ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 4

หลินโย่วหชิงจับตะเกียบแน่น

หานพูดกับเธอ บอกว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว แต่ทะเลาะกันตั้งนาน ยังไม่ได้ไปรับใบหย่า?

ไม่ได้ เธอจะทำให้ความพยายามที่เธอพยายามมาตั้งนานเสียเปล่าไม่ได้

จากนั้น เธอก็พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “อย่าเลยค่ะ พวกคุณอย่าหย่ากันเลย เอินเอิน ฉันกับหานไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจเขาล่ะ ถ้าเธอไม่ชอบ ต่อไปฉันจะไม่ติดต่อกับหานอีก”

พูดจบ เธอก็หันหน้าไปมองโป๋มู่หานแล้วพูดอย่างจริงจัง “ถึงแม้ตอนนี้เอินเอินไม่ต้องการคุณแล้ว ฉันก็ไม่ควรรบกวนพวกคุณอีกแล้ว หาน ง้อผู้หญิงง่ายจะตาย คุณพูดกับเอินเอินดีๆ เธอคงไม่หย่ากับคุณ”

หลินเอินเอินหรี่ตาลง ดูสิ หลินโย่วหชิงพูดจาเก่งแค่ไหน บอกว่าผู้ชายอย่างโป๋มู่หานถูกผู้หญิงทิ้ง เสียหน้ายังไม่พอ แล้วยังบอกเขาว่าเธอแค่งอน ถ้าจะหย่าจริงๆเธอคงกลัว ง้อเธอหน่อยเธอก็ไม่หย่าแล้ว

ถึงแม้โป๋มู่หานจะห่วงหน้าตาตัวเอง แต่เขาก็ไม่มีทางอ่อนข้อให้หลินเอินเอิน

แต่ว่า เธอไม่สนใจ เพราะเธอก็ไม่อยากอยู่กับโป๋มู่หานอีกแล้ว วันนี้หลินโย่วหชิงพูดแบบนี้ก็ถือว่าเป็นการช่วยเธอ

สายตาที่เฉียบแหลมของโป๋มู่หานมองมาที่หลินเอินเอิน เห็นท่าทีไม่สนใจของเธอ สีหน้าของเขาก็เย็นชา วินาทีต่อมา เขาหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ผมไม่ว่าง ถึงตอนนั้นเลขาผมจะติดต่อคุณเอง”

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที

สีหน้าของหลินโย่วหชิงแข็งทื่อ เธอเหลือบของหลินเอินเอินแล้วลุกขึ้นเดินตามออกไป

ซูเหมี่ยวยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา “เอินเอิน! ถูกแล้วที่เธอหย่า ผู้ชายเลวๆแบบนี้ ไม่คู่ควรกับเธอ เชื่อฉัน เธอต้องเจอคนที่ดีกว่านี้แน่นอน ประธานฟู่ก็ไม่เลวนะ”

หลินเอินเอินได้สติกลับมา เธออดหัวเราะไม่ได้ “ประธานฟู่เจ้าชู้ เธอกําลังล้อเล่นหรือว่าแกล้งฉัน”

“ถึงแม้ประธานฟู่จะเจ้าชู้ แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ชายอบอุ่น เธอดูโป๋มู่หานสิ ไม่รู้จะเอามาทำไม”

แน่นอนว่าซูเหมี่ยวแค่พูดออกไปแบบนั้น เธอไม่ได้อยากให้หลินเอินเอินคบกับประธานฟู่จริงๆ

“กินข้าวกันเถอะ” หลินเอินเอินยิ้ม

พวกเขาออกไปแล้ว เธอก็มีอารมณ์กินข้าว

ซูเหมี่ยวถอนหายใจอย่างเอือมระอา ยังไม่ทันได้ปลอบใจหลินเอินเอิน จู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา หลินเอินเอินเหลือบมอง ซูเหมี่ยวรับโทรศัพท์

“สวัสดีค่ะ”

ได้ยินคําพูดของอีกฝ่าย สีหน้าของซูเหมี่ยวก็เคร่งขขรึมขึ้น “โอเค เรื่องนี้ฉันยังต้องปรึกษากับยวนเหว่ยก่อน ถึงตอนนั้นฉันจะให้คําตอบคุณนะคะ”

อีกฝ่ายพูดอีกสองประโยค จากนั้นเธอก็วางสายอย่างสุภาพ

ซูเหมี่ยวมองไปที่หลินเอินเอินแล้วพูดเบาๆ “คนที่โทรหาฉันเมื่อกี้คือหลินเฟิงจากฝ่ายกฎหมายของฟู่ซื่อ กรุ๊ป เหมือนเขาจะจบโรงเรียนที่เดียวกับเธอ เขาอยากคุยกับเธอเรื่องคดีนี้ เธอ... จะเจอเขาไหม”

หลินเฟิงตกใจ “เอินเอิน คุณ...”

เมื่อก่อนเขาเคยชื่นชมรุ่นน้องที่มีผลการเรียนดีคนนี้มาก แต่กลับคิดไม่ถึงว่า เธอ... เธอคือ...!

ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมและตกใจ แล้วยังมีความแอบชอบที่เขาซ่อนไว้มาตลอด แต่ตอนนี้มันกลับซ่อนไว้ไม่อยู่แล้ว

แต่ว่าหลินเอินเอินไม่รู้ ว่านอกหน้าต่างมีผู้ชายกับผู้หญิงสองคนยืนอยู่

สีหน้าของโป๋มู่หานมืดมนลงทันที! เพราะเขาเห็นว่าหลินเอินเอินยิ้มให้ผู้ชายคนนั้นอย่างจริงใจขนาดนั้น

หลินโย่วหชิงไม่สบายใจ เมื่อก่อนโป๋มู่หานไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงโมโหขนาดนี้

เธอหายใจเข้าเบาๆ แสร้งทําเป็นเพิ่งมองเห็น แล้วพูดด้วยความแปลกใจว่า “เอินเอิน? เอ๊ะ? ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ของเอินเอินนะคะ”

โป๋มู่หานยิ้ม หลินโย่วหชิงเป็นกังวล “หาน เมื่อก่อนเอินเอินไม่เคยมีนิสัยแบบนี้ คุณพ่อกับคุณแม่บอกว่าสองสามปีที่ผ่านมาเธอเสงี่ยมเจียมตัวมาตลอด ครั้งนี้คงเป็นเพราะโกรธคุณ ถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ คุณจะเข้าไปง้อเธอไหมคะ”

“ง้อ?” โป๋มู่หานหัวเราะด้วยความโมโห “ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ผมคงไม่มีทางแต่งงานกับเธอ”

หลินเอินเอินที่กําลังคุยกับรุ่นพี่ ดูเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาที่เฉียบแหลม ทันทีที่เธอหันหน้าออกไปมอง ก็เห็นพวกเขาสองคนยืนมองเธออยู่ข้างนอก