PLAYBOY คุณพ่อฝึกหัด นิยาย บท 44

Chris part

.

“ทำไมนานจัง” พรีมเอ่ยทักเมื่อผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน ผมมองพอใจที่หลับไปแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ พรีม “เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ฉันอัปรูปลูกลงไอจีไปแล้ว”

“อืม... แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น” พรีมเอื้อมมือมาปัดเส้นผมที่กำลังจะทิ่มตาออกให้ ผมเลยอาศัยจังหวะนั้นเอนหัวพิงไหล่ของเธอ ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ก็อยากอ้อนพรีมขึ้นมาดื้อ ๆ

“คนมาคอมเมนต์สงสัยและจับผิดเต็มเลยว่าเธอท้องก่อนแต่ง” ผมถอนหายใจ เลือกเล่าความไม่สบายที่สามารถเล่าได้ให้พรีมฟัง ส่วนอีกเรื่อง...มันยังไม่ถึงเวลา “ขอโทษนะ เรื่องแบบนี้มีแต่เธอที่เสียหายอยู่คนเดียว”

“เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเราจะรับความจริงให้ได้ ก็ฉันท้องก่อนแต่งจริง ๆ นี่นา ต่อให้คนไม่สงสัยตอนนี้ต่อไปก็ต้องสงสัยอยู่ดี มันไม่มีอะไรที่ปิดได้ตลอดไปหรอกนะ”

“ฉันรู้ แต่...”

“อีกอย่าง... การที่มีพอใจกับพีทมันไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรเลย ฉันต้องขอบคุณนายด้วยซ้ำ ที่ทำให้ฉันมีลูกน่ารัก ๆ แบบนี้ตั้งสองคน”

“พรีม...” ผมหันไปกลับไปมองเธอ พรีมกำลังส่งยิ้มมาให้บาง ๆ พรีมเป็นผู้หญิงหน้าหวานที่มีจิตใจแข็งแกร่งมากจริง ๆ หลายครั้งที่ผมนับถือความเด็ดเดี่ยวของเธอ ตั้งแต่ที่ตั้งใจจะเลี้ยงลูกคนเดียวโดยไม่เอ่ยขอความรับผิดชอบจากผมแล้ว มันดูเหมือนจะทำได้ยากนะ แต่ผมเชื่อว่าพรีมทำได้แน่นอน เพราะทุกวันนี้ผมเองก็แทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยด้วยซ้ำ แต่พรีมก็ยังดูแลลูก ๆ ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง

“เรียกแล้วทำไมไม่พูด” ผมไม่ตอบ เพราะมัวแต่จ้องมองกลีบปากสีชมพูที่ขยับไปมาเหมือนปีกผีเสื้ออยู่ สุดท้ายผมก็อดใจไม่ไหว...ขยับหน้าเข้าไปใกล้เธอ และกดจูบลงบนริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั้นเบา ๆ

พรีมจูบตอบผมอย่างไม่อิดออด รวมถึงเอื้อมแขนมาคล้องคอผมไว้ด้วย ผมได้ใจจึงเพิ่มความหนักหน่วงของจูบมากขึ้น จากตอนแรกตั้งใจจะจูบแค่ภายนอก แต่ความหอมหวานที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานก็เรียกร้องให้ผมส่งลิ้นเข้าไปสำรวจภายในของเธอ พรีมครางอื้อ แต่ก็ยอมให้ผมล่วงล้ำแต่โดยดี

เราจูบกันนานหลายนาที จูบกันจนปากเริ่มชา และก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ พรีมก็ดันผมออก เธอหน้าแดงนิด ๆ หอบหายใจเบา ๆ

“ห้าม...ห้ามมากกว่านี้”

“เมื่อไหร่จะได้ล่ะ ไม่รู้เหรอว่าถ้าทำ...จะทำให้มดลูกเข้าอู่ได้เร็วขึ้นนะ”

“คริส” พรีมทุบผมเบา ๆ หนึ่งที หน้าแดงขึ้นกว่าตอนแรกเมื่อผมพูดแบบนั้น

“ก็ฉันอ่านมาแบบนี้จริง ๆ นี่”

“แต่หมอบอกว่าทำได้หลังจากคลอดหกสัปดาห์นะ”

“งั้นเหรอ... แต่ตอนนี้สี่สัปดาห์แล้วใช่ไหม” ผมแกล้งถาม พรีมหลบตาแถมไม่ยอมตอบ ผมเลยพูดต่ออย่างต้องการเย้าแหย่ “อย่างนั้นถ้าหกสัปดาห์เมื่อไหร่...จะให้หรือเปล่า”

“...”

