ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 142

หลังจากทานข้าวเสร็จ พ่อคำก็เอ่ยกับพิมว่า

" พิมลูกพาคุณเตชินไปเก็บตรอว์เบอร์รี่ที่ไร่โน้นสิ จะได้เก็บไปฝากพ่อแม่ของเขาด้วย ส่วนพ่อกับแม่จะไปเก็บส้มมาให้ "

" ได้ค่ะ งั้นหนูไปแล้วนะคะ "

พิมเอ่ยจบ พ่อคำกับแม่มะลิพยักหน้าให้ลูกสาว

จากนั้นพิมก็เดินไปขึ้นรถ เตชินก็ตามเธอขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ พิมทำอะไรเขาทำตามหมดโดยที่ไม่รู้อะไรเลย

พอปิดประตูเรียบร้อยพิมก็ชี้นิ้วไปที่เขาอีกลูกที่อยู่ไกลออกไปพร้อมกับเอ่ยว่า

" คุณเห็นเขาลูกนั้นมั้ย ตรงนั้นแหละไร่สตรอว์เบอร์รี่ของพ่อฉัน "

เตชินมองตามนิ้วที่พิมชี้ไปแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" พ่อของคุณมีที่กี่ไร่ทำไมมีหลายสวนจัง เช่าคนอื่นเหรอ "

พิมจึงเอ่ยว่า

" มีแค่สวนแต่ไม่มีเงินและไม่ได้เช่าใคร เงินก็มีแค่พออยู่พอกิน ไม่ได้มีเยอะเหมือนคุณ เงินเยอะจนไม่เห็นค่าของคนอื่น "

พิมเหน็บแนมเบาๆอย่างหน้าตาเฉย เตชินหันไปมองเธอแล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

" นั่นมันเมื่อก่อนแล้วตอนนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้ว

ผมขอโทษนะที่เคยทำแบบนั้นกับคุณ

จะว่าไปผมก็รู้สึกขอบคุณอำนาจของเงินนะ

ที่นำพาคุณมาส่งให้ผม ทำให้ผมได้รักคุณ "

พิมฟังอย่างเงียบๆสายตามองตรงไปข้างหน้าด้วยแววตานิ่งเฉยเย็นชา

โดยไม่หันไปมองเตชินที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่แล้วเธอก็เอ่ยขึ้นอย่างหลงตัวเอง

" คุณไม่ต้องจ้องหน้าฉันแล้วฉันรู้ว่าฉันสวย

รีบออกรถเถอะ "

เตชินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นมาเบาๆแล้วเอ่ย

" ครับ ภรรยาผมสวย ผมจะพาคุณไปยังที่หมายตามคำสั่งเดี๋ยวนี้เลย "

แล้วเขาก็สตาร์ทรถขับออกไปตามทางที่พิมบอก

รถของพวกเขาเคลื่อนไปตามทางอย่างช้าๆไม่นานก็ถึงไร่สตรอว์เบอร์รี่

พิมเปิดประตูลงมาจากรถแล้วเดินเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กๆ

หยิบเอากรรไกรกับตะกร้ามาสองชุดเดินออกมายื่นให้เตชินแล้วเอ่ย

" เก็บเฉพาะลูกใหญ่ๆนะ ถ้าเต็มตะกร้าเล็กแล้ว

ก็มาใส่ในตะกร้าใหญ่ เราจะเก็บไปสองตะกร้า คงพอฝากทุกคนแล้ว "

" ครับที่รัก "

เตชินเอ่ยคำหวานพร้อมกับรับอุปกรณ์จากมือของพิม

จากนั้นพิมก็เดินนำขึ้นไปบนเขาเขาก็ตามหลังพิมไป

ทั้งสองเริ่มเก็บสตรอว์เบอร์รี่กันอย่างเงียบๆ สามชั่วโมงผ่านไป พวกเขาก็เก็บได้สองตะกร้าพอดี

จากนั้นพิมก็เดินขึ้นไปเก็บสตรอว์เบอร์รี่อีกครั้งคัดลูกสวยๆใหญ่เต็มตะกร้าเล็กสองใบ จากนั้นก็เดินลงมาที่รถ

เตชินมองไปที่ตะกร้าในมือเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

" สองตะกร้านั้นของใคร "

พิมจึงเอ่ยตอบอย่างไม่คิดอะไรว่า

" ของคุณป๊อบ ส่วนตะกร้านี้ของเทเท่ค่ะ "

เตชินได้ยินดังนั้นก็แย่งตะกร้าจากมือของพิมเทรวมลงไปในตะกร้าใหญ่แล้วเอ่ยด้วยความหึง

" ถ้าคุณอยากให้เขา กลับไปถึงบ้านผมจะแบ่งให้เขาเอง ไม่จำเป็นต้องให้คุณมาแยกให้มันดูพิเศษ "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ราวกับมีตัวหนังสือตัวเบ้อเร่อ เขียนไว้ว่า " หึงหนักมาก "

บนหน้าผากของเขา

พิมมองหน้าที่มีปัญหาของเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างประชด พร้อมกับยกตะกร้าอีกใบที่เป็นของเทเท่ขึ้นมา

" ใบนี้ล่ะ ไม่เทรวมด้วยเหรอ "

" ใบนี้ผมอนุญาต ในฐานะเพื่อนรัก ผมไม่หึง "

พิมปรายตามองเขาแล้วเดินขึ้นรถไปอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับบ่นพึมพำออกมา

" ตัวเองมีสิทธิ์อะไรมาหึง "

เตชินได้ยินดังนั้นก็ไปเปิดประตูฝั่งคนขับขึ้นไปนั่งในรถแล้วเอ่ยตอบเธอ

" สิทธิ์ในการเป็นสามีคุณและเป็นพ่อของลูกในอนาคตไง "

จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถขับออกไป กลับไปตามทางเดิมที่มาเมื่อเช้า สักพักก็กลับไปถึงบ้านไม้กลางสวนส้ม

พิมลงจากรถแล้วขึ้นบันได้ไปเอาชามใบใหญ่แล้วลงมาแบ่งเอาสตรอว์เบอร์รี่ใส่ชาม

จากนั้นก็นำไปล้างด้วยน้ำสะอาดบนซิงค์น้ำ

" คุณพูดบ้าอะไร คิดว่าฉันจะนิสัยเหมือนคุณหรือไงที่เห็นผู้หญิงสวยแล้วจ้องตาเป็นมันน่ะ "

" ไม่เหมือนผมก็ดี เพราะผมหญิงของผม ผมจะไม่แบ่งหรือยอมให้ใครแย่งไปได้ทั้งนั้น "

พิมเบะปากใส่เขาแล้วลุกขึ้น เดินไปก่อไฟ

จากนั้นก็เอากระทะมาตั้งใส่พริกแห้งลงไปในกระทะทำการคั่ว

พอพริกที่คั่วเริ่มแห้งเธอก็ใส่พริกคั่วลงไปในครกแล้วโขลกให้เม็ดพริกละเอียด

จากนั้นก็ใส่ผงชูรสลงไปหนึ่งหยิบมือ ใส่เกลือและน้ำตาลทรายตามลงไปแล้วคลุกเคล้าให้เข้ากัน

เตชินก็นั่งทานสตรอว์เบอร์รี่มองดูเธออย่างเงียบๆ

จากนั้นพิมก็เสิร์ฟพริกคั่วเกลือวางลงตรงหน้าของเตชินแล้วเอ่ย

" ลองเอาสตรอว์เบอร์รี่จิ้มดูสิ ความเค็มของเกลือกับความหวานของน้ำตาลทราย จะทำให้รสชาติของสตรอว์เบอร์รี่อร่อยไปอีกแบบ "

เธอเอาสตรอว์เบอร์รี่จิ้มแล้วยื่นมือไปป้อนเขา จากนั้นก็นั่งลุ้นมองหน้าเขาเคี้ยวจนกลืนลงไป

" เป็นไงบ้างชอบมั้ย "

เตชินพยักหน้าแล้วเอ่ย

" อืม อร่อยดี เผ็ดนิดเค็มหน่อยเปรี้ยวหวานลงตัว ผมชอบทั้งสองแบบเลยทั้งแบบจิ้มและไม่จิ้ม "

พิมยิ้มแล้วหยิบสตรอว์เบอร์รี่ขึ้นมาทาน เตชินมองหน้าพิมอย่างหวานซึ้ง ยิ้มขึ้นในหน้าแล้วเอ่ย

" พิมคุณรู้มั้ยคุณโชคดีกว่าผมแค่ไหนที่ได้ทานผลไม้สดๆจากต้น มีสวนเป็นของตัวเอง

แม้ผมจะมีเงินแต่ผมไม่เคยได้ทานผลไม้ที่เก็บสดๆจากต้นแบบนี้มาก่อนเลย

เก็บทานสดๆกับซื้อทานรสชาติมันก็เปลี่ยนไปตามวันเวลา สู้ความสดใหม่จากต้นไม่ได้เลย

ไม่อร่อยเท่ามาทานสดๆกลางไร่กลางสวนแบบนี้และที่อร่อยที่สุดคือการได้ทานกับคุณ

ถ้าเรามีลูก ผมจะพาเขามาทำกิจกรรมแบบนี้บ่อยๆ

ให้ลูกได้เรียนรู้ ได้สัมผัสวีถีชีวิตชนบท สัมผัสกับธรรมชาติที่แท้จริง คุณคิดว่าดีมั้ย "

พิมจ้องหน้าเตชินแบบอึ้งๆ ไม่คิดว่าเขาจะคิดไกลถึงขนาดนี้

ทำให้เธอเริ่มเปลี่ยนความคิดที่จะยัดเยียดข้อหาคบนอกใจเพื่อตัดเขาออกไปจากชีวิต

เธอรู้สึกแอบสงสารเขาขึ้นมาในใจที่ตัวเองมีแผนร้ายกับเขา

เธอยิ้มเจื่อนแล้วก้มหน้าทานผลไม้ต่ออย่างรู้สึกผิดในใจ

เตชินยิ้มมองคนยิ้มเจื่อนก้มหน้าทานผลไม้ด้วยแววตาที่คล้ายจะรู้ทันความคิดเธอ