POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 26

ฉันที่ถูกนายคาเรนอุ้มและวางลงอ่างน้ำที่เขาได้เปิดน้ำทิ้งไว้ให้ เธออาบน้ำทำความสะอาดร่างกายเพราะรู้สึกเหนี่ยวตัว และพอมือขัดถูตามร่างกายและบริเวณหว่างขา ก็ต้องตกใจที่ไอ้บ้าคาเรนมันไม่ได้ปิดกัน

"แม่ง...แตกในหรอว่ะ!!??"

ฉันรีบอาบน้ำและรีบไปซื้อยาคุมฉุกเฉิงมาทานทันที เธอก้าวขาออกจากอ่างน้ำแลจังหวะที่จะเดินตรงไปที่ประตูห้องน้ำ สายตาก็เหลือบไปที่กระจก และหันไปมองอย่างตกใจ

"รอยเชี้ยยยอะไรว่ะ!!??" ฉันจ้องมองบริเวณลำคอ ลงมาที่เนินอก และหน้าท้องแบนราบที่มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆไปหมด เธอมองรอยด้วยความโกรธและโมโหอย่างจะเดินออกไปจัดการคนทำให้สาสม

ฉันจึงเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อไปแต่งตัวให้เรียบร้อย ถึงตอนนี้จะมีอาการเจ็บและปวดบริเวณน้องสาวแต่ก็ไม่ได้ปวดมากเหมือนตอนแรก

เธอเดินไปที่ตู้เสื้อเพื่อจะหาเสื้อป้าใส่แต่ก็ต้องตกใจที่เห็นเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ในตู้ ฉันเลือกเสื้อคอเต่าปิดคอเพื่อปกปิดรอยแดงตามลำคอและหยิบกางเกงยีนต์ทรงกระบอกมาสวมใส่ และตรวจดูความเรียบร้อยและเดินออกจากห้อง

พอฉันเดินออกมาจากห้องก็เห็นนายคาเรนนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาก่อนจะฟาดลงไปที่หัวของคาเรนเต็มแรง

ผั๊วะ!!!

"โอ้ยยย!!! เมียตบหัวผัวทำไมเนี้ย!!!???"

ผั๊วะ!!!

"โอ้ยยย!!! เจ็บนะเว้ย!!!"

ผั๊วะ!!!

"โอ้ยยย!!!! สามทีแล้วนะ!! ถ้าเมียตบอีกโดนจับกดแน่!!!"

"เสื้อผ้ากูมาอยู่ที่นี่ได้ไง!!??"

"คิดว่าไงครับ!!"

ฉันถามนายคาเรนเรื่องเสื้อผ้าที่มาอยู่ในห้องของเขา พอเห็นนานคาเรนไม่ยอมตอบคำถามของตนและยังมาทำท่ากวนประสาทเธอ เธอจึงยกมือขึ้นทำท่าจะตบเขาอีกรอบ

"เฮ้ยย!!! ผัวยอมแล้วจ้า!! อย่าทำผัวเลย เมียจ้า!!"

"เค้าไปเอามาไว้เองครับ"

"ห๊ะ!!! มึงเข้าไปเอามาได้ไง!!??"

"เมียก็ถามอะไรโง่ๆ นี้มันรีสอร์ทไอ้สเวนมันนะครับ เรื่องเข้าห้องที่เมียพักมันไม่ได้ยากเลย"

ฉันรู้สึกโมโหที่นายคาเรนมันบอกเรื่องที่เขาเข้าไปเอาเสื้อผ้าของเธอ และนายคาเรนก็ลุกขึ้นยืนเดินมาจับมือ ก่อนจะพาเดินออกจากห้องพัก

"ไปกินข้าวกัน"

ฉันและนายคาเรนเดินตรงไปที่ลิฟท์และไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก เธอจึงเดินเข้าไปด้านในและกดชั้นหนึ่ง ลิฟท์เคลื่อนตัวลงมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดที่ชั้นหนึ่ง

ตึ่ง!!

ประตูลิฟท์ก็เปิดออกฉันและคาเรนก็เดินออกมาจากลิฟท์ เขาพาเธอมาที่โชว์อาหารพอเดินมาเรื่อยๆก็เจอกลุ่มพวกเพื่อนฉันและเขา นั่งรับประทานอาหารเช้ากันอยู่

"เสร็จมาแล้วหรออีเถื่อน กูคิดว่าจะไม่ออกมาจากห้องแล้วซะอีก!!??" เสียงอีรีซี่พูดทักขึ้นหลังจากที่มันหันมาเจอเธอกับนายคาเรนเดินตรงเข้าไปหา

ฉันหันไปจ้องตาดุจึงมันสะดุ้งและยักคิ้วกวนบาทาไปหนึ่งที ก่อนจะรับประทานอาหารต่อ เธอเดินมานั่งลงข้างๆไอ้ไมโล พอหันไปมองฮาโมนี่และแอปเปิ้ลที่มีสภาพไม่ต่างจากเธอเลย

"ไม่ต้องมองกู!! อีดอก" ฮาโมนี่พูดขึ้นเมื่อมันเห็นสายตาที่เธอมอง

"ไม่ต้องถามว่ากูโดนอะไรมา ไม่ได้ต่างไปจากมึงหรอ" แอปเปิ้ลพูดดักขึ้นมาบ้าง

"พวกมึงไม่ต้องมองหน้ากัน!! สภาพพวกมึงสามตัวอย่างกับไปฟัดหมามาเลย" นานาพูดขึ้นเพื่อให้พวกฉันเลิกมองหน้ากัน แต่คำพูดของมันที่บอกว่าพวกเราไปฟัดกับหมาเลยหรอว่ะ

