ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 143

สองวันต่อมาเวลา 06:00.......

พิมไปส่งเตชินที่สนามบินแต่เช้า ก่อนจะเข้าไปเช็คอินเตชินได้กำชับกับเธอด้วยความเป็นห่วง

" เวลาทำงานอยู่ให้ห่างจากคุณป๊อบนะพิม

คนเราหากคลั่งรักมากๆสามารถทำได้ทุกอย่าง

น่ากลัวกว่าที่คุณคิดนะรู้มั้ย "

" ไม่มีใครน่ากลัวไปกว่าคุณอีกแล้ว รีบเข้าไปเช็คอินเถอะค่ะ "

" ได้ งั้นวันศุกร์หน้าผมจะมาหาใหม่นะ ห้ามให้ใครส่งคุณไปเรียนเข้าใจมั้ย เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง "

เตชินมัวแต่กำชับทำให้พิมรู้สึกรำคาญ พิมจึงหมุนตัวเขาแล้วใช้ฝ่ามือผลักหลังเขาให้เข้าไปในสนามบิน

" คุณเข้าไปได้แล้ว "

เตชินเข้าในสนามบินอย่างไม่เต็มใจ พอเขาเข้าไปแล้วพิมก็ถอนหายใจออกมา แล้วหมุนตัวเดินกลับไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที

ทางด้านป๊อบก็ขับรถไปรับพิมแต่เช้า เขาเปิดประตูลงจากรถ เดินเข้าไปหาแม่มะลิที่นั่งบนโต๊ะใต้ถุงบ้าน

" สวัสดีครับคุณป้า พิมตื่นหรือยังครับ "

แม่มะลิหันไปมองป๊อบด้วยสีหน้าแปลกใจ

" อ้าว ผอ.ป๊อบ นี่ลูกพิมไม่ได้บอก ผอ. เหรอคะ ว่าวันนี้จะขับรถไปเอง "

" ไม่ได้บอกครับ แล้วทำไมคุณพิมถึงขับรถไปเองล่ะครับ "

ป๊อบเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย ทุกทีเขามารับพิม ถ้าพิมจะไปเองเธอจะบอกล่วงหน้า แบบนี้มันผิดวิสัยของเธอเกินไป

" อ๋อ เมื่อเช้าลูกพิมแวะไปส่งคุณ..."

" แม่มะลิ ใครมาเหรอ? "

แม่มะลิเอ่ยยังไม่ทันจบพ่อคำเดินออกมาเห็นแม่มะลิกำลังจะ เอ่ยชื่อเตชินเขาจึงรีบเอ่ยขัดขึ้น

ป๊อบมองไปยังพ่อคำแล้วยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ย

" สวัสดีครับคุณลุง "

" อ้าว สวัสดีๆ นึกว่าแม่มะลิคุยกับใครที่แท้ก็ ผอ.ป๊อบนี่เอง "

" เมื่อกี้คุณป้าบอกว่าพิมไปส่งใครเหรอครับ "

ป๊อบเอ่ยถามในคำพูดของแม่มะลิที่ค้างไว้

พ่อคำรู้ว่าป๊อบกับเตชินต่างก็มีใจให้ลูกสาวเขา

ดังนั้น ทุกเรื่องของลูกไม่จำเป็นเขาจะไม่เข้าไปก้าวก่าย

และจะไม่ทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเจ็บปวดหรือเสียใจ จากนั้นเขาก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยกับป๊อบว่า

" มีอะไร ผอ.ป๊อบก็ไปคุยกับลูกพิมเอาเองนะ

ลุงกับป้าแก่แล้วไม่เข้าใจเรื่องของหนุ่มสาวสมัยใหม่อย่างพวกคุณ "

คำพูดของพ่อคำแสดงความเป็นกลางอย่างชัดเจน สื่อให้ป๊อบรู้ว่าเขาแล้วแต่ลูก

" ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณลุง สวัสดีครับ "

" ครับ "

พ่อคำรับไหว้ แล้วป๊อบก็หมุนตัวเดินไปเปิดประตูรถจากนั้นก็เข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไป

จากบ้านของพิม

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาพิม

ที่กำลังขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียน

เห็นป๊อบโทรมาจึงกดรับสาย แล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

" ค่ะคุณป๊อบ พิมขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้โทรบอกคุณก่อนว่าจะไปเอง พอดีพิมรีบน่ะค่ะ "

ป๊อบไม่ชอบใจอย่างมากที่รู้ว่าพิมยังให้ความสำคัญกับเตชินอีก

" เขามาหาคุณอีกแล้วใช่มั้ย เมื่อเช้าคุณไปส่งเขากลับใช่มั้ย "

น้ำเสียงของป๊อบสุขุมหนักแน่นเจืออาการหึงชัดเจนว่ากำลังสะกดกลั้นอารมณ์อยู่

" ใช่ค่ะ "

พิมเอ่ยเสียงค่อยอย่างรู้สึกผิด เธอรู้ว่าป๊อบรักเธอและเธอก็เคยรักเขา

แต่เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยหลังๆมานี้เธอไม่ได้รักเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แม้เธอจะไม่แน่ใจว่าเธอรักเตชินหรือเปล่า

แต่เธอมีความสุขเวลาที่อยู่กับเตชินเขาทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นและใจเต้นตลอดเวลา

ส่วนเวลาอยู่กับป๊อบเธอก็รู้สึกสบายใจดี

ได้ยินดังนั้น ป๊อบก็เงียบไปทุกอย่างหยุดชะงักแล้วเขาก็กดวางสายทิ้ง นั่งสงบสติอารมณ์

พิมอึ้งไป ไม่เคยเห็นป๊อบเป็นแบบนี้มาก่อน

แต่เธอก็ยังขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียน

ในขณะที่ป๊อบจอดนิ่งข้างทางด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจเจือความโมโห

ผ่านไปสักพัก เขารู้สึกใจเย็นลงจึงขับรถมุ่งหน้าไปโรงเรียนต่อ

อยู่ในโรงเรียนทั้งอาทิตย์เขาก็ไม่ไปหาพิมอีก เวลาพิมมาพบเขา

เขาก็พูดเฉพาะเรื่องงานเพราะไม่ต้องการให้เป็นที่ครหานินทา

และครูทุกคนในโรงเรียนก็เข้าใจว่าเขากับพิมเป็นคู่รักกันเหมือนเดิม