POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 46

หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากบ้านสวนของคาเรน จนมาเจอคุณลุงระหว่างทาง เธอจึงเดินเข้าไปขอความช่วยเหลือ คุณลุงท่านใจดีและสงสารเห็นว่าฉันกำลังท้องกำลังไส้ คุณลุงเลยบอกให้หลานชายของท่านไปส่งเธอที่สถานีขนส่ง

หลานชายของคุณลุงมาส่งฉันที่สถานีขนส่ง และยังมอบเงินเพื่อให้ฉันไปซื้อตั๋วรถเดินทางเพื่อกลับกรุงเทพฯ เธอยกมือไหว้กล่าวขอบคุณหลานชายของคุณลุง

ก่อนที่เธอจะร่ำลาและเดินไปซื้อตั๋วเดินทางเพื่อกลับกรุงเทพฯ เธอเดินไปซื้อตั๋วเดินทางกลับกรุงเทพฯและมานั่งรอรถ ไม่นานเจ้าหน้าที่ก็ประกาศเรียกผู้โดยสารที่จะเดินทางเข้ากรุงเทพฯ

ฉันที่ได้ยินเสียงประกาศเรียกก็ลุกขึ้นยืน และเดินตรงไปหาเจ้าหน้าที่พร้อมกับส่งตั๋วรถและเดินขึ้นรถทันที พอผู้โดยสารขึ้นรถจนเต็มคัน รถบัสก็ออกเคลื่อนย้ายจากสถานีขนส่งทันที

3 ชั่วโมง

3 ชั่วโมงที่ทนนั่งรถทัวร์มานาน ไม่นานรถบัสก็เลี้ยวเข้าที่สถานีขนส่งที่กรุงเทพฯ หลังจากที่รถจอดสนิทแล้วผู้โดยสารทุกคนรวมถึงฉันก็ทยอยการลงจากรถ

ฉันเดินมาจุดที่แท็กซี่จอดรอรับผู้โดยสาร ก่อนจะบอกสถานที่ที่ตัวเองต้องการจะไป ลุงโชเฟอร์พยักหน้ารับก่อนจะขับรถออกจากสถานีขนส่งเพื่อมุ่งหน้าไปส่งเธอ

ไม่นานรถแท็กซี่เข้ามาจอดที่หน้าคอนโดของอีรีซี่ เธอจึงจ่ายเงินค่าโดยสารก่อนจะเปิดประตูรถออกมาและเดินเข้าไปในคอนโดของอีรีซี่มันทันที

เธอเดินตรงไปที่ลิฟต์ก่อนจะกดชั้นที่อีรีซี่มันอยู่ ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกฉันเดินเข้าไปด้านใน ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปเลื่อยๆก่อนลิฟต์จะถึงชั้นที่ต้องการ

เธอเดินออกมาและมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องของอีรีซี่มันทันที เธอเอื้อมมือขึ้นก่อนจะเคาะประตูห้องของมัน

ก๊อก ก๊อก

ก๊อก ก๊อก

ฉันยืนเคาะอยู่นานพอสมควร ไม่นานประตูของอีรีซี่ก็เปิดออก เธอก็บ่นขึ้นมาทันทีแต่ก็ต้องตกใจเพราะคนที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่อีรีซี่มัน

"กว่าจะเปิดนะอีห่า!!"

"ครับ!?"

"อุ้ย!! ขอโทษค่ะเคาะห้องผิด" ฉันได้แต่ยืนเขินอาย ก่อนจะกล่าวขอโทษชายหนุ่มและทำท่าจะเดินออกไป ก็ต้องชะงักเพราะถ้าเธอจำไม่ผิดมันเป็นห้องอีรีซี่มันไม่ใช่หรอวะ??