"อะแฮ่มๆๆ..." เสียงอะแฮ่มของพี่สเวนดังขึ้นเมื่อนานาพูดจบ

"แค่กๆๆๆ" ตามมาด้วยเสียงสำลักของนายคาเรนกับพี่แม็ททิวที่ตกใจกับคำพูดของไอ้นานามัน

"อุ๊ยย!!! หนูไม่ตั้งใจค่ะพี่ ขอโทษค่ะ" นานาหันไปมองพวกพี่ๆที่มองมาที่เธอกัน ก่อนกล่าวขอโทษไปทันทีที่เผลอพูดไม่คิดออกมา

"ครับ...ไม่เป็นไรครับ" นายคาเรนที่เช็ดปากและยกยิ้มก่อนจะบอกเพื่อให้นานามันสบายใจ จากนั้นพวกเราก็เลิกพูดเรื่องนี้ และลงมือทานอาหารเช้ากัน

จังหวะที่ทุกคนกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของใครไม่รู้ดังขึ้น ทำให้พวกเราทั้งหมดหันไปมองตามเสียง ก็เป็นของพี่เปเปอร์พอพี่เขาหยิบและรับสาย ก็ลุกขึ้นยืนและรีบร้อนออกไปทันที

"ไอ้เปเปอร์!!! ไอ้....." เสียงร้องตะโกนเรียกเสียงดังของพี่ฟิวเวอร์พูดขึ้น ที่เห็นพี่เปเปอร์รีบร้อนวิ่งออกไป พวกฉันได้แต่มองกันอย่างงงปมสงสัย

"พี่เปเปอร์เขาจะรีบร้อนไปไหนว่ะ!!??" เสียงของไมโลถามขึ้นอย่างสงสัยกันหันไปถามอีรีซี่มันที่นั่งอยู่ข้างๆ

"อีชะนี!! มึงถามกูแล้วกูจะรู้ไหมค่ะอีดอก!!! กูก็นั่งอยู่กับมึง"

"เอ้า!! เรื่องของชาวบ้านมึงชอบเสือกไม่ใช่หรอ!!?? กูก็คิดว่ารู้!!" นานาพูดขึ้นเพราะอีกระเทยนี้มันชอบยุ่งชอบเสือกเรื่องคนอื่นมาก

"เอ้า!!! นั้นปากหรออีดอก!! มึงพูดอะไรไว้หน้ากูบ้างค่ะ"

"หรือไม่จริง!!??" หลินหลินพูดขึ้นบ้าง จนอีรีซี่มำท่าจะโวยวายขึ้นมาอีกรอบ

"พอๆไม่ต้องกัดกัน ที่รักรู้ไหมค่ะว่าพี่เปเปอร์รีบร้อนไปไหน" แอปเปิ้ลรีบห้ามพวกเพื่อนๆของเธอที่กัดกันเพราะความอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน ก่อนจะหันมาถามสามีของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ

"เมียอยากรู้หรอครับ!!??" พี่แม็ททิวที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ก็วางช้อนและหันไปมองภรรยาตนเอง

"ถ้าหนูไม่อยากรู้ หนูจะถามที่รักทำไมค่ะ!!??"

"ถ้าเมียอยากรู้ ผัวก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกมึงรู้ไหมว่าไอ้เปเปอร์มันรีบไปไหน" พี่แม็ททิวตอบตามความจริงก่อนจะหันไปถามพวกเพื่อนของเขาที่นั่งอยู่

"ไม่รู้" พี่ฟิวเวอร์ตอบ

"ไม่รู้" ตามด้วยพี่คาเรน

"ไม่ได้นั่งเฝ้า" และสุดท้ายก็พี่สเวน

"ตามนั้นเลยครับเมีย" พอได้คำตอบจากเพื่อนๆก็หันมายิ้มหวานให้แอปเปิ้ล

"ซิ!! คิดว่ารู้ ตามนั้น" แอปเปิ้ลทำหน้าไม่พอใจก่อนจะหันไปบอกพวกเพื่อนของเธอที่นั่งรอคำตอบ

พอไม่มีเรื่องให้พวกเพื่อนของเธอได้เสือกทุกคนก็ลงมือทานอาหารเช้าต่อ ไม่นานพวกเราก็ทานอาหารเสร็จ จึงลุกขึ้นและเดินออกมาจากโซนอาหาร เพื่อไม่หาที่นั่งพักและพูดคุย

ไม่นานพวกเราทั้งหมดก็ออกมานั่งเล่นกันที่หาดทราย พี่สเวนเดินไปของผ้าปูจะพนักงานและเดินออกมาปูให้พวกเรานั่งเล่นกัน

"พวกพี่รู้ได้ไงว่าพวกเรามาเที่ยวที่นี่!!??" พอพวกเราจัดจองหาที่นั่งเสร็จ อีรี่ซี่ก็ถามพวกพี่ๆอย่างสงสัย

"เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟัง!!" พี่ฟิวเวอร์พูดขึ้นและบอกว่าจะเล่าให้พวกเราฟัง

TALK ฟิวเวอร์

สวัสดีครับผมฟิวเวอร์ได้รับเกีรติให้เป็นคนดำเนินเล่าเรื่อง ถึงผมจะไม่ใช่ตัวละครหลักสำคัญ แต่ผมก็ขอเป็นคนเล่าถึงเหตุการณ์ที่พวกผมทำไมถึงได้มาโผล่ที่รีสอร์ทของไอ้เหี้ยสเวนมันครับ

ขอย้อมไปเมื่อประมาณ 2 วันก่อน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกให้คนที่นอนหลับอยู่ ต้องลุกขึ้นตื่นอย่างหงุดหงิด พอหันไปหยิบมือถือที่ส่งเสียงร้องและพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของเพื่อนก็กดรับสาย