จนเข้าโรงพยาบาลไปรอบหนึ่ง”

“เมื่อไหร่! ตอนไหน! ทำไมฉันไม่รู้” ผมนั่งไม่ติดเก้าอี้ทันทีที่แซนดี้พูดแบบนั้น ทำไมผมไม่รู้เรื่องนี้ ทำไมพรีมไม่เคยบอกผมเลย

“วันที่พิมมี่โทรหานายหลาย ๆ สายนั่นแหละ” พอแซนดี้พูดแบบนั้นผมก็นึกขึ้นได้ วันนั้นพอผมเห็นสายที่ไม่ได้รับจากพรีมเป็นสิบสายผมก็รีบโทรกลับหาพรีมทันที ผมกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรเพราะปกติเธอไม่ใช่คนชอบโทรหาย้ำ ๆ แบบนี้ แต่พรีมกลับบอกแค่ว่ามือถือรวน ไม่ได้มีธุระสำคัญอะไร น้ำเสียงพรีมก็ดูสดใสเหมือนปกติ ผมเลยไม่เอะใจอะไรเพราะเชื่อว่ามือถือพรีมแค่รวนจริง ๆ

“ฉันนี่โคตรแย่” แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมโทษตัวเองได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมดแบบนี้ ต่อให้ตั้งใจหรือไม่ก็ตามแต่ก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้อยู่ดี

“ถ้านายไม่ได้ทำจริง ๆ ก็ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก พิมมี่เองก็คงไม่อยากให้นายคิดแบบนั้น ที่ฉันมาถามนายก่อนแบบนี้ เพราะนายจะได้รู้ว่าถ้าพิมมี่ฟื้นขึ้นมาแล้วปั้นปึงใส่เป็นเพราะอะไร”

“อืม...ขอบใจนะ”

“ถึงตอนนี้ฉันจะเหม็นขี้หน้านาย แต่ฉันก็ไม่อยากให้นายกับพิมมี่ต้องทะเลาะกันอีก แค่นี้เรื่องมันก็แย่มากพอแล้ว” ผมมองแซนดี้อย่างซาบซึ้งใจที่เธอพูดแบบนั้น แซนดี้คือเพื่อนที่ดีมากจริง ๆ ไม่แปลกเลยที่พรีมและรักและไว้ใจแซนดี้มากขนาดนี้

“รีบกินเถอะ ฉันอยากไปเยี่ยมเพื่อนแล้ว” เธอเลื่อนจานอาหารเช้าที่ผมทำให้เข้าหาตัว ก่อนจะตักกินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมยิ้มออกมาบาง ๆ อย่างน้อยตอนนี้แซนดี้ก็เริ่มอ่อนข้อให้ผมหน่อยหนึ่งแล้วล่ะนะ

.

.

เรามาถึงโรงพยาบาลตอนแปดโมงตรง พยาบาลแจ้งว่าพรีมตื่นขึ้นมาแล้วรอบหนึ่งเมื่อกลางดึก ตอนนี้นอนพักผ่อนอยู่ หมออนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้ในเวลาที่จำกัดเพื่อไม่รบกวนเธอมากเกินไป นิโคลัสตามมาสมทบหลังจากที่ผมและแซนดี้มาถึงไม่นาน เราทั้งสามคนเลยจะได้เข้าเยี่ยมพรีมพร้อมกัน พยาบาลบอกให้พวกเราสวมชุดของทางโรงพยาบาลทับ และล้างมือด้วยแอลกอฮอล์เพื่อความสะอาด เมื่อทำทุกอย่างที่พยาบาลสั่งเรียบร้อยจึงสามารถเข้าเยี่ยมได้

“พรีม” แซนดี้และนิโคลัสหลีกทางให้ผมได้เข้าหาพรีมก่อน ผมแตะที่มือบางเบา ๆ วันนี้สายอะไรต่อมิอะไรที่ผมเห็นเมื่อวานเริ่มลดลง ใบหน้าของพรีมซีดเผือดไร้สีเลือด แต่ลมหายใจที่ยังเข้าออกปกติทำผมอุ่นใจ “พรีม ฉันมาหาเธอแล้วนะ”

ผมยกมือของเธอขึ้นมา กดจูบเบา ๆ แต่เนิ่นนาน และเอาแก้มของตัวเองไปแนบกับหลังมือของเธอไว้ น้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง เหมือนตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่ไม่ต้องเจ็บตัว ไม่ต้องอยู่ใกล้ความเป็นความตาย ผมเสียใจที่ตัวเองไม่สามารถแบ่งเบาอะไรให้คนในครอบครัวได้เลย