ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 16

มุมปากของหลินเอินเอินกระตุก โลกมันจะแคบเกินไปหรือเปล่า?

เดิมทีเธอว่าจะถามโป๋มู่หานว่าจะหย่าเมื่อไหร่ แต่เหมือนผู้ชายคนนี้จะจงใจทำให้เธอเสียหน้า และเธอเองก็ไม่อยากหาเรื่อง จึงหันหลังเตรียมเดินกลับห้องตัวเอง

แต่ว่า——！

รู้สึกเหมือนโลกหมุน หลินเอินเอินยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกโป๋มู่หานกระชากเข้าไปในห้องที่ไร้ผู้คน！

ปัง——！

เขาปิดประตูลงเสียงดัง！

โป๋มู่หานล็อกข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ จนขยับไปไหนไม่ได้

เธอมองผู้ชายเอาแต่ใจตรงหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วและแสยะยิ้มออกมา “นี่คุณโป๋คิดจะทำอะไร?”

คนที่ขอหย่าก่อนก็คือเขา คนที่อยากคบกับหลินโย่วหชิงก็คือเขา แล้วทำไมการที่เธอแค่มาทานข้าวกับฟู่จิงเหนียนแค่นี้ เขาถึงได้มีท่าทางแบบนี้ล่ะ?

เธอเกือบเข้าใจผิดว่าผู้ชายคนนี้รู้สึกกับเธอไปแล้ว

แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมา เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร เพราะฉะนั้นเธอจะไม่เหยียบซ้ำรอยเดิม และคิดไปเองอย่างใสซื่อว่าสามารถกุมหัวใจของเขาได้

เธอยอมแพ้แล้ว

เมื่อเห็นว่าแววตาของเธอไร้ซึ่งเยื่อใย ถึงขั้นแสดงออกว่ารำคาญ สายตาของโป๋มู่หานก็พลันดุดันขึ้นมา เอ่ยพูดเสียงเยือกเย็นว่า “หลินเอินเอิน ยังไม่ทันได้หย่ากัน คุณก็รอไม่ไหวแล้วเหรอ?”

หลินเอินเอินยิ้มเยาะ “อะไรคือบอกว่าฉันรอไม่ไหว? คนที่ใจร้อนจนรอไม่ไหวคือใครกันแน่?”

ระหว่างที่แต่งงานกัน เขาเอาแต่ดูแลหลินโย่วหชิง ให้ความสำคัญผู้หญิงคนนั้นเป็นที่หนึ่ง ส่วนเธอเพิ่งมาติดต่อกับฟู่จิงเหนียนหลังจากหย่านี่เอง พอเป็นเรื่องส่วนรวม เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างงี่เง่าสุดๆ！

เธอรู้ว่า เขาไม่ใช่คนอ่อนโยน อ่อไม่สิ เขาไม่เคยอ่อนโยนกับเธอ แต่อ่อนโยนกับหลินโย่วหชิงต่างหาก

โป๋มู่หานมองเธออย่างเย็นชา “หลินเอินเอิน ผมไม่สนว่าคุณจะคิดยังไง และผมก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าคุณจะคบกับใคร แต่ว่าตอนนี้การหย่ายังไม่สิ้นสุด คุณยังเป็นคุณนายโป๋อยู่！อย่าลืมหลักคุณธรรมการเป็นภรรยา ว่าต้องปฏิบัติตัวเป็นสะใภ้ตระกูลโป๋ยังไง！แล้วก็ช่วยนึกถึงที่คุณย่าดีกับคุณบ้าง อย่าสร้างความเดือดร้อนให้ตระกูลโป๋เด็ดขาด！“

ขนตาของหลินเอินเอินกระตุกไหว เหอะ……

ยังดีที่เมื่อกี้เธอไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง ที่โป๋มู่หานโกรธขนาดนี้ ก็เพราะว่าตอนนี้ยังไม่ได้หย่ากัน เธอไม่ควรทำเรื่องเสื่อมเสียให้ตระกูลโป๋ ไม่อย่างนั้นมันจะส่งผลต่อราคาหุ้นของบริษัท

โป๋มู่หานมองมาที่เธออย่างเย็นชา เมื่อเห็นว่าเธอเหมือนจะยอมโอนอ่อน ก็แสยะยิ้มออกมา “หลินเอินเอิน”

เขาพูดได้เพียงเท่านี้ จู่ๆหลินเอินเอินก็หัวเราะออกมา “คุณโป๋ แต่ไหนแต่ไรคุณย่าไม่เคยสนใจเรื่องทรัพย์สินที่เป็นของนอกกายพวกนี้หรอก และยิ่งไม่สนใจเรื่องชื่อเสียงด้วยซ้ำ ท่านแค่หวังให้ชีวิตคู่ของเราเป็นไปอย่างราบรื่น แต่ในเมื่อหลานแท้ๆอย่างคุณยังทำไม่ได้ แล้วฉันจะทำให้คุณย่าสมหวังได้ยังไง? เพราะฉะนั้นฉันจะตอบแทนคุณย่าด้วยวิธีอื่น”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของโป๋มู่หานเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ หลินเอินเอินก็เชิดหน้าขึ้น เอ่ยพูดเสียงดังฟังชัดว่า “เรื่องที่คุณย่าทำดีกับฉัน ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะเอามาขู่ฉันได้หรอก”