POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 43

ฉันที่ถูกนายคาเรนบังคับให้นอนก็รู้สึกตัวขึ้น เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อย ฉันจึงมองหันไปข้างๆตัว ก็ไม่เห็นนายคาเรนนอนอยู่ และพอมองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่ผนังห้อง

"อ่า...ป่านนี้แล้วหรอเนี่ย!!??" ฉันที่เห็นนาฬิกาที่บอกเวลาตอน 11 โมงกว่าแล้ว ก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย

ไม่นานฉันก็อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อผ้าใส่ เธอหยิบชุดกระโปรงมาหนึ่งชุด ก่อนที่จะสวมใส่และเดินออกจากห้องเพื่อลงไปหาอะไรทานที่ห้องครัว

"ตื่นแล้วหรอครับ!!??" พอฉันเดินลงบันไดมาและเดินตรงไปที่ห้องครัว ก็เห็นว่าคาเรนกำลังทำอาหารอยู่

จังหวะที่เขากำลังยกจานอาหารไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว เขาก็หันมาเห็นเธอก่อนจะกล่าวทักขึ้น และเดินมาที่โต๊ะกินข้าว

"อื้ม!!" ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าว เพื่อก้มมองดูจานอาหารที่เขาทำ

"มานั่งนี่มา!! ผมทำอาหารให้เรียบร้อยแล้ว"

"อื้ม!!" ฉันพยักหน้ารับแล้วเดินไปที่เก้าอี้เพื่อนั่งลง ก่อนที่เขาจะส่งจานที่มีข้าวเปล่ามาที่ตรงหน้าเธอ

ไม่นานฉันและนายคาเรนก็ลงมือรับประทานอาหาร พอรับประทานเสร็จเธอก็อาศาที่จะจัดเก็บจานและทำความสะอาดเอง

แต่มีหรือว่านายคาเรนจะยอมให้ฉันทำ เขาออกปากไล่เธอให้ออกจากครัวเพื่อเป็นนั่งโซฟาที่ห้องรับแขก

"ไม่!! กูทำเอง มึงไปนั่งพักเถอะ!!??" ฉันรีบบอกคาเรนและลงมือเก็บถ้วยจาน เพื่อไปวางไว้ในซิงค์ล้างจาน แต่ก็ถูกนายคาเรนแย่งไป

"มึงนั่นแหละที่ต้องไปนั่งพัก กำลังท้องอยู่ไม่ใช่หรอ!!??" เขาเอื้อมมือไปแย่งถ้วยจานที่อยู่ในมือของฉันมาถือ ก่อนที่จะออกปากไล่ให้เธอออกไปจากตรงนี้

"นี่มึงจะให้กูทำอะไรเลยใช่ไหม!!??" ฉันที่ถูกนายคาเรนห้ามปรามก็รู้สึกไม่พอใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปแย่งถ้วยจานในมือของเขามาถือ

"มึงท้องอยู่ หัดดูแลตัวเองซะบ้างเถอะ!! ไป"

"ไม่!! เอาจานมานี่!!"

"อย่าดื้อดิ อีเมีย!!??"

เราทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมใครต่างยื้อแย่งถ้วยจานกันอยู่ จนทำให้คนดูแลบ้านที่ยืนดูถึงกับถอนหายใจและพูดขึ้น

"พวกคุณทั้งสองคนไปนั่งพักเถอะครับ เดี๋ยวลุงจัดการเอง" คุณลุงผู้ดูแลบ้านพูดเสร็จ ก่อนจะเดินเข้าไปแย่งจานจากมือของนายคาเรน และเดินไปที่ซิงค์ล้างจาน

ฉันและนายคาเรนได้แต่ยืนมองคุณลุงผู้ดูแลบ้านเดินเข้าไปในครัว เพื่อจัดการกับจานที่พวกเขาทั้งสองรับประทานอาหาร

"มานั่งนี่!!??" นายคาเรนหันมามองหน้าฉันตาดุ ก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับแขนของเธอและลากมาที่โซฟาห้องรับแขก

ฉันที่ถูกนายคาเรนลากมาที่ห้องรับแขก ก่อนที่เขาจะกดตัวของเธอให้นั่งลงบนโซฟา และเขาก็เดินกลับไปที่ห้องครัว พร้อมกับในมือที่ถือจานผลไม้และส่งมาตรงหน้าเธอ

"ขอบคุณ" ฉันกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบจานผลไม้ที่เขาส่งมาให้ ก่อนจะลงมือหยิบองุ่นขึ้นมารับประทาน

"ลูกดิ้นบ้างไหม??" นายคาเรนที่ส่งจานผลไม้มาให้ฉัน ก่อนที่เขาจะนั่งลงโซฟาตัวข้างๆเธอ ก่อนที่เขาจะหันมาถามฉันเรื่องของลูก

"อื้ม....ลูกดิ้นดี" ฉันที่กำลังนั่งกินองุ่นอย่างเพลิน ก่อนที่เธอจะหันมาตอบคำถามของนายคาเรน

"อื้ม!! อุ๊ย!! ลูกดิ้นด้วยอ่ะ!!??" นายคาเรนพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนที่เขาจะเอามือมาวางที่ท้องของฉัน ก่อนที่เขาจะสะดุ้งตกใจอย่างดีใจ

ฉันไม่สนใจท่าทางดีอกดีใจของเขา และลงมือรับประทานผลไม้ต่อ โดยที่ไม่สนใจเขาที่กำลังทำอะไรอยู่กับหน้าท้องของเธอ

"ลูกพ่อ พ่อรอหนูอยู่นะ รีบออกมาเร็วๆ พ่ออยากเจอจะเห็นหน้าหนูแล้ว!!??" นายคาเรนที่เขาเอามือว่าตรงหน้าท้องก็รู้สึกถึงแรงดิ้นภายในท้องจึงรู้สึกดีใจ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงตรงหน้าท้องก่อนที่จะพูดคุยกับลูกในท้อง

"อีกตั้ง 5 เดือนนู่นกว่ามึงจะได้เจอหน้าลูก" ฉันที่นั่งกินองุ่นอย่างเพลิน ก็ก้มลงมองดูว่าเขากำลังทำอะไร ก็ได้ยินว่าเขากำลังคุยกับลูกในท้องของเธอ

"ก็กูอยากเจอหน้าลูกเร็วๆนี่!!??" นายคาเรนที่กำลังก้มหน้าคุยกับลูกอยู่นั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธอ ก่อนที่เขาจะบอกอย่าเอาแต่ใจ

"แต่กูเพิ่งท้องได้แค่ 4 เดือนเองนะเว้ย!!" ฉันได้ยินที่คาเรนเร่งให้เธอรีบคลอดลูกก็ถึงกับเดือดขึ้นมา แล้วบอกเขาว่าเธอเพิ่งท้องได้แค่ 4 เดือนเอง

"ก็กูอยากเจอหน้าลูกนี่หว่า"

"ไม่ได้มีแค่มึงที่อยากเจอหรอก กูก็อยากเจอเหมือนกันแหละ"