POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 3

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ส้มหวาน นางสาวอลินดา อมันต์กริช อายุ 21 ปี เรียนคณะนิเทศ ปี3 สาขาภาพยนตร์ ฉันมีน้องสาวคนละแม่ ชื่อ ส้มจี๊ด เรียนคณะบริหารธุรกิจ ปี2

ฉันมีเพื่อนที่สนิทและรักกันมากกกอยู่ 3 คน คือ อีรี่ซี่ อีกระเทยหน้าหวาน ยัยแอปเปิ้ล ยัยสาวหวานแต่ก็ไม่หวาน และยัยฮาโมนี่ ยัยเซ็กซี่แต่ได้ไม่ง่าย พวกเราเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา

อีรี่ซี่เรียนสาขาสื่อโทรทัศน์และภาพยนตร์ อีแอปเปิ้ลเรียนสาขาเดียวกับอีรี่ซี่ ส่วนอีโมนี่เรียนสาขาเดียวกันฉัน

ฉันเป็นลูกสาวเจ้าของ ห้างสรรพสินค้า KJ เป็นห้างในเครือครอบครัวฉัน ฉันที่ธุรกิจร่วมกับไอ้ฮาโมนี่เปิดร้าน coffee shop​

ร้านเปิดใกล้ๆคอนโดของฉันเอง ชื่อร้าน SweetMony Coffee Shop ฉันเป็นคนดูแลร้าน ส่วนยัยฮาโมนี่นาน ( น. ล้านตัว)

กว่าจะเข้ามาดู แต่มันคนไม่ว่างมาดู เพราะตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นคุณแม่ลูก 3 ไปล่ะ ผัวมันก็พี่สเวนนั้นล่ะค่ะ

ส่วนอีแอปเปิ้ลนางนี้หายเงียบไปพร้อมกันพี่แม็ททิว พอกลับมานางแต่งงานกับพี่แม็ททิว แต่งหลังยัยฮาโมนี่อีก2-3 เดือน

ตอนนี้ฉันพวกเพื่อนของฉัน 2 คนก็ใช้ชีวิตเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก ส่วนอีรี่ซี่ถ้าว่างก็จะมาสิงอยู่ที่ร้านฉันเป็นประจำทุกวัน

ร้านฉันรับแต่คนหล่อหน้าตาเข้ามาทำงาน ลูกค้าช่วงใหญ่จะเป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย แต่ก็จะมีหลงเข้ามาบ้างเล็กน้อย

"ยัยส้มหวาน!!! พนักงานร้านแกงานดีมากเลย" เสียงอีรี่ซี่ที่นั่งมองพนักงานเสริฟ์ที่เดินไปมาขวักไขว่​

พนักงานร้านฉันจะมีนักศึกษาที่อยากมีรายได้เสริม ช่วงมากจะเป็นพวกน้องปี1 และปี 2 และคนที่อาศัยอยู่คอนโดนี้

"แน่นอน งานไม่ดี ลูกค้าคงไม่แน่นแบบนี้ทุกวัน" ฉันบอกและลุกขึ้นเดินไปช่วยงานเสริฟ์ ฉันจ้างไอ้ไมโลมาทำขนมเค้ก

และจ้างไอ้หลินและไอ้นานามาชงกาแฟ ค่าตัวพวกนาง3 คนไม่ได้ถูกๆนะ เรียกมาแบบมึงกะปล้นกันชัดๆ

ถ้าติดตรงที่พวกมันสามคนเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ บวกกับเดือดร้อนและร้อนวิชาที่ร่ำเรียนมา

กูคงไม่จ่ายพวกแม่งหรอ แต่ต้องยอมรับฝีมือการทำขนมเค้กและการชงของพวกนางนี่ระดับ Executive Pastry Chef​​ หรือ พาทิเซ่

ไอ้ไมโลมันจะใช้ห้องครัวของฉันฝึกฝีมือ ถึงมันจะเรียนทางนี้มาบางแต่ก็ยังไม่เคยเอาออกมาขาย แต่ขนมของมันก็ขายหมดทุกวัน

ไอ้ไมโลมันอยากเป็นพาทิเซ่ มันอยากเป็นเหมือนกับเชฟพาทิเช่ต้นแบบก็คือ เชฟ Roland Mesnier ชาวอเมริกันเชื้อสายฝรั่งเศส​

ส่วนไอ้หลินและไอ้นานา มันอยากเป็น บาริสต้า มันบอกว่าอยากสร้างสรรค์ผลงานศิลปะการชงกาแฟ

ตอนนี้พวกมันก็ใช้ร้านของฉันเป็นหนูทดลองยา แต่ไม่รู้ว่ารสชาติขนมและการชงของพวก 3 คน หรือป่าวที่มีลูกค้าแน่นร้านแบบนี้

สงสัยกูต้องทำแบบสอบถามลูกค้าบางล่ะว่าที่เข้ามานั่งดื่มนั่งกินนี้อร่อยกับขนมหรือ พวกเด็กเสริฟ์หน้าตาดีพวกนี้

"โต๊ะ 3 ไปเสริฟ์ด้วย" ฉันเดินไปหน้าเคาร์เตอร์รับถาดเสริฟ์และเดินไปที่โต๊ะ 3 ไอ้หลินบอกและหันกับไปชงออเดอร์อื่นต่อ

"ขออนุญาติเสริฟ์ค่ะ" ฉันเดินเข้ามาที่โต๊ะและขออนุญาติลูกค้าเพื่อทำการเสริฟ์ชานมเย็นปั่นและจานขนมเค้ก

"เชิญทานให้อร่อยนะคะ" ฉันเสริฟ์โต๊ะที่มีคู่ชายหญิงนั่งอยู่ ฉันวางเสร็จก็ก้มหัวเล็กน้อยและเดินออกไปทันที

กริ่ง!!

เสียงกระดิ่งหน้าห้องร้านดัง มันจะดังก็ต่อเมื่อมีลูกค้าเข้ามา

"สวัสดีค่ะ ร้าน SweetMony Coffee Shop​ ยินดีต้อนรับค่ะ" ฉันหันไปกล่าวคำทักทายและต้อนรับลูกค้าเข้ามาใหม่ พอเห็นหน้าเขา

ฉันรู้สึกจะคุ้มหน้าเขาจัง แต่ช่างเถอะ!!!

"สวัสดีพี่ส้มหวาน" สวัสดีทักทายของผู้หญิงทำให้ฉันหันไปมองก็เจอส้มจี๊ดยืนควงแขนผู้ชายคนนั้น

"ว่าไงส้มจี๊ด" ฉันจึงถามยัยส้มจี๊ดที่มันมาหาฉันที่ร้านวันนี้ และยังพาใครมาด้วยก็ไม่รู้แต่หน้าคุ้มว่ะ

"นี่พี่คาเรน แฟนส้มจี๊ดเองค่ะ" ยัยส้มจี๊ดหันมาแนะนำผู้ชายข้างๆและควงแขนแสดงความเจ้าของ กูไม่ได้อยากจะรู้จักผู้ชายคนนี้

"อื้ม จะเอาอะไร" ฉันบอกปัดๆไปและถามส้มจี๊ดจะเอาอะไรจะได้สั่งและก็ไปนั่งจะมายืนขวางทางกันอยู่ได้

"หนูเหมือนเดิม พี่คาเรนค่ะเอาอะไร" ยัยส้มจี๊ดตอบและหันไปถามคาเรนที่ตอนนี้ยืนจ้องมองหน้าฉันอยู่