"มาหารีซี่เปล่าครับ!!??" ชายหนุ่มถามขึ้นมาทันทีที่เห็นหญิงสาวน่าจะเป็นเพื่อนกับเจ้าของห้อง เขาจึงรีบห้ามเธอทันที

"ใช่ค่ะ!!??" ฉันที่ได้ยินชื่ออีรีซี่ก็หันกลับไปมองเขาทันที

"เธอเคาะถูกแล้ว เข้ามาก่อนซิ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนจะเลี่ยงทางให้ฉันเข้ามาในห้องของอีรีซี่มัน

"อ่อ ค่ะ" ฉันที่ยืนงงก่อนจะได้สติและยอมเดินเข้าไปในห้องของอีรีซี่ที่ตอนนี้มีผู้ชายอยู่ด้วย

"ใครมาหรอค่ะ ไมเคิล!!??" อีรีซี่ที่เพิ่งเสร็จกิจจากบนเตียงก็เดินออกมาด้วยผ้าขนหนูพ้นรอบหน้าอก เดินออกมาจากห้องนอนตัวเองเพื่อมาดูว่าใครมา

"อีรีซี่!!??" ฉันที่เดินเข้ามาในห้องของอีรีซี่ก็ต้องตกใจกับสภาพของมัน ที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงและไหนจะตรงลำคอที่มีรอยดูดเป็นจ้ำๆเต็มลำคอลงมาถึงเนินอก

"อีส้มหวาน!!?? ไม่เจอแปบเดียวมึงอ้วนขึ้นเยอะเลย" อีรีซี่ที่เดินออกมาก็หันไปมองคนทีีเข้ามาในห้องของตัวเอง ก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ ที่เห็นเพื่อนรักมาหาเธอ แต่พอลองมองดูดีแล้ว มันทำให้เธอรู้สึกว่าเพื่อนของตัวเองดูอ้วนขึ้น

"เพื่อนคุณมา นั้นพวกคุณคุยกันไป ผมขอตัวก่อน" ไมเคิลพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องนอนของอีรีซี่ ไม่นานเขาก็เดินออกมา ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไป

"ตกลงมึงไปทำอะไรมาวะ ทำไมถึง...." หลังจากที่ไมเคิลเดินออกไปได้ไม่นาน เธอจึงถามเพื่อนทันทีและสงสัยกับสภาพของเพื่อน

"กูท้อง" ฉันที่เห็นสายตาสงสัยของอีรีซี่มัน เธอจึงบอกอีรีซี่ตามความจริง

"ห๊ะ!!! มึงท้องหรอ!!?? มึงท้องกับใคร??" อีรีซี่ที่ได้ยินถึงกับซ็อคและตกใจมาก เลยถามหาคนเป็นพ่อของเด็กในท้องเป็นใคร ทำไมมันถึงปล่อยให้เพื่อนของเธอมาหาเธอที่นี่

"คาเรน"

"ห๊ะ!!! ไอ้เชี้ยยยย!!! ไหนมึงบอกว่าพี่คาเรนทำอีส้มจี๊ดท้องไม่ใช่หรอ แล้วทำไมมึงถึงท้อง!!??" อีรีซี่ที่รู้ว่าใครเป็นพ่อในท้องของส้มหวาน ก็ตกใจอีกรอบและถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะส้มหวานเคยบอกว่าพี่คาเรนทำส้มจี๊ดท้องไม่ใช่หรอ

"เอาง่ายๆเลย ลูกกูและลูกส้มจี๊ดมีพ่อคนเดียวกันจบไหม!! กูมันเชี้ยเองที่ไปแย่งผัวน้องสาวตัวเอง ฮืออออ" ฉันที่อดทนมาตลอด ก็ระเบิดอออกมาอย่างเสียใจ แค่เธอท้องก็ว่าแย่แล้วแต่นี้แย่ยิ่งกว่าที่พ่อของลูกเธอเป็นผัวของน้องสาวตัวเอง

"เฮ้ยย!!! อีส้มหวานมึงใจเย็นก่อน!!??" อีรีซี่ตกใจมากที่เห็นว่าเพื่อนของเธอร้องไห้ออกมา รีซี่จึงรีบเข้าไปปลอบใจเธอทันที

