POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 11

​"โอ้ยยย!!! กูอยากจะบ้าตาย"

​ฉันไม่สนใจเขาจึงเดินเข้าห้องนอนทันที เธอวางกระเป๋าและหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่ดังอยู่

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

มันดังตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในห้องนอนและเข้าห้องน้ำอาบน้ำ พอออกมาเสียงเคาะประตูห้องจากคนข้างนอกมันดังไม่หยุด

"เธอ!!! เปิดประตูหน่อย??"

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

พอฉันทำเป็นไม่สนใจมันก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ โอ้ยยย!! กูจะนอน หนวกหูเว้ยย ฉันที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงก็ต้องดีดตัวขึ้นอย่างหัวเสีย

แกร๊ก!!

"มีอะไร!!" ฉันตัดสินใจเดินลงจากเตียงและเดินไปเปิดประตูห้องนอนอย่างหงุดหงิด กูคิดถูกหรือคิดผิดว่ะ ที่ให้เขาเข้ามา

"ขอนอนด้วยดิ่"

ปัง!!

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

พอเขาพูดเสร็จฉันก็ปิดประตูห้องใส่หน้าเขาทันที และเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกรอบ เธอเดินตรงไปที่เตียงและล้มตัวลงนอนใหม่

"ส้มหวาน!! ผมนอนแล้วปวดหลัง ขอนอนด้วยครับ!!"

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

ก๊อก

"นอนไม่ได้ ก็กลับห้องมึงไป กูจะนอน!!!" ฉันตะโกนออกไปเสียงดังอย่างเหลืออดที่เขาเอาแต่เคาะประตูไม่หยุด

โอ้ยยยย ใครก็ได้เอามันออกไปจากห้องกูที กูจะบ้าตายอยู่แล้ววว!!!!

ผมที่ยืนเคาะประตูห้องนอนของส้มหวาน อย่างไม่หยุดจนเธอยอมเปิดประตูห้องนอนออกมาอีกรอบ

"นายคาเรนถ้ามึงยังไม่หยุดเคาะก็เชิญเสด็จออกไปจากห้องกู"

"ผมนอนตรงโซฟาไม่ได้มันปวดหลัง" ผมหาข้ออ้างเพื่ออยากเข้าไปนอนในห้องกับส้มหวาน

ในเมื่อเข้าห้องเธอมาได้ก็ต้องเข้าห้องนอนของเธอให้ได้เหมือนกัน

"ทำไม??"

"ขาผมยาวกว่าโซฟาห้องเธอ" ผมอธิบายให้ส้มหวานฟัง เธอก็ยืนฟังผมพูดและหันไปมองโซฟาห้องก่อนจะหันกลับเข้าห้องนอนไป

"นั้นรอแปบ"

"อะไรครับ??" ไม่นานเธอก็ออกมาใหม่พร้อม หมอน ผ้าห่ม และฟูกนอนพื้นญี่ปุ่น​ส่งมาให้ผมถือ ผมก็รับมาแบบงง

"หมอน ผ้าห่ม ฟูกนอนพื้นญี่ปุ่น​"

"เอามาทำไมครับ??" ผมถามส้มหวานอย่างสงสัยที่เธอขนของพวกนี้มาให้ผม

"ถ้านอนโซฟาไม่ได้มึงก็นอนที่พื้นไป ฝันดี"

ปัง!!

ส้มหวานเธอพูดเสร็จก็เปิดประตูห้องนอนทันที ผมได้แต่ยืนมองบานประตูและยกยิ้มก่อนจะปูฟูกนอนตรงหน้าห้องนอนเธอทันที

"ถึงจะไม่ได้นอนในห้องแต่อย่างน้อยก็ได้ฝันดี หึหึ"

07:00 น.

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาลุกขึ้นนั่งบนเตียงและบิดขี้เกียจก่อนจะก้าวลงจากเตียงเพื่อเตรียมตัวไปเปิดร้าน ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำ

เพื่ออาบน้ำไม่นานก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าและแต่งตัวให้เรียบร้อย เธอตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้อง

ฉันเปิดประตูห้องนอนออกมาจังหวะที่ก้าวขาออกมาและเหยียบลงไป ก็ต้องตกใจเรียกร้องของคนที่ถูกเหยียบ

"โอ้ยยยยย!!"

"เฮ้ย!! ทำไมมานอนตรงนี้ว่ะ!!" ฉันตกใจจึงรีบยกเท้าออกและก้มลงมองดูก็เห็นนายคาเรนโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม

"อรุณสวัสดิ์ครับ ส้มหวาน"

"เออ!! ทำไมมึงมานอนตรงนี้!??" ฉันก้าวถอยหลังออกมานิดหน่อยและนายคาเรนก็หันมากล่าวทักทายตอนเช้าและลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

"ก็เธอให้ผมนอนตรงพื้นไม่ใช่หรอครับ!!"

"ใช่ แต่ไม่ได้ให้มึงมานอนขวางประตูแบบนี้" ฉันบอกเขาและท้าวสะเอวก้มลงมองนายคาเรนที่ยืนเถียง

"ที่หลังเธอก็ต้องบอกสิ่ว่าจะให้นอนตรงไหน!!??"

"คือกูผิดใช่ไหม!!??" ฉันชี้เข้าตัวเองที่เขาหาว่าฉันไม่ยอมบอกเขาให้รายละเอียด คือกูผิดใช่ไหมที่พูดแล้วมึงไม่เข้าใจ

"ใช่ครับ นี้ครับฟูกนอน หมอน ผ้าห่ม"

"กลับห้องมึงไปอาบน้ำและมาที่ร้านด้วย" ฉันรับฟูกที่นอน หมอนและผ้าห่มจากมือของเขาและบอกให้เขากลับห้องไปได้แล้ว

"ได้ครับ แล้วเจอกันที่ร้านนะครับ!!"

พอผมบอกส้มหวานเสร็จก็เดินออกมาจากห้องของเธอ ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด

ผมยืนรอลิฟท์ขึ้นไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์ตรงไปที่ห้องของตัวเอง เขาเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปใน

ผมเดินตรงไปที่ห้องนอนของตัวเองและเดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จ

ผมเดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพันเอวตรงมาที่ตู้เสื้อผ้ารีบจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่นานผมก็แต่งตัวเสร็จด้วยเสื้อผ้าสบายๆ

ผมเดินออกมาจากห้องของตัวเองและตรงไปที่ลิฟท์ กดปุ่มเรียกไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงเดินเข้าข้างในและกดลิฟท์ลงมาข้างล่าง

ผมยืนรอจึงประตูลิฟท์เปิดออกผมจึงเดินออกไปผมเดินออกมาหน้าคอนโดและเดินตรงไปที่ร้านของส้มหวานที่ตอนนี้มีพวกเด็กเสิร์ฟเดินเข้าร้านกัน

​ร้าน SweetMony Coffee Shop​

​

"สวัสดีครับเจ้!!"

"สวัสดีครับพี่ส้มหวาน"

"สวัสดีค่ะพวกพี่"

"สวัสดีครับ"