ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 17

โป๋มู่หานนิ่งไปเล็กน้อย เธอจึงอาศัยจังหวะนี้ ดิ้นหลุดจากโป๋มู่หาน ทั้งยังก้าวขา เตรียมจะวิ่งชนชายหนุ่ม!

โป๋มู่หานหันหลบอย่างรวดเร็ว เส้นเลือดบนขมับผุดขึ้นมาเต้นตุบๆ

“หลินเอินเอิน！”

เขาไม่รู้เลยว่า จะมีวันที่เธอกล้าต่อปากต่อคำ และคิดจะลงไม้ลงมือกับเขาแบบนี้

หลินเอินเอินแสยะยิ้ม “คุณโป๋ คุณฟู่รอฉันอยู่ ขอตัวก่อนนะ”

ขณะที่พูด เธอก็เตรียมก้าวเดินออกไปข้างนอก

เส้นเลือดบนขมับของโป๋มู่หานเต้นตุบๆรุนแรงยิ่งกว่าเดิม แต่ว่าในครั้งนี้เขาไม่ได้จับเธอไว้ หลินเอินเอินในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นคนละคน เขายิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสามปีคนนั้นเสแสร้งมาตลอด

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ เพราะเธอมองออกว่าคงไม่ได้ประโยชน์อะไรจากที่นี่ เลยคิดที่จะเผยธาตุแท้อย่างนั้นเหรอ?

ไม่สิ มันต้องเป็นวิธีหลอกเหยื่อให้ตายใจแน่ๆ！

อย่าคิดว่าเป็นแบบนี้ แล้วเขาจะเปลี่ยนใจ ปล่อยให้เธอบีบเล่นได้ง่ายๆ!

เขาจ้องเขม็งไปที่เธอ หลินเอินเอินจับลูกบิด แต่เพียงแค่จับเอาไว้เท่านั้น ไม่ได้ออกแรงกดลงไป อีกทั้งยังหันหน้ามาอย่างช้าๆ

โป๋มู่หานแสยะยิ้ม เขารู้ว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้

ผู้หญิงคนนี้เหลี่ยมจัดอย่างที่คิดไว้จริงๆ！

หลินเอินเอินมองมาที่โป๋มู่หานอย่างเฉยชา “ถ้าคุณโป๋กังวลเรื่องชื่อเสียงและผลประโยชน์ของโป๋ซื่อกรุ๊ป ก็ถือโอกาสรีบหย่ากับฉันเร็วๆซะ นอกจากวันเซ็นใบหย่า ก็อย่ามารุกรานชีวิตฉันอีก เรามาจากลากันดีๆเถอะ”

พูดจบ เธอก็ไม่หันกลับไปมองโป๋มู่หานอีก เปิดประตูเดินออกไปข้างนอกทันที

ทว่า….จู่ๆหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึ่งรีบหลบเข้ามุมไวๆ

ถึงอีกฝ่ายจะไหวตัวเร็ว แต่เธอก็ยังสังเกตเห็นชายกระโปรงสีอ่อนอยู่ดี เป็นหลินโย่วหชิงสินะ

แววตาของเธอทอแววเยือกเย็น จากนั้นก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องอาหารของตัวเอง

แววตาของหลินเอินเอินวูบไหว ในขณะที่มองประเมินเขา ก็เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างเรียบนิ่งว่า “แปลว่า ที่คุณฟู่นัดฉันออกมาทานข้าวเพื่อมอบหมายงานให้คือเรื่องโกหก จริงแล้วๆอยากให้ฉันรู้ความจริงอย่างนั้นเหรอ?”

ที่พาเธอมา ก็เพื่ออยากลองเชิง?

ลองเชิงความสัมพันธ์ของเธอกับโป๋มู่หาน ลองเชิงว่าเธอได้ถูกโป๋มู่หานส่งมาสอดแนมเขาหรือเปล่า?

เหอะ

เธอเพิ่งรู้เลยนะเนี่ย ว่าตัวเองมีประโยชน์ ถึงขนาดถูกมองว่าสำคัญถึงขนาดนี้

ฟู่จิงเหยียนส่ายหัวอย่างจนใจ “คุณฉลาดอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆด้วย”

หลินเอินเอินมองมาที่เขาอย่างนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ว่าแล้วเชียว ที่มาเจอโป๋มู่หานกับหลินโย่วหชิงทานข้าวกันที่นี่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะเขาเตรียมการเอาไว้ทั้งหมด เพื่ออยากเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาสองคน

หลินเอินเอินเอ่ยพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า “เรื่องการฟ้องร้องในครั้งนี้ คุณเป็นฝ่ายเข้าหาฉันก่อน ไม่ใช่ฉันเสนอตัวให้คุณ ถ้าไม่มีฉัน คุณก็คงไม่ชนะการฟ้องร้องหรอก เรื่องนี้คุณฟู่คงรู้ดีอยู่แก่ใจ”