"ฮือออ มึงก็จะทำไงดี ฮือออ" ฉันร้องไห้เสียใจกับสิ่งทีีเธอเจอมา เธอคิดว่าตัวเองเข้มแข็งแล้ว แต่วันนี้แม่ของเขาได้ด่าว่าเธอ

"มึงใจเย็น มึงหยุดร้องไห้ก่อน มึงอย่าลืมว่ามึงไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะเว้ย!!" เสียงอีรีซี่ห้ามปรามเพื่อเตือนสติเธอที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้

ฉันที่นึกได้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว เพราะในท้องของเธอมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ เธอหยุดร้องไห้ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

"ดีแล้ว!! มึงต้องเข้มแข็งนะเว้ย ไหนจะลูกมึงอีก" อีรีซี่ที่เห็นว่าเพื่อนของตนหยุดร้องไห้

"อื้ม กูขอบใจมึงมากนะเว้ย!!" ฉันที่ได้สติก็กล่าวขอบคุณมัน ที่ค่อยเตือนสติและอยู่เคียงข้างตลอด

"อื้ม มึงจะกลับคอนโดหรือจะมาอยู่กับกู??" อีรีซี่ถามขึ้นและหันไปมองดูนาฬิกา เพราะตอนนี้มันก็เริ่มจะเย็นมากแล้ว

"กู...."

"กูลืมไปว่ามึงกำลังท้องกำลังไส้อยู่ มึงอยู่นี่ล่ะ กูดูแลมึงเอง" อีรีซี่ที่คิดได้ว่าเพื่อนของตนกำลังไม่ควรปล่อยให้อยู่คนเดียว

"แต่..."

"ถ้ามึงเป็นห่วงเรื่องไมเคิล ก็ไม่ต้องคิดมาก" อีรีซี่ที่เห็นสายตาลำบากใจ เธอจึงรู้ทันทีว่าเพื่อนของเธอคิดอะไรอยู่

"แต่นั้นมันผัวมึงนะเว้ย!!??" ฉันงงและไม่เข้าใจ ทำไมมันยอมให้เธอมาอยู่ และยังบอกให้เธออยู่ได้อย่างสบายใจ และถ้าวันไหนพวกมันอยากกินตับกัน กูคงไม่ต้องอยู่ฟังด้วยใช่ไหม

"ผัวอะไร!!?? กูไม่มี๊" อีรีซี่ที่ได้ยิน ก็รีบตอบปฏิเสธเสียงสูง กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือไง ว่ามึงมันมีพิรุธมาก

"แล้วที่คอมึงล่ะคืออะไร??" ฉันพูดเสร็จก็ใช้นิ้วชี้ไปที่ลำคอขาวที่ตอนนี้มีแต่รอยดูดสีแดงเต็มคอ ไล่ลงมาถึงไหปลาร้า

"ช่างเถอะ!! มึงอยู่ที่นี้ล่ะ ไม่ต้องไปไหนทันนั้น!!!" อีรีซี่ปัดมือเธอออกก่อนจะพูดตัดบท และยังส่งสายตามาบอกอีกว่า ห้ามพูด ห้ามถาม ห้ามสงสัย

"มึงไม่ต้องจ้องมองกูแบบนั้น ก็ได้"

"มึงท้องกี่เดือนแล้ว??"

"4"

"อื้ม"

"ฝากท้องยัง!!??"

"เรียบร้อยแล้ว แต่มึงต้องหาโรงพยาบาลฝากท้องให้กูใหม่" ฉันตอบตามความจริง แต่ก็นึกได้ว่าเธอฝากท้องอีกที่ และตอนนี้ฉันก็มาอยู่กรุงเทพ ก็ต้องหาโรงพยาบาลฝากท้องใหม่

"ทำไม!!??" รีซี่ถามขึ้นอย่างสงสัยไหนบอกว่าฝากท้องแล้ว และจะให้มาหาโรงพยาบาลใหม่ทำไม

ฉันไม่ตอบแต่ส่งสมุดเล่มสีชมพู่ส่งให้อีรีซี่มันดู อีรีซี่หยิบมาดูก็เห็นว่าโรงพยาบาลมันอยู่อีกที่หนึ่ง