“หืม ว่ายังไงครับ” ผมใช้จมูกแตะที่เข้าแก้มนวล พรีมย่นคอหนี และยอมตอบออกมาก่อนที่ผมจะรังแกเธอไปมากกว่านี้

“อะ...อืม”

“อืมอะไร” ผมยังแกล้งต่อ ก็ตอนที่พรีมเขินจนหน้าแดงแบบนี้เธอจะน่ารักมากเลยนี่นา

“คริส... อย่าแกล้ง”

“ไม่ได้แกล้ง แค่อยากได้ยินชัด ๆ”

“ฉันจะอัปไอจีบ้าง” พรีมเปลี่ยนเรื่องพร้อมหยิบมือถือของตัวเองไปจากผม “นายอัปรูปไหนไปเหรอ”

“เปลี่ยนเรื่องเก่งจังน้าคนแถวนี้”

“นี่!” พรีมแสร้งทำหน้าบึ้งใส่เมื่อผมยังแกล้งเธอไม่หยุด “สรุปอัปรูปไหน”

ผมยิ้มล้อพรีมแต่สุดท้ายก็ยอมเปิดไอจีตัวเองให้เธอดู พรีมมองภาพที่ผมอัพ ก่อนจะกดเลือกรูปที่คล้ายกัน แต่เป็นมือที่เล็กกว่า เพราะเป็นมือของน้องพีท

"Pete 1 Month อย่างนั้นเหรอ ก็อปปี้แคปชั่นกันนี่” ผมใช้ไหล่ดันไหล่พรีมเบา ๆ พรีมหันมาค้อนผม แต่ก็กดอัพรูปด้วยแคปชั่นนั้นอยู่ดี ผมรีบกดไลค์รูปที่พรีมอัพ แอบอ่านคอมเมนต์ฟีดแบ็กหน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง และใช้อินสตราแกรมของตัวเองตอบคอมเมนต์คนที่พิมพ์ถามมาอย่างน่ารักในอินสตราแกรมของพรีมไปด้วย

.

preampharimata :​ Pete 1 Month #น้องพีท @chrisxxd​a​

ดูความคิดเห็นทั้ง 1,119 รายการ

aomnirunan : เอ๋? คนละชื่อกับที่พี่คริสโพสต์นี่คะ... พี่คริสอัพว่าพอใจ พี่พรีมอัพว่าพีท?

chrisxxd​ : @​aomnirunan ครับ คนละคน

aomnirunan : หมายความว่าพี่คริสกับพี่พรีมมีลูกแฝดเหรอคะ?

chrisxxd​ : @aomnirunan ครับ ฝาแฝดชายหญิง

xxpijita : โพสต์รูปน้องบ่อย ๆ นะคะพี่พรีมพี่คริส เห็นแค่มือหนูตกหลุมรักน้องแล้ว

chrisxxd​ : @xxpijita​ ครับ จะโพสต์บ่อย ๆ

nuinuchph : แค่มือยังน่ารักน่าชังเลยค่ะน้องคริส น้องพรีม

chrisxxd :​ @nuinuchph​ ขอบคุณครับ

.

และอีกมากมายที่ผมเข้าไปตอบ คอมเมนต์ทางฝั่งพรีมมีแต่ด้านบวกจนผมสบายใจ ดีแล้วที่ผมตัดสินใจอัปรูปไปก่อน คอมเมนต์แย่ ๆ เลยอยู่ที่ผมมากกว่า แต่พอผู้คนเริ่มหายสงสัยกันก็เลิกคอมเมนต์แง่ลบ และมีหลายคนที่เอ็นดูลูกผมตั้งแต่เห็นแค่มือด้วยซ้ำ เหมือนอย่างที่พรีมบอกไว้ไม่มีผิด ความลับมันไม่มีจริง แต่เมื่อเปิดเผยไปไม่นานคนก็จะเลิกสนใจหรือลืมกันเอง

เท่ากับว่าตอนนี้เรื่องท้องก่อนแต่งจบไป ปัญหาต่าง ๆ ค่อย ๆ ถูกแก้ไปทีละขั้น ตอนนี้เหลือแค่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุด และผมกำลังรอคำตอบจากคนที่เมืองไทยอย่างใจจดใจจ่อ

.

.

ติ๊ด ติ๊ด

ผมสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รีบหยิบมือถือมากดปิดเสียงเพราะกลัวว่าพรีมและพอใจจะดื่น พอเห็นชื่อบนหน้าจอผมก็รีบก้าวลงจากเตียง และเดินไปที่หลังบ้านทันที

“คุณนัญ”

'ค่ะ ฉันเอง พอดีว่าเรื่องที่คุณวานให้ช่วย...'

"ครับ"

'ฉันสืบมาแล้วค่ะ เป็นคนที่คุณคิดไว้จริง ๆ'

“ผมคิดไว้อยู่แล้ว...” ผมรู้สึกผิดหวัง เพราะไม่ได้คิดเลยว่าจะเป็นคนนี้ คนที่เป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง แม้เธอจะดูแก่แดดไปบ้างแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะร้ายขนาดนี้ ขนาดรู้ว่าพรีมมีลูกแล้วก็ยังไม่หยุด ไม่แปลกเลยที่หม่าม้าจะคอยห้ามไม่ให้ผมไปยุ่งกับคนตระกูลนั้นเด็ดขาด หม่าม้าดูคนไม่เคยผิด มีแต่ผมที่โลกสวยและคิดว่าหม่าม้าคิดมากไป สุดท้ายความโลกสวยของผมก็ย้อนกลับมาทำลายครอบครัว ทำร้ายเมียของผมจนได้

'ฉันขอโทษนะคะ'

“คุณนัญขอโทษทำไมครับ” ผมดึงความคิดกลับมาปัจจุบัน ถามกลับด้วยความสงสัยว่าจู่ ๆ คุณนัญมาขอโทษผมทำไม ในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เป็นผมด้วยซ้ำที่ควรจะขอโทษ เพราะเผลอคิดว่าเป็นฝีมือของเธอในตอนแรก

'ขอโทษ...ที่คิดเกินเลยกับคุณ ฉันไม่ทราบมาก่อนว่าคุณแต่งงานแล้ว'

“ไม่เป็นไรครับ” ผมเชื่อคุณนัญนะว่าเธอไม่รู้จริง ๆ เพราะเธอทำงานตั้งแต่เช้ายันดึกเกือบทุกวัน เธอทำงานตั้งแต่เด็ก ๆ จนสูญเสียชีวิตช่วงวัยรุ่นไป คุณนัญเก่งเรื่องงานมาก แต่เรื่องต่าง ๆ ที่คนวัยเดี๋ยวกับเธอชอบทำเธอกลับไม่เก่งเลย ผมเพิ่งรูปว่าคุณนัญไม่มีเฟซบุ๊ค ไม่มีอินสตราแกรม เธอมีมือถือไว้แค่รับสาย โทรออก ตอบไลน์ แค่นั้นจริง ๆ ผมรู้สึกเห็นใจ ถ้าแต่ก่อนพรีมเหมือนนกน้อยใจกรงทองแล้ว คุณนัญคงยิ่งกว่า...

'ฉันจะพยายามตัดใจ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่มีทางทำลายครอบครัวใครเด็ดขาด' เสียงของเธอหนักแน่นแม้จะแอบสั่นเครือ ผมยังคงเหลือเชื่อกับคุณนัญเสมอ เธอเป็นผู้หญิงมหัศจรรย์ ซักวันเธอจะได้เจอคนที่คู่ควรกับเธอมากกว่าผมแน่นอน 'ตายจริง... ฉันลืมไปเลยว่าที่นั่นเร็วกว่าที่ไทยหลายชั่วโมง ตอนนี้คงดึกมากแล้วใช่ไหมคะ'

“ใช่ครับ ตอนนี้ที่นี่ตีสอง”

'ขอโทษค่ะ ฉันเพิ่งว่าง' ผมได้แต่ตอบว่าไม่เป็นไร เพราะการที่คุณนัญจะว่างจนโทรกลับหาผมได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมเข้าใจ และไม่ได้ถือโทษอะไร เพราะผมเองก็วานให้เธอช่วยสืบเรื่องนั้นเหมือนกัน 'ว่าแต่...คุณจะไม่ให้ฉันช่วยจัดการเด็กคนนั้นใช่ไหมคะ'

“ไม่เป็นไรครับ เธอเป็นญาติผม ผมจะจัดการเธอเอง ผมสัญญาว่ารูปนั้นจะหายไป คุณนัญจะไม่เสียหาย...ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

'ค่ะ... แต่ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยเหลือก็บอกฉันได้เสมอนะคะ ฉันยินดี เพราะจริง ๆ แล้วก็เป็นฉันเองที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้...'