POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 9

ฉันที่กำลังจะเดินออกไปก็ต้องชะงัก และหันกลับไปมองก็เห็นว่าคนที่มนเรียกฉันก็คือเขา ไอ้บ้าคาเรน

"อะไรของมึงว่ะ!!" ฉันหันไปถามเขาอย่างเอาเรื่อง ที่เขามากวนฉัน วันนี้เขามากวนหลายรอบ ทั้งมาหาฉันที่ห้อง โทรมาหาและยังมาที่ร้าน

"ผมเป็นลูกค้านะครับ" ผมบอกและยกยิ้มหวานให้เธอที่ ตอนนี้ยืนบอกหน้าบุญไม่รับ ผมชอบนะครับที่เธอมันหน้าแบบนี้มันน่ารักดี

"เฮ้ย!! มีอะไรค่ะคุณลูกค้า จะรับอะไรอีกค่ะ" ฉันถอนหายใจและยกยิ้มกวานให้เขาและถามเขาอย่างประชดประชัน

"ขอส้มหวานได้ไหมครับ" ผมรู้ว่าเธอกำลังประชดประชัน ผมก็เลยเริ่มกวนตีนเธอ

"ได้ค่ะ รอครู่ค่ะ" อย่างคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร แต่อย่างหวังซะให้ยาก ฉันบอกเขาและเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์

"เค้กส้ม" ฉันเดินไปสั่งออเดอร์กับไอ้นานามันพยักหน้าและฉันก็เดินมาที่โต๊ะ ที่ตอนนี้อีรีซี่นั่งรออยู่

"ไงอีเถื่อน สถาพมึงดูไม่ได้เลย" อีรีซี่ที่นั่งมองพวกเด็กเสิร์ฟ พอมันเห็นฉันเดินมานั่งมันก็หันมาสนใจฉัน และทำหน้าทำตาอย่างกับคนเห็นผี

"ไอ้สัส!! กูทำงานมาทั้งวันนะเว้ย" ฉันที่นั่งลงและหยิบแก้วน้ำยกดื่มก่อนจะหันไปคุยกับอีรีซี่มัน

กริ้ง!!

เสียงกริ้งเรียกพนักงานให้เอาของไปเสิร์ฟ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าตอนนี้ไม่มีใครว่างไปเสิร์ฟ ฉันจึงลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์

"ออเดอร์ของมึง" พอไอ้นานาเห็นฉันเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์และส่งถาดเสิร์ฟมาให้ฉัน ฉันก็พยักหน้าและรับ

"เค้กส้มหวานที่สั่ง" ฉันเดินถือถาดมาเสิร์ฟที่โต๊ะของนายคาเรน และวางจานขนมเค้กบนโต๊ะ

"ทานให้อร่อยนะ" ฉันบอกเขาและกำลังจะเดินออกไปก็ต้องชะงักเพราะเสียงโวยวาย ของยัยส้มจี๊ดดังขึ้น อะไรอีกว่ะ!!

"อีส้มหวาน!! อีหน้าด้าน!!" เสียงโวยวายด่าทอของยัยส้มจี๊ด ทำให้ฉันหันไปมองหน้ามันและเห็นมันยืนชี้หน้าด่าฉันอยู่

"อะไรของมึง!! ยัยส้มจี๊ดอยู่ดีๆก็เดินเข้ามาด่ากันแบบนี้" ฉันยืนกอดอกมองมันที่ตอนนี้ก็มองฉันอยู่เหมือนกัน

"มึงมายุ่งอะไรกับแฟนกู" เสียงยัยส้มจี๊ดพูดและเดินไปกระซากแขน นายคาเรนขึ้นมายืนข้างๆมัน

"ยุ่งอะไรว่ะ กูไปยุ่งตอนไหนไม่ทราบ" ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับยัยส้มจี๊ดนี่เต็มทนแล้ว

"นี่อีชะนีแอ๊บแตก!! แกบอกว่าใครเป็นแฟนแกนะ" อีรีซี่ที่นั่งมองอยู่ต้องลุกขึ้นมา และเดินตรงมาที่ฉันก่อนจะหันไปถามยัยส้มจี๊ด

"ก็นี่ไง!!" ส้มจี๊ดบอกและชี้มาที่นายคาเรนที่ตอนนี้เขาทำหน้าหวอและชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

"เธอเป็นใคร ผมไม่รู้จักเธอ" ผมที่ตอนนี้กำลังงงกับสถานการณ์ตรงหน้าและยังโดนน้องสาวของส้มหวานกระชากแขนให้ลุกขึ้นมาอีก

"ต๊ายยแล้ว!! ผู้ชายเขาบอกว่าไม่รู้จักเธอนะค่ะ อีชะนี!!" อีรีซี่ที่ยืนอยู่ข้างๆฉันก็หัวเราะขึ้นมาและหันมาพูดจาแดกดันยัยส้มจี๊ดที่ยืนตัวสั้นด้วยความอาย

"พอเถอะ!! กลับไปซะส้มจี๊ด!!" ฉันหันไปบอกให้อีรีซี่มันหยุดและหันไปบอกให้ส้มจี๊ดกลับบ้านไป

"พี่คาเรนค่ะ ไม่ส่งส้มจี๊ดหน่อยค่ะ" ยัยส้มจี๊ดจึงยอมถอยและหันไปหานายคาเรนและขอให้เขาไปส่ง

"ทำไมผมต้องไปส่งเธอด้วย ผมไม่รู้จักเธอ" ผมแกะมือน้องสาวของส้มหวาน ออกจากแขนและหันไปบอกเธอก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม

"หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ ไปค่ะยัยชะนีขี้นโมเขาไม่รู้จักยังจะให้เขาไปส่งอยู่ได้ และก็เลิกประกาศบอกคนอื่นว่าเป็นแฟนกับพี่เขาได้แล้ว"

กริ๊ดดดดดดดด

พออีรีซี่พูดเสร็จส้มจี๊ดก็ส่งเสียงกรีดร้องก่อนจะเดินออกจากร้านไป ฉันสงสัยสิ่งที่อีรีซี่พูดมันคืออะไร จึงหันไปถามมัน

"ยัยส้มจี๊ดมันไปทำอะไรมา" ฉันถามอีรี่ซี่อย่างสงสัย อีรีซี่ที่ยืนยิ้มอย่างสะใจ และหันกับมามองฉัน

"น้องสาวมึงเล่นไปประกาศทั่วคณะบริหารว่าเป็นแฟนกับพี่คาเรน จริงๆแล้วนางก็แค่นโม" อีรีซี่ก็บอกและอธิบาย ยัยส่มจี๊ดนี้ท่าจะบ้า เฮ้ย!!

"ช่างเถอะ!! ไปกลับที่มึง ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ชวนนั่งทานกันก่อนเลยค่ะ" ฉันได้แต่ส่ายหัวอย่างปวดหัวและบอกให้อีรีซี่กลับไปนั่งที่เดิมของมัน

มันก็ยอมเดินยิ้มอยากมีความสุขหรือจะออกสะใจมาก  มานั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะที่ฉันนั่งทำงาน

ก่อนจะหันมาบอกให้ลูกค้าเลิกสนใจ และหันไปทานไปดื่มกันต่อ ฉันจึงเดินมาที่หน้าเคาน์เตอร์ที่ตอนนี้ไอ้หลินยืนรออยู่

"เกิดอะไรขึ้นว่ะ น้องมึงมันมาทำบ้าอะไร" พอฉันวางถาดเสิร์ฟ ไอ้หลินก็ถามขึ้นอย่างสงสัย ไอ้ห๋า!! มันด่ากูเสียงออกจะดัง

"ไม่รู้มึง!!! อย่าไปสนใจมันเลย" ฉันก็บอกปัดๆไปอย่างไม่สนใจอะไรมาก แต่ไอ้หลินมันสนใจจึงหันไปตะโกนอีรีซี่มัน

"อีรีซี่!!!" เสียงตะโกนของไอ้หลินดังขึ้น ทำอีรีซี่ที่นั่งมองเด็กเสิร์ฟ ต้องหันมามองทางไอ้หลินและฉันอย่างสงสัย