"อื้ม เข้าใจแล้ว มึงก็ไปพักผ่อนเถอะเดินทางมาตั้งไกล" อีรีซี่พยักหน้าเข้าใจก่อนจะส่งสมุดคืน และบอกให้เธอไปพักผ่อนเพราะเห็นว่าเดินทางมาไกล

"อื้ม" ฉันพยักหน้ารับและลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องนอนอีกห้อง เธอเดินตรงมาที่เตียงและล้มตัวลงนอนเพื่อพักผ่อนก่อนจะหลับไปทันที

19:00 น.

ก๊อก ก๊อก

ก๊อก ก๊อก

แกร๊ก!!!

"ตื่นมึง!!!"

"อื้ออ มีอะไร!!??" ฉันที่นอนหลับก็รู้สึกตัวตื่น ก่อนจะหันไปมองคนที่เข้ามาปลุกเธอและถามขึ้น

"ไปกินข้าว กูซื้อกับข้าวมา มึงก็ลุกไปล้างหน้าล้างตาจะได้มากินข้าว" อีรีซี่พูดเสร็จก็ช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นนั่ง และบอกให้ไปล้างหน้าล้างตาและเดินออกจากห้องไป

"อื้ออ" ฉันบิดขี้เกียจก่อนจะลุกลงจากเตียงนอน เดินตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา และเดินออกมาจากห้องนอน

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนมาที่โต๊ะทำกับข้าว ที่ตอนนี้มีอาหารมากมายวางเรียงรายกันมากมาย

"มึงซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ!!??" ฉันยืนมองอาหารมากมายที่อีรีซี่มันซื้อมา ก่อนที่เธอจะถามขึ้นอย่างสงสัย

"กูซื้อมาบำรุงหลานเว้ย!! นั่งลงหลานกูคงหิวแล้ว" อีรีซี่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว ก่อนหันไปตอบคำถามของเธอ และบอกให้ฉันนั่งลงเพื่อรับประทานอาหารได้แล้ว

ฉันส่ายหัวไปมาก่อนที่จะเขยิบเก้าอี้และนั่งลง อีรีซี่ก็ส่งจานที่มีข้าวสวยร้อนๆมาให้เธอ จากนั้นฉันและอีรีซี่ก็ลงมือรับประทานอาหารกัน

ไม่นานฉันและอีรีซี่ก็รับประทานอาหารเสร็จ เธอที่กำลังจะช่วยเก็บจาน ก็ถูกอีรีซี่ไล่ให้ไปพักผ่อน ส่วนมันจะเป็นคนจัดการเอาถ้วยจานไปล้างเอง ฉันที่ถูกไล่ให้ออกมาจากห้องครัวก็มานั่งรอมันที่ห้องนั่งเล่น

"ทำไมมึงไม่ไปพักผ่อน!!??" อีรีซี่เก็บถ้วยเก็บจานไปล้างก็เดินออกมาจากห้องครัว ก่อนที่มันจะถามขึ้นมาเห็นฉัน กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น

"กูเพิ่งพาไปเลยรู้สึกไม่ง่วง" ฉันจึงหันกลับไปมองอีรีซี่มัน ก่อนจะตอบตามความจริง

"พรุ่งนี้กูจะพามึงไปฝากครรภ์ที่โรงพยาบาลใกล้ๆ" รีซี่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนที่จะมานั่งตรงโซฟาข้างๆ

"อืม ขอบใจมึงมาก"

"อืม ไม่เป็นไร มึงอ่ะเพื่อนกู และอีกอย่างนี่ก็หลานกูเหมือนกัน"

ฉันและรีซี่เราพูดคุยกันแป๊บนึง ก่อนที่มันจะบอกให้ฉันไปพักผ่อนเพราะตอนนี้มันก็ค่ำมืดแล้ว ฉันจึงได้มาที่ห้องรับแขกก่อนที่จะเปิดประตูและเข้าไปในห้องเพื่อพักผ่อน

