ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 6

นั่งรถนานกว่าหนึ่งชั่วโมง หลินเอินเอินมาถึงบ้านตระกูลโป๋ด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

ทันทีที่พวกเขาเข้าไป ก็ได้ยินน้ำเสียงที่ตื่นเต้นดังมาจากโซฟา “หลานสะใภ้รักของฉันมาแล้ว เอินเอิน มาหาย่าเร็ว ย่ารอหนูตั้งนาน”

หลินเอินเอินขนตาสั่นเบาๆ เธอซ่อนความซับซ้อนในตาไว้ไม่อยู่ เธอพยายามยิ้ม “คุณย่า ขอโทษนะคะ ช่วงนี้...”

ยังพูดไม่จบ เจียงโหรวก็ตบมือเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูด ย่ารู้ว่าหนูลำบากใจ ย่ารู้”

หลินเอินเอินเงยหน้าขึ้นมองเจียงโหรวด้วยความแปลกใจ จากนั้นก็พูดหยั่งเชิงว่า “ท่าน... รู้หมดแล้วเหรอคะ”

ไม่สิ ถ้าคุณย่ารู้ว่าพวกเขาหย่ากัน คุณย่าไม่มีทางพูดกับเธอแบบนี้...

โป๋มู่หานก็มองไปที่เจียงโหรวด้วยความแปลกใจ

เจียงโหรวมองโป๋มู่หานด้วยความโมโห จากนั้นก็มองหลินเอินเอินลด้วยความเอ็นดูแล้วพูดว่า “ใช่ ย่ารู้หมดแล้ว ไอ้เด็กนี่ไม่รู้ความ หลานสะใภ้ที่ฉันเลือกให้เขาจะแย่ที่สุดได้ยังไง แต่เขากลับไม่หวงแหน!”

หลินเอินเอินมองเธอด้วยความตกใจ คุณย่ารู้แล้วจริงๆเหรอ

เจียงโหรวจับมือเธอนั่งลงแล้วมองเธอด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ “หนูไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ถ้าเขายังกล้าไม่กลับบ้าน ฉันจะตีเขาให้ขาหัก หนูคอยดูนะว่าย่าจะจัดการเขายังไง”

หลินเอินเอินขนตาสั่นเบาๆ ที่จริงแล้วเรื่องที่คุณย่ารู้คือรู้ว่าเธอลำบากใจ ไม่ได้รู้ว่าเธอกำลังจะหย่า

เจียงโหรวเห็นโป๋มู่หานสีหน้าขมขื่น เธอพูดด้วยความโมโห “ดูสีหน้านายสิ ทําไม ฉันเรียกนายกลับมากินข้าวมื้อหนึ่งยังต้องถามความสมัครใจนายอย่างนั้นเหรอ”

โป๋มู่หานเก็บอาการ เขามองไปที่เจียงโหรว “ผมไม่กล้าครับ”

“เหอะ! มีอะไรที่นายไม่กล้า!”

“นายไม่เด็กแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีเหลนให้ฉัน การไม่มีลูกคือการอกตัญญู นายรู้ไหม”