POTTY3 ลิขิตรัก [END] นิยาย บท 7

พอผมรู้ว่าส้มหวานอยู่ชั้นไหนห้องไหน ผมก็ยอมถอยออกมาเพราะมันดึกแล้ว และอยากให้เธอพักผ่อนด้วยเพราะเธอทำงานมาเหนื่อยๆ

ผมเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงก้าวเข้าไปข้างในและหันไปโบกมือบ๊ายบายให้ส้มหวาน

และประตูก็ปิดผมกดชั้นบนสุด ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ผมจึงเดินออกจากลิฟท์ตรงไปที่ห้องของผม ชั้นนี้มีแค่ห้องผมห้องเดียว

ผมเปิดประตูห้องและเดินเข้าไปข้างใน ผมถอนเสื้อแจ็คเก็ตสีดำวางไว้ที่โซฟา

และหยิบโทรศัพท์ กระเป๋าเงินและกุญแจรถออกมาวางไว้บนโต๊ะและเดินเข้าห้องนอนเพื่ออาบน้ำ ผมหยิบผ้าขนหนู

และเดินเข้าห้องน้ำ ไม่นานผมก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูพันรอบเอว และเดินตรงไปที่ตู้เสื้อ

หยิบกางเกงวอร์ดขาขาวมาใส่และเดินกลับขึ้นเตียงนอนและล้มตัวลงนอนหลับไปทันที

04:00 น.

ผมรู้สึกตัวตื่นตอนตีสี่และลงจากเตียงเพื่อไปล้างหน้าล้างตา อยู่ๆผมก็มีความคิดดีๆอยากจะชวนส้มหวานไปวิ่งรอบสนามคอนโดซะหน่อย

ผมจึงอาบน้ำและเปลี่ยนชุดและเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟท์และกดชั้นที่จะลงไป ผมยืนรอจึงประตูลิฟท์เปิดออกผมจึงเดินออกไป

ผมเดินตรงไปที่ห้องของส้มหวานและเคาะประตูเรียกเธอให้เปิดออกมา ผมยืนเคาะประตูอยู่นานพอสมควร

ไม่นานประตูห้องของส้มหวานก็เปิดออกพร้อมเสียงบ่นเสียงด่าของคนตรงหน้า แต่ผมนี้สิ่ครับยืนมองตาค้างเลย

แม่เจ้า!!! ทำไมมันอึ๋มแบบนี้ว่ะ ยอดอกตั้งจึงผมอยากจะดูด อ่าาส์ หิวนมจังเลย

พอส้มหวานรู้ตัวว่าผมจ้องเธอนานไปหน่อย เธอก็รีบหลังให้ผมทันที อะไรว่ะ !!! ยังดูไม่อิ่มเลย หันกลับมาก่อนดิ่

และเธอก็ถามผม ผมก็ชวนส้มหวานไปวิ่งออกกำลังกายซะหน่อย และเธอก็ตกใจหันมาถามผมและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้ผมดู

ผมก็คิดว่าส้มหวานขอเบอร์จึงเนียมแย่งโทรศัพท์และกดเบอร์ เมมเบอร์ตัวเองพร้อมรูปถ่ายหล่อๆของตัวเองเสร็จ

และส่งโทรศัพท์คืนเธอไป พอเห็นส้มหวานทำท่าจะลบเบอร์ผมออก ผมก็ต้องรีบห้ามเธอและข่มขู่นิดๆหน่อยๆ

และเดินจากไป วันนี้ผมจะชวนไปวิ่งซะหน่อยแต่ได้กำไรเห็นยอดอกตั้งและไหนจะได้เบอร์เธอมาอีก หึหึ ไม่มีอะไรโชคดีไปกว่านี้แล้ว

ฉันได้แต่ยืนมองคนที่มันมากวนเวลานอนและยังมีน่ามาเมนเบอร์ตัวเองเสร็จสรร เธอได้แต่ส่ายหัวให้กับการมาของเขามากเลย

"ตกลงมันมาทำอะไรว่ะ!!" ฉันพึงพำและกลับเข้าห้องเพื่อจะไปนอนต่อ และปิดประตูห้องและเดินไปที่ห้องนอนและก้าวขึ้นเตียงและนอนหลับไป

วันนี้ต้องลุยงานเสริฟ์คนเดียว ต้องนอนพักผ่อนเก็บแรงเอาไว้ เพราะไอ้บ้านั้นคนเดียวไม่รู้จะมาเคาะทำซากอะไรไม่รู้

ฉันที่กำลังจะหลับได้ทีอยู่แล้ว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอต้องลืมตาและหันกลับไปมองโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้อง

ฉันเอือมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครมันโทรมาให้เวลานี้ พอก้มลงดูก็อยากจะตัดสายทิ้งทันทีเลย

ฉันจึงตัดสินใจที่จะตัดสายของไอ้บ้านั้นทิ้งและวางไว้ที่เดิม จังหวะที่ล้มตัวลงจะนอน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

เธอต้องลุกขึ้นนั่งและหันไปมองโทรศัพท์ที่ส่งเสียงไม่หยุด ฉันถึงกับถอนหายใจและเอือมมือไปหยิบและกดรับสายเขา

​#คาเรนคนหล่อ

​

​(ใจร้าย!! ตัดสายผมได้ไงครับ)

"มีอะไร??"

(คิดถึง)

"ถ้าไม่มีอะไรแค่นี้นะ"

(เดี๋ยว!! ก็บอกว่าคิดถึง)

"กูง่วงนอนมากเลย มึงเข้าใจไหม!!??"

(เช้าแล้วนะครับ)

"เช้าพ่องมึงสิ่!!! มึงดูด้วยกี่โมง"

(ตีสี่ครึ่ง)

"กูไหว้ล่ะ!! กูต้องการพักผ่อน"

(เข้าใจแล้วครับ ฝันดี)

"อื้ม"

ฉันที่กำลังจะกดวางสายของเขาแต่เขาแม่งก็ดันเสือกพูดขึ้นมาอีก ไอ้เหี้ยเอ๋ย!!! กูจะได้นอนไหม

(ทำไรอยู่ครับ)

มึงได้สนใจสิ่งที่กูพูดบ้างไหมว่ะ กูก็บอกอยู่ว่า กูจะนอน จะนอน เข้าใจไหมว่ะ

"กูง่วงนอน แค่นี้ล่ะ!!!"

ฉันไม่สนใจจึงกดวางสายเขาทันที และปิดเสียงโทรศัพท์และวางคล่ำหน้าลง และล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันที

08:00 น.

ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมานั่งและบิดขี้เกียจเล็กน้อย และหันไปมองนาฬิกาข้างๆเตียงว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว พอหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูและวางไว้

เธอจึงก้าวลงจากเตียงและเดินไปหยิบผ้าขนหนู และเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวไปเปิดร้าน