ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 3

ผู้ชายใส่สูทสีดํา มองดูท่าทีสง่างาม

พวกเขาสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน เขากำลังพูดกับเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หลินเอินเอินหัวเราะเยาะในใจ บังเอิญจริงๆ

ซูเหมี่ยวแปลกใจ เธอมองตามสายตาของหลินเอินเอิน จากนั้นสีหน้าของซูเหมี่ยวก็แย่ลงทันที “พวกเขาสองคนอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

อาจเป็นเพราะเสียงของเธอดังเกินไป โป๋มู่หานสังเกตเห็น เขาหันหน้ามาเห็นพวกเธอสองคน สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นทันที เซ็นชื่อเร็วขนาดนั้น บ้านก็ไม่ต้องการ ที่แท้ก็กําลังแสร้งปล่อยมือเพื่อจับให้อยู่มัดอย่างนั้นเหรอ?

หลินเอินเอินหายใจเข้าเบาๆ เธอคิดว่าตัวเองจะได้เจอกับโป๋มู่หานอีกครั้ง คือวันที่ไปหย่ากันที่สํานักทะเบียน แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเร็วแบบนี้

เธอหลบสายตา กำลังจะลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่ง

แต่ข้างหูกลับมีเสียงแปลกๆดังขึ้นมา “เอินเอินก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”

มองออกไปตามเสียง ก็เห็นหลินโย่วหชิงที่ใส่ชุดเดรสสีขาว ปล่อยผมยาวไปข้างหลีง สง่างามราวกับเทพธิดา ยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยนแล้วมองมาที่เธอ

หลินเอินเอินหัวเราะเยาะในใจ ผู้หญิงที่ดูสะอาดสะอ้านแบบนี้ แต่กลับเป็นคนที่ส่งรูปตัวเองกับโป๋มู่หานให้เธอตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

เธอแสร้งทําเป็นไม่อยากทําลายความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน แต่ในใจกลับอยากปีนขึ้นไปบนเตียงของโป๋มู่หานตลอด ผู้หญิงที่ร้ายแบบนี้ เกรงว่าเธอคงจะสู้ไม่ไหวจริงๆ

หลินเอินเอินทำสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “พี่โย่วหชิงเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ไม่พักฟื้นที่บ้าน ทำไมถึงออกมากินข้าวกับคุณโป๋ละคะ”

ทั้งๆที่เธอแค่ถาม แต่ถ้าฟังดูดีๆ คงจะฟังออกว่าเธอกำลังเยาะเย้ย

หลินโย่วหชิงราวกับฟังไม่ออก เธอยิ้มอย่างสง่างาม “อืม ช่วงนี้เอาแต่อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ตลอด เลยคิดว่าจะย้ายออกมา พอดีวันนี้โป๋มู่หานมีเวลาพาฉันออกมาดู เธอ... มาหาหานเหรอ กินข้าวด้วยกันไหม”