ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 27

เปิ้ง——！

หลินเอินเอินที่เพิ่งเข้ามาในห้องกำลังปรับความรู้สึกประหม่าในใจ ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงเปิดประตู คนในห้องต่างมองไปยังทิศทางนั้นพร้อมกัน

รูปร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้น สูทที่สั่งทำเป็นพิเศษเผยให้เห็นออร่าความแพง และความหล่อเหลาไร้เทียมทาน

เพียงแต่ว่า ไอเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวชายหนุ่ม และสายตาอันดุดันทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้

หลินเอินเอินพลันขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขามาทำไมอีก?

เมื่อเห็นช่อดอกกุหลาบข้างกายหลินเอินเอิน โป๋มู่หานก็รู้สึกขัดหูขัดตาเป็นพิเศษ

เขาแสยะยิ้ม “ไม่ทันไรก็มีชู้แล้วเหรอ”

ดวงตานุ่มนวลของจี้เหอเซินแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในทันที แต่ไม่รอให้เขาพูดอะไร หลินเอินเอินก็ตอกกลับไปอย่างโกรธๆว่า “โป๋มู่หาน พูดอะไรให้มันดีๆหน่อย!”

โป๋มู่หานมองมาที่เธออย่างขมุกขมัว “หลินเอินเอิน ยังไม่ได้หย่า คุณก็เก็บซ่อนเอาไว้ไม่ไหวแล้วเหรอ? คิดว่าผมตายแล้วหรือไง?”

หลินเอินเอินยิ้มเยาะออกมาอย่างโกรธๆ มู่เซวียนมองมาที่เขาแล้วเอ่ยพูดอย่างไม่พอใจว่า “โป๋มู่หาน นายคิดจะทำอะไร！เมื่อก่อนตอนเอินเอินยอมทิ้งทุกอย่างเพื่อทำหน้าที่เป็นสะใภ้บ้านนาย นายก็ไม่เคยสนใจไม่เคยเหลียวแลเธอเลย อีกอย่างตอนนี้พวกนายเซ็นยินยอมหย่ากันแล้ว นายจะกลับคำหรือไง? มันจะไปมีความหมายอะไร?”

แต่ไหนแต่ไรมู่เซวียนก็เป็นคนคิดยังไงพูดอย่างนั้น เธอไม่สนอยู่แล้วว่าโป๋มู่หานจะมีอำนาจและอิทธิพลมากแค่ไหน

กล้ามารังแกเพื่อนรักของเธอมันใช้ได้ที่ไหนกัน！

ความกดดันที่แผ่ออกมาจากตัวของโป๋มู่หานเข้มข้นมากกว่าเดิม

ลมหายใจของคนที่อยู่ในห้องก็เหมือนจะกระชั้นชิดขึ้น

ทันใดนั้นจี้เหอเซินก็ลุกขึ้น ดึงหลินเอินเอินมาหลบหลัง พร้อมกับมองเขาอย่างเยือกเย็น “โป๋มู่หาน ในเมื่อปล่อยมือแล้วก็ให้มันเด็ดขาดหน่อย ไม่อย่างนั้นประธานโบ๋ที่เขาว่ากันนักหนาว่าเป็นคนเฉียบขาดจะกลายเป็นตัวตลกของคนอื่นเอานะ”

เสียงกรุ่่นโกรธของมู่เซวียนดังมาจากข้างหลัง หลินเอินเอินรีบหันกลับไปส่ายหน้าให้พวกเขา “รอแป็บนะ ขอฉันเคลียร์เรื่องส่วนตัวเสร็จแล้วเดี๋ยวกลับมา ใครก็ไม่ต้องตามฉันมา”

พูดจบ เธอก็เดินตามโป๋มู่หานออกไปข้างนอก

จนกระทั่งพวกเขาเดินมาถึงมุมอับที่ไร้ผู้คน ทั้งสองคนถึงได้หยุดฝีเท้า หลินเอินเอินสะบัดมือออก แล้วขมวดคิ้ว “ฉันไม่หนีหรอก คุณปล่อยฉันได้แล้ว มีเรื่องอะไรก็พูดมา”

เธอไม่เข้าใจ ทำไมเอาแต่เจอเขาอยู่ได้！

เมื่อก่อนเธอทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เจอเขาแต่กลับไม่เคยได้เจอ พอตอนนี้ไม่อยากเจอแล้ว ดันต้องมาเจอบ่อยๆ เธอล่ะรำคาญบุพเพอาละวาดอะไรนี่เสียจริง

โป๋มู่หานสะบัดมือเธอออก ใบหน้าดำคล้ำเสียยิ่งกว่ารอยไหม้ก้นหม้อ “หลินเอินเอิน ผมเคยบอกคุณไปแล้วหลายครั้ง ว่าในระหว่างที่ยังไม่ได้หย่ากัน คุณยังเป็นคุณนายโป๋อยู่！ ถ้าคุณกล้าออกไปมั่วสุมกับผู้ชายอีกล่ะก็ อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน!”

หลินเอินเอินเงยหน้ามองเขาอย่างรำคาญ “งั้นคุณก็รีบๆหย่าไม่ได้หรือไง?”