POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 30

ผมมาอยู่ที่ห้องของส้มหวานได้สามอาทิตย์ ใช้ชีวิตตามติดเมียไม่ว่าส้มหวานจะไปไหนทำอะไร ผมก็จะตามเธอไปทุกที่ ถึงตอนแรกส้มหวานจะบ่นจะด่า แต่ผมไม่สนใจจนสุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้และปล่อยเลยตามเลย

ตอนนี้ผมกับส้มหวานก็มาทำงานที่ร้านของเธอ ผมก็ค่อยเสริฟ์เครื่องดื่มและบริการลูกค้าสาวๆที่มักจะเรียกผมไม่หยุด ทำไงได้ครับ คนมันเกิดมาหล่อ ถึงผมจะหล่อก็อดคิดมากไม่ได้ เพราะกลัวเมียจะไม่ชอบที่เห็นผมสนิทกับพวกผู้หญิงแบบนี้

แค่คิดว่าส้มหวานต้องไม่พอใจแน่ ผมจึงรีบหันกลับไปมองดูเธอที่ตอนนี้กำลังช่วยหลินหลินทำเครื่องดื่ม แต่เธอกับไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่น้อย ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่เมียไม่สนใจผมเลย

หลังจากที่ผมเสริฟ์เครื่องดื่มให้ลูกค้าอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปหาไอ้คิงคองที่กำลังเดินมาทางนี้

"ฝากด้วย" ผมพูดเสร็จก็ส่งถาดเสริฟ์ไปให้ไอ้คิงคองและรีบเดินออกไปเพื่อไปรับสายโทรศัพท์ พอหยิบมือถือออกมาก็เห็นเป็นเบอร์ของคุณแม่ของผม

#คุณแม่

"ฮัลโหลครับ"

(ตาเรนลูกไม่คิดจะกลับบ้านเลยหรือไง!!??)

"โธ่คุณแม่ครับ!! ผมติดธุระ"

(ติดธุระหรือติดผู้หญิง??)

"แล้วคุณแม่โทรมาหาผม มีเรื่องอะไรครับ"

นอกจากผมจะไม่ตอบคำถามที่รู้ทันของคุณแม่ และยังถามท่านกลับถึงเหตุผลที่ท่านโทรมาหาผมในวัน

(คืนนี้คุณหญิงแก้วตาเชิญครอบครัวของเราไปร่วมงานวันเกิดลูกสาว)

"ใครหรอครับ!!??"

(หนูส้มจี๊ด)

"ผมไม่วา..."

(ลูกต้องมาให้ได้ห้ามปฏิเสธเข้าใจไหม)

"ครับ"

เมื่อไม่สามารถปฏิเสธคุณแม่ได้ผมก็ต้องจำใจไปร่วมงานวันเกิดของคนที่ชื่อส้มจี๊ด ผมรู้สึกคุ้มๆชื่อ ส้มจี๊ด เหมือนเคยได้ยินไหมมาจากไหน

ผมเลิกสนใจเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินออกไปช่วยเมียเสริฟ์ หลังจากบริการเสริฟ์เอาใจลูกค้าจนเสร็จและได้เวลาปิดร้าน ผมจึงรีบเดินเข้าไปหาส้มหวานที่กำลังทำความสะอาดแก้วจานอยู่

"เมียจ้า!!! คืนนี้ผมไม่ได้กลับห้องด้วยนะ"

"อื้ม"

"จริงๆผัวก็ไม่ได้อยากไปเลยนะ หรือผัวจะไม่ไปดี" ผมที่เห็นท่าทางไม่สนอกสนใจอะไรเลยของส้มหวาน หรือเมียผมมันจะน้อยใจที่ผมจะไม่ได้กลับห้อง

(มโนอีกแล้วววว : หนวดแมว) @-__-@ : คาเรน

"ไปเถอะ กูว่ามึงต้องรีบไป เขานัดกี่โมง"

"น่าจะ 2 ทุ่มมั้ง!!??"

"นั้นมึงต้องรีบไปเลย อีกไม่กี่นาทีแล้วนี่!!" ส้มหวานก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้บอกว่าใกล้จะสองทุ่มแล้ว เธอจึงลุกขึ้นยืนและดันหลังของผมให้เดินออกจากร้าน

"เมียจ้าาา"

ปัง!!

"พวกมึงกูเป็นอิสระแล้วเว้ย!!! คืนนี้ไปผับกันกูเลี้ยง"

"เย้ๆๆ"

เสียงโห่ร้องดีอกดีใจของส้มหวานไหนจะเสียงพวกเพื่อนของเธอที่ต่างดีใจที่จะได้กินเหล้าฟรี ผมนี้ได้แต่ยืนงงก่อนจะเดินยอมเดินออกไปด้วยความรู้สึกเสียใจ

'โถ่เมียกู T^T !!??'

หลังจากที่ผมเดินกลับมาที่คอนโดและขึ้นไปแต่งตัวเพื่อไปร่วมงานวันเกิดของลูกสาวคุณแก้วตาอะไรนั่น จังหวะที่ผมกำลังแต่งตัวอยู่นั่นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

#คาเบล

"ว่า"

(แม่ให้มาถามว่า มึงจะมาเมื่อไหร่!??)

"กำลังจะไป รอแปบ"

(ให้เร็ว)

"เออ"

หลังจากที่วางสายของพี่ชายของผมที่โทรมาเร่งให้ผมรีบไปที่งาน ผมจึงรีบเดินออกมาจากห้องลงลิฟท์ เดินมาที่รถที่จอดอยู่ก่อนจะขับรถออกไปทันที

20:50 น.

คฤหาสน์อมันต์กริช

ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงที่บ้านงานที่จัดงานวันเกิด ผมเปิดประตูรถออกมาและเดินเข้าไปในงานที่เริ่มมีผู้คนมากมาย ผมเดินเข้าไปในงานและเดินหาแม่กับพี่ชาย

"ไอ้คาเรน!!!" เสียงตะโกนเรียกของคาเบลที่มองเห็นน้องชายตน พอผมได้ยินเสียงเรียกของพี่ชายก็หันไปตามเสียงเรียก

พอเห็นคาเบลยืนกวักมือเรียกผม ผมจึงรีบเดินเข้าไปหาพี่ชายตนเองทันที

"พี่และแม่ล่ะ!!??"

"คุยกับคุณป้าแก้วตาและลูกสาว"

"อ่อ"

"กูว่ามึงระวังตัวหน่อยนะ" อยู่คาเบลก็พูดขึ้นมาแบบนั้นมันทำให้ผมถึงกับหันไปมองหน้าพี่ชายตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

"??"

"กูไม่รู้ว่ากูคิดไปเองหรือเปล่า"

"อะไรของพี่ว่ะ!!??" ผมเริ่มไม่เข้าใจว่าพี่ชายของผมมันต้องการจะสื่ออะไรกันแน่

"ลูกสาวของคุณแก้วตาเอาแต่ถามหามึงตลอด จนกูต้องรีบโทรตามมึงให้รีบมา กูรำคาญ"

"ลูกสาว!!?? ใคร?? ถามหาผมทำไม??"

"ถ้ามึงอยากรู้ว่าใคร มึงก็ลองเดินไปหาคุณแม่" พี่คาเบลพูดเสร็จ ก็ชี้ไปทางหน้าเวทีพอหันไปมองตาม ก็เห็นคุณแม่ของผมนั่งอยู่

"นั่นผมไปหาคุณแม่ก่อน" ผมหันมาบอกพี่คาเบลก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาท่านที่นั่งอยู่กับเจ้าภาพงานวันเกิด

"ตาเรน!!! มาแล้วหรอลูก" เสียงร้องทักของคุณหญิงเพียงขวัญที่หันมาเห็นลูกชายคนเล็ก

"ครับ"

"นี่คุณหญิงแก้วตาแม่ของหนูส้มจี๊ด"

"เอ่อ...สวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้า...หน้าตาหล่อเหลาอย่างที่ส้มจี๊ดบอกเลย"

"คุณแม่ค่ะ" ส้มจี๊ดที่เห็นชายหนุ่มที่เธอรอมาตลอดทั้งวัน สุดท้ายเขาก็มาร่วมงานวันเกิดของเธอ