ส่วนคาเรนที่ขับรถมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาตามส้มหวาน เขาขับมาถึงที่สถานีขนส่งก็พบว่าผู้โดยสารที่มาจากจังหวัดที่ส้มหวานนั่งมา ตอนนี้ไม่เหลือผู้โดยสารแล้วและดูเหมือนว่า คงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วเหมือนกัน

เขาขับรถตามส้มหวานที่สถานที่ที่พอจะนึกได้ เขาขับรถมายังที่คอนโดที่ส้มหวานอยู่และไม่ลืมที่จะไปดูที่ร้านคาเฟ่สุดท้ายก็ไม่พบ

เขาออกตระเวนตามหา สุดท้ายก็ไม่พบเขาจึงขับรถกลับมาที่คอนโดของตัวเอง รถของเขาเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถของคอนโด

ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถและก้าวเดินออกมา เขาเดินตรงไปที่ลิฟท์ก่อนที่จะกดปุ่มที่ต้องการไม่นานประตูก็เปิดออก คาเรนเดินออกจากลิฟต์และมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องของตัวเอง

"ตกลงมึงเจอส้มหวานไหม!!??" คาเบลล์ที่มาดักรอน้องชายตนเองที่คอนโด พอเห็นประตูเปิดออกเขาจึงลุกขึ้นและเดินตรงเข้าไปหาน้องชายของเขาและถามขึ้น

"ไม่!!!" คาเรนพี่ไม่คิดว่าพี่ชายของคนจะมาอยู่ที่นี่ ก่อนที่เขาจะตอบคำถามของพี่ชายของเขาตามความจริง

"มึงเป็นผัวภาษาอะไรวะ!! ไม่รู้ว่าเมียมึงอยู่ไหน!!??" คาเบลล์ที่ไม่รู้ว่าน้องสะใภ้และหลานๆที่อยู่ในท้องเป็นไงบ้าง ก่อนที่เขาจะโมโหและด่าน้องชายของตนเองไป

"ฮือออ กูพยายามออกตามหาแล้ว ที่กูพอจะนึกได้!!??" คาเรนที่ออกตามหาส้มหวานมาตลอดและไม่พบ ไหนจะถูกพี่ชายของตนเองด่าอีกทำให้เขารู้สึกเสียใจ

"เอาล่ะมึงหยุดร้องไห้ก่อนได้ไหม!!?? เดี๋ยวกูจะลองโทรถามหาพวกเพื่อนๆมึงดู" คาเบลล์ที่เห็นว่าน้องชายของตนกำลังจะร้องไห้อีกรอบจึงรีบห้าม ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาพวกเพื่อนๆของน้องชาย

"เดี๋ยวพวกเพื่อนๆมึงจะมาที่ห้องนะ" คาเบลล์ที่โทรศัพท์หาพวกเพื่อนๆของน้องชาย ก่อนที่จะวางสายไปและหันมาบอกน้องชายตัวเองที่กำลังก้มหน้าร้องห่มร้องไห้อยู่

"ฮือออ อืมมม"

"เอาล่ะมึงเลิกร้องไห้ได้แล้ว มึงกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะเว้ย จะมาร้องห่มร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้" คาเบลล์ที่เห็นน้องชายตัวเองเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไม่หยุดเขาจึงรีบปลอบ

"ฮือออ พี่ไม่รู้หรอกว่าแม่...."

"แม่อยากให้มึงแต่งงานกับส้มจี๊ดแต่ไม่ยอมรับส้มหวานว่างั้น!!??"

"อืมมม"

"มึงก็อย่าเสียใจไป มึงก็น่าจะรู้นะว่า จริงๆแล้วส้มจี๊ดไม่ได้ท้อง"

"แต่แม่...."

"มึงไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวเรื่องแม่กูจัดการเอง ตอนนี้มึงตามหาน้องสะใภ้และหลานให้เจอก่อนเถอะ"

----------------------------------------------------

...... โถๆสงสารคุณพี่อ่ะ!!! หาเมียไม่เจอร้องห่มร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ ....