POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 8

พอผมมาหาส้มหวานตอนตีสี่และได้เบอร์ผมก็เดินกลับห้องตัวเองทันที ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด

ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์ และเดินตรงไปที่ห้องของตัวเองและเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน

ผมเดินไปที่โซฟาและนั่งลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเมนเบอร์ของส้มหวานไว้ในเครื่อง

ผมนั่งมองเบอรที่ได้มา ก่อนจะกดโทรหาเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายผม แต่ผมไม่ยอมแพ้จึงกดวางและโทรไปใหม่อีกรอบ

ผมถือสายรอไม่นานส้มหวานก็ยอมรับสายของผม ดีใจจังที่เธอยอมรับสายของผมแล้ว ผมก็พูดคุยกับเธอก่อนที่เธอจะขอไปนอน

ผมนั่งยิ้มอย่างมีความสุขอยู่คนเดียว ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินเข้าห้องนอนไป และล้มตัวลงนอนทันที

09:00 น.

ผมรู้สึกตัวตืนขึ้นและหยิบโทรศัพทขึ้นมาดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว และก้าวลงจากเตียงตรงไปห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำล้างหน้าล้างตา

ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็เดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันเอว ผมเดินตรงไปที่ตู้เสื้อหยิบเสื้อยืดสีดำและกางเกงสามส่วนออกมาใส่

ผมแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องตรงไปที่ประตูและเปิดออกมาทันที ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดลงมาข้างล่าง

ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินออกมาจาลิฟท์ ผมเดินออกมาที่หน้าคอนโด และหันไปมองร้านของส้มหวานที่ตอนนี้มีลูกค้าเข้าออก

จึงหันกลับมาที่ถนนมองซ้ายมองขวาและเดินข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม ผมเดินไปเซเว่นเพื่อแวะซื้อของกินมาทาน

ก่อนจะไปนั่งเฝ้าส้มหวานที่ร้าน ผมเดินดูอาหารแช่แข็ง เลือกดูและหยิบลงใส่ตะกร้าและเดินดูขนมเอาไว้กินเวลาว่าง

ไม่นานผมก็เลือกดูของเสร็จและเดินไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานยืนอยู่ ผมวางตะกร้า

และพนักงานก็หยิบของในตะกร้ามาคิดเงินก่อนที่จะใส่ถุง ไม่นานพนักงานก็คิดเงินเสร็จและผมก็จ่ายเงิน ผมเดินถือถุงออกจากร้าน

ผมที่เดินตามข้างถนนและจังหวะที่จะข้าม เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมจึงหยุดเดินและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

​#ไอ้สเวน

​

(ฮืออ ไอ้คาเรน มันอยู่ไหน ฮึก)

"อยู่ข้ามถนน"

(มึงโดนไล่ออกจากคอนโดหรอว่ะ ฮึก!!)

"ป่าว!!"

(โธ่!! เพื่อนกูกลายเป็นหมาจรจัดไปล่ะ)

"ไอ้สัส!!กูบอกว่า ป่าวไง"

(ไม่เป็นไรมึง!! มึงยังมีกูอยู่)

"ถ้ามึงยังไม่หยุด กูวางจริงๆแล้วนะ"

(เข้าเรื่องล่ะกัน มึงโทรตามไอ้เปเปอร์และไอ้ฟิวเวอร์และไอ้แม็ททิวให้มาหากูที่คอนโดด่วน มึงด้วย)

"ได้ แล้วเจอกัน"

พอผมวางวางสายไอ้สเวนเสร็จ ก็กดเบอร์ไอ้ฟิวเวอร์และโทรหามัน ไม่นานไอ้ฟิวเวอร์ก็รับสายผม

​#ไอ้ฟิวเวอร์

​

(อือ มีอะไรว่ะ คนจะนอน)

"ไอ้สเวนให้ไปหามันที่คอนโด"

(ไปทำเหี้ยอะไร!!??)

"ไม่รู้ว่ะ!!??"

(เอ้า!! ไม่รู้แล้วจะให้กูไปทำเหี้ยอะไรว่ะ)

"ไปเถอะ มันอุตส่าห์โทรมาหากูและให้กูโทรมาหามึงเลยนะเว้ย!!!"

(กูควรจะดีใจและขอบคุณมันดีไหม ไอ้สัส!!!)

"ไม่ต้องพูดมาก เจอกันที่คอนโดไอ้สเวน"

(เออ!! อะไรของแม่งว่ะ)

พอไอ้ฟิวเวอร์วางสายไปผมก็กดโทรหาไอ้เปเปอร์ ไม่นานมันก็รับสายผม

​#ไอ้เปเปอร์

​

​"ไอ้เปเปอร์..."

(รู้แล้ว กำลังไป)

มันวางไปแล้วครับ ไอ้นี่รับปุ๊บวางปั๊บ​ ผมจึงกดเบอร์ไอ้แม็ททิวเป็นคนสุดท้าย

​#ไอ้แม็ททิว

​

"ไอ้แม็ททิว!!"

(สวัสดีค่ะ พี่คาเรน)

"อ้าว!! น้องแอปเปิ้ลหรอ ไอ้แม็ททิวล่ะ"

(ค่ะ แม็ททิวหลับอยู่ค่ะ ให้หนูปลุกเลยไหมค่ะ)

"ไม่ต้องครับ ถ้ามันตื่นบอกให้มันไปหาไอ้สเวนที่คอนโดด้วยนะครับ"

(ได้ค่ะ หนูจะบอกให้)

เมียไอ้แม็ททิวก็วางสายไป ผมจึงเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิมและเดินข้ามถนน ผมรีบเดินเข้าคอนโดไปที่ลานจอดรถและขับออกไปทันที

วันนี้ว่าจะไปหาส้มหวานที่ร้านซะหน่อย แต่ต้องไปหาไอ้เหี้ยสเวนมันก่อน เฮ้ย!!!! ถ้ามันไม่สำคัญกูเอามึงตายแน่ ไอ้สเวน!!

คอนโดสเวน

​

ผมขับรถออกมาจากคอนโนและตรงไปที่คอนโนไอ้สเวน ไม่นานผมก็ขับรถมาถึงคอนโดมัน ผมเลี้ยวเข้ามาที่ลานจอดรถและขับรถวนหาที่จอด

ไม่นานผมก็เจอที่ว่างและเลี้ยวเข้าไปจอด ผมเปิดประตูรถและก้าวลงมาก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์ ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์ที่ตอนนี้มีผู้ชายสองคนยืนอยู่

"ไงพวกมึงมากันเร็วจังว่ะ" พอผมเดินตรงเข้าไปก็รู้ทันทีว่าผู้ชายสองคนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ คือ ไอ้เปเปอร์และไอ้ฟิวเวอร์

"ไอ้แม็ททิวล่ะ" พอพวกสองหันมามองหน้าผมกันและไอ้ฟิวเวอร์ก็ถามหาไอ้แม็ททิว มันคงคิดว่าผมมาด้วยกัน

"ยังไม่ตื่น!!" ผมก็ตอบไอ้ฟิวเวอร์ไป ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออก พวกผมก็เดินเข้าไปในลิฟท์และกดขึ้นชั้นบนสุด