ปฏิเสธรักสามีขี้อ้อน นิยาย บท 7

หลินเอินเอินมองเขาแล้วยิ้มเยาะเย้ย เธอรู้ว่าเขาต้องคิดว่าเธอฟ้องคุณย่าแน่นอน

เมื่อก่อนเธอกลัวว่าโป๋มู่หานจะเข้าใจผิดเธอ แต่ตอนนี้ เหอะ...

เข้าใจผิดแล้วจะทำไม?

มันจะทำให้เธอเป็นอะไรอย่างนั้นเหรอ?

“มองอะไร เอินเอินไม่ได้ฟ้องฉัน นายไปโรงพยาบาลทุกวัน บ้านตัวเองก็ไม่ยอมกลับ นายคิดว่าฉันตาบอดเหรอ”

โป๋มู่หานเม้มปากแต่ไม่พูดอะไร

อาหารมื้อนี้ ส่วนใหญ่คือการสั่งสอนโป๋มู่หาน เจียงโหรวพูดแรง ไม่ไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

หลินเอินเอินฟังแล้วรู้สึกพอใจอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับได้ระบายเอง...

พูดคุยกับคุณย่าอยู่พักหนึ่ง หลินเอินเอินและโป๋มู่หานก็เดินออกไปข้างนอกด้วยกัน

เเต่ว่า... หลินเอินเอินค่อนข้างลำบากใจ

คุณย่ายังไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนหย่ากัน อย่างนั้นตอนนี้เธอต้องขึ้นรถของโป๋มู่หาน

ตอนนี้เธอไม่อย่างใกล้ชิดผู้ชายคนนี้ ตอนมาเธอก็รำคาญมากพอแล้ว

โป๋มู่หานยืนทำหน้ามุยอยู่ที่เดิมที่เดิม แต่เจียงโหรวกลับไม่ชอบที่เขาไม่เอาถ่าน “ยังไม่รีบเปิดประตูรถให้ภรรยาของนายอีก!”

หลินเอินเอินเงยหน้าขึ้น อ้าปากแต่กลับพูดไม่ออก

โป๋มู่หานเดินไปฝั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าที่มืดมน จากนั้นก็เปิดประตูให้เธอ

เจียงโหรวเห็นว่าหลินเอินเอินยังยืนอยู่ที่เดิม เธอก็ผลักหลินเอินเอิน “เด็กโง่ นิ่งอยู่ทำไม รีบขึ้นรถสิ”

หลินเอินเอินหายใจเข้าเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณย่า ดึกมากแล้ว ท่านรีบกลับเข้าไปข้างในเถอะค่ะ เราจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้”

แค่คุณย่าเข้าไปข้างใน เธอก็จะเดินออกไปเรียกแท็กซี่เอง

โป๋มู่หานทำสีหน้ามืดมนแต่ไม่พูดอะไร

ไม่รู้ว่าเจียงโหรวมองออกว่าหลินเอินเอินคิดอะไรรึเปล่า เธอหัวเราะ “พวกเธอออกไปแล้วฉันก็จะกลับเข้าไปข้างใน รีบขึ้นไปเถอะ”

หลินเอินเอินลังเล โป๋มู่หานก็หมดความอดทน เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ขึ้นรถ!”