เวลากลางคืน แสงไฟสว่างไสว
แม้จะเป็นเวลาที่ผู้คนควรหลับใหล แต่บนถนนกลับเนืองแน่นไปด้วยรถรา
มู่เซวียนขับฝ่าออกมาจากถนนได้ในที่สุด เมื่อหาที่จอดรถได้ เธอก็เหลือบมองคนข้างกาย ยิ้มพร้อมยักคิ้วให้ “ไปกัน!เอินเอิน!พวกนั้นมาถึงกันแล้ว!”
หลินเอินเอินยิ้ม “โอเค”
มุมปากของมู่เซวียนประดับไปด้วยรอยยิ้มแปลกๆ เธอเดินเข้าไปคล้องแขนหลินเอินเอิน แล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารที่จองเอาไว้
แต่ว่า ไฟในห้องยังไม่เปิด แถมยังเงียบมาก มู่เซวียนทำทีเป็นมองไปรอบๆอย่างฉงน “เอ๋? พวกเขาโกหกฉันเหรอ? ยังไม่มีกันอีกเหรอ?”
ขณะที่พูด เธอก็ลากหลินเอินเอินเดินเข้าไปข้างใน “เอินเอิน รอพวกเขาก่อนนะ”
หลินเอินเอินพยักหน้า จากนั้น——
ปุ้ง!
เสียงพลุกระดาษดังขึ้นมาอย่างชัดเจน พร้อมกับมีแสงแฟลชสาดเข้ามา จนในห้องวูบวาบ ริบบิ้นหลากหลายสีร่วงกระจายมาจากข้างบน ตกลงบนตัวของหลินเอินเอินและมู่เซวียน
ตามมาด้วย เสียงโห่ร้องอย่างยินดี
“วู้ฮู~ยินดีกับเอินเอินที่กลับมาโสด!!”
หลินเอินเอินประหลาดใจเป็นอย่างมาก มู่เซวียนหัวเราะออกมาเสียงดัง เธอหันไปมองหลินเอินเอิน “เอินเอิน!เป็นไง เซอร์ไพรส์ล่ะสิ?!”
ผู้หญิงที่เป็นคนโปรยริบบิ้นหัวเราะออกมา “ฉันว่าก็น่าจะเซอร์ไพรส์อยู่นะ!แต่ว่านะเอินเอิน ตั้งแต่ที่แกแต่งงานกับเขา แกก็เอาแต่ปฏิบัติตามกฎของตระกูลโป๋ ตอนนี้แกเป็นตัวของตัวเองได้แล้วล่ะ!”
มู่เซวียนหัวเราะ “ใช่ๆ!หลังจากนี้เอินเอินของเราจะได้ปล่อยใจเต็มที่ หานหาน ไอเดียแกนี่ดีจริงๆ!”
หลินเอินเอินรู้สึกอบอุ่นในใจ เอ่ยขอบคุณขึ้นมาว่า “หานหาน ขอบคุณนะ”
เซียวหานถือขวดโปรยริบบิ้นอยู่ในมือ ผมสีดำของเธอยาวแค่ถึงไหล่ มีใบหน้าน่ารักราวตุ๊กตา
หลินเอินเอิน “.........”
ในร้านเดียวกัน แต่คนละห้อง
ผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งดื่มอยู่ด้วยกัน
ซี่หวั่นดูหงุดหงิดงุ่นง่านไปทั้งตัว สีหน้าก็อึมครึมจนดูไม่ได้
เขาวางแก้วเบียร์ในมือลงอย่างแรง พร้อมกับเอ่ยพูดอย่างกรุ่นโกรธว่า “แม่ง!ฉันไม่น่าดูถูกผู้หญิงคนนั้นเลย! น่าโมโหจริงๆ!”
โป๋มู่หานมองมาที่เขานิ่งๆอย่างขี้เกียจจะถามว่าเป็นอะไร
วันนี้เพราะซี่หยันหงุดหงิด ถึงได้นัดรวมตัวกันแบบนี้
หนุ่มหล่อที่นั่งตรงข้ามเขาหัวเราะออกมา ดวงตาดอกท้อแกมไปด้วยแววหยอกล้อ “นี่แพ้ให้ผู้หญิงอีกแล้วเหรอ?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน