ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 3

ผู้ชายใส่สูทสีดํา มองดูท่าทีสง่างาม

พวกเขาสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน เขากำลังพูดกับเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

หลินเอินเอินหัวเราะเยาะในใจ บังเอิญจริงๆ

ซูเหมี่ยวแปลกใจ เธอมองตามสายตาของหลินเอินเอิน จากนั้นสีหน้าของซูเหมี่ยวก็แย่ลงทันที “พวกเขาสองคนอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

อาจเป็นเพราะเสียงของเธอดังเกินไป โป๋มู่หานสังเกตเห็น เขาหันหน้ามาเห็นพวกเธอสองคน สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นทันที เซ็นชื่อเร็วขนาดนั้น บ้านก็ไม่ต้องการ ที่แท้ก็กําลังแสร้งปล่อยมือเพื่อจับให้อยู่มัดอย่างนั้นเหรอ?

หลินเอินเอินหายใจเข้าเบาๆ เธอคิดว่าตัวเองจะได้เจอกับโป๋มู่หานอีกครั้ง คือวันที่ไปหย่ากันที่สํานักทะเบียน แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเร็วแบบนี้

เธอหลบสายตา กำลังจะลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่ง

แต่ข้างหูกลับมีเสียงแปลกๆดังขึ้นมา “เอินเอินก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”

มองออกไปตามเสียง ก็เห็นหลินโย่วหชิงที่ใส่ชุดเดรสสีขาว ปล่อยผมยาวไปข้างหลีง สง่างามราวกับเทพธิดา ยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยนแล้วมองมาที่เธอ

หลินเอินเอินหัวเราะเยาะในใจ ผู้หญิงที่ดูสะอาดสะอ้านแบบนี้ แต่กลับเป็นคนที่ส่งรูปตัวเองกับโป๋มู่หานให้เธอตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

เธอแสร้งทําเป็นไม่อยากทําลายความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน แต่ในใจกลับอยากปีนขึ้นไปบนเตียงของโป๋มู่หานตลอด ผู้หญิงที่ร้ายแบบนี้ เกรงว่าเธอคงจะสู้ไม่ไหวจริงๆ

หลินเอินเอินทำสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “พี่โย่วหชิงเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล ไม่พักฟื้นที่บ้าน ทำไมถึงออกมากินข้าวกับคุณโป๋ละคะ”

ทั้งๆที่เธอแค่ถาม แต่ถ้าฟังดูดีๆ คงจะฟังออกว่าเธอกำลังเยาะเย้ย

หลินโย่วหชิงราวกับฟังไม่ออก เธอยิ้มอย่างสง่างาม “อืม ช่วงนี้เอาแต่อยู่กับคุณพ่อคุณแม่ตลอด เลยคิดว่าจะย้ายออกมา พอดีวันนี้โป๋มู่หานมีเวลาพาฉันออกมาดู เธอ... มาหาหานเหรอ กินข้าวด้วยกันไหม”

“หลินเอินเอิน อย่าให้ผมเห็นว่าคุณทำแบบนี้อีก ถ้าคุณยังโผ่ลหน้ามาให้ผมเห็น อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!”

ซูเหมี่ยวหัวเราะด้วยความโมโห “สุภาพบุรุษท่านนี้หลงตัวเองเกินไปรึเปล่า... เอินเอินไม่ได้มาหาคุณสักหน่อย”

หลินเอินเอินหยุดเดิน พยายามยับยั้งความโมโหในใจ เธอยิ้ม “ไม่เกรงใจเหรอคะ คุณโป๋จะทำอะไรฉันเหรอคะ”

ไม่รอให้โป๋มู่หานพูด เธอก็พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ฉันเห็นว่าพี่โย่วหชิงอยากได้ตําแหน่งคุณนายโป๋มานานแล้ว คุณไม่สู้รีบแต่งงานกับเธอเร็วๆ ฉันจะได้ไม่ต้องเห็นข้อความน่ารังเกียจพวกนั้นอีก”

สีหน้าของหลินโย่วหชิงเปลี่ยนไป แต่ผ่านไปไม่นานมันก็กลับมาเป็นปกติ เธอพูดอย่างเอือมระอา “เอินเอิน ฉันอธิบายให้เธอฟังตั้งหลายรอบแล้ว ฉันไม่มีทางทําลายครอบครัวของเธอ แต่หานคิดว่าฉันต้องเป็นเจ้าหญิงนิทราตั้งหลายปีเพราะช่วยเขา เขารู้สึกผิดกับฉันก็แค่นั้น ดูสิ เธอเข้าใจผิดอีกแล้ว คนรักกันต้องไว้ใจกันไม่ใช่เหรอ”

เห็นท่าทีไม่สนใจของหลินเอินเอิน สายตาของโป๋มู่หานเต็มไปด้วยความรังเกียจ “หลินเอินเอิน! ผมไม่มีเวลามาเล่นเกมกับคุณที่นี่ อย่าทำให้ผมเกลียดคุณไปมากกว่านี้”

เห็นโป๋มู่หานพาหลินโย่วหชิงออกไป หลินเอินเอินยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าจริงจัง “ในเมื่อคุณโป๋คิดว่าฉันแสร้งปล่อยมือเพื่อจับให้อยู่มัด อย่างนั้นเราไปรับใบหย่าตอนนี้เลยดีกว่า แบบนี้เราจะได้ต่างคนต่างไป”