ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 5

สายตาที่เฉียบแหลมของโป๋มู่หานราวกับกำลังจะกลืนหลินเอินเอินทั้งเป็น เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินออกไปทันที

หลินโย่วหชิงยิ้มมุมปากด้วยท่าทีที่สง่างาม

หลินเอินเอินหันกลับมาอย่างไม่สนใจ จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดคุยกับรุ่นพี่ต่อ

หลังจากพูดคุยกันเสร็จ หลินเอินเอินขึ้นไปบนรถแท็กซี่

เมื่อเธอจับคอตัวเองด้วยความเคยชิน สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

สร้อยคอล่ะ?

“ลุงคะ! เลี้ยวกลับไปที่อว้หลินวิลล่าค่ะ”

เธอคงรีบจนลืมใส่มันแน่เลย!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเอินเอินเดินเข้าไปในบ้าน

ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องนอน โป๋มู่หานยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของเธอ มองดูนาฬิกาในมืออย่างเหม่อลอย

หลินเอินเอินแปลกใจ แต่งงานกันมาสามปี เขาไม่เคยเดินเข้ามาในห้องนอนของพวกเขา แต่ตอนนี้เขากลับกำลังยืนมองนาฬิกาที่เธอให้เขาอยู่

ตอนแรกเขาไม่ชอบนาฬิกาเรือนนั้น เขาทิ้งมันลงบนพื้น เธอเป็นคนใช้กาวมาปะติดปะต่อทีละเล็กทีละน้อย มันคือของที่ชำรุดไปแล้ว แต่เธอกลับทิ้งมันไม่ลง

โป๋มู่หานรู้สึกว่ามีคนมอง เขาหันหลังกลับมาเห็นสายตาที่เฉยเมยของเธอ เขาจึงหัวเราะเยาะ จากนั้นก็โยนนาฬิกาลงบนโต๊ะเครื่องแป้งอย่างไม่สนใจ

“นาฬิกาที่พังไปแล้ว คุณยังเก็บไว้? คุณเห็นว่าผมเป็นคนเก็บขยะเหรอ”

หลินเอินเอินปากกระตุก “อย่างนั้นคุณก็เอาไปทิ้งสิ”

รูม่านตาของโป๋มู่หานหดตัวลง!

ตอนนั้นเธอให้ความสำคัญกับนาฬิกาเรือนนี้มาก แต่ตอนนี้เธอกลับพูดแบบนี้อย่างง่ายดาย!?

ใช่สิ!